กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 456

วันนั้น

ผู้เฒ่าคนหนึ่งที่ดวงตาทั้งคู่ใกล้บอดสวมชุดสีเขียวเก่าคร่ำคร่าที่ถูกซักจนแทบจะกลายเป็นสีขาวนั่งตัวตรงอย่างสำรวมอยู่ในห้องโถงใหญ่ ผู้เฒ่านั่งอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

เขามองเห็นทหารสวมเสื้อเกราะของต้าหลีได้ไม่ชัดเจนแล้ว ทว่าเสียงเกราะเหล็กที่ดังกระทบกัน และยังมีเสียงฝีเท้าเช่นนั้นล้วนเป็นการแสดงถึงอำนาจบารมีบนสนามรบอย่างหนึ่งที่มากพอจะทำให้เจ้าเมืองของแคว้นสือหาวอกสั่นขวัญผวา

ทว่าทหารผู้กล้าสิบกว่าคนซึ่งรวมถึงอวี๋ซานฝางด้วยกลับคิดไม่ถึงเลยว่า ยังไม่ทันรอให้พวกเขาเปิดปาก บัณฑิตผู้เฒ่าคนนั้นจะแค่นเสียงหยันเอ่ยด้วยภาษาทางการของต้าหลีที่สำเนียงถูกต้องแม่นยำที่สุด “ชุยฉานสอนให้พวกเจ้าช่วงชิงใต้หล้ามาแบบนี้หรือ?! ฉีจิ้งชุนสอนหลักการเหตุผลให้พวกเจ้าเช่นนี้หรือ?! ช่างเป็นกองทัพม้าเหล็กต้าหลีที่บารมีอำนาจแผ่ไพศาลซะจริง ช่างสมกับเป็นต้าหลีที่ได้ยินเสียงท่องตำราอยู่ในสำนักศึกษาซานหยานานนับร้อยปีซะจริง!”

แล้วผู้เฒ่าสวมชุดขงจื๊อก็พลันตบโต๊ะดังลั่น พยายามเบิกตากว้างจ้องถลึงใส่เสี้ยวเหว่ยและทหารบู๊ต้าหลีเหล่านั้นอย่างแค้นเคือง “ข้าอยากจะรู้นักว่าต้าหลีที่เป็นดั่งผายลมสุนัขจะกระโดดโลดเต้นอยู่ได้อีกสักกี่ปี!”

ผู้เฒ่าลุกขึ้นยืน และยังชี้หน้าด่ากราดใส่ทหารกล้าต้าหลีที่สวมชุดเกราะเหล็กเหล่านั้นไปหนึ่งคำรบ

ด่าจนอวี๋ซานฝางอัดอั้นตันใจอย่างถึงที่สุด แต่ท้ายที่สุดแล้วทหารทุกคนซึ่งรวมถึงตัวเขาเองด้วยต่างก็ไม่มีใครชักดาบออกจากฝัก ถึงขั้นไม่กล้าแม้แต่จะพูดจาอาฆาตอีกฝ่าย

แล้วพวกเขาก็ออกมาจากเรือนแห่งนั้นทั้งอย่างนี้ อีกทั้งยังไม่อนุญาตให้ใครไปรบกวนจวนแห่งนั้นอีกด้วย

หลังจากที่กวนอี้หรานรู้ก็เขียนจดหมายส่งไปให้ซูเกาซานด้วยตัวเอง ถามว่าจะสามารถแหกกฎอนุญาตให้คนตระกูลนี้ไม่ต้องติดภาพเทพทวารบาลเฉาหยวนของต้าหลีได้หรือไม่

อันที่จริงกวนอี้หรานเองก็รู้สึกว่าความเป็นไปได้มีไม่มาก เพราะถึงอย่างไรก็ไม่เคยมีใครกล้าข้ามเส้นบรรทัดฐานของกฎเหล็กต้าหลี

