กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 397

เฉินผิงอันมองดูหนึ่งคนแก่หนึ่งเด็กตีกัน แล้วเอ่ยเตือนว่า “พวกเราซื้อของที่สนใจในเมืองหลวงเสร็จแล้วค่อยไปเที่ยวตามสถานที่ที่มีชื่อเสียงกัน อย่างมากสุดก็อยู่อีกสองวันแล้วค่อยไปที่ท่าเรือตระกูลเซียนทางทิศตะวันออกของแคว้นชิงหลวน เพื่อตรงไปที่สำนักศึกษาซานหยาต้าสุย”

จูเหลี่ยนหลบเลี่ยงเผยเฉียนพลางพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “นายน้อยไม่จำเป็นต้องห่วงบ่าวเฒ่า กลัวก็แต่ว่านังหนูนี่จะไร้ขื่อไร้แป ประหนึ่งม้าป่าที่หลุดออกจากบังเหียน ถึงเวลานั้นก็จะเหมือนรถเทียมวัวคันนั้นที่พุ่งพรวดเข้ารกเข้าพง…”

เผยเฉียนกล่าวอย่างขุ่นเคือง “จูเหลี่ยน ทำไมเจ้าชอบปากอีกาแบบนี้เสมอ ข้าจะไม่เกรงใจเจ้าแล้วจริงๆ นะ!”

จูเหลี่ยนกำลังจะพูดหยอกเด็กหญิงที่ผิวดำเป็นถ่านสักสองสามคำ นึกไม่ถึงว่าเฉินผิงอันจะเอ่ยว่า “ใช่ ไม่ควรปากอีกา”

จูเหลี่ยนรีบพยักหน้าตอบรับทันที “นายน้อยสั่งสอนได้ถูกต้อง”

เผยเฉียนนั่งลง เอามือหนึ่งกุมท้อง อีกมือหนึ่งชี้หน้าจูเหลี่ยน ในที่สุดก็คว้าโอกาสแก้แค้นได้ จึงพูดกลั้วหัวเราะเสียงดังว่า “ยังมีหน้ามาพูดว่าข้าขับเรือตามกระแสลม พ่อครัวเฒ่า เจ้ามั่วแล้วกระมัง”

จูเหลี่ยนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อย่างเจ้านั้นเรียกว่าหญ้าบนยอดกำแพง อย่างข้านี่เรียกว่าผู้รู้สถานการณ์คือผู้สง่างามและมีปัญญาเป็นเลิศ สง่างามมาจากคำว่าหล่อเหลาสง่างาม ปัญญามาจากคำว่าสติปัญญา”

เผยเฉียนกะพริบตาปริบๆ พูดด้วยน้ำเสียงใคร่รู้ “อาจารย์บอกว่าในพื้นที่มงคลดอกบัวของพวกเรา เจ้าเคยเป็นคุณชายที่หล่อเหลาหาผู้ใดมาเปรียบมิได้?”

ไม่รอให้จูเหลี่ยนพูดจ้อถึงวีรกรรมอันยิ่งใหญ่ในอดีต เผยเฉียนก็เอาสองมือกุมท้องหัวร่องอหงายจนหัวกระแทกกับโต๊ะ “เจ้าโม้เสียมากกว่ากระมัง ขำจะตายอยู่แล้ว โอ้ย ปวดท้อง…”

จูเหลี่ยนเห็นว่าเฉินผิงอันเองก็กลั้นยิ้มเหมือนกันก็ให้รู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อย

……

ขณะที่งานโต้วาทีพุทธเต๋ากำลังจะปิดฉากลง ในคฤหาสน์หลบร้อนแห่งหนึ่งนอกชานเมืองหลวงแคว้นชิงหลวน ฮ่องเต้สกุลถังแอบเสด็จมาอย่างเงียบเชียบ เมื่อมีแขกผู้สูงศักดิ์มาเยือน แม้ว่าถังหลีจะเป็นกษัตริย์ในโลกมนุษย์ แต่ก็ยังไม่กล้าละเลยคนผู้นี้อยู่ดี

เพราะผู้ที่มาเยือนคือผู้เฒ่าที่มีชื่อเสียงและคุณธรรมสูงส่งคนหนึ่งของสกุลเจียงอวิ๋นหลิน เขาเป็นทั้งเทพเซียนผู้เฒ่าห้าขอบเขตบนที่ปานประหนึ่งเสาค้ำยันมหาสมุทร อีกทั้งยังเป็นอาจารย์ใหญ่ที่รับผิดชอบถ่ายทอดความรู้ให้กับลูกหลานสกุลเจียงอวิ๋นหลินทุกคนอีกด้วย เขามีนามว่าเจียงเม่า

