กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 359

บนเข่าของเฉินผิงอันคือคนจิ๋วดอกบัวที่นั่งขัดสมาธิ เจ้าตัวน้อยชี้ไปที่ดวงตาของเผยเฉียน

เฉินผิงอันเข้าใจได้ทันทีจึงบอกให้เผยเฉียนออกไปข้างนอกกับเขา ส่วนเจ้าตัวน้อยก็ไม่ได้มุดลงดิน แต่ช่วยเฉินผิงอันสำรวจตรวจตรารอบทิศของวัดเล็ก

ก่อนหน้านี้ภาพเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นกับเผยเฉียนในวัดร้าง แม้เฉินผิงอันจะไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง แต่หลังจากที่ศึกใหญ่ปิดฉากลง ชายแขนเสื้อของเผยเฉียนมีแต่เลือด ดินโคลนเปรอะเปื้อนเต็มร่าง นางบอกว่าก่อนหน้านี้ปวดตาเลยกลิ้งตัวอยู่บนพื้นนานมาก ตอนนั้นเจ้าตัวน้อยดอกบัวแห่งทะเลสาบก็ยกไม้ยกมือประกอบเป็นพัลวัน ช่วยอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคร่าวๆ ให้เฉินผิงอันฟัง

หนึ่งคนโตหนึ่งเด็กเดินออกจากวัดร้าง หลังจากเฉินผิงอันเดินออกมาได้ระยะทางหนึ่งก็หมุนตัวกลับ หยุดเดิน ย่อตัวลงจ้องนิ่งไปที่ดวงตาคู่นั้นของเผยเฉียน “เหตุใดจู่ๆ ดวงตาของเจ้าจึงมีเลือดไหลออกมา?”

เผยเฉียนหน้าซีดขาวด้วยยังหวาดผวาไม่คลาย น้ำตาคลอเบ้าด้วยความน้อยใจ ส่ายหน้าพูดสะอึกสะอื้น “ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆ ก็เจ็บปวดจนอยากตายให้รู้แล้วรู้รอด เหมือนจะมีบางสิ่งระเบิด คล้ายประทัดที่คนมีเงินจุดวันปีใหม่ ใช่แล้ว เมื่อพวกเราไปถึงบ้านเกิด ตอนปีใหม่จุดประทัดด้วยได้ไหม? เป็นมงคลนักล่ะ ข้าอยากลองจุดเองกับมือมาโดยตลอด”

เฉินผิงอันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี พูดเรื่องนี้ดันไปออกเรื่องโน้นได้อย่างไร เขาเอ่ยเสียงเบาว่า “ตอนนั้นที่ออกมาจากบ้านเกิด มีคนบอกกับข้าว่าภายในเวลาห้าปีห้ามกลับไปที่เขตการปกครองหลงเฉวียน แต่หากคิดจะจุดประทัดตอนปีใหม่ จะยากอะไรเล่า พวกเรามาพูดเรื่องเป็นการเป็นงาน เป็นเพราะนักพรตเฒ่าที่โยนพวกเราสองคนออกมาจากพื้นที่มงคลดอกบัวทำอะไรบางอย่างกับดวงตาเจ้าใช่หรือไม่? เขาเคยพูดอะไรกับเจ้าไหม?”

เผยเฉียนคิดแล้วก็ตอบว่า “ในบ้านของเหล่าเว่ย ก็คือเมืองหลวงหนันเยวี่ยนน่ะ มันมีบ่อน้ำอยู่บ่อหนึ่งใช่ไหมล่ะ ข้ามองไปยังก้นบ่อครู่หนึ่ง แล้วก็เงยหน้ามองดวงอาทิตย์เหนือศีรษะครู่หนึ่ง ก็กำลังหงุดหงิดนี่นา จากนั้นข้าก็เห็นตาเฒ่าคนหนึ่งที่ตัวสูงมาก เขาสวมชุดนักพรตเต๋า เขาบอกว่าจะเอาของบางอย่างใส่ในดวงตาของข้า แน่นอนว่าข้าย่อมไม่ยอม แต่นักพรตเฒ่าบอกว่ามันมีค่ามากเลย ข้าคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เลยยอมรับปาก…”

เผยเฉียนร้องโอ้ยหนึ่งที รีบเอียงศีรษะตาม

ที่แท้เฉินผิงอันดึงหูของนาง เอ่ยสั่งสอน “ในสายตามีแต่เงิน แม้แต่ชีวิตก็ไม่ต้องการงั้นรึ?”

