กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 368

คงจะเป็นเพราะเฉินผิงอัน เผยเฉียนและเจิ้งต้าเฟิงที่สามารถลุกขึ้นมานั่งบนเตียงได้แล้วต่างก็เป็นคนที่เคยชินกับชีวิตที่ยากลำบากมานานแล้ว

ดังนั้นหลายวันมานี้ในร้านยาฮุยเฉินจึงไม่มีบรรยากาศของความอึมครึมเป็นทุกข์ใดๆ ตรงกันข้ามกันเลยด้วยซ้ำ เมื่อเจิ้งต้าเฟิงกลับมามีนิสัยยิ้มหน้าเป็นชอบหัวเราะเฮฮาเหมือนเดิมอีกครั้ง เรือนด้านหลังก็นับว่าครึกครื้นไม่น้อย

ฟ่านเอ้อร์เองก็ถูกฟ่านจวิ้นเม่าพี่สาวคนโตพามาที่ร้านยารอบหนึ่ง เห็นเจิ้งต้าเฟิงผู้ถ่ายทอดมรรคาของเขาอยู่ในห้อง ตอนที่เข้าไปเขาพยายามอดทนเอาไว้ไม่ร้องไห้ แต่พอเห็นเจิ้งต้าเฟิงกลับไม่อาจอดกลั้นไว้ได้อีก เพียงแต่ไม่รู้ว่าสองอาจารย์และศิษย์พูดคุยอะไรกัน ตอนที่ฟ่านเอ้อร์เดินออกมาใบหน้าถึงมีรอยยิ้ม

ฟ่านจวิ้นเม่าถามเฉินผิงอันว่าคิดได้แล้วหรือยังว่าจะหลอมวัตถุแห่งชะตาชีวิตบนทะเลเมฆผืนนั้นหรือไม่ เฉินผิงอันบอกว่าขอเวลาคิดอีกหน่อย

ฟ่านเอ้อร์อยากจะขอประลองฝีมือกับเฉินผิงอัน เขาบอกว่าจะยอมอ่อนข้อให้เฉินผิงอันเล็กน้อย ผลกลับกลายเป็นว่าถูกฟ่านจวิ้นเม่าเขกมะเหงกใส่จนล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น เผยเฉียนเห็นแล้วก็เกิดแรงบันดาลใจ จึงบอกกับตัวเองว่าต้องกล้าหาญ ลองประชันฝีมือกับฟ่านเอ้อร์ที่เรียกตัวเองว่า ‘ปรมาจารย์ใหญ่ขอบเขตสี่’ ดูสักครั้ง ผลคือฟ่านเอ้อร์ถูกเผยเฉียนที่ในมือถือไม้เท้าเดินป่าวิ่งไล่ตี ฟ่านเอ้อร์วิ่งพลางตะโกนไปด้วยว่า “เผยเฉียนเจ้าอายุน้อยแค่นี้ เหตุใดถึงมีวรยุทธ์เลิศล้ำถึงเพียงนี้ หรือว่าเจ้าก็คือผู้มีพรสวรรค์ที่ไม่เผยตัวบนโลกที่กล่าวถึงในตำนาน ได้โปรดปล่อยให้ข้าฟ่านเอ้อร์กลับไปมุมาะฝึกฝนอีกสักสามวันเถิด แล้วข้าจะมาขอความรู้จากวิชากระบี่อันสูงส่งของเจ้าใหม่!”