นอกจากนี้ยังมีบุตรสาวสกุลเจียงสายตรงที่หลังจากแต่งงานไปอยู่ที่ตระกูลฝูนครมังกรเฒ่าก็ได้หวนกลับคืนมาเยี่ยมบ้านเดิม รวมไปถึงหมัวมัวผู้อบรมมารยาทคนหนึ่งที่ติดตามนางไปจากสกุลเจียงด้วย เล่าลือกันว่านางคือผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดที่มีพลังสังหารน่ากลัวท่านหนึ่ง

ส่วนข้างกายถังหลีก็มีผู้ติดตามสองคน คนหนึ่งคือผู้เฒ่าเชื้อพระวงศ์ที่สามารถทำให้เขาวางใจที่จะปล่อยอำนาจให้ได้ นามว่าถังจ้ง หากนับกันตามลำดับศักดิ์แล้ว อันที่จริงก็ถือว่าเป็นอาของฮ่องเต้ถังหลี เคยมีการเขียนจดหมายไปมาหาสู่กับหลิ่วจิ้งถิงรองเจ้ากรมผู้เฒ่าหลิ่วเป็นการส่วนตัวอยู่บ่อยครั้ง ส่วนใหญ่ล้วนเป็นจดหมายทะเลาะกันซะมากกว่า และอันที่จริงแล้วถังหลีก็เคยอ่านจดหมายเหล่านั้น

อีกคนหนึ่งก็คือผู้เฒ่าจมูกเหยี่ยว คืออันดับหนึ่งในบรรดาเซียนซือทำเนียบวงศ์ตระกูลทุกคนของแคว้นชิงหลวน นามว่าโจวหลิงจือ หลายคนล้วนลืมไปแล้วว่าเซียนซือผู้เฒ่าคนนี้มีชาติกำเนิดมาจากผู้ฝึกตนอิสระ แต่การที่เขาช่วยประคับประคองสนับสนุนฮ่องเต้สกุลถังมานานถึงสามรุ่น แม้ชื่อเสียงจะไม่ค่อยดี เพียงแต่ว่าถังหลีเติบโตขึ้นมาในครอบครัวเชื้อพระวงศ์ สายตาของเขามองเห็นเพียงการรวมบ้านเมืองให้เป็นปึกแผ่น เห็นเพียงโชคชะตาหมื่นปีของแคว้น ไหนเลยจะถือสาคำวิพากษ์วิจารณ์ที่ไม่เจ็บไม่คันพวกนี้

มาพบเทพเซียนผู้เฒ่าจากสกุลเจียงอวิ๋นหลินผู้นั้น ต่อให้กษัตริย์แห่งแคว้นชิงหลวนอย่างถังหลีจะไม่มีสีหน้าดีๆ ให้กับเซียนซือบนภูเขาในถิ่นของตัวเองมากแค่ไหน แต่ก็ยังคงรักษามารยาทที่ผู้น้อยพึงมีเอาไว้

ทั้งสองฝ่ายนั่งลงตรงข้ามกัน

ราวกับจงใจไม่แบ่งแยกเจ้าบ้านและแขก ยิ่งไม่มีการแบ่งแยกกษัตริย์กับขุนนางอะไร

ผู้เฒ่าไม่ได้วางท่าอย่างที่คิดเอาไว้ คำพูดคำจาก็สุภาพนุ่มนวล

ถังหลีบอกให้ขุนนางกรมพิธีการมอบเอกสารคดีปึกใหญ่และภาพวาดที่บันทึกวิธีคัดลอกลายของตระกูลเซียนจำนวนหนึ่งให้แก่เจียงเม่า ขุนนางผู้นี้คือขุนนางหนุ่มจากกรมพิธีการที่หน้าตาได้สัดส่วนงดงามและมีฝีปากคมกริบ ขณะที่เจียงเม่าพลิกเปิดเอกสารคดีและมองภาพวาด เลขาธิการของกรมพิธีการท่านนี้ก็รายงานเหตุการณ์คร่าวๆ ที่เกิดขึ้นในงานโต้วาทีพุทธเต๋าให้เทพเซียนผู้เฒ่าสกุลเจียงฟัง เพียงแต่ว่าเมื่อถึงจุดที่น่าตื่นตาตื่นใจ น่าตะลึงพรึงเพริด เขากลับเล่าอย่างละเอียด อีกทั้งยังพูดอย่างคล่องแคล่วว่องไว เผชิญหน้ากับผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนในตำนาน เขากลับไม่วางตัวต่ำต้อยและไม่เย่อหยิ่ง บางครั้งก็ตอบคำถามได้อย่างเหมาะสม เป็นหน้าเป็นตาให้กับฮ่องเต้อย่างยิ่ง

