กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 359
สรุปบท บทที่ 359.2 ข้ามสะพานขึ้นภูเขา: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
บทที่ 359.2 ข้ามสะพานขึ้นภูเขา – ตอนที่ต้องอ่านของ กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
ตอนนี้ของ กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายกำลังภายในทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 359.2 ข้ามสะพานขึ้นภูเขา จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ตลอดระยะทางที่เดินทางขึ้นเหนือ เฉินผิงอันสะพายหีบไม้ไผ่ เผยเฉียนถือไม้เท้าเดินป่า สะพายห่อสัมภาระ บนหน้าผากแปะยันต์เจดีย์วิเศษสยบปีศาจที่นางมองร้อยรอบก็ไม่เบื่อ
หลูป๋ายเซี่ยงห้อยหยุดหิมะไว้ตรงเอว ในมือกำเม็ดหมากไว้หลายเม็ด เวลาถูกันจะส่งเสียงดังกริกๆ
สุยโย่วเปียนสะพายชือซินที่ขอบเขตทะยานพรวดพราดไว้บนแผ่นหลัง สายตาเลื่อนลอยอยู่หลายครั้ง เมื่อเทียบกับเซียนกระบี่สาวที่จิตแห่งกระบี่บริสุทธิ์และกระจ่างแจ้งตอนเดินออกมาจากภาพวาดในครั้งแรกแล้วทำให้ดูมีความเป็นมนุษย์เพิ่มขึ้นหลายส่วน
จูเหลี่ยนชอบเดินพลางอ่านหนังสือไปด้วย เผยเฉียนไม่เข้าใจเลยจริงๆ ตาแก่นี่เดินไม่มองพื้น เหตุใดถึงไม่หกล้มหัวกระแทกพื้นตายนะ?
เว่ยเซี่ยนอยู่ว่างไม่มีอะไรทำ ขณะที่ก้าวเดินจึงใช้ท่าเดินนิ่งหกก้าวของเฉินผิงอัน สำหรับเรื่องนี้เฉินผิงอันไม่ได้ว่าอะไร
ยอดเขาเทียนแจว๋คือยอดเขาที่สูงที่สุดของภูเขาชิงจิ้งซึ่งตั้งอยู่ทางชายแดนเหนือของต้าเฉวียน ภูเขาชิงจิ้งมีกลุ่มยอดเขาทอดยาวไปเป็นสาย ผืนป่าเขียวครึ้มชอุ่มขจี โดดเด่นเหนือแม่น้ำและภูเขาแห่งอื่นในต้าเฉวียน
ยอดเขาเทียนแจว๋มีบันไดสีชาดสามพันขั้น จากตีนเขาพุ่งตรงสู่ยอดเขา บนยอดเขามีตำหนักพยัคฆ์เขียวอยู่แห่งหนึ่ง เพียงแต่ว่าคนที่ฝึกตนอยู่ที่นี่ล้วนตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่ย่างกรายไปยังชุมชนหรือตลาด สำหรับแขกผู้สูงศักดิ์ที่ขึ้นเขามาเยี่ยมเยือนก็ล้วนถูกปฏิเสธหมด บวกกับที่บนภูเขาชิงจิ้งมีสัตว์ป่าอยู่อาศัย อีกทั้งยังไม่มีถนนหนทางทอดตรงมายังยอดเขาเทียนแจว๋ เป็นเหตุให้การดำรงอยู่ของตำหนักพยัคฆ์เขียวประหนึ่งถูกเมฆหมอกบดบังไว้ตลอดเวลา นายพรานที่ขึ้นเขามาก็ยังไม่กล้าบุกเข้ามาใกล้ยอดเขาเทียนแจว๋โดยพลการ ขนาดคนเฒ่าคนแก่ยังบอกว่าง่ายที่จะถูกผีบังตา เพราะเหล่าเทพเซียนบนภูเขาไม่ยินดีจะสัมผัสแตะต้องกลิ่นอายของความสามัญ
คนทั้งกลุ่มเดินไปบนทางเส้นเล็กบนภูเขาชิงจิ้ง
แม้ว่าอารามฉ่าวมู่จะเป็นพรรคของผู้ฝึกตนอันดับหนึ่งในนามของต้าเฉวียน แต่ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ของการฝึกตนใดก็ตามที่ได้ครอบครองท่าเรือข้ามทวีปก็ล้วนไม่อาจดูแคลนได้