เผยเฉียนวิ่งจนเหงื่อไหลเต็มแผ่นหลัง รู้สึกว่าการประมือครั้งนี้ตนได้แสดงบารมีอันน่าเกรงขามออกมาอย่างเต็มที่ แม้แต่หน้าผากตัวเองก็ยังถูกไม้เท้าเดินป่าฟาดหนึ่งที วิชากระบี่สูงส่งเกินไป ยั้งมือไม่ทันจริงๆ

รอจนฟ่านเอ้อร์ถูกฟ่านจวิ้นเม่าคว้าตัวพาเดินออกไปนอกร้านยา เผยเฉียนถึงได้หันหน้ากลับมามองเว่ยเซี่ยน ถามว่า “เหล่าเว่ย ข้าร้ายกาจขนาดนี้จริงๆ หรือ? ข้ารู้ว่าการประจบเอาใจของฟ่านเอ้อร์ผู้นั้นมีส่วนที่เป็นน้ำ…”

เว่ยเซี่ยนนั่งอาบแสงแดดอบอุ่นของฤดูหนาวอยู่บนม้านั่งตัวเล็ก “ส่วนที่เป็นน้ำมีไม่มาก”

เผยเฉียนเช็ดเหงื่อบนใบหน้า “มารดาข้า ที่แท้ข้าก็เป็นผู้มีพรสวรรค์จริงๆ หรือนี่ วันหน้าจะยังต้องสงสัยอะไรอยู่อีก เอาล่ะ เหล่าเว่ย คืนนี้ข้าคัดตัวอักษรเสร็จแล้วจะสร้างสรรค์วิชาหมัดขึ้นมาอีกชุดหนึ่ง พรุ่งนี้จะถ่ายทอดให้เจ้า เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้ามากหรอก ถังหูลู่สิบไม้ก็พอแล้ว”

เว่ยเซี่ยนส่ายหน้า “วิชาหมัดของเจ้า ข้าไม่เรียน”

เผยเฉียนวิ่งกราดเข้ามา พูดข่มขู่ด้วยท่าทางดุดัน “ทำไม ดูถูกข้ารึ? หรือว่าเสียดายเงินเล็กๆ น้อยๆ ค่าถังหูลู่นั่น?”

เว่ยเซี่ยนกล่าว “ไม่มีเงินแล้ว”

เผยเฉียนไม่มีเวลามาสนใจแล้วว่าเว่ยเซี่ยนดูแคลนวิชาหมัดของนางหรือไม่ ร้องอั๊ยหยากระทืบเท้า พูดอย่างขุ่นเคือง “ทำไมแม้แต่เงินซื้อถังหูลู่ก็ไม่มีแล้วล่ะ!”

นางพลันทรุดตัวลงนั่งยอง พูดเสียงเบา “เหล่าเว่ย เจ้ายังมีชุดคลุมมังกรสีสันสดใสลวดลายซับซ้อนนั่นอยู่ไม่ใช่หรือ พวกเราเอามันไปขายแลกเงินเถอะ? ถึงเวลานั้นหากเจ้าเหนื่อย ข้าจะช่วยเจ้าถือเอง พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่นะ ข้าจะไม่ช่วยเจ้าได้หรือ?”

เว่ยเซี่ยนถามกลับ “แล้วทำไมเจ้าไม่ขายยันต์แผ่นนั้น?”

นางหยิบกระดาษยันต์สีเหลืองออกมาอย่างอิดออด แปะลงบนหน้าผากตัวเองแล้วก็พยักหน้ารับ พูดด้วยประโยคที่ไม่เคยเอ่ยมาก่อน “ก็จริงนะ ข้าตัดใจไม่ลง คาดว่าเจ้าเองก็คงตัดใจลงไม่ลงเหมือนกัน ข้าจะไม่บังคับให้เจ้าลำบากใจอีกแล้ว”

เว่ยเซี่ยนหันหน้ามามองเด็กหญิง “ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วหรือไง?”

