กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 332

บทที่ 332.1 ใบไหวเหยา
ProjectZyphon
ทั้งสองฝ่ายคุมเชิงกัน เพียงแต่ว่าฝ่ายของม้าเหล็กตระกูลเหยาเปลี่ยนมาเป็นเฉินผิงอันที่ร่วงลงมาจากฟากฟ้า

ผู้ฝึกกระบี่พูดเบาๆ สองคำว่าไม่ต้องรีบร้อน ‘ข้ารับใช้’ ผู้นั้นจึงข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้ ใช้ปลายเท้าปาดลงไปบนพื้นดินด้วยความเบื่อหน่าย

ผู้ฝึกกระบี่วัยกลางคนสวมชุดผ้าป่านสีขาว การเข่นฆ่าที่ศักยภาพของสองฝ่ายแตกต่างกันมากทำให้บนร่างของเขาไม่มีคราบเลือดเลยแม้แต่จุดเดียว

บุรุษหน้าตาหล่อเหลา เพียงแต่ว่าดวงตาแคบยาว ริมฝีปากบางเฉียบ เป็นเหตุให้ลักษณะของเขาดูเหมือนคนโหดเหี้ยม เขาไม่ได้พกกระบี่ กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของเขามีระดับความยาวเท่ากับกระบี่พกของมือกระบี่ เวลาที่ออกจากช่องโพรงในร่างมาสังหารศัตรูก็เหมือนมังกรเพลิงนอนขดตัว เพียงแค่ดาบและทวนของกองทัพม้าเหล็กตระกูลเหยาสัมผัสโดนก็ไม่อาจต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย ราวกับมีดหั่นเต้าหู้อย่างไรอย่างนั้น

ข้ารับใช้ที่อยู่ข้างกายของเขาคือผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวร่างกำยำคนหนึ่ง เขาสวมเสื้อเกราะเทพรับน้ำค้าง หรือก็คือเสื้อเกราะน้ำค้างหวานที่คนบนภูเขาเรียกกัน

เม็ดเสื้อเกราะของสำนักการทหารนี้ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับเฉินผิงอัน เขาเคยเก็บมาจากร่างของราชครูแคว้นกู่อวี๋หนึ่งเม็ด ตอนอยู่ภูเขาห้อยหัวก็ได้ซื้อเสื้อเกราะน้ำค้างหวานที่ผุพังแต่ระดับขั้นสูงมากมาชิ้นหนึ่ง ภายหลังได้ลู่ไถช่วยซ่อมแซมให้จนเหมือนใหม่ แต่ไม่เคยมีโอกาสได้สวมใส่ เพราะถึงอย่างไรชุดคลุมอาคมจินหลี่บนร่างของเฉินผิงอันก็หาได้ยากยิ่งกว่า

คนทั้งสองร่วมมือกันอย่างคุ้นเคย ผู้ฝึกกระบี่บังคับกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตให้สังหารศัตรู ผู้ฝึกยุทธ์ปกป้องอยู่ข้างกายผู้ฝึกกระบี่ คอยป้องกันพวกปลาที่หลุดลอดจากแหของกองม้าเหล็กตระกูลเหยาไม่ให้เข้ามาต่อสู้ประชิดตัวผู้ฝึกกระบี่ รวมไปถึงช่วยผู้ฝึกกระบี่ป้องกันลูกธนูจากมือธนูที่มาจากเหล่าทหาร หลายครั้งที่องศาการยิงของลูกธนูเหล่านี้เล็งเข้าจุดสำคัญ ผู้ฝึกยุทธ์คนนี้ก็จะใช้ร่างกายบดบังวิถีโคจรของลูกธนูโดยตรง สุดท้ายลูกธนูก็แค่ทำให้เกิดประกายไฟเล็กๆ บนพื้นผิวของเสื้อเกราะน้ำค้างหวานสีขาวหิมะ การเผาผลาญปราณวิญญาณที่เก็บสะสมไว้ในเสื้อเกราะตัวนี้ เกรงว่าคงไม่ถึงหนึ่งเหรียญเงินเกล็ดหิมะเลยด้วยซ้ำ ทว่าฝ่ายตรงข้ามกลับต้องจ่ายค่าตอบแทนด้วยชีวิตของคนเป็นๆ

