กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 416

สุดท้ายประคองตัวเองต่อไปไม่ไหว จ้าวเหยาจึงหมดสติไป เขาพลัดตกจากไม้ยักษ์ลงไปในน้ำทะเล อาศัยแสงแห่งสติปัญญาเสี้ยวสุดท้ายของสมบัติอาคมที่คุ้มครองตนพาร่างลอยไปตามกระแสคลื่น

เมื่อจ้าวเหยาสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา เขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงหลังหนึ่ง เขาพลันสะดุ้งพรวดลุกขึ้นนั่ง จึงเห็นว่าที่นี่คือกระท่อมที่ค่อนข้างกว้างขวางแต่กลับเรียบง่าย รอบด้านนอกจากผนังโล่งก็เต็มไปด้วยตำราสีเหลืองเก่าคร่ำคร่าจนแทบจะไม่มีทางให้เดิน

จ้าวเหยาที่ผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกลุกขึ้นแล้วก็พบว่าห่อสัมภาระใบนั้นวางอยู่บนหัวเตียง เปิดออกแล้วเห็นว่าสิ่งของด้านในไม่หายไปสักชิ้น เขาก็พลันโล่งอก

เดินตามทางเล็กๆ ของ ‘ภูเขาหนังสือ’ ที่สูงครึ่งตัวคนไป พอจ้าวเหยาผลักประตูห้องให้เปิดออก การมองเห็นก็พลันเปิดโล่ง เขาพบว่ากระท่อมสร้างอยู่บนบนยอดเขาแห่งหนึ่ง แค่เปิดประตูก็สามารถชมทะเลเมฆ

จ้าวเหยายังมองเห็นกระบี่ไร้ฝักเล่มหนึ่งที่ปักเอียงอยู่บนยอดเขา ตัวกระบี่เกรอะไปด้วยสนิม สีสันหม่นหมองไร้ประกาย

จ้าวเหยาเดินมาถึงริมหน้าผา เหม่อมองเบื้องล่างที่ลึกจนไม่เห็นก้นบึ้ง

ในขณะที่จ้าวเหยากำลังจะก้าวเท้าออกไปนั้นเอง ด้านข้างก็พลันมีเสียงอบอุ่นอ่อนโยนเสียงหนึ่งดังขึ้น “สวรรค์ไม่ไร้ทางให้คนเดิน เจ้าผิดหวังในตัวเองขนาดนี้เชียวหรือ?”

น้ำตาเอ่อคลอกลบดวงตาจ้าวเหยา เขาหันหน้าไปมองก็เห็นบุรุษเรือนกายสูงเพรียวสวมชุดสีเขียว อีกฝ่ายกำลังทอดสายตามองไปทางมหาสมุทรใหญ่

ตอนนั้นจ้าวเหยาที่ยังเป็นเด็กหนุ่มเช็ดน้ำตาทิ้ง พลันถามขึ้นว่า “ท่านอาจารย์คงเป็นยอดฝีมือนอกโลก ช่วยรับข้าเป็นลูกศิษย์ได้หรือไม่? ข้าอยากเรียนวิชาตระกูลเซียน!”

บุรุษผู้นั้นส่ายหน้า เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้าคนนี้ไม่เคยกราบไหว้อาจารย์ แล้วก็ไม่เคยรับลูกศิษย์ด้วยกลัวความวุ่นวาย เจ้าอยู่ที่นี่รักษาตัวให้ดี เมื่อหายดีแล้วข้าจะส่งเจ้าออกไป”

จ้าวเหยาถาม “ที่นี่คือที่ไหน?”

บุรุษยิ้มตอบ “โลกมนุษย์ ยังจะเป็นที่ไหนได้อีก”

จ้าวเหยาคงคิดว่าในเมื่อไหแตกแล้วก็ทุ่มให้แหลกไปเสียเลย อีกทั้งยังอยู่ในช่วงเวลาที่สภาพจิตใจสิ้นหวังและเปราะบางมากที่สุดจึงซักไซ้ไล่เรียงอย่างไม่เกรงใจ “ข้าอยากรู้ว่าที่นี่คือที่ไหนของโลกมนุษย์?!”

