กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 346

บทที่ 346.1 ยันต์หกแผ่นของวิญญูชน ปราบผีสยบกระบี่
ProjectZyphon
เผยเฉียนบอกว่าจะไปดูผนังบังตาตรงหน้าประตูใหญ่ ด้านบนมีควันธูปลอยออกมาจากในศาล แถมยังมีกลิ่นหอม สายน้ำก็ขยับเคลื่อนได้พร้อมกับมีเสียงน้ำไหล น่าสนใจยิ่งนัก

เจ้าแม่เทพวารีโบกชายแขนเสื้อหนึ่งครั้งเรียกสาวใช้อายุน้อยคนหนึ่งให้พาเผยเฉียนออกไปชมทัศนียภาพ

นึกขึ้นได้ว่าอริยะลัทธิขงจื๊อท่านหนึ่งของสายบุ๋นสายอื่นเพิ่งจะจากไป เฉินผิงอันจึงวางน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ลง ถามว่า “เขตการปกครองหลงเฉวียนที่เป็นบ้านเกิดของข้า อันที่จริงแล้วก็คือถ้ำสวรรค์หลีจูในอดีต ตอนนั้นอาจารย์ฉีรับหน้าที่เป็นอาจารย์สอนหนังสือในโรงเรียน เพียงแต่ว่าตอนเด็กข้ายากจน ไม่ได้เรียนหนังสือ เพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันคือลูกศิษย์ของอาจารย์ฉีจึงมักจะพูดถึงเขาบ่อยๆ แต่แน่นอนว่าข้าย่อมเคยพบหน้าอาจารย์ฉีมาก่อน ถึงอย่างไรเมืองเล็กก็ใหญ่เพียงแค่นั้น”

จงขุยกลับไปนั่งข้างโต๊ะ หรี่ตาเทเหล้าใส่ถ้วย คำพูดเหล่านี้ของเฉินผิงอัน เขาย่อมไม่เชื่อทั้งหมด ผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวคนหนึ่งอายุน้อยเพียงเท่านี้ก็ได้ครอบครองน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่และกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตสองเล่ม อีกทั้งยังสามารถปล่อยจิตหยินให้ออกมาท่องเที่ยวยามค่ำคืน ต่อให้ถ้ำสวรรค์หลีจูจะเป็นสถานที่มังกรซ่อนพยัคฆ์หมอบ เฉินผิงอันได้รับโชควาสนาอย่างอื่น แต่หากจะบอกว่าเฉินผิงอันแค่เคย ‘พบหน้า’ ฉีจิ้งชุนเท่านั้น ให้ตายจงขุยก็ไม่เชื่อ

แต่เฉินผิงอันไม่ต้องการพูด จงขุยก็ไม่คิดจะซักไซ้ไล่เลียง แม้จะบอกว่าความรู้ของเหวินเซิ่งเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับสำนักศึกษาใหญ่หลายแห่ง แต่ในความเป็นจริงแล้วหากในหอเก็บตำราส่วนตัวของพวกชาวบ้านจะมีผลงานของเหวินเซิ่งเก็บไว้กลับไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่อะไร

อย่าว่าแต่รู้จักฉีจิ้งชุนเลย ต่อให้เคยเรียนที่โรงเรียนแห่งนั้นมาก่อนก็ไม่เป็นไร ขอแค่เจ้าเฉินผิงอันไม่ใช่ลูกศิษย์ผู้สืบทอดสายบุ๋นของฉีจิ้งชุนก็ย่อมไม่มีปัญหาใดๆ ทั้งสิ้น ถอยไปพูดหมื่นก้าว ในเขตการปกครองของสำนักศึกษาต้าฝูใบถงทวีป ต่อให้เป็นความจริงก็ไม่เป็นไร มีเขาจงขุยอยู่ ยิ่งมีอาจารย์ของเขาอยู่

