กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 276

กระบี่จงมา – บทที่ 276.2 ในบางครั้งการพบกันใหม่ก็คือสิ่งที่ดีที่สุด
บทที่ 276.2 ในบางครั้งการพบกันใหม่ก็คือสิ่งที่ดีที่สุด
โดย
ProjectZyphon
นางปล่อยมือออก กรอบตาแดงก่ำเล็กน้อย ทั้งโกรธและเขินอายอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตนี้ของนางหนิงเหยา ราวกับว่าดวงอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตก “ทำไมเจ้าถึงได้โง่ขนาดนี้?!”

เฉินผิงอันพูดอย่างเหม่อลอย “เจ้าจะชอบข้าจริงๆ ได้อย่างไร…”

ข้อนี้เฉินผิงอันเหมือนหลิวป้าเฉียวแห่งสวมลมฟ้าราวกับถอดแบบกันมา

ชอบแม่นางคนหนึ่ง ชอบมากจนถึงขั้นที่คิดว่าชั่วชีวิตนี้แม่นางคนนั้นไม่มีทางชอบตนตอบ อีกทั้งยังไม่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจใดๆ ด้วย

ในที่สุดหนิงเหยาก็เริ่มกลับมาเป็นตัวของตัวเองได้บ้างแล้ว นางเลิกคิ้วขึ้นสูงดุจกระบี่บินที่แหลมคมที่สุดในใต้หล้า “ข้าหนิงเหยาชอบใครยังต้องมีเหตุผลด้วยหรือ?!”

อันที่จริงแล้วก็มี แถมยังมีมากด้วย

เพียงว่านางไม่กล้าพูดมันออกมา ถึงอย่างไรนางก็เป็นผู้หญิงนี่นะ แล้วนางก็ไม่ใช่คนที่หน้าหนาอย่างเฉินผิงอันด้วย

ทันใดนั้นเหมือนมีเทพช่วย เฉินผิงอันพลันยื่นแขนไปโอบกอดหนิงเหยา

หนิงเหยาหน้าแดงก่ำ เม้มริมฝีปาก แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน กลับยังยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาจับสาบเสื้อเฉินผิงอันเบาๆ

ในตรอกเล็กของภูเขาห้อยหัว เด็กหนุ่มเด็กสาวกอดกันอยู่เงียบๆ เช่นนี้

ดูเหมือนว่านาทีนี้โลกทั้งใบจะพลันมีชีวิตขึ้นมา

สุดท้ายหนิงเหยาก็ยังคงเป็นหนิงเหยา เฉินผิงอันยังคงเป็นเฉินผิงอัน คนทั้งสองไม่ได้เคอะเขินเอียงอายกันต่อไป

พอปล่อยมือออกจากกันแล้ว หนิงเหยาก็นำทาง บอกว่าจะไปดื่มเหล้าหวงเหลียงครึ่งไหนั้นให้หมด นางพาเฉินผิงอันเดินไปหยุดอยู่ใต้ต้นไหว ยกมือขึ้นแล้วงอนิ้วคล้ายกำลังเคาะประตู

ไม่นานเบื้องหน้าหนิงเหยาก็เกิดริ้วคลื่นกระเพื่อม ร้านเหล้าแห่งหนึ่งปรากฏขึ้นมา หนิงเหยาก้าวยาวๆ ข้ามธรณีประตูเข้าไปก่อน เฉินผิงอันเดินตามหลังนางไปติดๆ

สวี่เจี่ยลูกจ้างร้านเห็นหนิงเหยาก็กระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ “แม่นางหนิง เจ้ามาแล้วหรือ ให้ข้าเลี้ยงเหล้าเจ้าดีไหม?”

หนิงเหยาชำเลืองตามองเขาแวบหนึ่ง ใครกัน ไม่เห็นจะจำได้

แล้วก็คร้านจะสนใจอีก เดินตรงไปข้างหน้า เลือกโต๊ะตัวหนึ่งแล้วนั่งลง

สวี่เจี่ยพลันห่อเหี่ยวไร้ชีวิตชีวา

เขารู้สึกว่าแม่นางเบื้องหน้าผู้นี้คือสตรีที่เป็นรองแค่คุณหนูใหญ่เท่านั้น ครั้งแรกที่พบเจอกันนางได้มอบความประทับใจที่ลึกซึ้งให้แก่สวี่เจี่ย

นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนแล้ว ครั้งแรกที่เด็กสาวจากกำแพงเมืองปราณกระบี่มาเยือนภูเขาห้อยหัว มีคนผู้หนึ่งพานางมาที่ร้านเหล้า เจ้าหมอนั่นดื่มเหล้าไปสองไห นางดื่มไปแค่อึกเดียวก็ไม่ดื่มอีก คราวนั้นนางสวมชุดสีดำ ห้อยดาบ ไม่ได้พกกระบี่คู่อย่างทุกวันนี้ และยิ่งไม่ได้สวมชุดยาวสีเขียวเข้ม สีหน้าของนางเย็นชา ต่อให้เถ้าแก่ร้านจะจ้องตานาง นางก็ไม่สะทกสะท้าน ในขณะที่อาเหลียงดื่มเหล้า นางเดินไปที่กำแพงสูงเพียงลำพัง มองอยู่นานโดยไม่พูดอะไรสักคำ ภายหลังถึงกลับมานั่งที่เดิม สวี่เจี่ยที่มองดูอยู่รู้สึกว่าเด็กสาวมีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครจริงๆ นางเจิดจ้าสะดุดตาจนคนอื่นแทบไม่กล้ามองสบตรงๆ

คราวนั้นอาเหลียงไร้ซึ่งรอยยิ้ม เขาเอาแต่ดื่มเหล้าอย่างเดียว สวี่เจี่ยมองออกว่าอาเหลียงไม่รู้จะเกลี้ยกล่อมเด็กสาวอย่างไร ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะไปทำเรื่องหนึ่งที่ร้ายกาจมาก อาเหลียงดื่มเหล้าเงียบๆ อย่างอัดอั้น นั่นถึงทำให้สวี่เจี่ยรู้ว่าที่แท้อาเหลียงก็มีช่วงเวลาที่ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน หลังจากที่เด็กสาวยืนกรานไม่ให้อาเหลียงไปส่งและออกจากร้านไปเพียงลำพัง อาเหลียงก็ไม่ดื่มเหล้าอีก ท่าทางของเขาเป็นทุกข์ บอกว่าบุตรสาวครึ่งตัว อยู่ดีๆ ก็โบยบินหนีไปทั้งอย่างนี้

สวี่เจี่ยมองเด็กหนุ่มจากต้าหลีที่ชื่อว่าเฉินผิงอันผู้นั้นแวบหนึ่ง

ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่าไอ้หมอนี่ไม่คู่ควรกับแม่นางหนิง

ร้อยเฉินผิงอันรวมกันก็ใช่ว่าจะคู่ควร

เฉินผิงอันเรียกหาเหล้าลืมทุกข์ที่เหลืออยู่ครึ่งไห รินได้ประมาณสองถ้วยขาวใบใหญ่ เฉินผิงอันจึงรินให้ก่อนคนละครึ่งชาม

คนทั้งสองนั่งเคียงไหล่กันบนม้านั่งยาวตัวหนึ่ง หนิงเหยาไม่รู้สึกว่ามีอะไรที่ไม่ถูกต้อง

สวี่เจี่ยที่หลบอยู่ไกลๆ จุ๊ปากชื่นชมไม่หยุด

เฉินผิงอันดื่มเหล้าลืมทุกข์หนึ่งอึก

แล้วก็พลันรู้สึกว่าคราวนี้เหล้านี่อร่อยกว่าที่ดื่มเมื่อคืนวานเยอะเลย จึงหันมายิ้มให้หนิงเหยา

หนิงเหยาถลึงตาใส่เขาหนึ่งที

คนทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกัน เพียงจิบเหล้าคำเล็กๆ

แต่แล้วเฉินผิงอันก็ถามด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่า “หนิงเหยา เจ้าคงไม่ใช่ตัวปลอมหรอกนะ?”

ต่อให้เป็นผู้เฒ่าที่กำลังหยอกนกในกรงก็ยังรู้สึกขบขันกับคำถามโง่งมของเด็กหนุ่ม

หนิงเหยาถอนหายใจ

เขาเป็นคนโง่ แต่ข้าโง่ยิ่งกว่า

ตอนนั้นใครกันนะที่พูดว่าไอ้หมอนี่ต้องได้คนโง่มาเป็นคนรักแน่นอน?

เฉินผิงอันวางถ้วยเหล้าลง ยื่นมือออกมาหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนิงเหยามองเขาอยู่แบบนั้น อยากรู้ว่าไอ้หมอนี่คิดจะทำอะไรกันแน่

เฉินผิงอันใช้สองนิ้วหนีบแก้มนางแล้วดึงเบาๆ

หนิงเหยายังเฉย

เฉินผิงอันจึงยื่นมืออีกข้างมาหนีบแก้มอีกฝั่งหนึ่งของหนิงเหยา

สวี่เจี่ยที่มองดูอยู่เหงื่อแตกพลั่ก รู้สึกว่าเจ้าคนที่ใจกล้าเทียมฟ้าผู้นี้ต้องตายแน่ๆ