กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 275
บทที่ 275.2 เฉินเจอเฉินที่กำแพงเมืองปราณกระบี่
โดย
ProjectZyphon
หลังจากยืดเอวขึ้นตรงแล้ว หลิวโยวโจวก็หันไปคำนับราชครูสาวแห่งต้าตวนผู้นั้น “ข้าน้อยเลื่อมใสท่านราชครูมานานแล้ว”
อันที่จริงตระกูลหลิวคือหนึ่งในผู้มีพระคุณที่อยู่เบื้องหลังของราชวงศ์ต้าตวน หลิวโยวโจวที่มีฐานะเป็นว่าที่เจ้าประมุข ไม่จำเป็นต้องลดทอนคุณค่าของตัวเองถึงเพียงนี้
หญิงสาวคลี่ยิ้มอย่างที่หาได้ยาก นางวางถ้วยชาลง “นิสัยแตกต่างจากบิดาเจ้ายิ่งนัก ดีมาก”
ฮ่องเต้ต้าตวนเหงื่อตกเล็กน้อย
นี่ถือว่าเป็นคำพูดที่ดีไหม?
หญิงสาวร่างสูงใหญ่ถามยิ้มๆ “เคยไปที่กำแพงเมืองปราณกระบี่หรือไม่?”
หลิวโยวโจวมาถึงพักหนึ่งแล้วก็ยังไม่ได้นั่ง เขาที่ยืนอย่างนอบน้อมอยู่ตลอดเวลาส่ายหน้ากล่าวว่า “ยังไม่เคยไป บิดาไม่อนุญาตให้ข้าไปเพราะกลัวจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน”
หญิงสาวคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ลูกศิษย์คนเดียวของข้า ตอนนี้กำลังฝึกประสบการณ์อยู่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ หากคุณชายหลิวเต็มใจ ข้าสามารถเดินทางไปพร้อมเจ้าได้ รับรองว่าจะไม่มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น”
หญิงชรามองประสานสายตากับผู้ดูแลเฒ่าแห่งจวนหยวนโหรวด้วยความรู้สึกยุ่งยากใจเล็กน้อย
ไม่ได้รู้สึกว่าราชครูต้าตวนกำลังคุยโว แต่นี่เกี่ยวพันไปถึงความต้องการของเจ้าประมุข พวกนางที่เป็นข้ารับใช้ไม่กล้าตัดสินใจเองโดยพลการ
ยังดีที่หลิวโยวโจวส่ายหน้าปฏิเสธอย่างละมุนละม่อมเสียก่อน “ไม่อาจละเมิดคำสั่งของบิดาได้ หวังว่าทานราชครูจะเข้าใจ”
หญิงสาวร่างสูงใหญ่พยักหน้ารับอย่างไม่ถือสา “อีกไม่นานลูกศิษย์ของข้าก็จะไปจากกำแพงเมืองปราณกระบี่และภูเขาห้อยหัวแล้ว ให้เขาไปฝึกประสบการณ์ที่ธวัลทวีปก็ดีเหมือนกัน หากคุณชายหลิวไม่ถือสาก็พาเขาไปด้วยกันได้”
สีหน้าของหลิวโยวโจวผ่อนคลายลง น้ำเสียงก็เบาสบายขึ้นเยอะมาก เขากล่าวยิ้มๆ ว่า “ยินดีอย่างยิ่ง!”
ถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กหนุ่มที่กำลังเผชิญหน้าอยู่กับบุคคลอันดับที่ห้าของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง
เหมือนอย่างบิดาของเขาที่ไร้ศัตรูทัดเทียมมานานแล้วในธวัลทวีป แต่ตัวเขาเองก็ยังพูดว่าหากอยู่ในทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง อย่างมากสุดตนก็เป็นแค่บุคคลล่างๆ ของคนจำนวนสิบคนเท่านั้น
เห็นว่าหญิงสาวคนนั้นลุกขึ้นยืน ฮ่องเต้ต้าตวนจึงเอ่ยพร้อมยิ้มบางๆ ว่า “ระยะเวลาแน่ชัดที่เขาจะออกจากภูเขาห้อยหัว หากทราบแล้วกว่าเหรินจะให้คนมาแจ้งจวนหยวนโหรวทันที ไม่ต้องไปส่ง เดี๋ยวพวกเราเดินออกไปกันเอง”
หนึ่งชายหนึ่งหญิงเดินออกจากจวนหยวนโหรว
หรือจะพูดให้ถูกคือหนึ่งหญิงหนึ่งชาย
เพราะไม่ว่าจะมองอย่างไร สตรีร่างสูงใหญ่ก็เหมือนเป็นฮ่องเต้ต้าตวน ส่วนบุรุษเป็นแค่ผู้ติดตามเท่านั้น
หลิวโยวโจวเพิ่งจะได้นั่ง เขากระตุกคอเสื้อของชุดไม้ไผ่เย็นสบายเบาๆ เพราะเหงื่อโซมเต็มกาย ชำเลืองตามองไปยัง ‘ภาพดอกบัวร่วงโรย’ ที่เป็นสมบัติพิทักษ์จวนหยวนโหรวซึ่งอยู่บนผนังชิ้นนั้นแวบหนึ่งแล้วหันไปสั่งความกับพ่อบ้านวัยชราว่า “เอาลงมาแล้วบรรจุให้ดี นำไปมอบให้กับฮ่องเต้ต้าตวน”
พ่อบ้านวัยชราทำสีหน้าลำบากใจ
หลิวโยวโจวยิ้มกว้าง “เชื่อข้าเถอะ”
พ่อบ้านวัยชราพยักหน้ารับเงียบๆ แล้วลงมือทำตามคำสั่ง
หลังจากที่พ่อบ้านวัยชราเอาภาพวาดโบราณภาพนั้นออกไปจากห้องโถงแล้ว มองผนังที่ว่างเปล่ากะทันหัน เขาก็ถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ท่านยายหลิ่ว ท่านคิดว่าภาพเด็กหนุ่มล่องเรือภาพนั้น ดีหรือไม่?”