แต่หากอยู่ในสำนักศึกษาสองแห่งที่อยู่ทางทิศเหนือกับทิศใต้ของใบถงทวีปกลับบอกได้ยากแล้ว

ดวงตาสองข้างของเจ้าแม่เทพวารีเปล่งประกาย วางฝ่ามือสองข้างยันไว้บนโต๊ะ ถามอย่างร้อนใจ “ถ้าอย่างนั้นเจ้าเคยเจอท่านผู้เฒ่าเหวินเซิ่งมาก่อนไหม? เขาคือผู้เฒ่าที่สง่างามมากเลยใช่หรือไม่ สวมกวานสูงรัดเข็มขัดหยก ชายแขนเสื้อสองข้างมีลมเย็น ในความเคร่งขรึมแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน อีกทั้งแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นยอดฝีมือนอกโลกที่มีความรู้สูงส่งเทียมฟ้า บุคลิกไม่ต่างจากเหล่าผู้สูงส่งบนภูเขาเลย?”

เฉินผิงอันได้แต่ตอบขัดไปจากความตั้งใจของตัวเอง “ไม่เคยพบมาก่อน”

สายตาของเจ้าแม่เทพวารีฉายความเสียดาย แล้วก็มีความเวทนารวมอยู่ด้วย อย่างแรกเพื่อตนเอง อย่างหลังเพื่อเฉินผิงอัน นางกลับลงไปนั่งอย่างห่อเหี่ยว ดื่มเหล้าถ้วยใหญ่ พอเช็ดปากแล้วก็พูดอย่างปลงอนิจจังว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเป็นเรื่องที่น่าเสียดายยิ่งนัก คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไม่เคยได้เจอกับท่านอาจารย์ผู้เฒ่ามาก่อน วันหน้าต้องพยายามหาโอกาสพบเขาให้ได้ ไม่อย่างนั้นชีวิตของเจ้าก็ไม่สมบูรณ์แล้ว”

เฉินผิงอันยิ้มอย่างจนใจ “ตกลง ข้าจะพยายาม”

นางนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “แล้วเจ้าเคยเจอเจ้าคนที่ชื่อชุยฉานไหม? เจ้าสารเลวที่เป็นลูกศิษย์ใหญ่ แต่กลับหลอกลวงอาจารย์ลบล้างบรรพชน และยังมีเซียนกระบี่ที่มีวิชากระบี่เลิศล้ำผู้นั้นอีก ชื่อของเขาเผด็จการอย่างยิ่ง เขาชื่อจั่วโย่ว ว่ากันว่าวิชากระบี่ของเขาเป็นหนึ่งในใต้หล้า และยังมีพวกเหมาเสี่ยวตง…ลูกศิษย์ของเหวินเซิ่งมีมากมายขนาดนี้ เจ้าคงต้องเคยเจอมาบ้างสักคนกระมัง?”

เฉินผิงอันยกกาเหล้าขึ้น “น่าเสียดายๆ ดื่มเหล้าๆ”

เจ้าแม่เทพวารีตบโต๊ะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองในความไม่เอาไหนของอีกฝ่าย “ดื่มเหล้ากะผายลมน่ะสิ เจ้านี่มันเป็นคนยังไงนะ?! หากข้าเป็นคนที่เกิดและเติบโตในถ้ำสวรรค์หลีจู เรื่องใหญ่เรื่องแรกที่จะทำหลังออกจากบ้านเกิดก็คือไปตามหาท่านผู้เฒ่าเหวินเซิ่ง หากบุกเข้าไปในสวนป่ากงเต๋อของสถานศึกษาไม่ได้ ก็ถอยไปเลือกในอันดับรองลงมา จะดีจะชั่วก็ต้องไปด่าชุยฉานให้ได้ ไปเห็นวิชากระบี่ของจั่วโย่ว เล่นหมากล้อมกับเหมาเสี่ยวตง…”