ผู้ฝึกตนอิสระในป่าเขาชื่นชอบการเสี่ยงอันตรายเพื่อแสวงหาความร่ำรวยมากที่สุด หากพบเจอโชควาสนาก็กล้าจะเดินเข้าหาความเสี่ยง พื้นที่ลับเล็กใหญ่อย่างกระท่อมของเจินเหรินบรรพกาล จวนตระกูลเซียน พื้นที่สวรรค์ถ้ำมงคลที่แตกแล้วร่วงลงมาซึ่งถูกค้นพบ ถูกขุดค้นเหล่านั้น พอปรากฏสู่สายตาชาวโลกก็จะต้องมีผู้ฝึกตนอิสระกรูกันเข้าไปหา เพื่อช่วงชิงวัตถุวิเศษหรือสมบัติอาคมมาให้ได้สักชิ้น ตีกันจนสองฝ่ายสมองเละแตกกระจาย เพื่ออะไร? ก็ไม่ใช่เพื่อความรู้สึกสาแก่ใจที่สามารถบดขยี้คนอื่น หากไม่อาศัยศาสตราวุธคมกริบสังหารผู้คน ก็อาศัยสมบัติอาคมป้องกันกาย ฟันแทงไม่เข้า คาถาอาคมมิอาจรุกราน มองดูศัตรูสิ้นหวังหรอกหรือ

ผู้ฝึกกระบี่ก้าวเดินอยู่ในสนามรบอย่างผ่อนคลาย กระบี่บินหนึ่งเล่มลากตวัดแสงกระบี่เจิดจ้าเป็นเส้นๆ ไว้ในรัศมีหนึ่งร้อยจั้ง

ผู้ฝึกยุทธ์คอยตามติดดุจเงา ป้องกันรอบด้านของผู้ฝึกกระบี่วัยกลางคนไว้อย่างแน่นหนา

ผู้ฝึกกระบี่วัยกลางคนเป็นเหมือนกระบี่ของเขาที่ปราดเปรียวว่องไว ไม่เคยกระทำการใดๆ ที่เกินความจำเป็นเลยแม้แต่น้อย

ทว่าผู้ฝึกยุทธ์ร่างกำยำผู้นั้นกลับไม่เหมือนกัน นิสัยของเขาดุร้าย แต่กลับไม่สามารถไล่ตามไปเข่นฆ่ากองทัพม้าเหล็กได้อย่างสาแก่ใจ ดังนั้นทุกครั้งที่ผู้ฝึกกระบี่สามารถทำร้ายทหารกล้าตระกูลเหยาให้บาดเจ็บสาหัส พลัดตกลงมาจากหลังม้า ไม่ว่าจะตายคาที่หรือไม่ ขอแค่อยู่บนเส้นทางเดียวกับที่คนทั้งสองผ่านไป ก็จะต้องถูกเขาเหยียบกะโหลกจนแตก หรือไม่ก็กระทืบหน้าอกของทหารม้าให้ยุบยวบ ทั้งเสื้อเกราะที่ปริแตกและเนื้อหนังยุบรวมเข้าด้วยกัน สภาพนั้นน่าสังเวชจนแทบทนมองไม่ได้

บนฟ้ามีคนร่วงลงมา?

ผู้ฝึกกระบี่วัยกลางคนมองคนที่มาขวางทางแล้วหยุดเดิน เอ่ยถามยิ้มๆ ด้วยภาษากลางของทวีปหนึ่ง “เจ้าคือข้ารับใช้ใหม่ของสกุลหลิวต้าเฉวียนอย่างนั้นรึ?”

ในใบถงทวีปมีภูเขาและแม่น้ำมากมายขวางกั้นสถานที่ต่างๆ ตามบันทึกในหนังสือเทพเซียน เมื่อเทียบกับแจกันสมบัติทวีปแล้วก็ยิ่งสิบลี้ต่างสำเนียง ร้อยลี้ต่างประเพณี ดังนั้นบุคคลในระดับสูงของแต่ละประเทศจึงมักจะเชี่ยวชาญภาษากลางของใบถงทวีป โดยเฉพาะพวกขุนนางในกรมพิธีการ

บุรุษร่างกำยำผู้นั้นกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “อาจารย์จะมัวเสียเวลาพูดกับเขาทำไม ฆ่าเขาซะก็สิ้นเรื่อง ก็แค่ผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตต่ำกว่าขั้นเจ็ด ฆ่าผู้มีพรสวรรค์ในการฝึกตนที่หนุ่มขนาดนี้สิถึงจะสาแก่ใจ”

ผู้ฝึกกระบี่เอ่ยยิ้มๆ “มีปลาตัวใหญ่เพิ่มมาอีกหนึ่งตัว ก็ไม่ได้ตรงกับความต้องการของข้าพอดีหรอกหรือ?”