ผลกลับกลายเป็นว่าจดหมายที่ซูเกาซานตอบกลับมาเขียนด่ากวนอี้หรานซะจนไม่เหลือชิ้นดี บอกว่าตอนนี้แคว้นสือหาวคือแคว้นใต้อาณัติของต้าหลีแล้ว ไม่เคารพยำเกรงบัณฑิตประเภทนี้ หรือจะให้ไปเคารพเจ้าลูกเต่าอย่างหันจิ้งหลิง แล้วก็พวกเศษสวะสกุลหวงกลุ่มนั้น? เรื่องนี้ตกลงตามนี้ อนุญาตให้ครอบครัวของอาจารย์ผู้เฒ่าไม่ต้องติดภาพเทพทวารบาลต้าหลี หากท่านราชครูจะเอาผิด เขาซูเกาซานจะแบกรับไว้เอง ต่อให้เรื่องนี้ดังเข้าหูท่านอ๋อง เขาซูเกาซานก็ยังจะทำเช่นนี้ หากเจ้ากวนอี้หรานมีปัญญา หากมีวันใดที่ท่านราชครูจดจำความแค้นที่มีต่อข้าจริงๆ ก็จำไว้ว่าต้องพูดจาดีๆ เกี่ยวกับข้าผู้อาวุโสต่อหน้าปู่ทวดของเจ้าด้วย แล้วก็รบกวนให้เขาไปพูดถึงข้าดีๆ ต่อหน้าท่านราชครูสักคำ ไม่แน่ว่าอาจจะพอทำให้ท่านราชครูคลายโทสะลงได้บ้าง

เฉินผิงอันรับฟังเงียบๆ

สุดท้ายกวนอี้หรานเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองมาทางเฉินผิงอัน กล่าวว่า “ข้ารู้สึกว่าบัณฑิตที่เป็นเช่นนี้ควรจะมีมากสักหน่อย เฉินผิงอัน เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “มีมากย่อมเป็นประโยชน์มาก”

กวนอี้หรานยิ้มตาหยี ชูถ้วยเหล้าขึ้นสูง “อยู่ที่นี่ก็มีแต่เจ้ากับข้าเท่านั้นที่พอจะถือว่าเป็นบัณฑิตได้ครึ่งตัว ผู้ฝึกยุทธหยาบกระด้างอย่างพวกอวี๋ซานฝางจะไปเข้าใจกะผีอะไร มาๆๆ พวกเราสองคนมาดื่มกันสักหน่อย”

เฉินผิงอันยิ้มพลางยกถ้วยเหล้าในมือขึ้นชนกับถ้วยเหล้าของกวนอี้หราน ไม่ได้แบ่งแยกระดับสูงต่ำระหว่างการชนถ้วยเหล้าทั้งสอง “ถ้าอย่างนั้นก็ดื่ม”

อวี๋ซานฝางร้องเพ้ย จากนั้นก็พูดกับพวกสหายร่วมรบด้วยเสียงดังกังวานราวกับหาพวก “ชายชาตรีด่านชายแดนอย่างพวกเราก็มาดื่มกัน อย่าไปสนใจพวกซิ่วไฉยากจนแถวนี้เลย”

แล้วเสียงชนถ้วยเหล้าก้องกังวานก็ดังตามมา

สุดท้ายแต่ละคนก็ดื่มกันจนเมามาย หลังจากที่กวนอี้หรานมาส่งเฉินผิงอันที่หน้าประตูจวน ถูกลมเย็นของค่ำคืนในฤดูหนาวพัดใส่ ดวงตาจึงฉายสติแจ่มชัดขึ้นหลายส่วน เขาเอ่ยเตือนเบาๆ ว่า “เกี่ยวกับทิศทางการดำเนินไปของสถานการณ์ใหญ่ในทะเลสาบซูเจี่ยน อย่างน้อยที่สุดก็ช่วงนี้ เจ้าไม่ต้องเข้ามามีเอี่ยวด้วย ในเมื่อแม้แต่ข้ายังไม่อาจนำเอกสารบางอย่างที่เกี่ยวกับเจ้ามาอ่านได้ บอกตามตรงว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้ายังส่งกระบี่บินไปถามข่าวจากตระกูลที่เมืองหลวงมาโดยเฉพาะ และเนื้อความที่ตอบกลับมาในจดหมายก็ค่อนข้างจะคลุมเครือ แฝงเลศนัยไปเสียทุกส่วน นี่หมายความว่าอะไร ข้ารู้ชัดเจนดี ใช่ว่าข้าไม่เชื่อใจเจ้า เพียงแต่ว่า…”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับแล้วเอ่ยสัพยอกว่า “ดูท่ายังดื่มเหล้าได้ไม่เต็มที่ ถึงได้พูดเรื่องพวกนี้ ไม่อย่างนั้นนอกจากประโยคแรกแล้ว ประโยคส่วนหลังที่เหลือ เจ้าก็ไม่ต้องบอกข้าเลย”

