กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 275

สรุปบท บทที่ 275.2 เฉินเจอเฉินที่กำแพงเมืองปราณกระบี่: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!

ตอน บทที่ 275.2 เฉินเจอเฉินที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ จาก กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

บทที่ 275.2 เฉินเจอเฉินที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

กระบี่จงมา – บทที่ 275.2 เฉินเจอเฉินที่กำแพงเมืองปราณกระบี่
บทที่ 275.2 เฉินเจอเฉินที่กำแพงเมืองปราณกระบี่
โดย
ProjectZyphon
หลังจากยืดเอวขึ้นตรงแล้ว หลิวโยวโจวก็หันไปคำนับราชครูสาวแห่งต้าตวนผู้นั้น “ข้าน้อยเลื่อมใสท่านราชครูมานานแล้ว”

อันที่จริงตระกูลหลิวคือหนึ่งในผู้มีพระคุณที่อยู่เบื้องหลังของราชวงศ์ต้าตวน หลิวโยวโจวที่มีฐานะเป็นว่าที่เจ้าประมุข ไม่จำเป็นต้องลดทอนคุณค่าของตัวเองถึงเพียงนี้

หญิงสาวคลี่ยิ้มอย่างที่หาได้ยาก นางวางถ้วยชาลง “นิสัยแตกต่างจากบิดาเจ้ายิ่งนัก ดีมาก”

ฮ่องเต้ต้าตวนเหงื่อตกเล็กน้อย

นี่ถือว่าเป็นคำพูดที่ดีไหม?

หญิงสาวร่างสูงใหญ่ถามยิ้มๆ “เคยไปที่กำแพงเมืองปราณกระบี่หรือไม่?”

หลิวโยวโจวมาถึงพักหนึ่งแล้วก็ยังไม่ได้นั่ง เขาที่ยืนอย่างนอบน้อมอยู่ตลอดเวลาส่ายหน้ากล่าวว่า “ยังไม่เคยไป บิดาไม่อนุญาตให้ข้าไปเพราะกลัวจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน”

หญิงสาวคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ลูกศิษย์คนเดียวของข้า ตอนนี้กำลังฝึกประสบการณ์อยู่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ หากคุณชายหลิวเต็มใจ ข้าสามารถเดินทางไปพร้อมเจ้าได้ รับรองว่าจะไม่มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น”

หญิงชรามองประสานสายตากับผู้ดูแลเฒ่าแห่งจวนหยวนโหรวด้วยความรู้สึกยุ่งยากใจเล็กน้อย

ไม่ได้รู้สึกว่าราชครูต้าตวนกำลังคุยโว แต่นี่เกี่ยวพันไปถึงความต้องการของเจ้าประมุข พวกนางที่เป็นข้ารับใช้ไม่กล้าตัดสินใจเองโดยพลการ

ยังดีที่หลิวโยวโจวส่ายหน้าปฏิเสธอย่างละมุนละม่อมเสียก่อน “ไม่อาจละเมิดคำสั่งของบิดาได้ หวังว่าทานราชครูจะเข้าใจ”

หญิงสาวร่างสูงใหญ่พยักหน้ารับอย่างไม่ถือสา “อีกไม่นานลูกศิษย์ของข้าก็จะไปจากกำแพงเมืองปราณกระบี่และภูเขาห้อยหัวแล้ว ให้เขาไปฝึกประสบการณ์ที่ธวัลทวีปก็ดีเหมือนกัน หากคุณชายหลิวไม่ถือสาก็พาเขาไปด้วยกันได้”

สีหน้าของหลิวโยวโจวผ่อนคลายลง น้ำเสียงก็เบาสบายขึ้นเยอะมาก เขากล่าวยิ้มๆ ว่า “ยินดีอย่างยิ่ง!”