สีหน้าของหญิงชราเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น กำลังจะเกลี้ยกล่อมเด็กหนุ่มว่าอย่าทำอะไรโดยใช้อารมณ์
หลิวโยวโจวกลับพูดกลั้วหัวเราะขึ้นมาเสียก่อน “ไม่แขวนไว้ที่นี่ดีกว่า รอกลับไปถึงบ้าน ข้าจะเอาไปแขวนไว้ที่ห้องหนังสือของตัวเอง! ไปๆๆ เพื่อแสดงความจริงใจ ข้าจะวาดด้วยตัวเองหนึ่งรูป! ท่านยายหลิ่ว รีบบอกให้ข้ารับใช้เตรียมหมึกและพู่กันไว้ให้ข้า!”
สีหน้าของหญิงชราแฝงแววครุ่นคิด
สาวใช้สี่คนของจวนหยวนโหรวหน้าตางดงามอ่อนหวานชวนให้คนหวั่นไหว สองคนในนั้นยังเป็นผู้ฝึกลมปราณขอบเขตถ้ำสถิต เมื่อพวกนางที่เต็มไปด้วยความคาดหวังเฝ้ามองนายน้อยที่ผู้คนพากันเล่าลือถึงทุ่มเทพละกำลังทั้งหมดวาดภาพนั้นจนเสร็จ เหล่าสาวใช้ก็ต้องเปลืองแรงไม่น้อยถึงจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ได้ นั่นยิ่งทำให้พวกนางดูน่าหลงใหลมากกว่าเก่า
หลิวโยวโจวค่อนข้างภาคภูมิใจในตัวเอง แม้จะวาดไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่ความจริงใจกลับเต็มเปี่ยม
ภาพวาดของหลิวโยวโจวมีความคล้ายคลึงกับตัวอักษรของคนบางคนที่อยู่บนกำแพงของร้านแห่งหนึ่ง
น่าเสียดายก็แต่ตอนนั้นหลิวโยวโจวตัดใจซื้อเหล้าหวงเหลียงไหหนึ่งไม่ได้ หาไม่แล้วหากได้เห็นตัวอักษรยึกยือเหล่านั้น ไม่แน่ว่าเขาอาจจะรู้สึกเจ็บใจที่วีรบุรุษผู้เลื่อมใสกันและกันมาพบเจอกันช้าไปก็เป็นได้
……
ระหว่างฟ้าดินมีกำแพงแห่งหนึ่งที่สลักตัวอักษรใหญ่ทั้งหมดสิบแปดตัว
เต้าฝ่า (กถามรรค) เฮ่าหราน (ซื่อตรงและยิ่งใหญ่) ซีเทียน (แดนนิพพาน)
เจี้ยนชี่ฉางฉุน (ปราณกระบี่คงอยู่ยาวนาน) เหลยฉือจ้งตี้ (บ่อสายฟ้าสถานที่สำคัญ)
ฉี เฉิน ต่ง เหมิ่ง
หลังจากศึกแห่งการเดิมพันที่ทั้งสองฝ่ายต่างก็ส่งยอดฝีมือลำดับสูงสุดมาฝั่งละสิบสามท่าน เผ่าปีศาจทำลายข้อตกลง ไม่เพียงแต่ไม่ส่งมอบกระบี่ที่หลงเหลืออยู่ทั้งหมดที่เซียนกระบี่ทิ้งไว้ทางทิศใต้ของกำแพงเมืองมาให้ กลับยังอับอายจนพานเป็นโกรธ พากันบุกโจมตีเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่า เพียงแต่เมื่อเทียบกับศึกเดิมพันที่ทุ่มสุดตัว ใช้ชีวิตแลกชีวิตอย่างครั้งก่อนหน้านี้แล้ว พละกำลังที่ใช้ในการโจมตีกำแพงเมืองสามครั้งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ปะติดปะต่อคราวนี้กลับด้อยกว่าหนึ่งระดับ ว่ากันว่าในเผ่าปีศาจมีปีศาจใหญ่หลายตนไม่คิดจะให้ความร่วมมือกับการโจมตีกำแพงเมืองครั้งนี้ ดังนั้นพวกเผ่าปีศาจจึงไม่มีมาดอันใหญ่โตโอหังเท่าใดนัก
ช่วงแรกเริ่มสุดกำแพงเมืองปราณกระบี่เป็นเช่นนี้ ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม แค่มีตัวอักษรเพิ่มขึ้นมาสิบแปดตัวเท่านั้น
