กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 480

ชุยฉานยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “สิ่งที่ฉีจิ้งชุนชอบทำมากที่สุดในชีวิตนี้ก็คือเรื่องที่ต้องเหนื่อยยาก แต่กลับไม่ได้ผลประโยชน์ เกรงว่าความเคลื่อนไหวที่ข้าสร้างขึ้นในแจกันสมบัติทวีปคงรุนแรงเกินไป รุนแรงจนกระเทือนไปถึงซิ่วไฉเฒ่าที่ตัดขาดความสัมพันธ์กันไปนานแล้ว ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องมาดูให้เห็นเองกับตาว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ถึงจะกล้าวางใจ เขาต้องมีความรับผิดชอบต่อสรรพชีวิตในหนึ่งทวีป เขารู้สึกว่าไม่ว่าพวกเราเป็นใคร ยามที่ไขว่คว้าแสวงหาเรื่องหนึ่ง หากจำเป็นต้องจ่ายค่าตอบแทน ขอแค่ตั้งใจแล้วตั้งใจอีก ก็จะสามารถทำผิดได้น้อยลง ส่วนเรื่องการแก้ไขความผิดและการชดเชยสิ่งที่ทำผิดไปนั้น ก็คือภาระหน้าที่ของคนเป็นบัณฑิต บัณฑิตจะเอาแต่พูดว่าจะตอบแทนบ้านเมืองอย่างเดียวไม่ได้ ข้อนี้ก็เหมือนกับเจ้าตอนที่อยู่ทะเลสาบซูเจี่ยน ชอบแบกภาระไว้บนบ่าตัวเอง ไม่อย่างนั้นสถานการณ์ตายคราวนั้น จุดตายอยู่ที่ไหน? สังหารกู้ช่านไปโดยตรง ในอนาคตก็เป็นเซียนกระบี่ของเจ้าไป นั่นก็คือเรื่องงดงามที่ไม่เล็กเรื่องหนึ่งแล้ว”

เฉินผิงอันไม่เอ่ยคำใด

ชุยฉานยิ้มกล่าว “รู้ว่าเจ้าไม่เชื่อ ไม่เป็นไร ข้าพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้า ถือเป็นเรื่องส่วนตัว ย่อมต้องมีใจที่เห็นแก่ตัว”

ชุยฉานถาม “เคยคิดหรือไม่ว่า อาเหลียงสนิทกับฉีจิ้งชุนมากขนาดนั้น ปีนั้นตอนที่อยู่เมืองหลวงต้าหลี เหตุใดถึงยังไม่ฆ่าข้า แม้แต่อดีตฮ่องเต้ต้าหลีก็ยังไม่ฆ่า เพียงแค่ทำลายป๋ายอวี้จิงจำลองแห่งนั้น แล้วยังมอบอายุขัยให้แก่อดีตฮ่องเต้อีกสามปี?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ไม่รู้สิ”

ชุยฉานยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ไม่สู้อิงตามทฤษฎีเส้นสายของนักพรตจมูกโคบางคนดู ลองนึกถึงเรื่องแน่นอนที่เจ้าเห็นอยู่ในสายตาแล้วให้มากหน่อย แล้วลองอนุมานดู อันที่จริงนี่ไม่ใช่เรื่องยากเลย”

เฉินผิงอันเอ่ยเนิบช้า “กองทัพม้าเหล็กต้าหลีกรีฑาทัพลงใต้ด้วยความรวดเร็วก่อนกำหนด เร็วกว่าที่ประมาณการณ์ไว้ไปมาก เพราะอดีตฮ่องเต้ต้าหลีก็มีใจที่เห็นแก่ตัว เขาหวังว่าตอนที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ จะได้เห็นชายหาดทะเลทักษิณของแจกันสมบัติทวีปร่วมกับกองทัพม้าเหล็กต้าหลีสักครั้ง”

ชุยฉานยื่นนิ้วชี้ไปยังจุดหนึ่ง “แล้วลองมองภูเขาห้อยหัวกับกำแพงเมืองปราณกระบี่ดู”

