กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 442

เฉินผิงอันยื่นฝ่ามือข้างหนึ่งออกมา กางนิ้วทั้งห้าออก “บวกรวมเจิงเย่ เจ้าและข้า แค่พวกเราสองคน อันที่จริงก็ถือว่าสามารถดึงออกมาได้เดี่ยวๆ กลายเป็นเส้นที่ห้าแล้ว”

นางหัวเราะหยัน “เฉินผิงอัน คงไม่ใช่ว่าเจ้าคบค้าสมาคมกับพวกวัตถุหยินเหล่านั้นมากเข้าก็เลยเสียสติ ธาตุไฟเข้าแทรกไปแล้วกระมัง? ก็เลยไม่คิดจะหันหลังกลับ ถือโอกาสนี้เปลี่ยนเข้าสู่วิถีมารมันเสียเลย? ทำไม จิตใจทะเยอทะยานเทียมฟ้า นึกอยากจะเลียนแบบเจ้านครจักรพรรดิขาวผู้นั้น โดยเริ่มจากการเป็นผู้ปกครองร่วมของทะเลสาบซูเจี่ยนก่อน? ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ท่านเฉินรู้จักบุคคลที่ร้ายกาจมากถึงเพียงนี้ อาศัยพวกเขา มีอะไรที่ทำไม่ได้เล่า หนีชิวน้อยที่ไม่เข้าตาท่านอย่างข้าไม่ใช่ที่พึ่งยิ่งใหญ่ดุจขุนเขาสูงตระหง่านที่อยู่เบื้องหลังท่านเสียด้วย แค่พวกเขาขยับนิ้วเดียวก็บดขยี้ข้าให้ตายได้แล้ว”

เฉินผิงอันหัวเราะ เขาคิดว่าคำพูดเหล่านี้น่าสนใจมากจริงๆ อีกทั้งยังเป็นการมอบความเป็นไปได้ในการรับรู้อย่างหนึ่งให้แก่ตนด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ เส้นนี้ของทั้งสองฝ่ายจึงยิ่งชัดเจนมากขึ้น

พอเขาหัวเราะ บรรยากาศตึงเครียดในห้องจึงผ่อนคลายลงหลายส่วน

เฉินผิงอันผายมือบอกให้นางนั่งลงคุยกัน ส่วนเขาหมุนตัวเดินตรงไปที่โต๊ะหนังสือ

เปิดเผยแผ่นหลังให้นางทั้งอย่างนี้

นางทั้งไม่ได้ลงมือ แล้วก็ไม่ได้ถอยหนี “ในเมื่อท่านเฉินเป็นบัณฑิตที่ชอบรักษากฎเกณฑ์ถึงเพียงนี้ ถ้าอย่างนั้นข้ายืนพูดนั่นแหละดีแล้ว”

เฉินผิงอันนั่งกลับลงไปบนเก้าอี้ หยิบเตาอุ่นมือขึ้นมาถือไว้ในมือ จากนั้นก็ถูมือสองข้างเข้าด้วยกันแล้วเป่าลมใส่ฝ่ามือ “จะเล่าเรื่องเล็กๆ เรื่องหนึ่งให้เจ้าฟังแล้วกัน ปีนั้นข้าเพิ่งออกจากถ้ำสวรรค์หลีจู เดินทางไกลไปถึงต้าสุย ออกจากเมืองหงจู๋ได้ไม่นานเท่าไหร่ก็เจอกับบัณฑิตอายุมากคนหนึ่งบนเรือข้ามฝาก เขาเองก็ช่วยพูดทวงความยุติธรรมให้คนอื่นเช่นกัน ทั้งๆ ที่คนอื่นไร้เหตุผลก่อน แต่เขากลับขัดขวางไม่ให้ข้าใช้เหตุผล ตอนนั้นข้าคิดแล้วก็ไม่เคยเข้าใจ ความสงสัยจึงกดทับอยู่ในใจตลอดมา ตอนนี้ต้องยกความดีความชอบให้ทะเลสาบซูเจี่ยนของพวกเจ้า เพราะข้าพอจะเข้าใจความคิดของเขาได้แล้ว เขาอาจจะไม่ถูกเสมอไป แต่ก็ไม่ได้ผิดจนเกินจะทนรับได้อย่างที่ข้าคิดในตอนแรก ส่วนข้าในตอนนั้น อย่างมากสุดก็แค่ไม่ผิด แต่ก็ไม่ได้ถูกสักเท่าไหร่เหมือนกัน”