เนื่องจากกำแพงยาวแถบนี้เคยเป็นค่ายกลด่านใหญ่ที่อริยะสามลัทธิร่วมมือกันสร้างขึ้นมา เว้นเสียจากว่าจะถูกทำลายให้พังพินาศในรวดเดียว หาไม่แล้วเพียงไม่นานก็จะฟื้นตัวกลับคืนสภาพเดิม หากไม่เป็นเช่นนี้ ต่อให้จะเป็นกำแพงเมืองที่สูงเท่าไหร่ หรือเป็นขุนเขาที่แข็งแกร่งแค่ไหนก็คงพังราบเป็นหน้ากลองไปนานแล้ว เผชิญหน้ากับการจู่โจมอย่างดุดันและเต็มกำลังของเหล่าปีศาจใหญ่ที่มีฝีมือในระดับสูงสุด รวมไปถึงการออกกระบี่ที่เฉียบคมบนหัวกำแพงเมืองของเหล่าเซียนกระบี่แต่ละรุ่น ปราณกระบี่ที่ซัดกระจายไปทั่วทิศจึงทำลายตัวกำแพงด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้
กองทัพใหญ่ของเผ่าปีศาจที่ปักหลักห่างออกไปร้อยลี้มีจำนวนมากดุจฝูงมดที่เกาะกลุ่ม เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งหยุดการโจมตีไปได้หนึ่งเดือนกว่า
กำแพงเมืองปราณกระบี่จึงได้อยู่ท่ามกลางความสุขสงบอย่างที่หาได้ยาก
ลำพังเพียงทางเดินม้าบนหัวกำแพงก็กว้างถึงสิบลี้
มีผู้เฒ่าที่ไม่รู้ว่าอายุเท่าไหร่คนหนึ่งมาสร้างกระท่อมฝึกตนอยู่บนหัวกำแพง ลูกหลานของผู้เฒ่าไปแตกกิ่งก้านสาขาอยู่ในเมืองทางทิศเหนือของกำแพงเมืองปราณกระบี่ กลายเป็นหนึ่งในตระกูลที่ใหญ่ที่สุดไม่กี่ตระกูลนานแล้ว แต่ผู้เฒ่าไม่เคยลงจากหัวกำแพง เขาเฝ้าอยู่ที่นี่มาปีแล้วปีเล่า ผู้เฒ่ามีนิสัยประหลาด เขาไม่เคยอนุญาตให้ลูกหลานในตระกูลมาพบ กลับเป็นเด็กต่างแซ่บางคนที่เขายอมส่งยิ้มให้ในบางครั้ง
เซียนกระบี่ เซียนกระบี่ใหญ่
ต่างกันแค่คำเดียว กลับต่างราวฟ้ากับเหว
และที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ เซียนกระบี่ใหญ่กับเซียนกระบี่ผู้เฒ่าที่ต่างกันแค่คำเดียวก็ห่างชั้นกันไกลโขเช่นกัน
เพราะเซียนกระบี่คนหนึ่งที่คิดจะมีชีวิตรอดอยู่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ได้อย่างยาวนาน ไม่ได้อาศัยแซ่ แต่อาศัยแค่พลังในการต่อสู้
ในฐานะของคนที่มีอายุมากที่สุดในกำแพงเมืองปราณกระบี่ ผู้เฒ่าผ่านมาหลายฝนหลายหนาว และแน่นอนว่าเคยมีความเสียดายมาหลายครั้ง ความเสียดายครั้งล่าสุดนี้อาจถือว่าเป็นครั้งใหญ่ในชีวิตอันยาวนานของผู้เฒ่า ผู้เฒ่าเสียดายที่เพราะกฎข้อบังคับ ทำให้ตนไม่อาจลงสนามสู้รบ ถึงได้ทำให้เด็กรุ่นหลังคู่รักเทพเซียนคู่นั้นต้องตายอย่างไม่สมเกียรติ
ผู้เฒ่าเห็นพวกเขาสองคนเติบโตมาตั้งแต่เด็ก เติบใหญ่ปีแล้วปีเล่า ขอบเขตไต่ทะยานครั้งแล้วครั้งเล่า ต่างคนต่างกลายเป็นเซียนกระบี่ใหญ่ในท้ายที่สุด
ผู้เฒ่ารู้สึกว่าคนหนุ่มสาวที่เป็นเช่นนี้ต่างหาก ถึงจะทำให้ผู้คนมีความหวัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!