กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 430

กู้ช่านกับลวี่ไช่ซางเดินตรงไปที่รถม้าคันหนึ่ง แม่นางเปิดสาบเสื้อสองคนนั่งอยู่ในรถม้าอีกคันหนึ่ง

ในสายตาของผู้ฝึกตนอิสระในทะเลสาบซูเจี่ยนซึ่งเป็นสถานที่ที่ปลาและมังกรนับหมื่นปะปนกัน ความเหมือนเพียงอย่างเดียวระหว่างกู้ช่านกับลวี่ไช่ซางก็คงจะเป็นเพราะคนทั้งสองต่างก็มีอาจารย์ที่ดี ทว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งสองกลับไม่เลวเลยทีเดียว

กู้ช่านยังคงสอดมือสองข้างไว้ในชายแขนเสื้อ แล้วจู่ๆ ก็ใช้ศอกถองลวี่ไช่ซางที่อยู่ข้างกาย หัวเราะชั่วร้ายพลางพูดเสียงเบาว่า “หากเจ้าไปที่บ้านเกิดของข้าแล้วไม่มีตบะอะไรเลย ข้ากล้าพูดเลยว่ายามที่เจ้าเดินอยู่ในตรอกเล็กต้องถูกพวกหนุ่มโสดบ้าตัณหาที่เดินผ่านทางมามองด้วยสายตาหิวกระหาย วิ่งไล่ตามมาลูบคลำเนื้อตัวเจ้า ถึงเวลานั้นเจ้าก็จะต้องร้องไห้โฮวิ่งไปที่หน้าประตูบ้านข้า เคาะประตูบ้านข้าอย่างแรง ตะโกนเรียกกู้ช่าน กู้ช่าน แย่แล้ว มีบุรุษจะฉีกเสื้อผ้าของข้า ฮ่าๆ แค่นึกภาพก็ตลกแล้ว แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่ตลกกว่านั้นคืออะไร คือหลังจากที่พวกตะพาบเหล่านั้นถอดกางเกงของเจ้าแล้วกลับสบถด่าโฉงเฉง แม่งเอ้ยมันมีไอ้จ้อนด้วย! ที่ตลกสุดๆๆ ไปเลย รู้หรือไม่ว่าคืออะไร? สุดท้ายพวกเขาก็กัดฟัน ตัดสินใจเด็ดขาด ยังคงพลิกตัวเจ้ากลับหันหลังแล้วจัดการเจ้าตรงนั้น…โอ้ย ไม่ไหวๆ ข้าปวดท้องไปหมดแล้ว”

กู้ช่านหัวเราะฮ่าๆ กุมท้องตัวงอพลางเดินไปด้วย

ลวี่ไช่ซางสีหน้าเย็นชา “น่าขยะแขยง!”

คนทั้งสองทยอยกันขึ้นไปนั่งในห้องโดยสารรถม้า ลวี่ไช่ซางถึงได้ถามเสียงเบา “ทำไมถึงเปลี่ยนการแต่งกาย? เมื่อก่อนเจ้าไม่ชอบสวมชุดหรูหราพวกนี้ไม่ใช่หรือ?”

กู้ช่านหลับตาลง ไม่เอ่ยอะไร

ลวี่ไช่ซางลังเลเล็กน้อย “หยวนหยวนเป็นคนมีอุบายลึกล้ำ มารดาของเขายังเคยมีความสัมพันธ์กับผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดคนหนึ่งของราชวงศ์จูอิ๋ง คนไม่น้อยของทะเลสาบซูเจี่ยนรู้สึกว่านี่เป็นคำกล่าวอ้างที่เกาะหวงหลีจงใจใช้ขู่ให้ผู้อื่นกลัว แต่อาจารย์ของข้าเคยบอกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน ตัวตนแรกเริ่มสุดของมารดาหยวนหยวนก็คืออนุภรรยาที่ผู้ฝึกกระบี่ฝีมือร้ายกาจคนนั้นโปรดปรานมากที่สุด แม้ว่าจะไม่อาจมอบสถานะที่ถูกต้องให้นางได้ แต่ความสัมพันธ์ควันธูปต้องยังคงอยู่ เจ้าต้องระวังให้มาก หากฆ่าหยวนหยวนที่มีใจคิดร้าย ก็หมายความว่าเจ้าจะต้องถูกผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดหมายหัว!”

กู้ช่านไม่ได้ลืมตา เพียงตวัดมุมปากโค้งขึ้น “อย่าคิดถึงหยวนหยวนในแง่ร้ายขนาดนั้นเลยน่า”

ลวี่ไช่ซางกล่าวอย่างเดือดดาล “นี่ข้าหวังดีต่อเจ้านะ! หากเจ้าไม่เก็บไปใส่ใจจะต้องเสียเปรียบแน่! คนในครอบครัวของหยวนหยวนล้วนเป็นพวกคนเลวที่ชอบแอบทำร้ายผู้อื่นลับหลัง!”