เฉินผิงอันเอ่ยคล้อยตาม “มีเหตุผลๆ”

เจ้าแม่เทพวารี “…”

จงขุยกลั้นยิ้ม “ด่าชุยฉาน? เจ้าแม่เทพวารี หาใช่ข้าดูแคลนเจ้าไม่ ทว่าต่อให้มีข่าวลือบอกว่าขอบเขตของราชครูต้าหลีท่านนั้นถดถอย แต่ก็ยังสามารถใช้สองนิ้วบีบร่างทองของเจ้าให้แตกสลายได้อยู่ดี”

เจ้าแม่เทพวารีพูดอย่างเต็มไปด้วยเหตุผล “ข้าด่าอยู่นอกประตูเมืองหลวงต้าหลีแค่ไม่กี่คำ เขาก็ได้ยินด้วยหรือ?”

จงขุยมองค้อน “แบบนั้นเขาคงไม่ได้ยินจริงๆ นั่นแหละ”

คนทั้งสามต่างคนต่างดื่มเหล้าของตัวเองไป

บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนมาเป็นเคร่งเครียด

พอปีศาจใหญ่ที่อยู่ใกล้กับสำนักฝูจีตนนั้นถูกเปิดโปงตัวตนก็อาละวาดอย่างเหี้ยมโหด ถึงกับทำให้คู่รักขอบเขตหยกดิบที่เชี่ยวชาญการร่วมมือกันโจมตีตายหนึ่งบาดเจ็บหนึ่ง สนามรบยังอยู่ที่ภูเขาอันเป็นที่ตั้งของสำนักฝูจี ต่อให้ปีศาจใหญ่ตนนั้นอาศัยข้อได้เปรียบที่มีร่างกายแข็งแรงทนทานมาตั้งแต่เกิด แต่เกรงว่าอย่างน้อยขอบเขตของมันต้องเป็นขอบเขตสิบสองถึงจะได้

ปีศาจใหญ่ขอบเขตเซียนเหรินตนหนึ่งที่เดิมทีควรมีชื่อเสียงขจรขจายไปทั่วทิศกลับซ่อนตัวอยู่ในภาคกลางของใบถงทวีปอย่างเงียบเชียบมานานหลายปีขนาดนี้? โดยที่สำนักฝูจี สำนักศึกษาต่างก็สัมผัสไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย? อีกทั้งตอนที่ผู้นำของภูเขาไท่ผิงจะขัดขวางไม่ให้มันลงสู่ทะเล คุกที่คุมขังภูตผีปีศาจของภูเขาไท่ผิงกลับเปิดออกพอดี ทำให้เหล่าปีศาจเผ่นหนีไปทั่วทิศได้สำเร็จ?

บวกกับที่ก่อนหน้านี้มีข่าวลือบอกว่าอาวุธเซียนที่ล้ำค่าในสมัยโบราณทยอยกันปรากฎตัวในทักษินาตยทวีป ใบถงทวีปและฝูเหยาทวีปก็ได้ชักนำให้ผู้ฝึกตนจำนวนนับไม่ถ้วนเข่นฆ่าช่วงชิงกันมากพอแล้ว

เจ้าแม่เทพวารีถามอย่างระมัดระวัง “ขอถามสักคำ อาจารย์เจ้าขุนเขาของเจ้าออกมาจากสำนักศึกษา บุกไปเป็นแนวหน้าเพื่อสังหารปีศาจใหญ่ตนนั้น ไม่กลัวว่าตัวเองจะตายจริงๆ หรือ?”

จงขุยโมโหจนกลายเป็นขำ “ช่วยเห็นข้อดีของอาจารย์ข้าบ้างได้ไหม? อีกอย่างใต้หล้านี้ใครจะถามคำถามข้อนี้ก็ได้ มีเพียงเจ้าแม่เทพวารีอย่างเจ้าที่ไม่ควรถาม สองร้อยกว่าปีมานี้ เจ้าเป็นฝ่ายออกจากจวนปี้โหยวและศาลเทพวารีเพื่อไปต่อสู้กับปีศาจใหญ่ตนนั้นมากี่รอบแล้ว?”