กวนอี้หรานตบไหล่เฉินผิงอัน “เจ้าตัวดี คำพูดนี้เจ้าพูดเองนะ เจ้าติดเหล้าข้าอีกมื้อแล้ว”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “รอให้สถานการณ์ใหญ่มั่นคงดีแล้ว ถึงเวลานั้นจะเลี้ยงเหล้าเจ้าอีกมื้อ คิดซะว่าเป็นการฉลองที่เจ้าได้เลื่อนขั้น”

กวนอี้หรานพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

ทุกอย่างไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ย

หากหลังจากนี้เฉินผิงอันจะมาเยี่ยมหาบ่อยๆ กวนอี้หรานก็ยินดีอย่างมาก เพียงแต่ว่านี่เกี่ยวพันกับข้อห้ามมากมายในวงการขุนนาง ย่อมต้องทิ้งโรคร้ายไว้เบื้องหลังให้แก่คนทั้งสอง

ทว่าประโยคนี้กวนอี้หรานได้แต่เก็บไว้ในท้องของตัวเองเท่านั้น เขาคิดว่าในเมื่อนับอีกฝ่ายเป็นสหายก็ควรจะต้องจ่ายค่าตอบแทนสักหน่อย ไม่อย่างนั้นคิดว่าเขากวนอี้หรานแค่ตะกละกิน น้ำลายสออยากดื่มเหล้าหมักตระกูลเซียนที่เฉินผิงอันเก็บไว้เป็นสมบัติส่วนตัวจริงๆ หรือ? เขาที่เป็นถึงว่าที่เจ้าประมุขสกุลกวนซึ่งเป็นเสาคานค้ำยันราชสำนักต้าหลีจะขาดแคลนสิ่งนี้หรือไร? สิ่งที่เขาขาดก็มีแค่สหายที่ตัวเองยอมรับเท่านั้น

แต่ในเมื่อเฉินผิงอันมองขาดเรื่องนี้ตั้งแต่ได้ยินคำพูดประโยคแรกของเขา แล้วเอ่ยคำว่า ‘รอสถานการณ์ใหญ่มั่นคงดีแล้ว’ ออกมา กวนอี้หรานย่อมดึใจมากกว่าเดิม

สหายที่แท้จริง การดื่มเหล้าร่วมกันอย่างเต็มคราบเป็นเรื่องที่จำเป็นก็จริง ทว่าชีวิตคนไม่อาจสมปรารถนาไปเสียทุกเรื่อง จะต้องมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้ไม่สบายใจวางอยู่ตรงนั้น หากสหายมองเห็น เก็บไปใส่ใจ ยินดีคิดเพื่ออีกฝ่าย นั่นก็ย่อมดีที่สุดอย่างแท้จริง ในมือไร้ถ้วย ทว่ากลับทำให้คนรู้สึกเหมือนได้ดื่มเหล้าหมักอย่างเปรมปรีดิ์

คนหนุ่มที่สวมชุดผ้าฝ้ายสีเขียวเดินอยู่บนถนนใหญ่ที่เงียบสงบช้าๆ

กวนอี้หรานมองแผ่นหลังผอมบางนั้นก็ให้นึกถึงใบหน้าที่ข้างแก้มซูบตอบเว้าลึกขึ้นมา

อยู่ดีๆ กวนอี้หรานก็รู้สึกเวทนาอีกฝ่าย แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าแท้จริงแล้วสหายคนนั้นสง่างามอย่างมาก

คาดว่ามือกระบี่ที่แท้จริงก็คงจะเป็นเช่นนี้กระมัง ยามอยู่ในงานเลี้ยงก็ร่ำสุราอย่างเต็มที่ เมื่องานเลี้ยงเลิกราก็ยังคงเดินไปบนมหามรรคาเพียงลำพัง