ดังนั้นถังหลีจึงถูกใจมาก เขาเบี่ยงตัวหันไปมองทางถังจ้งผู้เป็นอา

ฝ่ายหลังอธิบายเบาๆ ว่า “ซ่งซานซีแห่งกองงานระเบียบพิธีสังกัดกรมพิธีการ ลูกหลานสกุลซ่งเขตการปกครองชิงซง คือปั้งเหยี่ยน (คือบัณฑิตจิ้นชื่อที่สอบได้อันดับที่สอง หรือเป็นรองแค่บัณฑิตจอหงวนเท่านั้น) ปีที่สองของชิวขุย”

ถังหลีกล่าว “คราวหน้ามาสอบที่เมืองหลวง สามารถเลื่อนระดับได้”

ถังจ้งยิ้มพลางพยักหน้ารับ

ถังหลีพลันถามขึ้นว่า “เหตุใดวันนี้ผู้บัญชาการณ์เหวยถึงไม่อยู่ด้วย?”

ถังจ้งอธิบาย “ผู้บัญชาการณ์เหวยสนิทกับลูกหลานสกุลเจียงผู้หนึ่งที่ชื่อว่าเจียงอวิ้น เจียงอวิ้นมาพบกับพี่สาวของเขาที่นี่ จึงพาผู้บัญชาการณ์เหวยไปด้วย”

ผู้เฒ่าโจวหลิงจือเซียนซืออันดับหนึ่งในนามของแคว้นชิงหลวนนั่งฟังอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ยินฮ่องเต้เอ่ยเรียกเหวยเลี่ยงว่า ‘ผู้บัญชาการณ์เหวย’ หนังตาก็สั่นกระตุกเบาๆ

แต่หากแคว้นชิงหลวนเห็นแก่หน้าของเจียงเม่าและสกุลเจียง เลื่อนขั้นลัทธิขงจื๊อให้กลายเป็นศาสนาประจำแคว้นของสกุลถังทั้งที่เดิมทีลัทธิขงจื๊อไม่ได้มีส่วนในงานโต้วาทีพุทธเต๋าครั้งนี้ ถึงเวลานั้นคนที่สืบรู้สถานการณ์อย่างชัดเจนก็จะรู้ว่าสกุลเจียงเป็นผู้ลงมือ สกุลเจียงจะทนยอมให้ตัวเองกลายเป็น ‘หยกขาวมีตำหนิ’ ที่ถูกคนประณามลับหลังได้อย่างไร

ดังนั้นนี่ก็คือจุดที่ปรนนิบัติเอาใจได้ยากที่สุดของเจียงเม่า ต้องได้ผลลัพธ์ที่ต้องการ ขณะเดียวกันขั้นตอนที่ใช้ก็ต้องไม่มีช่องโหว่ให้ใครมาตำหนิหรือนินทาจนชักนำให้เกิดปัญหากับสกุลเจียงอวิ๋นหลิน

ตอนนี้เหล่าปัญญาชนและชนชั้นสูงของแต่ละแคว้นที่อยู่ในภาคกลางของแจกันสมบัติทวีปต่างก็พากันมารวมตัวที่แคว้นชิงหลวน สำหรับงานโต้วาทีพุทธเต๋าที่ไม่มีบัณฑิตมาเข้าร่วมครั้งนี้ เดิมทีก็ทำให้ผู้คนไม่พอใจกันมากอยู่แล้ว เหล่าชนชั้นสูงของต่างถิ่นกู่ก้องร้องตะโกนอย่างไม่ชอบใจ และยังมีตระกูลเย่อหยิ่งที่นิสัยไม่ค่อยดีอีกไม่น้อยที่ป่าวประกาศว่าหากไม่เป็นเพราะยังสนใจว่าระหว่างพุทธกับเต๋าใครจะได้เป็นศาสนาประจำชาติแล้วล่ะก็ ป่านนี้ก็คงย้ายออกจากแคว้นชิงหลวนไปนานแล้ว อันที่จริงกลุ่มคนที่เป็นแกนกลางสำคัญในราชสำนักแคว้นชิงหลวน รวมไปถึงเทพเซียนลัทธิเต๋าและภิกษุสมณศักดิ์สูงของลัทธิพุทธต่างก็รู้กันดีว่า การแข่งขันระหว่างสองลัทธินี้เป็นการช่วงชิงอันดับที่สอง ช่วงชิงไม่ให้ตนเองกลายเป็นลำดับล่างสุดเท่านั้น

และการที่ฮ่องเต้แคว้นชิ่งซานเต็มใจพาสนมรักหลายคนที่มีภูมิหลังชวนตะลึงพรึงเพริดมาชมความครึกครื้นที่เมืองหลวงแคว้นชิงหลวน อันที่จริงก็แค่อยากดูว่าฮ่องเต้สกุลถังจะทำตัวหน้าไม่อายอย่างไร จะประจบเอาใจสกุลเจียงอวิ๋นหลินและเหล่าชนชั้นสูงที่พากันเดินทางลงใต้อย่างเอิกเกริกอย่างไร และท้ายที่สุดแล้วจะกลายเป็นตัวตลกของคนครึ่งทวีปเพราะไม่ว่าจะฝ่ายใดของสามลัทธิก็ล้วนเอาใจไม่สำเร็จหรือไม่