เผยเฉียนหันหน้ามากระซิบกระซาบข้างหูเว่ยเซี่ยน “ข้าจะบอกเจ้าให้นะ อันที่จริงข้าคือองค์หญิงที่พลัดพรากมาอยู่ในหมู่ชาวบ้าน ตอนที่ข้ายังเด็กไม้คานหาบของที่ใช้ในบ้านยังทำมาจากทองคำ หมั่นโถวกินหนึ่งลูกทิ้งหนึ่งลูก”

เว่ยเซี่ยนพยักหน้ารับ “เหมือนข้า”

ทุกวันนี้นอกจากเฉินผิงอันจะปูผ้านอนบนพื้นร้านด้านหน้าแล้วยังใช้โต๊ะคิดเงินเป็นโต๊ะเขียนหนังสือด้วย

ช่วงที่ผ่านมานี้เขาคอยอ่านทบทวนและวิเคราะห์ศึกษาตำราลับหลอมโอสถที่ลู่ยงแห่งตำหนักพยัคฆ์เขียวมอบให้ซ้ำไปซ้ำมา

เพราะตอนนี้ร้านยาฮุยเฉินกลายเป็นพื้นที่ต้องห้ามที่คนของนครมังกรเฒ่ารับรู้ทั่วกันโดยไม่ต้องป่าวประกาศ อีกทั้งยังมีเทพหยินแซ่จ้าวเฝ้าพิทักษ์ตรอกเล็ก เฉินผิงอันจึงเอาแท่นมังกรก้อนที่เล็กที่สุด และยังมีแผ่นหยกสีทองที่สลักคำว่า ‘ข้าเชี่ยวชาญการบ่มเพาะจิตใจที่ซื่อตรงและยิ่งใหญ่’ มาวางไว้บนโต๊ะ ความเป็นมาของมัน พี่หญิงเทพเซียนไม่ได้เล่าอย่างละเอียด บอกแค่ว่าตาเฒ่าบางคนยังถือว่าแยกแยะบทลงโทษและการให้รางวัลได้อย่างชัดเจน สถานหนักคือให้เจ้าหมอนั่นปิดประตูทบทวนตัวเอง สถานเบาคือปลดป้ายชิ้นนี้

ตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้เฉินผิงอันคอยโยนเหรียญทองแดงแก่นทองเข้าไปในชุดคลุมอาคมจินหลี่แทบทุกวัน วันนี้เป็นเหรียญที่สี่แล้ว

นี่เกี่ยวพันกับเรื่องใหญ่ระดับชีวิต ไม่เหลือพื้นที่ว่างให้เขาเฉินผิงอันรู้สึกเสียดายเลยแม้แต่น้อย

อีกทั้งยานั่งลืมตนหนึ่งขวดและยามังกรเพลิง ยาโปรยพิรุณที่ใช้ร่วมกันอีกสองขวด นอกจากเฉินผิงอันจะกินยานั่งลืมตนไปหนึ่งเม็ดแล้ว ส่วนที่เหลือล้วนมอบให้เจิ้งต้าเฟิงและคนทั้งสี่ในม้วนภาพวาด แจกจ่ายไปหมด ไม่เหลือสักเม็ดเดียว

เฉินผิงอันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้จึงลุกขึ้นเดินไปเรือนหลัง พาเผยเฉียนไปหาสุยโย่วเปียนที่กำลังฝึกยืนนิ่งเจี้ยนหลูอยู่ในห้องด้านข้าง ฝ่ายหลังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เฉินผิงอันจึงบอกว่าให้นางช่วยยืดเส้นเอ็นดึงกระดูกให้เผยเฉียนก่อนได้หรือไม่

เผยเฉียนยิ้มกว้างจนแทบหุบปากไม่ลง

ในที่สุดตนก็กลายเป็นลูกศิษย์ใหญ่ผู้บุกเบิกขุนเขาของอาจารย์เฉินผิงอันอย่างเป็นทางการแล้ว!