กวนอี้หรานเคยดื่มเหล้ากับคนมามากมาย แล้วก็เคยเลี้ยงเหล้าคนหลายคน

แต่เคยมีผู้ฝึกตนก่อกำเนิดของต้าหลีที่ชื่อเสียงฉาวโฉ่คนหนึ่ง คนที่เป็นเทพเซียนสูงส่งเกินใครแล้ว ยามนั้นเขาออกจากชายแดนกลับคืนไปยังบ้านเกิด เทพเซียนผู้นั้นปรากฏตัว มาหาเขาที่ถนนฉือเอ๋อร์ด้วยตัวเอง บอกว่าจะเลี้ยงเหล้าเขาแล้วพูดคุยกันสักหน่อย

กวนอี้หรานยิ้มถาม ‘เจ้าคู่ควรหรือ?’

ตอนนั้นทุกคนที่อยู่ข้างกายล้วนรู้สึกว่ากวนอี้หรานเมาแล้วหรือเปล่า นี่จะต้องสร้างปัญหาที่ไม่เล็กให้แก่เขาอย่างแน่นอน ต่อให้เป็นตระกูลกวนก็อาจจะยังต้องได้ดื่มสุราลงทัณฑ์กันหนึ่งจอก

หลังจบเรื่องเขากลับไปที่จวนในตรอกอี้ฉือ ท่านปู่ทวดของเขาหัวเราะร่าไม่หยุด ตบไหล่หลานทวดหนุ่มแน่นผู้นี้อย่างแรง

นั่นเป็นครั้งที่สองที่กวนอี้หรานเห็นท่านปู่ดีใจขนาดนี้ ครั้งแรกก็คือตอนที่เขาตัดสินใจเข้าร่วมกองทัพ ไปเป็นผู้ฝึกตนลาดตระเวนระดับขั้นต่ำที่สุดที่ชายแดน

มักจะต้องมีคนบางคนที่รู้สึกว่ามีเพียงตำแหน่งฐานะเท่านั้นที่จะสามารถตัดสินว่าคนคนหนึ่งจะนั่งร่วมโต๊ะสุราได้หรือไม่

คนเหล่านี้ต่อให้เหยียบโชคขี้หมา ได้นั่งอยู่บนโต๊ะสุราจริงๆ ก็มีแต่จะก้มหน้าค้อมเอว คอยเป็นฝ่ายดื่มคารวะคนอื่นครั้งแล้วครั้งเล่า เวลาที่ชนจอกก็จะต้องลดระดับจอกให้อยู่ต่ำกว่า แทบอยากจะนอนหมอบคลานอยู่บนพื้นด้วยซ้ำ

ทั้งน่าสนุกที่สุดและน่าขำที่สุด

กวนอี้หรานสอดสองมือรองไว้ใต้ท้ายทอย ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “ทุกบ้านล้วนมีตำราที่อ่านยาก คนเหล่านี้ก็ต้องทำความเข้าใจสักหน่อย เพราะถึงอย่างไรบางคนก็ถูกชีวิตบีบบังคับให้จำต้องทำเช่นนั้น ทว่าคนที่มากกว่านั้นกลับเป็นพวกหัวแหลม ใช้สิ่งจอมปลอมอย่างการอบรมสั่งสอน ขนบธรรมเนียมประจำตระกูลและความหยิ่งในศักดิ์ศรีทั้งหลายมาแลกด้วยเงินที่เป็นของจับต้องได้จริง ในบรรดาพวกเขาก็จะต้องมีคนที่ป่ายปีนไปได้สูงมากๆ อยู่จริง แต่ว่าอย่างน้อยพวกเขาก็อย่าได้หวังว่าจะนั่งบนโต๊ะสุราตัวนี้ของข้ากวนอี้หราน เพื่อที่ในอนาคตจะได้เจอกับคนจำพวกนี้น้อยลง ข้าเองก็ควรขยันมานะให้มากๆ ไม่อย่างนั้นวันใดอาจถึงคราวที่ข้าต้องดื่มสุราคารวะพวกเขา แบบนั้นจะไม่จบเห่หรอกหรือ ถึงเวลาคนที่ถูกเหยียบย่ำ นอกจากตัวเองแล้วยังมีคนทั้งสกุลกวน และสหายทั้งหลายที่เคยดื่มเหล้ามาร่วมกันด้วย”