กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 431

ชุดหม่างสีหมึกทำมาจากหนังที่หนีชิวน้อยลอกคราบครั้งแรกหลังเลื่อนเป็นก่อกำเนิด คือชุดคลุมอาคมที่สกัดคงคาเจินจวินต้องทุ่มเงินก้อนใหญ่ขอให้ยอดฝีมือสร้างขึ้นอย่างลับๆ

กู้ช่านไม่สอดมือสองข้างไว้ในชายแขนเสื้ออีก ไม่ใช่มารร้ายที่ทำให้ผู้ฝึกตนอิสระจำนวนนับไม่ถ้วนของทะเลสาบซูเจี่ยนรู้สึกว่าสูงส่งลึกล้ำเกินคาดเดาอีกต่อไป เขากางมือออกกว้าง กระโดดโหยงอยู่ที่เดิม “เฉินผิงอัน เจ้าตัวสูงขนาดนี้แล้วหรือ ข้ายังนึกว่าพอพวกเราได้เจอกันอีกครั้ง ข้าจะสูงได้เท่าเจ้าแล้ว!”

เพียงแต่ว่าบุรุษวัยกลางคนผู้นั้นไม่เอ่ยอะไรสักคำ

ทุกคนในนครน้ำบ่อที่ชมความครึกครื้นอยู่ริมถนนล้วนไม่กล้าหายใจเสียงดัง ต่อให้เป็นลวี่ไช่ซางที่นิสัยร้ายกาจพอๆ กับกู้ช่านก็ยังรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจอย่างน่าประหลาด

กู้ช่านยกมือเกาหัว

ในที่สุดเฉินผิงอันก็เปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ท่านอาหญิงยังสบายดีไหม?”

กู้ช่านพยักหน้ารับอย่างแรง “สบายดี!”

เฉินผิงอันกล่าว “ข้าอยากไปพบท่านอาหญิง ได้ไหม?”

กู้ช่านพูดอย่างน้อยใจ “มีอะไรได้ไม่ได้กันเล่า ท่านแม่ของข้าก็ชอบพูดถึงเจ้าบ่อยๆ เฉินผิงอัน ทำไมเจ้าถึงต้องทำตัวห่างเหินแบบนี้ด้วย?”

เฉินผิงอันกล่าว “ข้าจะรอเจ้าที่ท่าเรือ เจ้าไปกินปูกับเพื่อนให้เสร็จก่อนแล้วค่อยพาข้าไปที่เกาะชิงเสีย”

กู้ช่านหัวเราะหึหึ “จะต้องสนใจพวกเขาทำไม ปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ ไปๆๆ ข้าจะพาเจ้าไปที่เกาะชิงเสียเดี๋ยวนี้เลย ตอนนี้ข้ากับท่านแม่มีเรือนหลังใหญ่มาก รวยกว่าตอนที่อยู่ตรอกหนีผิงเยอะนักล่ะ อย่าว่าแต่รถม้าเลย ขนาดหนีชิวน้อยยังสามารถเข้าออกได้ เจ้าว่านั่นต้องเป็นถนนที่ใหญ่แค่ไหน เป็นเรือนที่โอ่อ่าเท่าไหร่ ใช่ไหม?”

เฉินผิงอันถาม “ไม่ไปบอกกับพวกฟ่านเยี่ยน หยวนหยวนสักคำหรือ?”

กู้ช่านส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก เพื่อนกินพวกนี้ จะนับเป็นผายลมอะไรได้”

เฉินผิงอันไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่ชำเลืองตามองมันที่อยู่ด้านหลังกู้ช่าน ‘หนีชิวน้อย’ ที่ปีนั้นถูกตนตกมาจากร่องน้ำในคันนา

ตอนนี้มันปรากฏกายอยู่บนโลกด้วยรูปลักษณ์ของมนุษย์ คือดรุณีน้อยหน้าตาธรรมดา เพียงแต่หากมองอย่างละเอียด ดวงตาดำสีทองที่ตั้งตรงของมันคู่นั้นกลับสามารถทำให้พวกผู้ฝึกตนจับเบาะแสบางอย่างได้

พอเฉินผิงอันชำเลืองมองมาทางมัน หนึ่งในทายาทของมังกรที่แท้จริงห้าตัวสุดท้ายบนโลกในถ้ำสวรรค์หลีจูที่แม้แต่หลิวจื้อเม่าแห่งทะเลสาบซูเจี่ยนก็ยังไม่เห็นอยู่ในสายตา คราวนี้มันไม่ได้ก้าวถอยหลังอย่างเมื่อครั้งที่เพิ่งพบกัน แต่กระนั้นก็ยังหลุบเปลือกตาลงต่ำ ราวกับไม่กล้ามองสบตาเฉินผิงอัน