ต่อให้ยอดเขาเทียนแจว๋จะไม่มีทางเทียบกับภูเขาห้อยหัวและนครมังกรเฒ่าได้ แต่อารามฉ่าวมู่ก็ไม่มีทางทัดเทียมได้แน่นอน
เฉินผิงอันจึงเอ่ยเตือนพวกเว่ยเซียนสองสามประโยค
คนทั้งสี่ในม้วนภาพวาดล้วนเป็นบุคคลที่มีความสามารถและฉลาดล้ำ แน่นอนว่าต้องรู้หนักเบา ผลดีและผลร้ายเป็นอย่างดี
ในตำราเซียนเก้าทวีปที่ซื้อมาจากภูเขาห้อยหัวเล่มนั้นมีเนื้อหาส่วนหนึ่งที่พูดถึงโต๊ะเครื่องแป้งของเซียนหญิงบนยอดเขาเทียนแจว๋โดยเฉพาะ แม้ว่าจะเอ่ยถึงแค่ไม่กี่คำ แต่กลับมหัศจรรย์อย่างยิ่งยวด ทำให้คนรู้สึกประหลาดใจอย่างถึงที่สุด
เผยเฉียนที่เดินจนเหนื่อยเกือบตายพลันเงยหน้าขึ้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงตกตะลึง “รีบดูเร็วๆ บนฟ้ามีเรือ!”
เฉินผิงอันยื่นมือมากดนิ้วของเผยเฉียนลง พูดเบาๆ ว่า “เรื่องขบวนรับเจ้าสาวของเทพภูเขา เจ้าลืมไปแล้วหรือ?”
เผยเฉียนรีบพยักหน้ารับ ตบอกรับประกัน “คราวหน้าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว!”
เฉินผิงอันเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ต่อให้มีคราวหน้าก็ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรเจ้าก็ยังเด็ก แต่แม้ว่าข้าจะพูดเช่นนี้ เจ้าเองก็ไม่ควรหละหลวมด้วยสาเหตุนี้”
เผยเฉียนยิ้มกว้างสดใส “ปีหน้าก็อายุสิบเอ็ดแล้ว ข้าไม่เด็กแล้ว”
เฉินผิงอันถามด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเจ้ามาสะพายหีบไม้ไผ่ให้ข้าดีไหม?”
เผยเฉียนหน้าม่อย “แต่ปีนี้ข้าเพิ่งอายุสิบขวบเองนะ”
เฉินผิงอันเขกมะเหงกลงไป
เผยเฉียนเบี่ยงหลบอย่างว่องไว ขยับถอยไปสองสามก้าว หัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง
จูเหลี่ยนยิ้มตาหยีมองคนทั้งสอง
ยอดเขาเทียนแจว๋ ยอดเขาเพียงหนึ่งเดียวที่สูงเด่นจนราวกับว่ากลุ่มยอดเขาโดยรอบทำได้เพียงก้มหน้าหลุบตามองต่ำ
ดังนั้นจึงสะดุดตาอย่างมาก เพียงแต่ว่าเมื่อขยับเข้าไปใกล้ยอดเขาก็เริ่มมีเมฆหมอกล้อมเวียนวน ทำให้มองเห็นทัศนียภาพอย่างเป็นรูปธรรมได้ไม่ชัดเจน
หลังจากถือว่าข้ามเข้ามาในอาณาเขตของยอดเขาเทียนแจว๋แล้วก็ผ่านสะพานหินโค้งแห่งหนึ่ง ด้านใต้สะพานก็คือธารน้ำใสกระจ่างไหลริกๆ มีปลาแหวกว่ายอย่างสบายอุรา
เฉินผิงอันเพิ่งจะเดินขึ้นไปบนสะพานก็หยุดเท้า มองไปทางทิศใต้
หลังจากขึ้นเขาไปแล้ว ครั้งหน้าก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่สองเท้าจะได้เหยียบลงบนพื้นดินของใบถงทวีปอีก
หลังจากที่ปีศาจใหญ่ก่อความวุ่นวาย ถนนเรียกสวรรค์ที่เต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ของสำนักฝูจีเส้นนั้นจะหายไปนับแต่นี้หรือไม่?