เฉินผิงอันขมวดคิ้ว “สงครามใหญ่ที่ตัดสินว่ากำแพงเมืองปราณกระบี่จะเป็นของใครในคราวนั้น ได้อาเหลียงเป็นผู้กอบกู้สถานการณ์ การอนุมานของสกุลลู่สำนักหยินหยางไม่ได้ดูที่ขั้นตอน แต่ดูแค่ผลลัพธ์เท่านั้น สุดท้ายแล้วก็เกิดข้อผิดพลาดครั้งใหญ่”

ชุยฉานขยับนิ้วเบี่ยงมาเล็กน้อย “แล้วใบถงทวีปเล่าเป็นอย่างไร”

เฉินผิงอันกล่าว “ดูเหมือนมีโชคดีที่คอยปกป้องทั้งทวีป เป็นเหตุให้แผนการของเผ่าปีศาจปรากฏให้เห็นแต่เนิ่นๆ จึงผ่านพ้นหายนะไปได้ หากสมมติว่าเผ่าปีศาจสามารถตีกำแพงเมืองได้แตกจริงๆ ใบถงทวีปก็จะไม่เหมาะให้กลายเป็นทิศทางแรกในการโจมตี อันตรายจะมุ่งหน้าเข้าหาทักษินาตยทวีปกับฝูเหยาทวีปมากกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งฝ่ายหลัง”

ชุยฉานชี้ไปที่พื้น “อาณาเขตของแจกันสมบัติทวีปพวกเราเป็นอย่างไร?”

เฉินผิงอันดื่มเหล้าหนึ่งอึก “มีขนาดเล็กที่สุดในบรรดาเก้าทวีปของใต้หล้าไพศาลเรา”

ชุยฉานถามอีก “อาณาเขตมีเล็กใหญ่ แล้วโชคชะตาของแต่ละทวีปมีแบ่งเล็กใหญ่ด้วยไหม?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า ไม่มี

นิ้วของชุยฉานที่ชี้ไปบนพื้นดินขยับไปทางทิศใต้อย่างต่อเนื่อง “เจ้ากำลังจะไปเยือนอุตรกุรุทวีป ถ้าอย่างนั้นระยะห่างระหว่างแจกันสมบัติทวีปกับใบถงทวีปก็ไม่ถือว่าไกลกันสักเท่าไหร่?”

เฉินผิงอันกำน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่แน่น เอ่ยว่า “เมื่อเทียบกับทวีปอื่นๆ ที่เหลือก็เรียกได้ว่าใกล้มาก”

ชุยฉานยกมือขึ้น ชี้ไปที่ด้านหลัง “ก่อนหน้านี้ผู้ฝึกกระบี่ของอุตรกุรุทวีปพากันขี่กระบี่เร่งรุดเดินทางไปให้ความช่วยเหลือยังกำแพงเมืองปราณกระบี่อย่างมืดฟ้ามัวดิน เจ้าเองก็เห็นกับตาใช่หรือไม่?”

เหงื่อผุดซึมที่หน้าผากของเฉินผิงอัน เขาพยักหน้ารับอย่างยากลำบาก

ชุยฉานคลี่ยิ้ม “ก่อนหน้านี้ไม่โทษที่เจ้ามองสถานการณ์ใหญ่ของใต้หล้าเหล่านี้ไม่ออก ถ้าอย่างนั้นตอนนี้หนึ่งในต้นตอของเส้นสายได้ปรากฏขึ้นแล้ว ข้าขอถามเจ้าก่อนว่า เจ้าอารามผู้เฒ่าตงไห่แห่งอารามกวานเต๋าคิดอยากจะแข่งกับมรรคาจารย์เต๋าว่าใครมีมรรถกถาสูงกว่าใช่หรือไม่?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ

ชุยฉานถามอีก “ถ้าอย่างนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่า เหตุใดคนบนโลกถึงได้ชอบเรียกนักพรตเต๋าอย่างขบขันว่านักพรตจมูกโค?”

