กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 444

เฉินผิงอันเงยหน้ามองม่านราตรีอยู่เนิ่นนาน

เขายืนอยู่ใต้ชายคา ในมือถือเตาอุ่นมือ

กู้ช่านร้องไห้ปานจะขาดใจ คล้ายสัตว์ตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ

ต่อให้ตอนนี้เฉินผิงอันจะหันมามองกู้ช่านอีกครั้งแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เปิดปากพูดอะไร ปล่อยให้กู้ช่านร้องคร่ำครวญอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเปรอะเปื้อนทั้งน้ำมูกน้ำตา

กู้ช่านร้องไห้จนร่างเกร็งกระตุก ร้องจนไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ แล้วก็เริ่มสะอึกสะอื้น พอสะสมแรงได้เล็กน้อยแล้วก็เริ่มโหยไห้เสียงแหบเสียงแห้งอีกครั้ง เขาร้องไห้ราวกับควักเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีออกมาใช้แล้ว

เฉินผิงอันถามเนิบช้าว่า “ทำไมถึงไม่ขอร้องข้า? เป็นเพราะรู้ว่าไม่มีประโยชน์อย่างนั้นหรือ? ไม่ยินดีจะเสียโอกาสครั้งสุดท้ายไป เพราะหากช่วยเปิดปากขอร้องแทนถานเซวี่ย ข้าจะไม่เพียงแต่ไม่ติดค้างจวนชุนถิง ไม่ติดค้างพวกเจ้าสองแม่ลูก กับเจ้ากู้ช่านเองก็เหมือนกัน แม้แต่เยื่อใยน้อยนิดก็จะไม่เหลืออยู่อีก เป็นแบบนี้ใช่ไหม? ในที่สุดก็รู้แล้วว่าต่อให้มีถานเซวี่ยอยู่ด้วย ก็ยังไม่แน่เสมอไปว่าจะมีชีวิตอยู่รอดในทะเลสาบซูเจี่ยนได้ เปลี่ยนถานเซวี่ยมาเป็นข้าเฉินผิงอัน ให้มาทำเป็นหน้าที่เทพทวารบาลของจวนชุนถิงพวกเจ้า ไม่แน่ว่าพวกเจ้าสองแม่ลูกอาจจะยังมีชีวิตได้เหมือนก่อนหน้านี้ เพียงแต่ว่าไม่ได้เสวยสุขอย่างเต็มคราบ ไม่อาจพูดกับข้าอย่างตรงไปตรงมาว่า ‘ข้าชอบฆ่าคน’ ได้อีกก็เท่านั้น? แต่เมื่อเทียบกับการที่วันใดต้องเจอกับผู้ฝึกตนที่ไม่เคยพบหน้าค่าตากันมาก่อน ไร้แค้นไร้อาฆาต แต่กลับต้องถูกคนเขาตบให้ตายด้วยฝ่ามือเดียว คนทั้งครอบครัวไปพบกันพร้อมหน้าพร้อมตาในปรโลกแล้ว ก็ยังถือว่าได้กำไรอยู่ดี?”

กู้ช่านไม่เอ่ยอะไร แล้วก็ไม่เช็ดน้ำมูกน้ำตาที่เปื้อนเต็มหน้า เพียงแค่จ้องนิ่งมายังเฉินผิงอันอยู่อย่างนั้น

เฉินผิงอันถอนหายใจ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ากู้ช่าน ค้อมเอวส่งเตาอุ่นมือไปให้

ทุกย่างก้าวที่เหยียบลงบนกองหิมะก่อให้เกิดเสียงแอดอาดของหิมะที่ถูกบด

กู้ช่านไม่รับ

เฉินผิงอันจึงทรุดตัวลงนั่งยอง ประจันหน้ากับกู้ช่าน “เจ้าเด็กขี้มูกยืด ไม่เป็นไร พูดมาตามตรง ข้าจะรับฟังทุกอย่าง”

กู้ช่านหยิบหิมะก้อนใหญ่ขึ้นมา หันหน้าไปทางอื่นแล้วเอามันเช็ดหน้าลวกๆ ครั้นจึงหันหน้ากลับมา พูดเสียงสะอื้นว่า “เฉินผิงอัน เจ้าเป็นคนเลวที่สุด!”

เฉินผิงอันหลุดหัวเราะพรืด ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยว่า “อยู่ที่ทะเลสาบซูเจี่ยนของพวกเจ้า ข้าถือว่าเป็นคนดีแล้ว หากไม่ใช่คนดีที่ฉลาดก็คือคนชั่ว”

น้ำตาของกู้ช่านพังทลายลงมาอีกครั้ง “ทะเลสาบซูเจี่ยนของพวกเจ้า จวนชุนถิงของพวกเจ้า พวกเจ้าสองแม่ลูก! เฉินผิงอัน ทำไมเจ้าชอบพูดอย่างนี้ พวกเราอย่าเป็นอย่างนี้กันอีกเลยได้ไหม…”

กู้ช่านใช้หลังมือสองข้างปิดหน้า ร้องไห้สะอื้นโฮ

เฉินผิงอันกล่าว “เจ้ากลับไปเถอะ”

กู้ช่านต่อยลงบนหน้าอกของเฉินผิงอันจนเฉินผิงอันทรุดนั่งลงบนหิมะ

แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน โซซัดโซเซวิ่งออกไป

วิ่งออกไปได้หลายสิบก้าว กู้ช่านถึงหยุดเท้า ไม่ได้หันกลับมา เพียงพูดเสียงสะอื้นว่า “เฉินผิงอัน เจ้าสำคัญยิ่งกว่าหนีชิวน้อย เป็นอย่างนี้ตลอดมา ทว่านับแต่บัดนี้ไป จะไม่เป็นอย่างนี้อีกแล้ว ต่อให้หนีชิวน้อยจะตายไปแล้ว นางก็ยังดีกว่าเจ้า”