เด็กหนุ่มนักการฝ่ายนอกที่ทำลายแผนการชั่วร้ายใหญ่เทียมฟ้าจะเป็นเหมือนตนที่เปลี่ยนจากเด็กบ้านนอกคนหนึ่งมาเป็นคนใหม่หรือเปล่า?
ทางฝ่ายของป้อมอินทรีบิน ลู่ไถที่พิศมรรคาอยู่บนหอขึ้นดาดฟ้าจะประสบความสำเร็จแล้วหรือไม่? ตอนนั้นเหตุใดถึงแอบเอาดาบแคบหยุดหิมะที่มีมูลค่าถึงยี่สิบเหรียญเงินฝนธัญพืชมาใส่ไว้ในห่อสัมภาระของตน? ตอนนั้นเฉินผิงอันเห็นลู่ไถรับพวกเถาเสียหยางสามคนไว้เป็นลูกศิษย์ที่ได้รับการบันทึกชื่อก็ยังไม่ค่อยเข้าใจประโยค ‘ไม่เข้าใกล้ความชั่วร้าย ไม่รู้จักความดีงาม’ ของลู่ไถเท่าไหร่นัก ตอนนี้ถึงเพิ่งจะเข้าใจความหมายที่ซุกซ่อนอยู่ภายในได้บ้าง
วันหน้าจงขุยจะยังเป็นวิญญูชนของสำนักศึกษาต้าฝูอีกหรือไม่?
นักพรตหญิงหวงถิงที่ไล่ฆ่าวานรขาวสะพายกระบี่ตัวนั้นจะได้รับโชควาสนาอีกครั้งหรือเปล่า?
โจวเฝยแห่งตำหนักคลื่นวสันต์ในพื้นที่มงคลดอกบัว เมื่อได้ย้อนกลับไปยังสำนักกุยหยก สะบัดร่างกลับไปเป็นเจ้าของพื้นที่มงคลถ้ำเมฆาอีกครั้ง ใช้ชื่อว่าเจียงซ่างเจินอะไรนั่นใช่ไหม?
ควันธูปของจวนปี้โหยวและศาลเทพวารีลำคลองหมายเหอจะโชติช่วงยิ่งกว่าเดิมหรือไม่?
เมืองเซิ่นจิ่งของต้าเฉวียนได้ต้อนรับหิมะแรกของปีนี้แล้วหรือยัง?
เฉาฉิงหล่างอยู่ในบ้านหลังเล็กคนเดียวจะยังสบายดีไหม? ความรู้ที่อาจารย์ในโรงเรียนสอนใหญ่พอหรือไม่? จะสอนหลักการนอกตำราให้เขาด้วยหรือเปล่า?
บนสะพาน หลูป๋ายเซี่ยงสี่คนเห็นเฉินผิงอันหยุดเดินก็ยืนนิ่งอยู่บนสะพานตามไปด้วย
เฉินผิงอันมองไปยังทิศไกล เด็กหญิงผิวดำเกรียมดุจถ่านเงยหน้ามองเฉินผิงอันที่แตกต่างไปจากเวลาปกติ
จูเหลี่ยนเห็นว่ามีเวลาว่างจึงเปิดหนังสือออกอ่าน เผยเฉียนมองเฉินผิงอันแล้วก็เขย่งปลายเท้าคิดจะดูให้ชัดๆ ว่าตาแก่บ้าคลั่งผู้นี้วันๆ อ่านอะไรอยู่กันแน่ถึงได้ทำท่าลับๆ ล่อๆ ไม่ยอมให้ใครอ่านด้วย
จูเหลี่ยนเอาฝ่ามือดันหัวเผยเฉียนแล้วผลักออกเบาๆ
เผยเฉียนถาม “ในตำราเขียนไว้ว่าอะไร?”