เฉินผิงอันยิ้มพลางยื่นนิ้วข้างหนึ่งออกมาวาดวงกลมหนึ่งวง

“ในยุทธภพ ดื่มเหล้าคือยุทธภพ กระทำการชั่วร้ายคือยุทธภพ ผดุงคุณธรรมคือยุทธภพ ลมคาวฝนเลือดก็ยังคงเป็นยุทธภพ บนสนามรบเจ้าฆ่าข้า ข้าสังหารเจ้า กระโจนเข้าหาความตายอย่างองอาจ กองกระดูกขาวโพลนถมสูงคือสนามรบ สังหารทหารหลายแสนคนก็คือสนามรบ ซากปรักหักพังแห่งสนามรบที่จิตวิญญาณของวีรบุรุษผู้กล้าไม่ยอมสลายไปก็ยังคงเป็นเช่นเดียว ในราชสำนัก ปกครองบ้านเมืองดูแลประชาชน อุทิศตนสุดชีวิตคือราชสำนัก เข้าแทรกแซงทางการเมือง กลุ่มคนชั่วสมคบคิดกันคือราชสำนัก กษัตริย์อายุน้อยครองราชย์ ชาวประชาเกิดความกังขา สตรีนั่งบัญชาหลังม่าน ก็ยังคงเป็นราชสำนัก เคยมีคนบอกกับข้าว่า บ้านเกิดที่อยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัวเคยมีคนที่เรียกรวมเพื่อนพ้องมาสังหารทหารของทางการทั้งหมดเพื่อช่วยเหลือบิดาที่ทำความผิด ผลกลับกลายเป็นว่าถูกคนมองว่าเป็นคนที่มีความกตัญญู ท้ายที่สุดยังได้กลายเป็นขุนนางใหญ่ ทิ้งชื่อเสียงไว้ในประวัติศาสตร์ แล้วก็มีคนที่ทำเพื่อมิตรภาพ เมื่อได้ยินว่าสหายตายก็เดินทางไกลพันลี้ สังหารคนในครอบครัวของศัตรูคู่แค้นของสหายจนสิ้นภายในค่ำคืนเดียวแล้วแอบหนีไปกลางดึก ผลคือถูกคนมองว่าเป็นวีรบุรุษผู้ห้าวหาญที่ชอบผดุงคุณธรรม เขาถูกทางการไล่ฆ่าไกลนับพันลี้ ระหว่างทางมีคนคอยช่วยเหลือไว้มากมาย ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่คนผู้นี้ได้รับความเคารพเลื่อมใสจากคนนับไม่ถ้วน หลังตายไปยังถึงขั้นถูกระบุชื่อไว้ในรายนามของจอมยุทธพเนจรอีกด้วย”