เจ้าแม่เทพวารีดื่มเหล้าหนึ่งคำ “นั่นไม่เหมือนกัน ข้าเป็นแค่เทพวารีตัวเล็กๆ แต่อาจารย์ของเจ้ามีชาติกำเนิดจากจวนอริยะบางท่านของศาลบุ๋น…”

จงขุยชำเลืองตามองนาง “นี่ก็คือหลักการที่เจ้าอ่านเจอมาจากในตำราอริยะปราชญ์ของท่านผู้เฒ่าเหวินเซิ่งงั้นรึ?”

เจ้าแม่เทพวารีอับอายจนพานเป็นความโกรธ ด่านางต่อหน้าว่าความรู้ตื้นเขิน นางไม่ถือสา แต่จะดึงเอาท่านผู้เฒ่าเหวินเซิ่งมาเกี่ยวข้องด้วยไม่ได้เด็ดขด จึงตบโต๊ะถลันพรวดลุกขึ้นยืน “จงขุย หากเจ้ายังพูดจาเหน็บแนมเสียดสีไม่เลิกก็คายบะหมี่และสุราที่กินออกไปมาเลย!”

จงขุยดื่มเหล้าหนึ่งคำ “ข้าจะดื่มเหล้าของเจ้าแล้วจะทำไม”

เขาดื่มอีกหนึ่งคำ “ข้าดื่มอีกแล้ว อร่อยจริงๆ”

เจ้าแม่เทพวารีโกรธจนหน้าเขียว สั่นเทิ้มไปทั้งร่าง

เฉินผิงอันพูดขึ้นเบาๆ “ที่บ้านเกิดข้ามีซุ้มประตูอยู่แห่งหนึ่ง ป้ายหนึ่งในสี่ป้ายเขียนคำว่า ‘ตังเหรินปู้รั่ง’ (ไม่เกี่ยงงอนในสิ่งที่สมควรกระทำ) นี่น่าจะเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมอาจารย์ของจงขุยถึงเลือกทำเช่นนี้ ก่อนหน้านี้จงขุยพูดว่าเหตุใดใต้หล้าไพศาลถึงยินดีปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ที่ลัทธิขงจื๊อเป็นผู้กำหนด การกระทำของอาจารย์จงขุยในวันนี้ ไม่ว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นหรือตาย ในบรรดาพวกเราสามคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ ไม่พูดถึงจงขุยที่เป็นลูกศิษย์ของเขา อย่างน้อยข้ากับเจ้าแม่เทพวารีอย่างเจ้าย่อมรู้สึกว่าการกระทำของสำนักศึกษาต้าฝูมากพอจะทำให้ผู้คนนับถือเลื่อมใสในคุณธรรมที่สูงส่งของพวกเขา วันหน้าหากข้ามีบุตรชายหญิง เมื่อพวกเขาออกจากบ้านมาท่องเที่ยวทั่วหล้า ข้าจะต้องบอกให้พวกเขามาเยือนใบถงทวีป ไปเยือนสำนักศึกษาต้าฝูสักครั้ง”

จงขุยพยักหน้ารับ ยกถ้วยเหล้าดื่มคารวะเฉินผิงอันหนึ่งครั้ง

เจ้าแม่เทพวารีอืมรับหนึ่งที เห็นด้วยกับคำกล่าวนี้ จึงดื่มคารวะเฉินผิงอันหนึ่งถ้วยเช่นกัน

ใต้หล้านี้ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่มีวันเลิกรา

จงขุยวางถ้วยเหล้าลง เตรียมจะทำเรื่องสุดท้ายให้เสร็จสิ้น นั่นคือไปจากจวนปี้โหยวลำคลองหมายเหอแห่งนี้