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กหนุ่มที่กำลังเผชิญหน้าอยู่กับบุคคลอันดับที่ห้าของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง

เหมือนอย่างบิดาของเขาที่ไร้ศัตรูทัดเทียมมานานแล้วในธวัลทวีป แต่ตัวเขาเองก็ยังพูดว่าหากอยู่ในทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง อย่างมากสุดตนก็เป็นแค่บุคคลล่างๆ ของคนจำนวนสิบคนเท่านั้น

เห็นว่าหญิงสาวคนนั้นลุกขึ้นยืน ฮ่องเต้ต้าตวนจึงเอ่ยพร้อมยิ้มบางๆ ว่า “ระยะเวลาแน่ชัดที่เขาจะออกจากภูเขาห้อยหัว หากทราบแล้วกว่าเหรินจะให้คนมาแจ้งจวนหยวนโหรวทันที ไม่ต้องไปส่ง เดี๋ยวพวกเราเดินออกไปกันเอง”

หนึ่งชายหนึ่งหญิงเดินออกจากจวนหยวนโหรว

หรือจะพูดให้ถูกคือหนึ่งหญิงหนึ่งชาย

เพราะไม่ว่าจะมองอย่างไร สตรีร่างสูงใหญ่ก็เหมือนเป็นฮ่องเต้ต้าตวน ส่วนบุรุษเป็นแค่ผู้ติดตามเท่านั้น

หลิวโยวโจวเพิ่งจะได้นั่ง เขากระตุกคอเสื้อของชุดไม้ไผ่เย็นสบายเบาๆ เพราะเหงื่อโซมเต็มกาย ชำเลืองตามองไปยัง ‘ภาพดอกบัวร่วงโรย’ ที่เป็นสมบัติพิทักษ์จวนหยวนโหรวซึ่งอยู่บนผนังชิ้นนั้นแวบหนึ่งแล้วหันไปสั่งความกับพ่อบ้านวัยชราว่า “เอาลงมาแล้วบรรจุให้ดี นำไปมอบให้กับฮ่องเต้ต้าตวน”

พ่อบ้านวัยชราทำสีหน้าลำบากใจ

หลิวโยวโจวยิ้มกว้าง “เชื่อข้าเถอะ”

พ่อบ้านวัยชราพยักหน้ารับเงียบๆ แล้วลงมือทำตามคำสั่ง

หลังจากที่พ่อบ้านวัยชราเอาภาพวาดโบราณภาพนั้นออกไปจากห้องโถงแล้ว มองผนังที่ว่างเปล่ากะทันหัน เขาก็ถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ท่านยายหลิ่ว ท่านคิดว่าภาพเด็กหนุ่มล่องเรือภาพนั้น ดีหรือไม่?”

สีหน้าของหญิงชราเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น กำลังจะเกลี้ยกล่อมเด็กหนุ่มว่าอย่าทำอะไรโดยใช้อารมณ์

หลิวโยวโจวกลับพูดกลั้วหัวเราะขึ้นมาเสียก่อน “ไม่แขวนไว้ที่นี่ดีกว่า รอกลับไปถึงบ้าน ข้าจะเอาไปแขวนไว้ที่ห้องหนังสือของตัวเอง! ไปๆๆ เพื่อแสดงความจริงใจ ข้าจะวาดด้วยตัวเองหนึ่งรูป! ท่านยายหลิ่ว รีบบอกให้ข้ารับใช้เตรียมหมึกและพู่กันไว้ให้ข้า!”

สีหน้าของหญิงชราแฝงแววครุ่นคิด

สาวใช้สี่คนของจวนหยวนโหรวหน้าตางดงามอ่อนหวานชวนให้คนหวั่นไหว สองคนในนั้นยังเป็นผู้ฝึกลมปราณขอบเขตถ้ำสถิต เมื่อพวกนางที่เต็มไปด้วยความคาดหวังเฝ้ามองนายน้อยที่ผู้คนพากันเล่าลือถึงทุ่มเทพละกำลังทั้งหมดวาดภาพนั้นจนเสร็จ เหล่าสาวใช้ก็ต้องเปลืองแรงไม่น้อยถึงจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ได้ นั่นยิ่งทำให้พวกนางดูน่าหลงใหลมากกว่าเก่า

หลิวโยวโจวค่อนข้างภาคภูมิใจในตัวเอง แม้จะวาดไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่ความจริงใจกลับเต็มเปี่ยม

ภาพวาดของหลิวโยวโจวมีความคล้ายคลึงกับตัวอักษรของคนบางคนที่อยู่บนกำแพงของร้านแห่งหนึ่ง