เฉินผิงอันนั่งอยู่ท่ามกลางหิมะ มองไปยังทะเลสาบซูเจี่ยน

จิตใจนิ่งสงบดุจผิวน้ำ

แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน สลัดเศษหิมะที่อยู่บนชุดผ้าฝ้ายออก เฉินผิงอันเดินไปที่ท่าเรือ รอคอยให้เจ้าเกาะลี่ซู่ถานหยวนอี้มาถึง ด้วยนิสัยทำอะไรรวดเร็วฉับไวของหลิวจื้อเม่า พอกลับไปถึงจวนเหิงโปแล้วจะต้องส่งกระบี่บินแจ้งข่าวไปยังเกาะลี่ซู่ทันทีแน่นอน เพียงแต่เขาก็คิดขึ้นมาได้กะทันหันว่าหัวหน้าสายลับของศาลาคลื่นมรกตแถบภาคกลางของแจกันสมบัติทวีปผู้นี้น่าจะไม่โดยสารเรือมา แต่ต้องนัดแนะกับหลิวจื้อเม่าไว้ก่อน จากนั้นจึงแฝงตัวเข้ามาในเกาะชิงเสีย เฉินผิงอันจึงหมุนตัวเดินตรงไปที่จวนเหิงโป

จวนชุนถิง

สตรีแต่งงานแล้วสวมเสื้อคลุมหนังจิ้งจอกสีขาวหิมะ กำลังรอคอยด้วยความร้อนใจ

พอเห็นเงาร่างของกู้ช่านก็วิ่งเหยาะๆ ไปหา ถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ถานเซวี่ยล่ะ? ไม่ได้กลับมาพร้อมกับเจ้าหรือ?”

ก่อนหน้านี้ตอนที่สองแม่ลูกห่อเกี้ยวอยู่ด้วยกันในห้องครัว จู่ๆ กู้ช่านก็หน้าเปลี่ยนสีอย่างรุนแรง เขาทรุดลงกับพื้น มือกุมไว้ที่หัวใจคล้ายคนป่วยหนัก

ตอนนั้นสตรีแต่งงานแล้วก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องไม่ดี มีความเป็นไปได้เกินครึ่งว่าถานเซวี่ยที่อยู่นอกจวนชุนถิงจะเกิดปัญหา

กู้ช่านเงยหน้า พูดอย่างเหม่อลอย “ตายแล้ว”

สตรีแต่งงานแล้วตะลึงพรึงเพริด นึกว่าตัวเองฟังผิดไป “ช่านช่าน เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

กู้ช่านพูดซ้ำ “ตายแล้ว”

สตรีแต่งงานแล้วตวาดกร้าว “ตายแล้ว? ตายไปทั้งอย่างนี้? ถานเซวี่ยคือเจียวหลงขอบเขตก่อกำเนิด จะตายได้อย่างไร?! นอกจากตะพาบเฒ่าแซ่หลิวที่เกาะกงหลิ่วแล้ว ในทะเลสาบซูเจี่ยนจะยังมีใครที่สามารถฆ่าถานเซวี่ยได้อีก!”

กู้ช่านมองใบหน้าของมารดาแล้วเอ่ยว่า “ยังมีเฉินผิงอัน”

สตรีแต่งงานแล้วกล่าวอย่างโกรธเคือง “พูดจาเหลวไหลอะไร! เฉินผิงอันจะฆ่าถานเซวี่ยได้อย่างไร แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมาฆ่าหนีชิวน้อยที่ไม่ใช่ของเขาแล้ว เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง? เจ้าเศษสวะใจดำอำมหิต ปีนั้นเขาสมควรหิวตายอยู่ในตรอกหนีผิงนั่น ข้ารู้อยู่แล้วว่าเขามาเยือนเกาะชิงเสียของพวกเราคราวนี้ต้องไม่มีเจตนาดี ไอ้เด็กชั่วสมควรโดนแทงพันครั้ง…”

กู้ช่านพลันเอ่ยขึ้นว่า “เฉินผิงอันอาจจะได้ยิน”

สตรีแต่งงานแล้วหุบปากฉับทันใด กวาดตามองรอบด้านอย่างตื่นตระหนก นางหน้าซีดขาวจนแทบไม่ต่างจากหิมะที่อยู่บนพื้นและเสื้อคลุมหนังจิ้งจอกบนร่าง

กู้ช่านเงียบงันไปอีกครั้ง

สตรีแต่งงานแล้วพลันพุ่งเข้ามากอดเขา ร่ำไห้พลางเอ่ยว่า “ลูกชายที่น่าสงสารของข้า”

กู้ช่านสีหน้าไร้อารมณ์ ตอนนี้ไม่ว่าจะร่างกายหรือสภาพจิตใจของเขาก็ล้วนอ่อนแออย่างถึงที่สุด ไปกลับระหว่างจวนชุนถิงและประตูภูเขาท่ามกลางลมหิมะมารอบหนึ่ง มือเท้าจึงเย็นเฉียบอยู่นานแล้ว

……

กลับมาถึงจวนเหิงโปอีกครั้ง หลิวจื้อเม่าลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนจะบอกให้พ่อบ้านคนสนิทไปเชิญจางเย่มา