จูเหลี่ยนตอบไม่ตรงคำถาม “ไม่ได้เขียนอะไร ก็แค่เรื่องเล่าเก่าๆ แบบเดิม”
เผยเฉียนซักไซ้ไม่เลิก “อะไรที่เรียกว่าเรื่องเล่าเก่าๆ?”
จูเหลี่ยนหัวเราะหึหึ “สำหรับเด็กน้อยอายุเท่าเจ้าไม่ถือว่าเป็นเรื่องเก่า เพราะไม่ว่าเห็นอะไรก็ล้วนสดใหม่ เพียงแต่ว่าเรื่องราวในตำรา การพบพราก ความสุขความทุกข์ทั้งหลาย ถึงอย่างไรอ่านผ่านกระดาษก็บางเกินไป พูดคุยกันก็เบาเกินไป อ่านผ่านแล้วก็ผ่านเลยไป เพียงไม่นานก็ลืมเลือนหมด ทว่าคนเรามีชีวิตอยู่ ยามหิวท้องร้อง ใต้ฝ่าเท้าถูกเสียดสีก็เกิดตุ่มน้ำพอง ถูกคนต่อยหน้าก็เขียวปูดบวม เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน”
เผยเฉียนขมวดคิ้ว “เจ้าคิดจะพูดอะไรกันแน่? พูดให้ดีๆ หน่อยได้ไหม หัดเรียนรู้จากเหล่าเว่ยบ้างสิ เข้าใจไหม?”
จูเหลี่ยนชำเลืองตามองประเมินเด็กหญิงที่ในมือถือไม้เท้าเดินป่า จุ๊ปากชื่นชม “ดีอวบอ้วน (ดีเป็นความหมายของความกล้าในภาษาจีน ดีอวบอ้วนจึงแปลว่าใจกล้ามาก) ขึ้นไม่น้อยนี่นา”
เผยเฉียนยิ้มพลางถอยหลังสองก้าว โบกมือพูดว่า “ไม่อ้วนๆ ข้าตัวเล็กแค่นี้ ผอมแห้งจะตายไป”
จูเหลี่ยนปิดตำรา พูดบ่น “ถูกเจ้าก่อกวนเช่นนี้ การต่อสู้แนบประชิดกายอย่างดุเดือดในหนังสือก็หมดรสชาติ ไม่อ่านแล้วๆ”
เผยเฉียนไม่เข้าใจ “คนในหนังสือฆ่ากันรุนแรงมากเลยหรือ? ร้ายกาจเท่าที่พ่อข้ากับพี่หญิงเทพเซียนต่อสู้กันนอกวัดร้างหรือเปล่า?”
สุยโย่วเปียนหน้าดำทะมึน ข่มกลั้นความวู่วามไม่ให้ชักกระบี่ปาดคอตาเฒ่าทุเรศ แล้วตบปากนังเด็กปากเปราะนี่ให้ตาย
จูเหลี่ยนเก็บนิยายรักหวานหอมชวนเลี่ยนเล่มนั้นลงไป เอาสองมือไพล่หลัง ส่ายหน้ายิ้มกล่าวว่า “เทียบไม่ได้ๆ”
เผยเฉียนที่รู้สึกว่าตัวเองเอ่ยคำประจบได้อย่างยอดเยี่ยมหันไปยิ้มมองพี่หญิงเทพเซียนอย่างสุยโย่วเปียนหวังเอาหน้า
สุยโย่วเปียนกลับหมุนตัวเดินดิ่งลงไปจากสะพานหินโค้ง ตาไม่เห็นใจก็ไม่หงุดหงิด
เผยเฉียนไม่เข้าใจ ในใจคิดว่าผู้หญิงหน้าเหม็นคนนี้กินยาผิดอีกแล้วหรือไง?
ลู่ยงเข่าอ่อนยวบ
ตำหนักพยัคฆ์เขียวของข้าตกอยู่ในอันตราย!