น่าเสียดายก็แต่ตอนนั้นหลิวโยวโจวตัดใจซื้อเหล้าหวงเหลียงไหหนึ่งไม่ได้ หาไม่แล้วหากได้เห็นตัวอักษรยึกยือเหล่านั้น ไม่แน่ว่าเขาอาจจะรู้สึกเจ็บใจที่วีรบุรุษผู้เลื่อมใสกันและกันมาพบเจอกันช้าไปก็เป็นได้

……

ระหว่างฟ้าดินมีกำแพงแห่งหนึ่งที่สลักตัวอักษรใหญ่ทั้งหมดสิบแปดตัว

เต้าฝ่า (กถามรรค) เฮ่าหราน (ซื่อตรงและยิ่งใหญ่) ซีเทียน (แดนนิพพาน)

เจี้ยนชี่ฉางฉุน (ปราณกระบี่คงอยู่ยาวนาน) เหลยฉือจ้งตี้ (บ่อสายฟ้าสถานที่สำคัญ)

ฉี เฉิน ต่ง เหมิ่ง

หลังจากศึกแห่งการเดิมพันที่ทั้งสองฝ่ายต่างก็ส่งยอดฝีมือลำดับสูงสุดมาฝั่งละสิบสามท่าน เผ่าปีศาจทำลายข้อตกลง ไม่เพียงแต่ไม่ส่งมอบกระบี่ที่หลงเหลืออยู่ทั้งหมดที่เซียนกระบี่ทิ้งไว้ทางทิศใต้ของกำแพงเมืองมาให้ กลับยังอับอายจนพานเป็นโกรธ พากันบุกโจมตีเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่า เพียงแต่เมื่อเทียบกับศึกเดิมพันที่ทุ่มสุดตัว ใช้ชีวิตแลกชีวิตอย่างครั้งก่อนหน้านี้แล้ว พละกำลังที่ใช้ในการโจมตีกำแพงเมืองสามครั้งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ปะติดปะต่อคราวนี้กลับด้อยกว่าหนึ่งระดับ ว่ากันว่าในเผ่าปีศาจมีปีศาจใหญ่หลายตนไม่คิดจะให้ความร่วมมือกับการโจมตีกำแพงเมืองครั้งนี้ ดังนั้นพวกเผ่าปีศาจจึงไม่มีมาดอันใหญ่โตโอหังเท่าใดนัก

ช่วงแรกเริ่มสุดกำแพงเมืองปราณกระบี่เป็นเช่นนี้ ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม แค่มีตัวอักษรเพิ่มขึ้นมาสิบแปดตัวเท่านั้น

เนื่องจากกำแพงยาวแถบนี้เคยเป็นค่ายกลด่านใหญ่ที่อริยะสามลัทธิร่วมมือกันสร้างขึ้นมา เว้นเสียจากว่าจะถูกทำลายให้พังพินาศในรวดเดียว หาไม่แล้วเพียงไม่นานก็จะฟื้นตัวกลับคืนสภาพเดิม หากไม่เป็นเช่นนี้ ต่อให้จะเป็นกำแพงเมืองที่สูงเท่าไหร่ หรือเป็นขุนเขาที่แข็งแกร่งแค่ไหนก็คงพังราบเป็นหน้ากลองไปนานแล้ว เผชิญหน้ากับการจู่โจมอย่างดุดันและเต็มกำลังของเหล่าปีศาจใหญ่ที่มีฝีมือในระดับสูงสุด รวมไปถึงการออกกระบี่ที่เฉียบคมบนหัวกำแพงเมืองของเหล่าเซียนกระบี่แต่ละรุ่น ปราณกระบี่ที่ซัดกระจายไปทั่วทิศจึงทำลายตัวกำแพงด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้

กองทัพใหญ่ของเผ่าปีศาจที่ปักหลักห่างออกไปร้อยลี้มีจำนวนมากดุจฝูงมดที่เกาะกลุ่ม เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งหยุดการโจมตีไปได้หนึ่งเดือนกว่า