เฉินผิงอันไม่ได้พูดอะไร หมุนตัวได้ก็เดินไปทางท่าเรือทันที

กู้ช่านก้าวเร็วๆ ตามไป มองแผ่นหลังเฉินผิงอันแวบหนึ่ง คิดแล้วก็หันไปบอกให้ลวี่ไช่ซางไปแจ้งพวกฟ่านเยี่ยนให้รับรู้ แล้วจึงบอกให้หนีชิวน้อยพาสตรีแต่งงานแล้วที่เป็นนักฆ่าเซียนดินโอสถทองผู้นั้นตามมาด้วย

ลวี่ไช่ซางทำท่าจะพูดแต่ก็หยุดชะงัก เห็นว่าสายตาของกู้ช่านเย็นชา ลวี่ไช่ซางก็แค่นเสียงดังหึแล้วเดินไปจากที่แห่งนี้

กู้ช่านถึงได้เดินอาดๆ ตามเฉินผิงอันไปอย่างอารมณ์ดี ชายแขนเสื้อกว้างใหญ่สองข้างของชุดหม่างสะบัดดังพรึ่บพั่บไปตามลม

หากไม่เป็นเพราะได้เจอเฉินผิงอัน วันนี้สตรีแต่งงานแล้วต้องตายอย่างแน่นอน คำว่าประหารเก้าชั่วโคตรก็ยิ่งไม่ได้ล้อเล่น นางจะต้องได้กลับไปอยู่ร่วมกับคนทั้งตระกูลอย่างพร้อมหน้าในปรโลกแน่ๆ

กู้ช่านเห็นว่าตอนที่เฉินผิงอันเดินผ่านรถม้าก็ยังไม่หยุดเท้า จึงตะโกนเรียก “เฉินผิงอัน ไม่นั่งรถม้าหรือ?”

เฉินผิงอันไม่ได้หยุดเดิน แล้วก็ไม่ได้หันตัวกลับมา “ข้ามีขาเดินเองได้ อีกอย่างถึงจะเดินก็ตามรถม้าได้ทัน”

กู้ช่านจึงบอกให้หนีชิวน้อยนำตัวนักฆ่าขึ้นรถม้า ตัวเองเดินตามเฉินผิงอันมุ่งหน้าไปยังเรือหอเรือนเกาะชิงเสียที่จอดอยู่ตรงท่าเรือ

ตลอดทางที่เดินกันมา กู้ช่านทั้งไม่ได้ถามเฉินผิงอันว่าทำไมต้องตบตนสองที แล้วก็ไม่ได้เล่าถึงความมีบารมีอำนาจของตัวเองในทะเลสาบซูเจี่ยน แค่คุยเรื่องน่าสนใจของเขตการปกครองหลงเฉวียนที่ตัวเองได้ยินได้ฟังจากคนอื่นมาอีกที

เพียงแต่ว่ายิ่งขยับเข้าใกล้ทะเลสาบซูเจี่ยน กู้ช่านก็ยิ่งผิดหวัง

เพราะก็เหมือนกับที่เขาไม่แยแสเพื่อนจิ้งจอกสหายสุนัขกลุ่มนั้น ระยะทางที่เดินกันมา ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เฉินผิงอันไม่ยอมพูดอะไรกับเขาสักคำ แต่สิ่งที่ทำให้กู้ช่านรู้สึกประหลาดใจมากที่สุดก็คือ ดูเหมือนว่าเฉินผิงอันไม่ได้กำลังสะกดกลั้นไฟโทสะที่อัดแน่นอยู่เต็มท้อง แต่เป็นใจลอย จะพูดให้ถูกก็คือจิตใจของเฉินผิงอันจมจ่อมอยู่กับเรื่องของตัวเอง นี่พอจะทำให้กู้ช่านคลายใจลงได้บ้าง

กู้ช่านกลัวที่สุดก็คือ เฉินผิงอันไม่พูดไม่จาสักคำ พบหน้าตนแล้วตบบ้องหูตนสองที จากนั้นก็จากไปโดยไม่เอ่ยอะไร

ไม่ได้พบกันอีกชั่วชีวิต ต่อให้ในอนาคตได้เจอกันโดยบังเอิญก็เป็นได้แค่คนแปลกหน้าต่อกัน