เผยเฉียนโวยวายว่าเจ็บๆๆ เจ็บตา เฉินผิงอันถึงได้ยอมปล่อยมือ

เฉินผิงอันใคร่ครวญ จงขุยพูดตลอดเวลาว่าดวงตาของเผยเฉียนงดงาม น่าจะเป็นเพราะเขามองเบาะแสบางอย่างออก เพียงแต่ไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน

อันที่จริงจงขุยเคยพูดคำทำนายกับตัวเองว่า ‘ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นเหนือทะเลบูรพา แสงทองอร่ามตาส่องหมื่นลี้ ยามจันทราตกลงสู่ภูเขาทักษิณ เสียงวานรร้องครวญ’

เฉินผิงอันพึมพำ “คงจะไม่ได้เอาดวงตะวันและดวงจันทร์ของพื้นที่มงคลดอกบัวใส่เข้ามาในดวงตาของเผยเฉียนจริงๆ หรอกกระมัง?”

อย่างน้อยเผยเฉียนก็สามารถมองเห็นคนจิ๋วดอกบัวที่อยู่ใต้ดิน และยังสามารถมองผ่านวิชาอภินิหารสกัดกั้นแผ่นฟ้าด้วยหนึ่งฝ่ามือของบรรพจารย์ภูเขาไท่ผิง

เมื่อมีประสบการณ์เรื่อง ‘นักพรตหนุ่มภูเขาไท่ผิง’ มอบป้ายหยกศาลบรรพาจารย์ให้มาก่อนแล้ว เฉินผิงอันจึงมีความรู้สึกเหมือนคนถูกงูกัดแล้วกลัวเชือกไปสิบปี แต่สำหรับนักพรตเฒ่าตงไห่กวานเต๋าที่บอกว่าตัวเองรู้จักเหวินเซิ่ง อีกทั้งยังเป็นคนที่เคยได้ยินความรู้เรื่อง ‘การเรียงลำดับ’ เป็นคนแรกสุดในใต้หล้า คิดดูแล้วต่อให้อีกฝ่ายอยากวางแผนเล่นงานเขาเฉินผิงอันจริงๆ ตอนนี้เฉินผิงอันก็ยังไม่มีความสามารถจะทำลายแผนการของอีกฝ่ายได้ ได้แต่ทหารมาเอาขุนพลต้าน น้ำมาเอาดินกลบ ค่อยๆ คิดค่อยๆ วางแผนไปทีละก้าวเท่านั้น การที่บอกว่าเป็นการวางแผนเล่นงาน ไม่ใช่แผนการชั่วช้าที่เกิดจากเจตนาร้ายอย่างแผ่นหยกศาลบรรพจารย์ภูเขาไท่ผิงนี้ หาใช่เพราะเฉินผิงอันเลื่อมใสเจ้าอารามกวานเต๋าอะไรมากมาย แต่เป็นเพราะคนที่ฝึกตนได้ถึงขั้นของนักพรตเฒ่า หรือถึงขั้นของเจ้าลัทธิลู่เฉิน ย่อมไม่สนใจแผนการชั่วร้ายที่ทำอย่างลับๆ แล้ว แต่จะใช้แผนการอย่างโจ่งแจ้งเปิดเผย พยายามให้สอดคล้องกับมหามรรคาแห่งฟ้าดินที่ลี้ลับมหัศจรรย์ในทุกๆ เรื่อง

เฉินผิงอันลุกขึ้นยืน “วันหน้าจะมอบร่มกระดาษน้ำมันคันใหม่ให้เจ้า”

เผยเฉียนกล่าวอย่างแปลกใจ “จะต้องจ่ายเงินให้ฟุ่มเฟือยทำไม?”

เฉินผิงอันไม่ได้ตอบ แต่บอกให้นางกลับวัดร้างไปก่อน

รอจนเผยเฉียนวิ่งกลับไปถึงวัดแล้ว เฉินผิงอันถึงหันตัวกลับมามองบุรุษคนหนึ่งที่แค่มองครั้งเดียว เขาก็รู้ตัวตนของอีกฝ่ายทันที เซินกั๋วกงเกาซื่อเจิน เพราะเกาซู่อี้หน้าตาเหมือนท่านกั๋วกงผู้นี้ถึงเจ็ดแปดส่วน ด้านหลังเกาซื่อเจินคือผู้เฒ่าถือร่มที่ลักษณะท่าทางคล้ายพ่อบ้าน น่าจะเป็นผู้ฝึกลมปราณคนหนึ่งที่อำพรางตัวอย่างลึกล้ำ และยังมีผู้เฒ่าชุดขาวที่ในมือถือไม้เท้าหวาย รอยยิ้มที่เขาส่งมาให้เฉินผิงอันเต็มไปด้วยความประจบประแจง

เกาซื่อเจินจ้องเฉินผิงอันเขม็ง แต่แล้วอยู่ๆ ก็พูดอย่างปลงอนิจจังว่า “เด็กกว่าที่ข้าคิดไว้เยอะเลย”