เฉินผิงอันวาดวงกลมอีกวงที่ใหญ่กว่าเดิม “ตอนแรกข้าก็รู้สึกไม่เห็นด้วย รู้สึกว่าหากข้าเจอคนประเภทนี้ จะต่อยเขาให้ตายด้วยสองหมัดข้ายังรังเกียจว่ามากไป เพียงแต่ว่าตอนนี้ข้าคิดจนเข้าใจแล้ว นี่ก็คือประเพณีนิยมของทั้งใต้หล้าในเวลานั้น คือองค์รวมของความรู้ทั้งหมด ก็เหมือนกับความรู้ของตรอกหนีผิงหลายๆ ตรอก เมืองหงจู๋หลายๆ เมือง และนครอวิ๋นโหลวหลายๆ แห่งที่มาเจอกัน ผสานรวมเข้าด้วยกันแล้วแสดงออกมา นี่ก็คือประเพณีพื้นบ้านที่แต่ละครอบครัวอบรมสั่งสอนกันมา คือศีลธรรมอันดีของสังคมที่คนในยุคสมัยนั้นล้วนยอมรับ เพียงแต่ว่าเมื่อแม่น้ำแห่งกาลเวลาไหลรินไปเบื้องหน้าอย่างต่อเนื่อง กาลเวลาผันผ่าน ทุกอย่างก็ล้วนเปลี่ยนแปลงไป หากข้ามีชีวิตอยู่ในยุคสมัยนั้นก็อาจจะรู้สึกเลื่อมใสคนประเภทนี้ด้วยเช่นกัน อย่าว่าแต่ต่อยให้ตายด้วยหมัดเดียวเลย ไม่แน่ว่าเมื่อพบหน้ากัน ข้าอาจยังกุมหมัดคารวะพวกเขาด้วยซ้ำ”

“จุดที่นักพรตผู้เฒ่าคนหนึ่งเล่นงานข้าได้อย่างลึกล้ำที่สุดก็คือจุดนี้ เขาให้ข้าดูกาลเวลาสามร้อยปีที่ไหลรินผ่านไป อีกทั้งข้ายังกล้ายืนยันว่า นั่นคือช่วงหนึ่งที่กาลเวลาไหลผ่านไปค่อนข้างช้า อีกทั้งยังเป็นช่วงตอนหนึ่งของแม่น้ำแห่งกาลเวลาที่วิถีทางโลกค่อนข้างจะสมบูรณ์แบบด้วย เขาแสดงให้ข้าได้เห็นอย่างพอดี ไม่มากแล้วก็ไม่น้อยเกินไป หากน้อยไปก็มองไม่ออกถึงแก่นของความลี้ลับมหัศจรรย์ในความรู้ของสายที่นักพรตผู้เฒ่าเลื่อมใส หากมากไปก็จะต้องย้อนกลับไปยังสายบุ๋นอันเป็นความรู้ของท่านผู้เฒ่าอีกท่านหนึ่ง”

ดูเหมือนว่าตอนนี้เฉินผิงอันจะหนาวมาก ไหล่ของเขาลู่ลง มือทั้งสองข้างไม่อยู่ห่างจากเตาอุ่นมือเลยแม้แต่นาทีเดียว เขายิ้มบางๆ กล่าวว่า “เจ้าก็ดี หลิวจื้อเม่าก็ช่าง เมื่อเทียบกับนักพรต ‘หนุ่ม’ อีกท่านหนึ่งแล้ว เทพเซียนแห่งลัทธิเต๋าที่ยืนอยู่บนยอดเขาอย่างแท้จริงเหล่านี้ล้วนห่างชั้นกับเขาไม่ใช่แค่หนึ่งแสนแปดพันลี้เท่านั้น”

เฉินผิงอันกระดกคางชี้ไปทางนาง “ท่ามกลางจิตใจและนิสัยดั้งเดิมควรจะมีผืนนาแห่งหัวใจอยู่ผืนหนึ่งที่เต็มไปด้วยดินโคลนเละเทะ ต่อให้ต้นกำเนิดสายน้ำของเจ้าจะใสสะอาดแค่ไหน แต่ก็จะเหมือนกับน้ำในร่องคูที่ขอแค่ไหลลงไปในผืนนาก็จะต้องขุ่นมัว ยกตัวอย่างเช่นส่วนลึกในใจของทุกคนล้วนมีความขัดแย้งกับตัวเองโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว ทะเลสาบซูเจี่ยนก็คือตัวอย่างที่ดีที่สุด ศึกตรีจตุของปีนั้นและถิ่นแห่งความไร้กังวลอย่างธวัลทวีปจึงกลายมาเป็นความสุดขั้วสองอย่างพอดี ทำไม ฟังไม่เข้าใจใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นข้าจะพูดอะไรที่เจ้าพอจะฟังได้เข้าใจก็แล้วกัน”