เฉินผิงอันกล่าว “เพราะมีคำเล่าลือบอกว่ามรรคาจารย์เต๋าเคยขี่วัวดำตัวหนึ่งท่องเที่ยวไปทั่วใต้หล้าแห่งต่างๆ”

ชุยฉานพูดปลงอนิจจังเสียงเบา “นี่คือหนึ่งในต้นตอของเส้น เจ้าอารามผู้เฒ่าท่านนั้น เดิมทีก็เป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่ดำรงอยู่บนโลกมายาวนานที่สุด อายุของเขามากจนเกินกว่าที่เจ้าจะจินตนาการได้ถึง”

เฉินผิงอันผูกน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ให้เรียบร้อย ใช้สองมือนวดคลึงซีกแก้ม ฝ่ามือสองข้างเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

ที่แท้ตัวตนที่แท้จริงของเจ้าอารามกวานเต๋าอย่างนักพรตผู้เฒ่าตงไห่ก็เป็นเช่นนี้เอง

ชุยฉานยิ้มกล่าว “ไม่สู้เจ้าลองคิดถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดนั่นดู หากเด็กหนุ่มของสำนักฝูจีที่เป็นผู้ไปเจอแผนการของปีศาจใหญ่ซึ่งเป็นคนนำฝั่งของต้นตอเส้นสายที่เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดไปมอบให้แก่ใบถงทวีป คือฝีมือของนักพรตเฒ่าเล่า? แน่นอนว่าเด็กหนุ่มคนนั้นย่อมไม่ได้ตั้งใจ แต่นักพรตผู้เฒ่ากลับมีใจแล้ว”

เฉินผิงอันสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้ง หลับตาลง ใช้ท่ายืนนิ่งเจี้ยนหลูมาสงบจิตใจ

ความคิดวุ่นวายวกวนประหนึ่งเกล็ดหิมะปลิวปราย

ต่อให้ไม่สนใจการดำรงอยู่หรือล่มสลายของใบถงทวีป แต่คนที่รู้จักเหล่านั้นเล่า จะทำอย่างไร?

“แนะนำเจ้าหนึ่งคำ อย่าได้วาดงูเติมขา เชื่อหรือไม่ก็ตามใจเจ้า คนที่เดิมทีจะไม่ตาย อาจถึงขั้นได้รับโชคดีหลังโชคร้าย แต่พอเจ้าพูด เกินครึ่งกลับจะต้องกลายเป็นว่าสมควรตายและต้องตาย ก่อนหน้านี้ก็บอกไว้แล้วว่า โชคดีที่พวกเรายังมีเวลา”

เห็นได้ชัดว่าชุยฉานไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่นัก เฉินผิงอันจะทำอย่างไร เขาไม่ถือสาแม้แต่น้อย เขาเพียงแต่เอ่ยอย่างเฉยเมยว่า “ปีนั้นข้าเองก็เคยท่องเที่ยวไปทั่วใต้หล้า และหนึ่งในความรู้อันเป็นรากฐานของข้า นอกจากทฤษฎีคุณความชอบที่ซิ่วไฉเฒ่าไม่เห็นดีเห็นงาม ยังมีทฤษฎีอีกสองคำว่าเล็กน้อยด้วย ดังนั้นก่อนหน้าที่ข้าจะเหยียบลงบนแจกันสมบัติทวีปก็ได้เชื่อมั่นในสองเรื่องแล้ว การโจมตีกำแพงเมืองปราณกระบี่ของเผ่าปีศาจเป็นสถานการณ์ที่ต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน! หากเผ่าปีศาจรุกรานเข้ามาในใต้หล้าไพศาลได้ การโจมตีใบถงทวีปก็เป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว! ขอแค่ยึดใบถงทวีปไว้ได้ แจกันสมบัติทวีปเล็กๆ จะนับเป็นอะไรได้? อุตรกุรุทวีปที่ยอดฝีมือผู้ฝึกกระบี่ถูกระดมพลออกมาเกินครึ่งเล่าจะนับเป็นอะไรได้?! ธวัลทวีปที่มีแต่พวกพ่อค้าเดินกันให้เกลื่อน เมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง จะมีความกล้าหาญสักเท่าไหร่กันเชียว?”

