กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 404

เฉินผิงอันตบไหล่หลี่ไหว “ไปเดาเอาเองสิ”

หลี่ไหวพยักหน้ารับอย่างแรง พูดอย่างคนกระจ่างแจ้ง “ถ้าอย่างนั้นข้าก็เข้าใจแล้ว!”

เฉินผิงอันยิ้มถาม “เจ้าเข้าใจอะไร?”

หลี่ไหวยกสองแขนกอดอก ใช้มือหนึ่งลูบคลำปลายคาง “มิน่าเล่าเจ้าถ่านดำน้อยผู้นี้ถึงทำสีหน้ารังเกียจตอนมองหุ่นไม้หลากสีของข้า ไม่ได้การ พรุ่งนี้ข้าต้องเอาทรัพย์สมบัติมาประชันกับนางสักหน่อย การประมือระหว่างยอดฝีมือ ชนะกันที่พลังอำนาจอันน่าเกรงขาม! ถึงเวลานั้นมาดูกันว่าใครจะมีสมบัติมากกว่ากัน! เป็นองค์หญิงแล้วอย่างไร ก็ยังเป็นแค่เด็กน้อยตัวดำเป็นถ่านคนหนึ่งไม่ใช่หรือ จะร้ายกาจสักแค่ไหนกันเชียว จุ๊ๆ อายุน้อยๆ แค่นี้ก็หัดห้อยดาบไม้ไผ่กระบี่ไม้ไผ่แล้ว คิดจะขู่ใครกัน…ใช่แล้ว เฉินผิงอัน องค์หญิงชอบกินอะไร?”

เฉินผิงอันเอามือกดศีรษะหลี่ไหวแล้วจับเขาหมุนตัวหันไปทางหอพักเบาๆ “รีบกลับไปนอนได้แล้ว”

หลี่ไหวได้ถามคำถามแล้วก็ให้พึงพอใจจึงหมุนตัววิ่งกลับไปที่หอพักของตัวเอง

ผ่านไปได้ไม่นาน เสียงตวาดอย่างขุ่นเคืองก็ดังแว่วมาจากที่ไกลๆ

ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ว่าหลี่ไหวต้องถูกอาจารย์ที่ออกมาลาดตระเวนยามค่ำคืนจับได้แน่นอน

เฉินผิงอันกำลังจะไปช่วยหลี่ไหว แต่ไม่นานก็เห็นว่าหลี่ไหวเดินอาดๆ มาพร้อมกับจูเหลี่ยนที่อยู่ข้างกาย

ที่แท้จูเหลี่ยนได้หาข้ออ้าง บอกว่าเป็นญาติห่างๆ กับหลี่ไหว ดึกมากแล้วเขาไม่รู้ทาง จึงขอให้หลี่ไหวช่วยพากลับไปที่หอพัก

หลี่ไหวยกนิ้วโป้ง พูดกับเฉินผิงอันว่า “พี่ใหญ่จูท่านนี้มีน้ำใจจริงๆ! เฉินผิงอัน เจ้ามีพ่อบ้านแบบนี้ก็ช่างโชคดีนัก”

จากนั้นหลี่ไหวก็หันมายิ้มให้ผู้เฒ่าหลังค่อม “พี่ใหญ่จู วันหน้าหากเฉินผิงอันปฏิบัติกับเจ้าไม่ดีก็มาหาข้าหลี่ไหว ข้าหลี่ไหวจะช่วยทวงความยุติธรรมคืนให้เจ้าเอง”

ไม่ว่าจะมองซ้ายหรือมองขวา จูเหลี่ยนก็รู้สึกว่าเจ้าหนูที่ชื่อหลี่ไหวท่าทางแข็งแรงน่าเอ็นดูผู้นี้ไม่เหมือนคนที่จะเรียนหนังสือเก่งเลยจริงๆ

เจิ้งต้าเฟิง หลี่เอ้อร์ หลี่เป่าเจิน หลี่เป่าผิง

คือบุคคลจากถ้ำสวรรค์หลีจูที่ไม่ใช่พวกพิลึกพิลั่นซึ่งนับว่าหาได้ยาก

จูเหลี่ยนรู้สึกว่าตัวเองต้องทะนุถนอมช่วงเวลานี้ไว้ให้มาก ดังนั้นจึงพลันรู้สึกถูกชะตากับเจ้าหลี่ไหวตัวน้อยผู้นี้ขึ้นมา สีหน้าของเขาจึงยิ่งเมตตาปราณี

เดี๋ยวนะ ทำไมหลี่ไหวผู้นี้ถึงหน้าตาคล้ายคลึงกับผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตสิบที่มาเยือนนครมังกรเฒ่าผู้นั้นนักนะ หลี่ไหว หลี่เอ้อร์ แซ่หลี่เหมือนกัน คงไม่ใช่คนครอบครัวเดียวกันหรอกกระมัง?

มีเพียงผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวอย่างตนเท่านั้นถึงจะรู้ได้ถึงความน่ากลัวของปรมาจารย์ใหญ่ขอบเขตปลายทางท่านหนึ่งได้ดีที่สุด

ต่อให้จูเหลี่ยนจะภาคภูมิใจในพรสวรรค์การฝึกวรยุทธ์ของตัวเองมากแค่ไหนก็ยังกล้าพูดแค่ว่า หากตนเกิดและเติบโตมาในใต้หล้าไพศาล ภายใต้สถานการณ์ที่พรสวรรค์ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม ในช่วงที่มีชีวิตอยู่หากคิดจะเลื่อนเป็นขอบเขตยอดเขาขอบเขตที่เก้านั้นไม่ยาก แต่ขอบเขตสิบกลับไม่มีหวัง

จูเหลี่ยนหันหน้าไปมองเฉินผิงอันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

เฉินผิงอันพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

จูเหลี่ยนโมโหเกือบตาย ยกเท้าถีบก้นหลี่ไหวเบาๆ “ดึกดื่นค่ำคืนยังมาเดินเตร็ดเตร่เหมือนผีเร่ร่อนอยู่ได้ รีบไสหัวกลับไปเลย”

หลี่ไหวตกใจสะดุ้งโหยง พอวิ่งไปแล้วถึงได้ชี้หน้าจูเหลี่ยนจากที่ไกลๆ “ช่วยข้าครั้งหนึ่ง เตะข้าหนึ่งครั้ง บุญคุณความแค้นของพวกเรานับว่าหายกันแล้ว พรุ่งนี้หากยังมาพบเจอกันบนทางแคบในสำนักศึกษาอีก ใครวิ่งได้เร็วคนนั้นก็เป็นนายท่านใหญ่!”

จูเหลี่ยนทำท่ายกเท้าขึ้นถีบ

เพียงไม่นานหลี่ไหวก็หายวับไปไม่เหลือเงา

ทางฝั่งหอพักของหลี่เป่าผิง

หลี่เป่าผิงและเผยเฉียนนั่งคัดตัวอักษรบนโต๊ะเดียวกันโดยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน

คนหนึ่งตวัดพู่กันเร็วราวกับบิน

อีกคนหนึ่งเชื่องช้าเป็นเต่าคลาน

ทุกครั้งที่หลี่เป่าผิงคัดเสร็จหนึ่งแผ่นก็จะตะโกนว่า ‘เจ้าไปได้’ จากนั้นก็วางพู่กันลง บิดข้อมือ ขยับมามองทางฝั่งของเผยเฉียน

เผยเฉียนเงียบงันไม่พูดไม่จา เหงื่อแตกท่วมเต็มศีรษะ

……

ในเขตการปกครองหลิวโจวซึ่งตั้งอยู่ติดกับเมืองหลวงต้าสุย จวนตระกูลไช่ที่เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่นานมีแขกสูงศักดิ์ที่ ‘วัยวุฒิสูงอย่างที่สุด’ ท่านหนึ่งมาเยือน

เขาก็คือชุยตงซานที่ช่วงชิงฉายา ‘บรรพบุรุษตระกูลไช่’ มาให้กับตนโดยอาศัยสมบัติอาคมที่มีมากมายดารดาษในวัตถุจื่อชื่อจากศึกในสำนักศึกษาซานหยา

ดึกดื่นค่ำคืน เด็กหนุ่มชุดขาวมาทุบประตูจวนตระกูลไช่อย่างแรง ปากก็ตะโกนก้องเสียงดังว่า “ไช่เอ๋อร์น้อย ไช่เอ๋อร์น้อย รีบมาเปิดประตูเร็วเข้า!”

เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มีใฝแดงกลางหว่างคิ้วยังมีชายฉกรรจ์ร่างเล็กเตี้ยแต่แข็งแรงกำยำติดตามมาด้านหลัง ข้างกายชายฉกรรจ์ยังมีวัวสีเหลืองอีกหนึ่งตัว

เทพเซียนผู้เฒ่าที่เป็นผู้ถวายการรับใช้ต้าสุยซึ่งเคยไปปักหลักอยู่ใกล้กับสำนักศึกษาเดินหน้าเขียวออกมาจากห้องลับ ทะยานตัวขึ้นจากลานบ้านพรวดเดียวก็มาอยู่บนถนนด้านนอกประตูใหญ่จวนตัวเอง “เจ้าคนแซ่ชุย เจ้ามาทำอะไร?!”