กำแพงเมืองปราณกระบี่จึงได้อยู่ท่ามกลางความสุขสงบอย่างที่หาได้ยาก

ลำพังเพียงทางเดินม้าบนหัวกำแพงก็กว้างถึงสิบลี้

มีผู้เฒ่าที่ไม่รู้ว่าอายุเท่าไหร่คนหนึ่งมาสร้างกระท่อมฝึกตนอยู่บนหัวกำแพง ลูกหลานของผู้เฒ่าไปแตกกิ่งก้านสาขาอยู่ในเมืองทางทิศเหนือของกำแพงเมืองปราณกระบี่ กลายเป็นหนึ่งในตระกูลที่ใหญ่ที่สุดไม่กี่ตระกูลนานแล้ว แต่ผู้เฒ่าไม่เคยลงจากหัวกำแพง เขาเฝ้าอยู่ที่นี่มาปีแล้วปีเล่า ผู้เฒ่ามีนิสัยประหลาด เขาไม่เคยอนุญาตให้ลูกหลานในตระกูลมาพบ กลับเป็นเด็กต่างแซ่บางคนที่เขายอมส่งยิ้มให้ในบางครั้ง

เซียนกระบี่ เซียนกระบี่ใหญ่

ต่างกันแค่คำเดียว กลับต่างราวฟ้ากับเหว

และที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ เซียนกระบี่ใหญ่กับเซียนกระบี่ผู้เฒ่าที่ต่างกันแค่คำเดียวก็ห่างชั้นกันไกลโขเช่นกัน

เพราะเซียนกระบี่คนหนึ่งที่คิดจะมีชีวิตรอดอยู่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ได้อย่างยาวนาน ไม่ได้อาศัยแซ่ แต่อาศัยแค่พลังในการต่อสู้

ในฐานะของคนที่มีอายุมากที่สุดในกำแพงเมืองปราณกระบี่ ผู้เฒ่าผ่านมาหลายฝนหลายหนาว และแน่นอนว่าเคยมีความเสียดายมาหลายครั้ง ความเสียดายครั้งล่าสุดนี้อาจถือว่าเป็นครั้งใหญ่ในชีวิตอันยาวนานของผู้เฒ่า ผู้เฒ่าเสียดายที่เพราะกฎข้อบังคับ ทำให้ตนไม่อาจลงสนามสู้รบ ถึงได้ทำให้เด็กรุ่นหลังคู่รักเทพเซียนคู่นั้นต้องตายอย่างไม่สมเกียรติ

ผู้เฒ่าเห็นพวกเขาสองคนเติบโตมาตั้งแต่เด็ก เติบใหญ่ปีแล้วปีเล่า ขอบเขตไต่ทะยานครั้งแล้วครั้งเล่า ต่างคนต่างกลายเป็นเซียนกระบี่ใหญ่ในท้ายที่สุด

ผู้เฒ่ารู้สึกว่าคนหนุ่มสาวที่เป็นเช่นนี้ต่างหาก ถึงจะทำให้ผู้คนมีความหวัง

บุรุษไม่รู้จะเถียงนางอย่างไร

แม้ว่าผู้เฒ่าจะชอบสองสามีภรรยาคู่นี้มาก แต่ก็ไม่ชอบมาฟังพวกเขาเถียงกันเรื่องหยุมหยิม

เพียงแต่พอได้ยินชื่อของเด็กหนุ่ม ผู้เฒ่าก็หันหน้ามาถามอีกครั้ง “เด็กหนุ่มก็แซ่เฉิน?”

สตรีแต่งงานแล้วเอ่ยยิ้มๆ “ท่านว่าบังเอิญหรือไม่ หลังจากเขาดื่มเหล้าหวงเหลียง ตัวอักษรที่เขาเขียนลงไปบนกำแพงตามใจปรารถนาก็คือคำว่าปราณกระบี่ยาว”

ผู้เฒ่าหันมามองคู่สามีภรรยา

บุรุษโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน “นี่ไม่ใช่แผนการของพวกเรา ทุกอย่างเกิดขึ้นตามธรรมชาติ”

สตรีแต่งงานแล้วก็พยักหน้ารับอย่างแรงด้วยสีหน้าจริงใจ

ด้วยกลัวว่าเซียนกระบี่ผู้เฒ่าที่ผู้คนเคารพเลื่อมใสจะเข้าใจผิดคิดว่าพวกเขากำลังเล่นงานเขา

หากผู้เฒ่าโมโหขึ้นมา

ผลลัพธ์…ยากเกินกว่าจะคาดการณ์ได้!