“ช่วงเวลาที่ต้องแบ่งแยกถูกผิด เมื่อคนผู้หนึ่งลองวางตัวอยู่นอกเหนือเรื่องราวจะเห็นว่ามีคนไม่น้อยที่ไม่ถามถึงถูกหรือผิด ทว่าจะเอาแต่ปกป้องคนอ่อนแออย่างเดียว ไม่ชอบคนที่แข็งแกร่งมาตั้งแต่เกิด คาดหวังอย่างยิ่งว่าพวกเขาจะตกลงมาจากแท่นบูชาเทพ หรืออาจยังถึงขั้นเข้มงวดกับคนดี หวังอย่างยิ่งให้อริยะผู้มีคุณธรรมเกิดจุดด่างพร้อย ขณะเดียวกันก็เลื่อมใสศรัทธาต่อการทำดีในบางครั้งของคนชั่วอย่างสุดจิตสุดใจ อันที่จริงหลักการเหตุผลนี้ไม่ได้ซับซ้อน นี่ก็คือ ‘หนึ่ง’ เล็กที่พวกเรากำลังแย่งชิงกันอยู่ พยายามจะชั่งน้ำหนักให้เท่าเทียม ไม่ให้คนเพียงหยิบมือได้ยึดครองมันมากเกินไป นี่ไม่เกี่ยวกับว่าดีหรือเลวสักเท่าไหร่แล้ว ขยับไปพูดกันอีกก้าว อันที่จริงนี่มีผลประโยชน์ต่อพวกเราทุกคน เพราะจะยิ่งสามารถแบ่ง ‘หนึ่ง’ ใหญ่นั้นได้อย่างเท่าเทียมมากขึ้น ไม่มีใครเดินไปได้สูงเกินหรือไกลเกิน ไม่มีใครอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำเกินไป ก็เหมือน…ตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกัน ตัวที่ใหญ่หน่อยก็กระโดดได้ไกลและสูงหน่อย ตัวที่อ่อนแอก็จะถูกกระชากให้เดินไปข้างหน้า ต่อให้จะถูกเชือกเส้นนั้นกระชากไปชนไปกระแทก หัวแตกเลือดไหลอาบ บาดแผลเต็มร่าง แต่กลับไม่หลุดร่วงออกไปจากกลุ่ม สามารถเกาะกลุ่มกันหาความอบอุ่น ไม่มีทางถูกนกจับกินเป็นอาหารได้ง่ายๆ ดังนั้นเหตุใดคนมากมายขนาดนั้นบนโลกชอบใช้เหตุผล แต่คนข้างกายกลับไร้เหตุผล กระนั้นพวกเขาก็ยังมีความสุขดี เพราะนี่เป็นผลมาจากสันดานเดิมที่อยู่ในผืนนาหัวใจ เมื่อวิถีทางโลกเริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นว่าคนที่ใช้เหตุผลต้องจ่ายค่าตอบแทนมากกว่าเดิม ไม่ใช้เหตุผลกลายเป็นเงินทุนในการมีชีวิตอย่างสงบสุข เมื่ออยู่ข้างกาย ‘ผู้แข็งแกร่ง’ ประเภทนี้ก็จะสามารถช่วงชิงสิ่งของที่จับต้องได้จริงมาได้มากกว่าเดิม คำกล่าวที่ว่าช่วยเหลือญาติมิตรไม่ช่วยเหลือคนที่มีเหตุผลก็เป็นเช่นนี้เอง มารดาของกู้ช่านอยู่ข้างกายเจ้าและกู้ช่าน หรือแม้แต่อยู่ข้างกายหลิวจื้อเม่ากลับรู้สึกปลอดภัยมากกว่า ก็คือเหตุผลนี้เช่นกัน ไม่ได้บอกว่าในเรื่องนี้นาง…ทำผิด เพียงแต่ว่าเส้นสายหนึ่งที่จุดเริ่มต้นไม่ถือว่าผิดขยายยาวออกไปอย่างต่อเนื่องก็จะเหมือนรากบัวและไม้ไผ่ จะเกิดความขัดแย้งมากมายหลายอย่างกับกฎเกณฑ์ที่ถูกกำหนดมาไว้แล้ว แต่พวกเจ้าไม่มีทางสนใจรายละเอียดปลีกย่อยพวกนั้น พวกเจ้ามีแต่จะคิดชนสะพานให้หัก เติมร่องน้ำให้เต็ม ดังนั้นข้าจึงพูดกับกู้ช่านว่า เขาฆ่าคนบริสุทธิ์ไปมากมายขนาดนั้น แท้จริงแล้วคนบริสุทธิ์เหล่านั้นก็คือข้าเฉินผิงอันและเขากู้ช่านในตรอกหนีผิงของปีนั้นคนแล้วคนเล่า แต่เขาก็ยังฟังไม่เข้าหู”