ชุยฉานโบกมือเป็นวงกว้าง “อย่างน้อยพื้นที่ของสามทวีปก็จะต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกเขาในเสี้ยววินาที! หากธวัลทวีปเลือกจะประเมินสถานการณ์รอดูการเปลี่ยนแปลง เลือกจะยอมแพ้โดยที่ไม่สู้รบ ต่อให้ถอยไปหนึ่งก้าว ธวัลทวีปเลือกจะเป็นกลาง ไม่ให้ความช่วยเหลือใครทั้งนั้น เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งด้อยลง อีกฝ่ายหนึ่งแข็งแกร่งขึ้น ใครกันที่จะสูญเสียมากกว่า? เมื่อเป็นเช่นนี้ เผ่าปีศาจก็จะได้ครอบครองดินแดนที่แท้จริงและโชคชะตาของกี่ทวีป? นี่ถือว่าลงหลักปักฐานได้อย่างมั่นคงแล้วหรือไม่? นับรวมกันแล้วใต้หล้าไพศาลมีแค่กี่ทวีปเอง? จากนั้นเผ่าปีศาจก็หันไปวางแผนฮุบกลืนหลิวเสียทวีป (หลิวเสียมีสามความหมาย หนึ่งคือแสงเรืองรองบนก้อนเมฆที่สลายหายไป สองคือชื่อของเหล้าเซียนชนิดหนึ่ง สามหมายถึงสุราเลิศรส) ที่อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ คิดจริงๆ หรือว่าจะเป็นอย่างที่พวกอวดฉลาดบางคนคิดไว้ว่า ขอแค่เผ่าปีศาจบุกเข้ามาได้ก็จะปิดประตูตีสุนัข? กลับกลายเป็นว่าใต้หล้าไพศาลจะสามารถฉวยโอกาสนี้ยึดครองใต้หล้าเปลี่ยวร้างได้ในรวดเดียว?”

เฉินผิงอันลุกขึ้นยืนช้าๆ “ข้าเข้าใจแล้ว”

ไม่เพียงแต่เข้าใจว่าเหตุใดชุยตงซานถึงได้ถามคำถามนั้นตอนที่อยู่สำนักศึกษาซานหยา

ยังเข้าใจด้วยว่าเหตุใดปีนั้นอาเหลียงถึงไม่ได้ลงมือเข่นฆ่าราชวงศ์ต้าหลีให้สิ้นซาก

ชุยฉานแผดเสียงหัวเราะดังลั่น เขากวาดตามองไปรอบด้านพลางเอ่ยว่า “ต่างก็บอกกันว่าข้าชุยฉานมีจิตใจทะเยอทะยาน คิดจะผลักดันให้ความรู้ของตัวเองเป็นที่นิยมไปทั่วทวีป? แค่เป็นราชครูของหนึ่งแคว้นในหนึ่งทวีปก็ถือว่าจิตใจทะเยอทะยานแล้วหรือ?”

ใบหน้าของชุยฉานเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน จุ๊ปากโคลงศีรษะ “หนึ่งหมัดต่อยหนึ่งขุนเขาทลาย หนึ่งกระบี่สังหารพันหมื่นคน ร้ายกาจนักหรือ? สาแก่ใจนักหรือ? ภายใต้สถานการณ์ใหญ่ เจ้าเฉินผิงอันสามารถรอดู นับนิ้วคำนวณได้เลย ผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนของใบถงทวีปแห่งนั้นไม่สนหรอกว่าเจ้าจะดีหรือเลว ถึงท้ายที่สุดแล้วจะเหลือภูเขาสักกี่ลูก จะเหลือเทพเซียนรอดชีวิตสักกี่คน! แล้วค่อยมาดูกันว่าเผ่าปีศาจที่กรูกันขึ้นฝั่งของใบถงทวีปจะเก็บเงินหรือไม่ จะมีเหตุผลหรือไม่”