เจียงซ่างเจินพลันหัวเราะเสียงดัง ตบไหล่ของผู้เฒ่าก่อกำเนิด “ฮ่าๆ ล้อเล่นเท่านั้น ไม่ต้องกลัวๆ ขอแค่วันนี้ผ่านไปอย่างราบรื่น เรื่องเละเทะที่ตำหนักพยัคฆ์เขียวของพวกเจ้าก่อไว้ก่อนหน้านี้ก็ให้หายกันไป จากนั้นสกุลเจียงของข้าจะซื้อยาที่แพงที่สุดมาให้เจ้าหนึ่งร้อยเตา”
ลู่ยงกลืนน้ำลาย ได้แต่หัวเราะเออออตามไปด้วย
เจียงซ่างเจินจุ๊ปากพูด “เอ่ยสามคำนี้แล้วทำให้คนรู้สึกสบายอารมณ์จริงๆ ด้วย”
……
บนสะพาน
จูเหลี่ยนสามคนก็เดินข้ามสะพานหินโค้งมายืนข้างกายสุยโย่วเปียนแล้ว
ดังนั้นบนสะพานจึงเหลือแค่เฉินผิงอันกับเผยเฉียน
หลังจากเฉินผิงอันคืนสติกลับมา เขาก็ฟุบตัวบนราวสะพาน ยื่นศีรษะออกไปคล้ายกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
เผยเฉียนกระโดดดึ๋งๆ ถามอย่างใคร่รู้ “หาอะไรน่ะ?”
เฉินผิงอันกล่าว “อยากเห็นว่าใต้สะพานมีกระบี่ห้อยอยู่หรือเปล่า”
เผยเฉียนยืดเอวตรง จากนั้นก็เริ่มร่ายใช้วิชาการประจบประแจงของนางอีกครั้ง “อยู่บนสะพานจะมองเห็นได้อย่างไร ข้าจะลงไปใต้สะพานช่วยดูให้เจ้าเอง!”
เฉินผิงอันยิ้มพลางยืดตัวขึ้นตรง ขยี้ศีรษะเล็กๆ ของนาง “ไม่ต้องหรอก”
เผยเฉียนเงยหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
เฉินผิงอันก้มหน้าลงมองดวงตาคู่นั้นของนาง
เผยเฉียนจึงให้ความร่วมมือด้วยการเบิกตากว้าง พยายามทำตาให้กลมโต “ดูให้หน่อย ในตาข้ามีเงินจริงๆ ไหม?”
เฉินผิงอันอึ้งตะลึง จากนั้นก็ตบศีรษะนางเบาๆ ชี้ไปที่อีกฝั่งหนึ่งของสะพาน เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไป พวกเราข้ามสะพานแล้วเริ่มเดินขึ้นภูเขากัน”
เผยเฉียนร้องว่าได้เลยแล้วกระดกดันห่อสัมภาระให้เข้าที่ โบกไม้เท้าเดินป่า ก้าวอาดๆ เดินลงสะพานหินโค้งไป
เฉินผิงอันหลับตาลง นึกถึงตอนเป็นเด็กหนุ่มที่ตนนั่งอยู่บนสะพานของบ้านเกิด หลังจากจมสู่ภวังค์ความฝันก็มองเห็นสะพานอีกแห่งหนึ่ง
สีทอง ยาวมาก
ทะเลเมฆกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา มองไปทางซ้าย ดวงตะวันโผล่พ้นมหาสมุทรใหญ่ หันกลับมามองทางขวา ดวงจันทราลับหายไปจากขอบฟ้าทิศตะวันตก
เฉินผิงอันหลับตาอยู่เช่นนี้ แล้วเดินก้าวยาวๆ จากด้านหนึ่งของสะพานหินโค้งที่ไม่สะดุดตาใต้ฝ่าเท้าไปยังอีกฝั่งหนึ่งของสะพาน
ชุดคลุมสีขาว ลมภูเขาพัดโชยมา ชายแขนเสื้อสองข้างโบกไสว
เผยเฉียนเพิ่งจะกระโดดลงจากบันไดทางฝั่งนั้น หันกลับมามอง ดวงตาก็เป็นประกาย พูดเหมือนคนแก่ว่า “พ่อข้าสมกับเป็นเทพเซียนจริงๆ”
—–
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!