เกาซื่อเจินเอ่ยถาม “หากไม่ได้อยู่ในเมืองเล็กริมชายแดนแห่งนั้น องค์ชายสามคิดจะจูงแพะของคนอื่นกลับไป หวังจะใช้สถานการณ์ใหญ่มาบีบบังคับให้ตระกูลเหยาต้องตายเพื่อปักลายบุปผาลงไปบนผ้าแพรบันทึกคุณความดีของตัวเอง ถึงได้มีหายนะครั้งนั้นเกิดขึ้น หากเปลี่ยนมาเป็นเมืองเซิ่นจิ่ง เจ้าเจอกับเกาซู่อี้บุตรชายข้า ก็เหมือนกับฝนที่ตกหนักในคืนนี้ เป็นแค่คนแปลกหน้าสองคนที่นั่งดื่มสุราเลิศรสในหอสุราเก่าแก่บางแห่ง พวกเจ้าจะกลายเป็นสหายกันได้หรือไม่?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า

ใบหน้าของเกาซื่อเจินบิดเบี้ยวทันใด

เฉินผิงอันเอ่ยเนิบช้าว่า “ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดกับองค์ชายใหญ่หลิวจงผู้นั้นไปแล้วว่า อันที่จริงพวกเราต่างก็เข้าใจเหตุผลกันดี เพียงแต่ว่าบางครั้งต่อให้เป็นเหตุผลที่ดีที่ถูกต้องแค่ไหน เมื่อเทียบกับสิ่งที่ตนอยากได้มาครองแล้วกลับล่องลอยบางเบาเกินไป คนอย่างเกาซู่อี้ ข้าหวังว่าชาติหน้าที่เขาไปเกิดใหม่จะไม่ต้องมาเจอกับข้า ไม่อย่างนั้นข้าก็จะฆ่าเขาอีกครั้ง”

สีหน้าของเกาซื่อเจินมืดทะมึน “เจ้าคิดจะทำให้ข้าโมโห ล่อให้ข้าลงมือกับเจ้า เพื่อที่เจ้าจะได้ฉวยโอกาสตัดรากถอนโคน ทำให้สายของเซินกั๋วกงถูกตัดชื่อออกไปจากต้าเฉวียนนับแต่นี้รึ?”

เฉินผิงอันยื่นนิ้วออกมาสองนิ้วแล้วปาดไปด้านหน้าตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ “นี่ก็คือนิสัยของเจ้าและเกาซู่อี้ ไม่ว่าทำอะไรหรือพูดอะไรก็ล้วนมีเหตุผลมารองรับให้ตัวเองเสมอ”

การกระทำที่ไร้เจตนาร้ายนี้ของเฉินผิงอันกลับทำให้ผู้เฒ่าถือร่มหัวใจหดเกร็ง เกือบจะเอาตัวมาปกป้องอยู่เบื้องหน้าเกาซื่อเจิน ผู้เฒ่าที่ถือไม้เท้าหวายก็ยิ่งเกือบจะเผ่นหนีไป คนที่ใช้วิชาสายฟ้าสยบและสังหารปีศาจลำคลองหมายเหอ จากนั้นก็ใช้หนึ่งกระบี่บีบให้วิญญูชนสำนักศึกษาหนีไป เทพเจ้าที่เล็กๆ อย่างเขาจะไปงัดข้อด้วยได้เสียที่ไหน แค่จามทีหนึ่งก็ทำให้ดวงวิญญาณเขาแหลกสลายได้แล้วกระมัง ยันต์สีทองสองแผ่นที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนนั้นสมกับเป็นวิชาของเทพเซียนจริงๆ

เกาซื่อเจินกลับเป็นคนที่สุขุมเยือกเย็นที่สุด “ข้าขึ้นเขามาครั้งนี้ก็เพื่อย้ายศพของทหารชายแดนที่ตายในการต่อสู้ลงจากภูเขา เจ้าคงไม่ขัดขวางหรอกกระมัง?”

เฉินผิงอันกล่าว “นี่ก็คือสาเหตุที่ข้ายังเต็มใจยืนพูดกับเจ้าอยู่ตรงนี้”

ใบหน้าของเกาซื่อเจินเต็มไปด้วยความเดือดดาล

จวนเซินกั๋วกงตั้งตระหง่านอยู่ในราชวงศ์ต้าเฉวียนมานานถึงสองร้อยปี อายุเท่าเทียมกับแคว้น เคยหรือที่จะได้รับความอัปยศ ถูกคนหมิ่นเกียรติเช่นนี้?!

พ่อบ้านผู้เฒ่าเอ่ยเบาๆ “นายท่าน”

เกาซื่อเจินสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้ง ก่อนหันหน้าไปพูดกับเทพเจ้าที่ที่เป็นขุนนางชั้นผู้น้อยในบรรดาเทพภูเขาและแม่น้ำ “มีลมก็รีบผาย!”