มุมปากของชุยฉานกระตุกขึ้น “ทุกอย่างล้วนต้องมีกลับคืน”

ชุยฉานยื่นฝ่ามือข้างหนึ่งทำเป็นมีดที่ตวัดฟันลงเบื้องล่างอย่างรวดเร็ว “ตอนนั้นที่อาเหลียงอยู่เมืองหลวงต้าหลีไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับข้าแม้แต่คำเดียว แต่ตอนนั้นข้าก็ยิ่งแน่ใจแล้วว่า อาเหลียงเชื่อว่าผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดนั่นจะต้องมาถึงอย่างแน่นอน ก็เหมือนฉีจิ้งชุนในปีนั้น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับว่าพวกเขายอมรับคนอย่างข้าชุยฉานหรือไม่ ดังนั้นข้าจึงต้องการให้บัณฑิตทุกคนในใต้หล้าไพศาล และพวกสัตว์เดรัจฉานของใต้หล้าเปลี่ยวร้างพวกนั้นได้เบิกตาดูดีๆ ว่า ข้าชุยฉานอาศัยกำลังของคนคนเดียว ถ่ายโอนทรัพยากรของหนึ่งทวีปมาเป็นกองกำลังของหนึ่งแคว้น ใช้นครมังกรเฒ่าเป็นจุดศูนย์กลาง สร้างเส้นแนวป้องกันที่เป็นกำแพงเหล็กขึ้นริมมหาสมุทรทักษิณของแจกันสมบัติทวีปได้อย่างไร!”

พอชุยฉานสะบัดชายแขนเสื้อ ลมก็พัดกระโชกแรง ก้อนเมฆเคลื่อนแตกออกจากกัน

ยอดเขาของภูเขาลั่วพั่วพลันมีเมฆหมอกลอยหนาขมุกขมัว

ฟ้าดินมืดดำ ยื่นฝ่ามือออกไปก็มองไม่เห็นนิ้วทั้งห้า ขณะเดียวกันเฉินผิงอันก็ค้นพบว่าใต้ฝ่าเท้าของตัวเองเริ่มค่อยๆ มีภาพภูเขาแม่น้ำของแต่ละพื้นที่ลอยขึ้นมา กระจัดกระจายดั่งดวงดาว ประหนึ่งแสงตะเกียงที่จุดในหมื่นครัวเรือนของหมู่ชาวบ้าน

ทักษินาตยทวีป ฝูเหยาทวีปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ใบถงทวีปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ กุรุทวีปที่แย่งคำว่าอุตรไป ธวัลทวีปที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือ ทวีปเกราะทองทางตะวันตก และหลิวเสียทวีปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ

สุดท้ายถึงเป็นทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางที่เป็นประหนึ่งดวงเดือนซึ่งถูกห้อมล้อมด้วยดวงจันทร์

ท้องฟ้ากลมแผ่นดินสี่เหลี่ยม

นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเดิมทีใต้หล้าไพศาลก็เป็นหนึ่งใน ‘เศษชิ้นส่วน’ อยู่แล้ว ใต้หล้ามืดสลัวที่มีลัทธิเต๋าเฝ้าพิทักษ์ หรือใต้เปลี่ยวร้างก็ล้วนเป็นเช่นเดียวกัน

เฉินผิงอันทำท่าจะพูดแต่ก็หยุดไป สุดท้ายก็ยังคงไม่ได้ถามคำถามนั้นออกมา เพราะว่าตัวเองมีคำตอบแล้ว

เหตุใดเจ้าชุยฉานถึงไม่ป่าวประกาศเรื่องนี้แก่ใต้หล้า