กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 449

เวลานี้

เฉินผิงอันพลันกระทุ้งสีข้างม้าเพิ่มความเร็วทะยานไปเบื้องหน้า ออกจากถนนทางหลวงที่พื้นดินกลายเป็นโคลนเละเฉอะแฉะ อ้อมเส้นทางมุ่งเข้าไปในเนินเขาขนาดเล็กแห่งหนึ่ง

ควบม้าขึ้นเนินที่เส้นทางเดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำไม่ราบเรียบ

แล้วเฉินผิงอันก็ดึงบังเหียนหยุดม้าบนยอดเนิน

เจิงเย่อยากจะควบม้าตามไป แต่กลับถูกหม่าตู่อี๋รั้งเอาไว้

เฉินผิงอันกวาดตามองไปรอบด้านอย่างเลื่อนลอย

ตรงเอวมีน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่และดาบกระบี่สลับกัน ทั้งยังสามารถควบม้าอยู่ท่ามกลางลมหิมะในยุทธภพ

แต่ในความเป็นจริงแล้ว

เขากลับตัวคนเดียวโดดเดี่ยว ไร้ที่พึ่ง

หม่าตู่อี๋และเจิงเย่หยุดม้าอยู่ตรงตีนเนินนานมาก แต่ก็ยังไม่เห็นทีท่าว่าเฉินผิงอันจะหันหัวม้ากลับ

หม่าตู่อี๋ที่ก่อนหน้านี้ห้ามไม่ให้เจิงเย่ตามอีกฝ่ายไปเริ่มรู้สึกร้อนใจเล็กน้อย กลับกลายเป็นเจิงเย่ที่ใจเย็น ไม่ร้อนรนกระวนกระวาย

หม่าตู่อี๋ทนเห็นเจิงเย่ที่อยู่ในสภาพของ ‘คนโง่ก็มีโชคของคนโง่’ และ ‘อยู่ท่ามกลางโชคแต่ไม่รู้ว่ามีโชค’ ไม่ได้มากที่สุด จึงเอ่ยอย่างขันๆ ปนฉิวว่า “เจ้าคนใจจืดใจดำ กินอิ่มนอนหลับแล้วก็ไม่กลัดกลุ้มกังวลกับเรื่องใดอีก”

เจิงเย่เป็นแค่เด็กหนุ่มทึ่มทื่อที่ขี้ขลาดและพูดไม่เก่ง จึงไม่กล้าเถียงคืน และประเด็นสำคัญก็คือตัวเขาเองไม่รู้สึกว่าแม่นางหม่าพูดผิด

ในขณะที่หม่าตู่อี๋กำลังจะพูดต่อ

เฉินผิงอันกลับขี่ม้าลงเนินมา เมื่อปรากฏอยู่ในสายตาของหม่าตู่อี๋และเจิงเย่แล้ว ดูเหมือนว่าสีหน้าของท่านเฉินจะแตกต่างไปจากเดิม

ไม่เหมือนคนที่มีเรื่องกลัดกลุ้มเต็มหัวใจอีก กลับคล้ายคนที่พยับเมฆจางหายไปสิ้น จึงอารมณ์ดีไม่น้อยด้วย?

หม่าตู่อี๋และเจิงเย่หันมามองหน้ากันเอง

เฉินผิงอันปลดน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ลงมาดื่มเหล้าหนึ่งอึกแล้วยิ้มบางๆ กล่าวว่า “เดินทางกันต่อเถิด”

……

ม้าทั้งสามตัววิ่งไปบนเส้นทางลดเลี้ยวเคี้ยวคดขึ้นเหนือ

ระหว่างทางมีหิมะทับถมลึกหนา หิมะละลายช้ามาก ภูเขาแม่น้ำแทบมองไม่เห็นสีเขียว แต่ในที่สุดก็พอจะมีแสงแดดอบอุ่นสาดส่องลงมาบ้าง

ตลอดทางมานี้เจิงเย่ได้พบได้เห็นอะไรมามากมาย ได้เห็นทหารลาดตระเวนชายแดนต้าหลีในตำนานที่พกธนูพกดาบสวมเสื้อเกราะตัวเก่า บนใบหน้าของทหารม้าแต่ละคนไม่มีความลำพองใจ บนร่างไม่มีปราณสังหารดุร้ายแม้แต่เสี้ยวเดียว กลับเหมือนน้ำแข็งที่ค่อยๆ จมหายลงไปในแม่น้ำอย่างเงียบเชียบเสียมากกว่า ทหารลาดตระเวนต้าหลีเพียงแค่มองประเมินพวกเขาสามคนเงียบๆ แล้วก็ทะยานผ่านไป ทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ใจหายใจคว่ำเหมือนดี (ถุงน้ำดีอวัยวะที่ในภาษาจีนเปรียบเปรยถึงความกล้า) ขึ้นมาจุกอยู่ในลำคอ รอจนกระทั่งทหารลาดตระเวนห่างไปไกลหลายสิบลี้แล้ว เขาถึงได้หายใจเป็นปกติ

และยังได้เห็นขบวนรถยาวเหยียดของคนรวยที่จับกลุ่มกันเดินทางหนีลงใต้อย่างรีบร้อน นับตั้งแต่ผู้ติดตามไปจนถึงสารถี รวมไปถึงใบหน้าที่บางครั้งแอบเลิกผ้าม่านขึ้นมาแอบมองม้าสามตัวที่อยู่ข้างทาง ทุกคนล้วนมีสีหน้าหวาดหวั่นเป็นกังวล