บุรุษเองก็ไม่โกรธ ยังคงคลี่ยิ้มบางๆ “ไม่ใช่ว่าข้าจงใจเล่นลิ้นกับเจ้า ที่นี่คือสถานที่ธรรมดาไร้ชื่อไร้นาม ไม่ใช่จวนเทพเซียนอะไรทั้งนั้น ปราณวิญญาณบางเบา ห่างจากทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางไม่ไกล หากโชคดีอาจยังได้พบกับชาวประมงหรือไม่ก็คนที่มาเก็บไข่มุก”

จากนั้นจ้าวเหยาก็พักรักษาตัวอยู่ที่นี่ อยู่ด้วยกันนานวันเข้าจึงค้นพบว่าบุรุษผู้นั้น นอกจากฝีเท้าที่ไม่ธรรมดาแล้ว อันที่จริงทุกอย่างล้วนธรรมดาอย่างยิ่ง

ต่อให้ในกระท่อมหลายหลังที่อยู่บนยอดเขาของเขาจะมีตำราเก็บสะสมไว้มาก ทว่าเวลาปกติบุรุษก็ไม่เคยเอ่ยถ้อยคำที่แฝงความหมายลึกล้ำอะไร แล้วก็ต้องกินข้าวทุกวัน นอกจากนี้ยังมักจะลงจากเขาไปเดินเล่นที่ชายหาดเป็นประจำ

ชีวิตในแต่ละวันจ้าวเหยาจะใช้ไปกับการเปิดตำราอ่านหนังสือ หรือไม่ก็นั่งเหม่ออยู่ริมหน้าผา

มีเพียงบางวันที่จ้าวเหยารู้สึกอุดอู้เต็มที นึกอยากจะชักกระบี่ที่ปักอยู่ในดินขึ้นมา บุรุษถึงจะมายืนอยู่ที่กระท่อมของตน ยิ้มเตือนจ้าวเหยาว่าอย่าไปแตะต้องมัน

จ้าวเหยาถามอย่างใคร่รู้ “กระบี่เล่มนี้มีชื่อหรือไม่?”

บุรุษชุดเขียวส่ายหน้า “ไม่เคยมี”

จ้าวเหยาถามอีก “ท่านอาจารย์คือคนที่ผิดหวังจากการสอบเคอจวี่งั้นหรือ? หรือว่าต้องการหลบหนีศัตรูคู่แค้น จึงออกจากผืนแผ่นดินมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่?”

บุรุษยังคงส่ายหน้า “ล้วนไม่ใช่ ไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่เจ้าคิด ข้าก็แค่เห็นด้วยกับประโยคหนึ่งที่กล่าวว่า ชีวิตคนนั้นยากลำบาก มหามรรคามีทางแยกมากมาย ในเมื่อเส้นทางเดินได้ยากก็ควรหยุดเดิน แอบเกียจคร้านเสียบ้าง จะได้ใช้เวลาไตร่ตรองให้ดี”

จ้าวเหยาถามหยั่งเชิง “ท่านอาจารย์ไม่ใช่ยอดฝีมือนอกโลกอย่างเช่นพวกเทพเซียนพสุธาโอสถทองหรือก่อกำเนิดอะไรจริงๆ หรือ?”

บุรุษถามกลับด้วยรอยยิ้ม “ข้าย่อมไม่ใช่เซียนดินอะไรทั้งนั้น อีกอย่าง ข้าจะใช่หรือไม่ใช่แล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้าจ้าวเหยาด้วย?”

จ้าวเหยาอาศัยอยู่ที่นี่เกือบสองปี เกาะแห่งนี้ไม่ถือว่าใหญ่นัก จ้าวเหยาเดินเที่ยวเล่นเพียงลำพังจนทั่วเกาะ แล้วก็เป็นอย่างที่บุรุษพูดจริงๆ หากโชคดีก็จะเจอกับชาวประมงที่ออกทะเลมาจับปลา รวมไปถึงคนเก็บไข่มุกที่ต้องเสี่ยงอันตรายใหญ่หลวง แต่กลับสามารถร่ำรวยได้ภายในค่ำคืนเดียว

สภาพจิตใจของจ้าวเหยาเริ่มมั่นคงขึ้นแล้ว จึงเป็นฝ่ายเปิดปากพูดกับบุรุษว่าจะไปท่องเที่ยวที่ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง

บุรุษพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “ตอนเดินทางก็ระวังด้วย จำไว้ว่าอย่าผิดหวังกับตัวเองเกินไปนัก บางทีนี่ต่างหากจึงจะทำให้คนผิดหวังได้มากที่สุด”

จ้าวเหยารู้สึกเขินอายเล็กน้อย สุดท้ายหยิบที่ทับกระดาษไม้แกะสลักเป็นรูปชือหลงชิ้นนั้นออกมา “เพื่อตอบแทนพระคุณช่วยชีวิต ข้าอยากจะมอบมันให้ท่านอาจารย์”

บุรุษโบกมือปฏิเสธ พูดเหมือนระอาใจเล็กน้อย “การช่วยเหลือคนอื่นเท่าที่ความสามารถของตัวเองอำนวยกลายเป็นเรื่องเปี่ยมไปด้วยคุณธรรมสำหรับใต้หล้าด้านนอกตั้งแต่เมื่อไหร่?”

จ้าวเหยากล่าวอย่างดึงดัน “ท่านอาจารย์ช่วยข้าโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน แต่ข้าที่เป็นคนถูกช่วยจะไม่สนใจใยดีไม่ได้! นี่คือของที่สำคัญมากที่สุดบนร่างข้า เอามาตอบแทนท่านอาจารย์ได้พอดี”

บุรุษคลี่ยิ้ม “นั่นก็หมายความว่าใต้หล้ายังไม่ย่ำแย่เกินไปนัก”

เพียงแต่สุดท้ายแล้วบุรุษก็ยังไม่ยอมรับที่ทับกระดาษชิ้นนั้นไป

จ้าวเหยานั่งโดยสารแพไม้ที่ต่อขึ้นเองมุ่งหน้าไปยังผืนแผ่นดิน จ้าวเหยาที่ยืนอยู่บนแพไม้ประสานมือโค้งตัวบอกลาบุรุษ

หลังจากนั้นบุรุษก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างผ่อนคลายเฉกเช่นเดิม

มีอยู่วันหนึ่ง กระบี่ยาวเล่มที่ปักอยู่บนยอดเขาพลันสั่นไหวพลางส่งเสียงครวญเบาๆ

บุรุษยืนอยู่ข้างกระบี่ยาว มองไปยังทิศทางของแจกันสมบัติทวีปแล้วยิ้มบางๆ กล่าวว่า “อย่าไปเปิดปฏิทินเหลืองเก่าแก่พวกนั้นอีกเลย”

กระบี่บินที่สั่นสะท้านและส่งเสียงครวญครางค่อยๆ หยุดนิ่ง

ต่อมาก็มีเงาร่างของคนสองคนปรากฏขึ้นบนเกาะ คนผู้หนึ่งคือผู้เฒ่าที่กลิ่นเหล้าคลุ้งโชย อีกคนหนึ่งคือนักพรตหนุ่ม ฝ่ายหลังรีบทรุดตัวลงกับพื้นแล้วอาเจียนอย่างแรง

นับจากในตรอกของหมู่บ้านทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของแจกันสมบัติทวีป มาจนถึงชายหาดทางทิศตะวันตกของแจกันสมบัติทวีป แล้วก็มาถึงเกาะแห่งหนึ่งบนทะเลของตระกูลเซียนที่มีอักษรคำว่าสำนักอยู่ในชื่อ สุดท้ายมาถึงที่นี่ นักพรตหนุ่มก็อาเจียนมาครั้งแล้วครั้งเล่า

นักพรตเฒ่ารีบทรุดตัวลงนั่งยอง ตบแผ่นหลังของลูกศิษย์ตัวเองเบาๆ กล่าวอย่างอ่อนใจว่า “ไม่เป็นไรๆ อ้วกเสร็จครั้งนี้…แค่อ้วกอีกครั้ง เอ่อ หรืออาจจะอีกสองครั้ง เดี๋ยวก็ผ่านมันไปได้แล้ว”

นักพรตหนุ่มเกือบจะขย้อนเอาน้ำดีออกมา เขาถามด้วยดวงตาแดงก่ำว่า “อาจารย์ ทุกครั้งท่านก็พูดแบบนี้ เมื่อไหร่จะถึงจุดสิ้นสุดสักที ท่านช่วยให้คำตอบที่แน่ชัดแก่ข้าได้ไหม?”