“ข้าอยู่ที่นี่ ทำอะไรไปมากมายขนาดนี้ สักวันหนึ่งจะเป็นดั่งก้อนหินที่ผุดขึ้นมาหลังน้ำลด นี่ก็เพื่อให้เขากู้ช่านได้เบิกตากว้างแล้วมองดูให้ดีๆ ไม่ฟังเหตุผลก็ตามใจเจ้า แต่ข้าเฉินผิงอันที่อยู่ที่นี่ นอกจากจะช่วยเขาแล้ว ยังช่วยแก้ไขชดเชยความผิดพลาดของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นก็คือต้องการให้เขาเข้าใจหลักการข้อหนึ่งที่อยู่นอกเหนือตำรา หลักการที่ว่าอยู่ในทะเลสาบซูเจี่ยน อย่างมากสุดสองปี เมื่อผู้ฝึกตนคนหนึ่งได้ยืนอยู่บนตำแหน่งสูงแล้วก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยการสังหารคนบริสุทธิ์พร่ำเพื่อมาสร้างบารมีให้กับตัวเองอีก แต่กระนั้นข้าก็ยังสามารถมีชีวิตที่มั่นคงและยืนได้สูงยิ่งกว่าเขากู้ช่าน”

นางทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด

เฉินผิงอันจึงยิ้มกล่าวว่า “ทำไม อยากจะพูดว่าเป็นเพราะข้ามีที่พึ่งมากมาย และในมือก็มีสมบัติอาคมอยู่มาก? เจ้ากับกู้ช่านไม่อาจเทียบข้าได้? ถ้าอย่างนั้นเจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า ข้าเป็นคนไขว่คว้าสิ่งเหล่านี้มาด้วยตัวเอง? พูดให้พวกเจ้าฟังทีละคำ พวกเจ้าไม่มีทางเข้าใจ เพราะพูดไปแล้ว พวกเจ้าเข้าใจเหตุผลดี แต่กลับทำไม่ได้ นี่น่าสนใจมากเลยใช่ไหม? นี่เกิดจากจิตดั้งเดิม เพราะในช่วงเวลาที่จิตใจของพวกเจ้าขึ้นรูปเหมือนภาชนะกึ่งสำเร็จรูปกลับไม่มีคนคอยโน้มน้าวชี้นำ แต่ว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนไม่สำคัญ ต่อให้มีคนคนนั้นอยู่ข้างกายจริงๆ ข้าว่าก็คงเสียเวลาเปล่าอยู่เหมือนเดิม พูดเรื่องพวกนี้ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร ที่สำคัญที่สุดคือ พวกเจ้ากลับไม่รู้เลยว่าควรต้องเป็นคนเลวที่ฉลาดอย่างไร ดังนั้นจึงยิ่งไม่ยินดี และยิ่งไม่รู้ว่าควรจะเป็นคนดีที่ฉลาดอย่างไร”

หนีชิวน้อยตัวนั้นกัดริมฝีปาก เงียบไปครู่หนึ่ง ประโยคแรกที่เปิดปากพูดก็คือ “เฉินผิงอัน เจ้าอย่าบีบบังคับให้ข้าต้องฆ่าเจ้าวันนี้!”