เจิงเย่เห็นท่านเฉินหยุดม้าไว้ที่ข้างทาง รอจนกระทั่งขบวนรถจากไปไกลแล้วถึงได้เดินทางกันต่ออีกครั้ง จากนั้นก็เห็นหีบใบเล็กใบหนึ่งที่ตกอยู่บนพื้น ไร้เจ้าของให้การดูแล เฉินผิงอันพลิกกายลงจากหลังม้า เมื่อเปิดหีบออกดูก็เห็นว่าข้างในบรรจุตำราโบราณ ลองหยิบมาเปิดดูเล่มหนึ่งก็เห็นว่าเป็นตำราฉบับพิมพ์ขึ้นเป็นการส่วนตัว ยุคสมัยต่างกัน ตัวอักษรที่ใช้ต่างกัน บัณฑิตคนละคนกัน เฉินผิงอันอุ้มหีบขึ้นมา หันหน้ากลับไปมอง ครุ่นคิดแล้วก็ไม่ได้เอาหีบตำราที่ถูกทอดทิ้งใบนี้กลับไปคืน แต่เก็บไว้ในวัตถุจื่อชื่อชั่วคราว แล้วออกเดินทางต่ออีกครั้ง

หม่าตู่อี๋เอ่ยสัพยอกอย่างไม่มีอะไรทำ “โอ้โห นึกไม่ถึงว่าคนอย่างเจ้าจะยึดครองของคนอื่นมาเป็นของของตัวเองแบบนี้ด้วย?”

เจิงเย่ใจกล้าพูดทวงความเป็นธรรมแทนเฉินผิงอันอย่างที่หาได้อยาก “ของที่คนอื่นไม่ต้องการ อีกทั้งยังเป็นตำรา หรือจะปล่อยให้ถูกเหยียบย่ำอยู่ในดินโคลนอย่างนี้?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “พวกเขากำลังอยู่ในช่วงหนีเอาชีวิตรอด ต่อให้เจ้าถ่วงเวลาในการเดินทางพวกเขาแค่ครู่เดียวก็ยังอาจก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่ไม่อาจคาดการณ์ได้”

เจิงเย่ชำเลืองตามองหม่าตู่อี๋

หม่าตู่อี๋เหลือกตามองสูง

หลังจากนั้นสตรีวัตถุหยินที่สิงร่างอยู่ในยันต์สาวงามหนังจิ้งจอกแผ่นหนึ่งก็ปรากฏตัว ในเมืองขนาดเล็กที่ยังไม่โดนภัยจากสงคราม นางใช้ภาษาถิ่นที่สำเนียงค่อนข้างจะแปลกหูสอบถามไปตลอดทาง ในที่สุดก็เจอจวนประตูสูงแห่งหนึ่ง จากนั้นคนทั้งสี่ก็หาโรงเตี๊ยมเพื่อพักแรม คืนนั้นเฉินผิงอันเก็บกระดาษยันต์ไปก่อน ส่วนตัวเองแอบแฝงตัวเข้าไปในจวนอย่างเงียบเชียบ ครั้งจึงหยิบยันต์ออกมา บอกให้นางปรากฏตัว ในที่สุดนางก็ได้พบกับบัณฑิตหน้าตาหล่อเหลาที่ปีนั้นออกจากบ้านเกิดเดินทางไปสอบที่เมืองหลวง ตอนนี้บัณฑิตคือชายชราอายุเกือบร้อยปีแล้ว เขากำลังโอบอุ้มทายาทวัยเยาว์ที่กำลังนอนกรนเบาๆ พลางผลัดกันชนจอกกับสหายในวงการขุนนาง ใบหน้าอาบเอิบไปด้วยรอยยิ้ม เหล่าสหายพากันร้องอวยพรแสดงความยินดีที่คนผู้นี้ได้รับโชคดีหลังโชคร้าย ได้รู้จักกับเสี้ยวเหว่ย (ชื่อตำแหน่งทหารที่สำคัญในสมัยโบราณ ตำแหน่งเหมือนหัวหน้ากองทหาร) คนหนึ่งของต้าหลี ได้รับเกียรติเลื่อนขั้นเป็นคนสำคัญอันดับที่สามของเมืองแห่งนี้ เหล่าสหายต่างก็พูดหยอกล้อว่าหลังจากร่ำรวยมีเกียรติแล้วก็ยังไม่ลืมพวกพ้อง บัณฑิตวัยชราที่ยังไม่ได้สวมชุดขุนนางตัวใหม่หัวเราะร่าเสียงดัง

สตรีวัตถุหยินหนังจิ้งจอกสีหน้าหม่นมองคล้ายจำบัณฑิตที่ในอดีตเคยเติบโตมาด้วยกันไม่ได้แล้ว บางทีอาจเป็นเพราะเขาไม่หนุ่มแล้วกระมัง

หลังออกมาจากจวน วัตถุหยินสาวงามหนังจิ้งจอกเดินอยู่บนถนนที่เงียบสงัดกับท่านเฉิน

เฉินผิงอันพลันเอ่ยว่า “เด็กคนนั้นค่อนข้างเหมือนพ่อของเขา เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

สตรีอืมรับหนึ่งที แล้วจู่ๆ ก็อารมณ์ดีขึ้นมา “เหมือนจริงๆ ด้วย!”