ผู้เฒ่ายื่นมือออกไปอย่างไม่ใส่ใจนัก

คว้าเอาเด็กหนุ่มคนหนึ่งจากภูเขาห้อยหัวที่อยู่ในใต้หล้าไพศาลมาที่หัวกำแพงของใต้หล้าแห่งนี้

ปราณกระบี่และปณิธานกระบี่ที่กลบเกลื่อนไปทั่วฟ้าดิน ดำรงอยู่ทั่วทุกหนแห่ง ประหนึ่งน้ำทะเลที่ไหลซัดกรากเข้ามาในช่องโพรงลมปราณของเด็กหนุ่ม

จนเขาแทบจะหายใจไม่ออก

เหมือนปลาน้อยตัวหนึ่งที่เดิมทีแหวกว่ายอยู่ในลำธารสายเล็ก แล้วถูกคนโยนขึ้นมาบนฝั่ง แถมฝั่งที่ว่านั้นยังเป็นประเภทที่พื้นดินแห้งแตก แสงแดดแผดจ้า ดีดร่างดิ้นรนอยู่ไม่กี่ที ไอน้ำบนตัวที่เหลืออยู่อีกไม่มากก็หายไปไม่มีเหลือ

ผู้เฒ่ามองประเมินเด็กหนุ่มที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศด้วยสีหน้าเจ็บปวดแวบหนึ่งแล้วโบกมืออย่างไม่ใส่ใจอีกครั้ง ส่งเด็กหนุ่มกลับไปยังตำแหน่งเดิมที่ภูเขาห้อยหัว ก่อนจะหันมาเอ่ยยิ้มๆ กับสองสามีภรรยาที่ไม่เข้าใจการกระทำของเขา “แบบนี้ก็ดีมากเหมือนกันไม่ใช่หรือ”

……

เฉินผิงอันร่างส่ายโงนเงน กว่าจะหยุดยืนนิ่งได้ไม่ใช่เรื่องง่าย

‘การเดินทางไกล’ ครั้งนี้ เฉินผิงอันลำบากเท่าไหร่ อันที่จริงผีสาวโครงกระดูกในแผ่นยันต์ที่ถูกเฉินผิงอันกำราบในแคว้นไฉ่อีซึ่งตอนนี้ซ่อนตัวอยู่ในกล่องกระบี่กลับลำบากยิ่งกว่า เพราะร่างของนางแหลกสลายไปอย่างสิ้นเชิง โชคดีที่เป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆ อีกทั้งใน ‘เรือนไหว’ ซึ่งเกิดขึ้นตามธรรมชาติของกล่องกระบี่ก็มีปราณหยินที่เข้มข้นมาก จึงสามารถสกัดกั้นปราณกระบี่ส่วนใหญ่เอาไว้ได้

ตอนนั้นเฉินผิงอันที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศมองเห็นผู้เฒ่าร่างผอมแห้งคนหนึ่งและสามีภรรยาคู่นั้น รวมไปถึงกำแพงเมืองยาวเหยียดที่เห็นแค่แวบเดียว

ตรงลานกว้างตีนภูเขาเดียวดาย เด็กสาวคนหนึ่งที่ตรงเอวพกกระบี่สองเล่มเดินออกมาจากผิวกระจก นางครุ่นคิดอยู่เล็กน้อยก็ชะลอฝีเท้า แม้ว่าสีหน้าจะยังไร้อารมณ์ แต่ก็ถือว่านางเป็นฝ่ายทักทายนักพรตน้อยที่อึ้งงันเป็นไก่ไม้ผู้นั้นก่อน “ครั้งนี้คุ้นเคยกับเจ้ามากกว่าครั้งก่อนนิดหนึ่งแล้ว แต่อันที่จริงก็ยังไม่สนิทกันอยู่ดี”

นักพรตน้อยพึมพำ “ไร้ขื่อไร้แปขนาดนี้ กำแพงเมืองปราณกระบี่ของพวกเจ้าไม่ดูแลบ้างเลยหรือไง?”

ชายฉกรรจ์กอดกระบี่แหงนหน้ามองท้องฟ้าราตรีที่มีดวงจันทร์แค่ดวงเดียวพลางพูดกับตัวเองเบาๆ “เพื่อพวกเจ้าแล้ว พวกเราตายกันไปมากมายขนาดนั้น ใต้หล้าไพศาลไม่เห็นดูแลบ้างล่ะ?”

—–