ในที่สุดกู้ช่านก็ลืมตาขึ้น ถามว่า “ต่อให้หยวนหยวนจะเลวแค่ไหน ยังจะเลวสู้ข้ากู้ช่านได้หรือ?”

ลวี่ไช่ซางพลันปิดปากหัวเราะคิก

กู้ช่านพูดหยอกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเลียนแบบเขา “น่าขยะแขยง”

อยู่ดีๆ ลวี่ไช่ซางก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขามองกู้ช่าน ‘เด็กชาย’ ที่เปลี่ยนไปในทุกๆ ปีผู้นี้ ใครเล่าจะมองเขาเป็นเด็กคนหนึ่ง กล้าหรือ?

แม้แต่อาจารย์ของเขา ผู้ฝึกตนผู้เฒ่าจำนวนน้อยนิดที่สามารถทำให้สกัดคงคาเจินจวินเกิดใจกริ่งเกรงได้ผู้นั้นก็ยังเคยบอกว่าคนประหลาดอย่างกู้ช่านนี้ เว้นเสียจากว่าวันใดวันหนึ่งตายอย่างเฉียบพลัน ไม่ทันระวังจึงตายไปดั่งคำกล่าวที่ว่าทำกรรมใดไว้กรรมนั้นย่อมคืนสนอง หาไม่แล้วหากปล่อยให้เขาผูกไมตรีรวบรวมกองกำลังใหญ่ที่ไม่ค่อยมีความสัมพันธ์กับเกาะชิงเสียมาเป็นสมัครพรรคพวกได้จริงๆ ต่อให้เป็นเทพเซียนห้าขอบเขตบนก็คงไม่แน่เสมอไปว่าจะกล้ามีเรื่องกับเขา

ลวี่ไช่ซางถามเบาๆ “กู้ช่าน เมื่อไหร่เจ้าถึงจะจริงใจกับข้าได้สักที”

กู้ช่านดึงมือข้างหนึ่งออกมาจากชายแขนเสื้อกว้างใหญ่ของชุดหม่าง ใช้มือนั้นเลิกผ้าม่านรถม้าขึ้น ตอบอย่างไม่อนาทรร้อนใจ “เจ้าลวี่ไช่ซางเลิกหวังซะเถอะ ใต้หล้านี้มีแค่สองคนเท่านั้นที่ข้าจะควักหัวใจออกมาให้พวกเขาดู และจะเป็นอย่างนี้ไปชั่วชีวิต ข้ารู้ว่านี่ไม่ยุติธรรมต่อเจ้า เพราะเจ้าคือผู้ฝึกตนในจำนวนไม่กี่คนของทะเลสาบซูเจี่ยนที่เห็นข้าเป็นสหายอย่างแท้จริง แต่ช่วยไม่ได้ พวกเรารู้จักกันช้าเกินไป ตอนที่เจ้ารู้จักกับข้า ข้ามีชื่อเสียงโด่งดังแล้ว เจ้าจึงไม่อาจได้เป็นคนผู้นั้น”

เข้าเมืองมาแล้ว กู้ช่านปล่อยม่านรถม้าลง ยิ้มกล่าวกับลวี่ไช่ซาง “แต่เจ้าวางใจเถอะ หากวันใดเจ้าถูกคนฆ่าตาย ข้ากู้ช่านจะช่วยแก้แค้นให้เจ้าเอง”

ลวี่ไช่ซางเบ้ปาก

เขาเอนตัวพิงผนังรถม้า ถามว่า “กู้ช่าน เจ้าเพิ่งจะอายุน้อยแค่นี้เอง จะทำได้อย่างไร?”

กู้ช่านตอบ “ตอนอยู่บ้านเกิด ข้าอายุแค่สามสี่ขวบก็เริ่มเห็นแม่ข้าทะเลาะตบตีกับคนอื่นแล้ว ข้าเป็นคนที่เรียนรู้ได้รวดเร็วยิ่ง”

กู้ช่านยื่นนิ้วออกมาข้างหนึ่ง “พอโตขึ้นมาอีกนิด ข้าสามารถนอนหมอบนิ่งอยู่บนเนินดินใต้แสงแดดแผดเผา อย่างน้อยก็หนึ่งชั่วยาม เพียงเพื่อตกปลาหนีชิวหนึ่งตัว ขนาดเขาก็ยังสู้ข้าไม่ได้”

ลวี่ไช่ซางถามอย่างใคร่รู้ “เขาคนนั้น เป็นใครกันแน่?”

กู้ช่านหรี่ตาลง ถามกลับ “เจ้าอยากตายงั้นรึ?”

ลวี่ไชซางแห่งทะเลสาบซูเจี่ยนที่ฟ้าไม่กลัวดินไม่เกรง บัดนี้กลับรู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อย