แม้ว่าผู้ฝึกกระบี่จะหยุดเดินเพื่อพูดคุยกับเฉินผิงอัน แต่กระบี่บินเล่มนั้นของผู้ฝึกกระบี่กลับลอยอยู่ด้านหน้าสุดของทิศทางที่พวกทหารม้าเหล็กตระกูลเหยาหนีไป

การไล่ฆ่าครั้งนี้ นอกจากก่อนหน้านั้นที่สองคนร่วมมือกันลอบโจมตี จนกระทั่งสังหารผู้ฝึกตนที่ติดตามกองทัพม้าเหล็กของตระกูลเหยาไปได้อย่างสุ่มเสี่ยงแล้ว หลังจากนั้นผู้ฝึกกระบี่ก็คอยควบคุมกระบี่บินอยู่ตลอดเวลา เขาเลือกสังหารกองทหารม้าเหล็กตระกูลเหยาที่อยู่รอบนอกสุดก่อน ฆ่าคนที่หลุดพ้นจากวงล้อมมาให้ได้ก่อน นี่ก็คือกฎในการเล่นเกมของเขา

เสื้อเกราะที่ผู้เฒ่าสวมอยู่ไม่ได้ต่างจากของทหารม้าที่อยู่รอบกาย นี่น่าจะเป็นเกราะเบาที่ทหารชายแดนของราชวงศ์ต้าเฉวียนสวมใส่ เขาเอามือกุมท้อง ระหว่างร่องนิ้วมีแต่เลือดสด แม้ว่าสภาพจะอเนจอนาถ แต่ผู้เฒ่ากลับมีสีหน้าเป็นปกติ ไม่มีความห่อเหี่ยวหรือขลาดกลัว ต่อให้ทหารกล้าใต้บังคับบัญชาที่ปกป้องเขาจะบาดเจ็บล้มตายกันไปมาก เหล่าผู้กล้าไม่ได้หวนกลับคืนบ้านเกิดอย่างงดงาม ถึงขั้นไม่ได้ตายในสนามรบชายแดนอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร แต่ต้องมาตายอยู่ท่ามกลางการแก่งแย่งชิงดีที่สกปรกของราชสำนัก

จุดลึกในดวงตาของผู้เฒ่ามีความละอายใจและเสียใจ แต่เขากลับไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้าแม้แต่น้อย

ใช้ชีวิตอยู่บนหลังม้ามาหลายสิบปี เห็นความเป็นความตายมาจนเคยชิน บวกกับที่คนใจอ่อนมิอาจควบคุมกองทัพได้ แม่ทัพผู้เฒ่าที่มีอำนาจอยู่ทางชายแดนทิศใต้ผู้นี้จึงมีนิสัยสุขุมลุ่มลึกผิดจากคนปกติทั่วไป

ทหารม้าเหล็กตระกูลเหยาที่เหลืออยู่ร้อยกว่าคนให้การปกป้องผู้เฒ่าอย่างเต็มกำลัง ไม่มีใครเกิดความหวาดกลัวเพียงแค่เพราะเจอกับนักฆ่าที่ฝีมือแข็งแกร่ง

ตระกูลเหยาปกครองทหารด้วยกฎระเบียบที่เข้มงวด

ยกตัวอย่างเช่นลูกหลานสกุลเหยาที่ไม่ว่าจะเป็นบุตรภรรยาเอกหรือบุตรอนุภรรยา ตอนเป็นเด็กก็เชี่ยวชาญการขี่ม้าและยิงธนูแล้ว หลังอายุสิบห้าต่างก็ต้องเข้าร่วมกองทัพ ต้องเริ่มจากเป็นทหารสอดแนมที่ระดับขั้นต่ำที่สุด บุรุษตระกูลเหยาที่ตายไปในสนามรบของชายแดนมีมากมายจนนับไม่ถ้วน

เป็นเหตุให้คำกล่าวขานถึงหญิงหม้ายสกุลเหยาโด่งดังไปหลายแคว้น

เฉินผิงอันไม่ได้หันหน้าไปมองกองทัพม้ากองนั้น แต่ถามแม่ทัพผู้เฒ่าด้วยคำถามที่ประหลาดมาก “ท่านแม่ทัพแซ่เหยา? บรรพบุรุษของท่านมีความเกี่ยวข้องกับสกุลเหยาของราชวงศ์ต้าหลีที่อยู่ทางเหนือของแจกันสมบัติทวีปหรือไม่?”