สุยโย่วเปียนพยักหน้ารับ

ผลคือเฉินผิงอันเพิ่งเดินออกไปจากห้องได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงเผยเฉียนร้องไห้โฮดังสนั่นสะเทือนแผ่นฟ้า จากนั้นเด็กหญิงก็วิ่งออกมาจากในห้อง บอกว่านางไม่อยากฝึกวรยุทธ์อีกแล้ว

สุยโย่วเปียนยืนอยู่หน้าประตู กล่าวอย่างจนใจว่า “นางทนรับกับความเจ็บปวดไม่ได้เลย ข้ากะน้ำหนักให้พอดีกับนางแล้ว”

เฉินผิงอันยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดหน้า

ไม่มีหน้าไปพบใครแล้ว

เผยเฉียนยังกอดเขาแน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่เพียงแต่เหงื่อแตกเต็มหัว บนใบหน้าเล็กที่ดำเหมือนถ่านยังเต็มไปด้วยความตื่นตกใจและหวาดกลัว

วันนี้ฟ้ายังไม่ทันมืด เผยเฉียนก็มาหาเฉินผิงอันที่โต๊ะคิดเงิน บอกว่าวันนี้นางคัดตัวอักษรตั้งหนึ่งพันตัวเชียวนะ แม้ว่าจะคัดตัวอักษรมากขนาดนั้น แต่เด็กหญิงก็ยังรู้สึกใจไม่ดี

เฉินผิงอันไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ไม่ฝึกวรยุทธ์ก็ไม่ฝึกสิ ไม่เห็นจะเป็นอะไร วันหน้าตั้งใจเรียนหนังสือให้มากก็ต้องได้ดิบได้ดีเหมือนกัน”

เผยเฉียนจึงเดินกระโดดโลดเต้นจากไป ไปคุยเล่นกับเหล่าเว่ยดีกว่า

เฉินผิงอันคลี่ยิ้ม แล้วจึงเปิดตำราลับหลอมโอสถที่มีทองพันชั่งก็ยากจะหาซื้อได้เล่มนั้นอ่านต่อไป

อยู่ดีๆ ก็นึกถึงภาพตอนที่เผยเฉียนยืนอยู่ตรงมุมหัวเลี้ยวในวันนั้น

เมื่อเทียบกับปีนั้นตอนที่ตนยังเด็กแล้วต้องขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร เจอกับฝนกระหน่ำที่ตกลงมาอย่างฉับพลัน น้ำป่าไหลบ่ามาตามลำธาร ปิดกั้นทางเดินลงเขาที่อยู่ใกล้ที่สุด เพื่อที่จะรีบกลับไปดูแลท่านแม่ ตนก็กัดฟันพยายามที่จะกระโดดข้ามไปให้ได้เหมือนกันไม่ใช่หรือ?

ดังนั้นเฉินผิงอันจึงรู้สึกใจอ่อน

ต่อให้วิญญาณกระบี่จะบอกแล้วว่าเผยเฉียนคือ ‘ตัวอ่อนในการฝึกวรยุทธ์ที่มีน้อยจนนับนิ้วได้บนโลกใบนี้’ แต่เฉินผิงอันกลับไม่รู้สึกว่าเผยเฉียนไม่ฝึกวรยุทธ์แล้วจะเป็นเรื่องน่าเสียดายอะไรมากมาย

เด็กอายุแค่ไหนก็ควรทำเรื่องที่เหมาะกับอายุแค่นั้น ไม่มีอะไรที่ผิด

หรือว่าตอนที่เขาเฉินผิงอันยังเป็นเด็ก นั่งยองๆ อย่างโดดเดี่ยวอยู่ไกลๆ มองเด็กวัยเดียวกันเล่นว่าวอยู่ที่สุสานเทพเซียน กินขนมอาหารว่าง สวมเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมแล้วไม่อิจฉาอย่างนั้นหรือ?

ต้องอิจฉามากอยู่แล้ว

หรือว่าปีนั้นตอนที่เขาเฉินผิงอันยังมีเรี่ยวแรงน้อย ได้แต่นำของที่พ่อแม่เหลือทิ้งไว้ในบ้านออกไปขายแลกเงิน ไม่ได้ร้องไห้เลยหรือ?

เขาเองก็แอบซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม ร้องไห้ด้วยความเสียใจเหมือนกัน