ฮ่องเต้ถังหลีคลี่ยิ้ม ยื่นมือข้างหนึ่งมาถูโต๊ะชาที่วางอยู่ด้านหน้าตัวเอง

ถังจ้งเปิดปากกล่าว “อันที่จริงคนที่ราชครูชุยฉานแห่งต้าหลีให้การแนะนำอย่างแท้จริงคือหลิ่วชิงเฟิง บุตรชายคนโตของหลิ่วจิ้งถิง เขาคือลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อคนหนึ่งที่ความรู้มีการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง”

เจียงเม่าหรี่ตาลง “อ้อ? มีจุดใดที่เหนือกว่าคนปกติทั่วไป ข้าอยากจะลองฟังดูสักหน่อย”

ถังจ้งลุกขึ้นยืน หยิบตำราสีออกเหลืองสองเล่มที่เตรียมรอไว้นานแล้วออกมา เล่มหนึ่งคือตำราอริยะปราชญ์ลัทธิขงจื๊อ อีกเล่มหนึ่งคือผลงานของสำนักนิติธรรม

ถังจ้งคิดจะเดินไปยื่นหนังสือส่งให้

ไม่เห็นว่าเจียงเม่าจะเคลื่อนไหวอย่างไร ทว่าหนังสือสองเล่มกลับหลุดออกจากมือถังจ้งมาปรากฏอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้าเจียงเม่าแล้ว เขาวางตำราลัทธิขงจื๊อไว้ตรงมุมโต๊ะ จะปรายตามองสักครั้งยังรังเกียจว่าเปลืองเวลา ในแจกันสมบัติทวีปมีสักกี่คนที่มีคุณสมบัติจะพูดถึง ‘พิธีการมารยาท’ ต่อหน้าสกุลเจียงอวิ๋นหลิน นี่หาใช่ว่าในสายตาของเทพเซียนผู้เฒ่าไม่เห็นหัวใคร แต่เป็นเพราะเขามีรากฐานของตระกูลและความรู้ของตัวเองคอยหนุนหลังไว้ จึงตั้งตระหง่านไม่ไหวติงดุจขุนเขา

เจียงเม่าเปิดตำราสำนักนิติธรรมที่หลิ่วชิงเฟิงอ่านแล้วเขียนอรรถาธิบายเอาไว้ เขาอ่านอย่างรวดเร็ว บ้างก็ไม่เห็นด้วย บ้างก็ผงกศีรษะเบาๆ สุดท้ายสายตาของเขาไปหยุดอยู่ข้างประโยคหนึ่งของหน้าหนึ่ง ดูจากร่องรอยตัวอักษรนั้นน่าจะผ่านการเขียนอธิบายมาสามรอบ ประโยคเดิมของผู้แต่งเขียนไว้ว่า ‘ไม่ประจบเอาใจคนที่รัก ไม่ทำร้ายคนที่เกลียด ปฏิบัติต่อรักและเกลียดอย่างตรงไปตรงมา ย่อมจัดการเรื่องราวได้ดี’ ตรงหน้าหนังสือจุดที่อยู่ใกล้กับประโยคนี้ที่สุด ครั้งแรกหลิ่วชิงเฟิงเขียนว่า ‘ใช้คำว่า ‘ย่อม’ ไม่เหมาะ สูงเกินไป ควรจะเปลี่ยนเป็นคำว่า ‘ก็จะ’’

เจียงเม่าอ่านข้อสรุปอีกสองประโยคที่เหลือแล้วยิ้มบางๆ กล่าวว่า “ไม่เลว เอาไปลองวัดความสามารถกับนักพรตอารามป๋ายอวิ๋นผู้นั้นได้”

เทพเซียนผู้เฒ่าที่มองภายนอกมีตบะสูงที่สุดของสกุลเจียงอวิ๋นหลินฉีกหน้าหนังสือที่มีตราประทับส่วนตัวของหลิ่วชิงเฟิงประทับไว้ออกไป ตำราสองเล่มกลับมาวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าถังจ้งอีกครั้ง เจียงเม่ายิ้มกล่าวว่า “ช่วงนี้หาโอกาสให้นักพรตอารามป๋ายอวิ๋นผู้นั้นได้รับหนังสือเล่มนี้ไปโดยบังเอิญ ถึงเวลานั้นก็มาดูกันว่าเจ้าอารามผู้นี้จะพูดว่าอะไร”

ถังจ้งตอบรับว่าจะทำตามคำของอีกฝ่าย