ตอนที่ขึ้นเรือ หนีชิวน้อยพาสตรีแต่งงานแล้วคนนั้นเดินตามมาด้านหลังด้วย กู้ช่านถามอย่างระมัดระวัง “เฉินผิงอัน ไม่อย่างนั้นให้ข้าปล่อยนักฆ่าคนนี้ไปดีไหม? วันนี้ข้าอารมณ์ดี ปล่อยนางไปก็ไม่เป็นไร”

ฝีเท้าของเฉินผิงอันชะงักเล็กน้อย แต่ยังคงก้าวไปข้างหน้า ไม่หยุดเดิน

เพียงแต่กู้ช่านสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าชั่วขณะนั้นเฉินผิงอันโกรธและ…ผิดหวัง

กู้ช่านคลี่ยิ้มกว้างสดใส

เขาย่อมต้องรู้อยู่แล้วว่าสตรีผู้นี้พูดให้ฟังดูดีไปอย่างนั้นเอง ก็เพื่อให้มีชีวิตรอดนี่นะ คำพูดหลอกผีอะไรที่พูดไม่ได้บ้าง กู้ช่านไม่รู้สึกประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย แต่นี่เกี่ยวอะไรกันด้วยเล่า? ขอแค่เฉินผิงอันยอมพยักหน้าตกลงแล้วไม่โกรธตน ให้ปล่อยมดพวกนี้ไปสักตัวสองตัวจะเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนกันเชียว อย่าว่าแต่ชีวิตไร้ค่าของเซียนดินโอสถทองอย่างนางเลย ต่อให้เป็นคนในครอบครัวนางเก้าชั่วโคตรก็ไม่มีความสำคัญเช่นกัน มดตัวน้อยที่ความตั้งใจเดิม คำสัญญาและตบะล้วนไม่มีค่าแม้แต่อีแปะเดียวพวกนี้ เขากู้ช่านไม่เก็บเอามาใส่ใจแม้แต่น้อย ก็เหมือนกับครั้งนี้ที่จงใจใช้ทางอ้อมไปยังสถานที่จัดงานเลี้ยงก็ไม่ใช่เพื่อต้องการหาเรื่องสนุกให้กับตัวเอง หยอกพวกคนที่เข้าใจผิดคิดว่าตัวเองกำชัยชนะไว้ในมือพวกนี้เล่นหรอกหรือ?

เฉินผิงอันพูดกับกู้ช่านช้าๆ “เจ้าสังหารนางบนถนน ข้าไม่รู้สึกว่าผิด เจ้าสังหารนางที่นี่ ก็ไม่ผิดเหมือนกัน ไปถึงเกาะชิงเสียแล้วค่อยสังหารนาง ก็ไม่มีปัญหา”

กู้ช่านอึ้งตะลึง

เฉินผิงอันถาม “ตอนนั้นที่อยู่บนถนน เจ้าเรียกนางว่าอะไร?”

กู้ช่านคิดแล้วก็ตอบว่า “ท่านอาหญิง”

เฉินผิงอันถาม “ข้าเรียกท่านแม่เจ้าว่าอะไร?”

กู้ช่านตอบอย่างอัดอั้น “ก็เรียกท่านอาหญิง”

เฉินผิงอันพูดพึมพำ “คนทั้งครอบครัวต้องอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา คนทั้งครอบครัวต้องกลับมารวมตัวกันอย่างสุขสันต์”

กู้ช่านพลันตาแดงก่ำ ก้มหน้าลง “เจ้าต้องการให้ข้าทำอย่างไรกันแน่ ฆ่านาง หรือว่าปล่อยนางไป เจ้าถึงจะไม่โกรธ ไม่โมโห เลิกทำเป็นไม่สนใจข้า เฉินผิงอัน เจ้าบอกข้ามาสิ แล้วข้าจะทำ”

เฉินผิงอันหมุนตัวกลับ “ตามใจเจ้า ข้าไปพบท่านอาหญิงที่เกาะชิงเสียแล้ว บางทีหากพูดคุยเสร็จก็จะจากไปทันที”

แล้วเฉินผิงอันก็ไม่พูดอะไรอีก

กู้ช่านกัดฟันกรอด น้ำตาคลอกลบดวงตา สองมือกำหมัดแน่น

จิตใจของกู้ช่านเชื่อมโยงอยู่กับหนีชิวน้อย ไม่จำเป็นต้องให้กู้ช่านบอก หนีชิวน้อยก็หิ้วตัวเซียนดินโอสถทองเหมือนหิ้วลูกเจี๊ยบเอาไปขังไว้ในห้องลับบนเรือ

—–