กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 486

ท่าเรือตระกูลเซียนของชายหาดโครงกระดูกคือจุดเชื่อมต่อสำคัญทางทิศใต้ของอุตรกุรุทวีป การค้าเจริญรุ่งเรือง ผู้คนสัญจรขวักไขว่ ในสายตาของเฉินผิงอัน พวกมันล้วนถือเป็นเงินเทพเซียนที่มีขา นี่จึงทำให้เขาอดวาดฝันถึงท่าเรือหนิวเจี่ยวที่บ้านของตัวเองในอนาคตไม่ได้

เรือข้ามฟากค่อยๆ จอดเทียบท่า พวกผู้โดยสารที่ใจร้อนทนรอไม่ไหวเลยสักนิดพากันกรูลงจากเรือไป ตามกฎเกณฑ์แล้ว การขึ้นหรือลงเรือที่ท่าเรือจะไม่สนใจเรื่องขอบเขตและสถานะ ทุกคนควรจะเดินกันไป ที่แจกันสมบัติทวีปและใบถงทวีป รวมไปถึงภูเขาห้อยหัวที่มีปลาและมังกรปะปนกันก็ล้วนเป็นเช่นนี้ แต่ที่นี่กลับไม่เหมือนกัน ต่อให้จะทำตามกฎ แต่ก็ยังเกิดการแก่งแย่งแข่งขัน คนส่วนใหญ่เลือกจะขี่กระบี่กลายร่างเป็นสายรุ้งยาวจากไปไกลอย่างสง่างาม บ้างก็บังคับสมบัติอาคมทะยานกลางอากาศ บ้างก็ขี่สัตว์เซียนกระโดดลงไปจากเรือโดยตรง เป็นภาพที่วุ่นวายอุตลุด เสียงดังจอแจ พวกผู้ดูแลที่อยู่บนเรือของสำนักพีหมาและยังมีคนที่อยู่ตรงท่าเรือบนดินเห็นเจ้าพวกตะพาบที่มารดามันไม่รักษากฎอีกแล้วพวกนี้ก็พากันสบถด่า และยังมีผู้ฝึกตนขอบเขตชมมหาสมุทรคนหนึ่งที่รับผิดชอบเฝ้าระวังท่าเรือที่เนื่องจากโมโหมาก จึงลงมือฟาดให้ผู้ฝึกลมปราณคนหนึ่งที่ทะยานลมผ่านเหนือหัวตัวเองไปให้ร่วงลงมาบนพื้นโดยตรง

ทำเอาเฉินผิงอันที่มองดูอยู่ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี นี่ยังอยู่ใต้เปลือกตาของสำนักพีหมาอยู่เลยนะ หากเปลี่ยนไปเป็นที่อื่นจะต้องวุ่นวายขนาดไหนกัน?

เฉินผิงอันไม่รีบร้อนลงจากเรือ อีกทั้งเถ้าแก่ผู้เฒ่าก็ยังเล่าถึงสถานที่บางแห่งที่ต้องไปเยือนให้ได้ของชายหาดโครงกระดูก คนเขาหวังดีแนะนำสถานที่ที่มีชื่อเสียงของที่นี่ เฉินผิงอันก็ไม่ควรจะปล่อยให้เขาพูดได้แค่ครึ่งเดียวกระมัง จึงอดทนฟังเถ้าผู้เฒ่าอธิบายจนจบ ภาพเหตุการณ์ทั้งหลายด้านล่างเรือ แม้เฉินผิงอันจะใคร่รู้ แต่เขาเข้าใจเรื่องหนึ่งมาตั้งแต่เด็กแล้ว นั่นคือเวลาพูดคุยกับคนอื่น หากอีกฝ่ายพูดคุยอย่างกระตือรือร้นจริงใจ แต่เจ้าเหลียวซ้ายแลขวาไปทั่ว นี่เรียกว่าไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนจากตระกูล ดังนั้นเฉินผิงอันจึงเพียงแค่ชำเลืองตามองไม่กี่ครั้งแล้วดึงสายตากลับคืนมา

เถ้าแก่ผู้เฒ่าทำการค้าอยู่บนร้านของเรือข้ามฟากมาสองสามร้อยปีแล้ว ต้อนรับผู้มาเยือนส่งลาผู้ที่จากไป จึงฝึกฝนจนมีดวงตาทิพย์แล้ว เขาจึงจบหัวข้อสนทนาก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว ยิ้มบางๆ อธิบายว่า “อุตรกุรุทวีปของพวกเรามองดูเหมือนวุ่นวาย แต่หากอยู่นานไปกลับจะรู้สึกสาแก่ใจ อยู่ดีไม่ว่าดีก็ยุติความแค้นได้อย่างง่ายดายซะอย่างนั้น ทว่าเรื่องราวประมาณว่าพบเจอกันโดยบังเอิญ แต่กลับยึดมั่นในสัญญา กล้าที่จะไหว้วานฝากชีวิตไว้ให้แก่กันก็ยิ่งมีไม่น้อย เชื่อว่าวันหน้าคุณชายเฉินก็จะเข้าใจเอง”

เถ้าแก่ผู้เฒ่าพูดมาถึงตรงนี้ บนใบหน้าที่แก่ชราเพราะผ่านคลื่นลมมรสุมมาอย่างโชกโชนนั้นก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในตัวเองที่ปกปิดเอาไว้ไม่อยู่

เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับเฉินผิงอัน จึงเป็นเหตุให้หัวใจของเขาเจ็บแปลบ รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เคยมีคนที่ภาคภูมิใจเพราะเกิดมาในอุตรกุรุทวีปแบบนี้เช่นกัน ต่อให้พวกนางจะเป็นแค่ผู้ฝึกตนห้าขอบเขตล่าง เป็นแค่สาวใช้ของเรือข้ามฟากภูเขาต่าเจี้ยวก็ตาม

เถ้าแก่ผู้เฒ่าลังเลเล็กน้อย แล้วก็นึกถึงเรื่องที่เว่ยป้อองค์เทพแห่งขุนเขาเหนือของต้าหลีมาพบกับตนเป็นการส่วนตัวได้ จึงเอ่ยเบาๆ ว่า “คุณชายเฉิน ขอให้ข้าพูดประโยคที่ไม่ค่อยน่าฟังสักหน่อยได้หรือไม่?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “เชิญเถ้าแก่หวงพูดได้เลย”

เถ้าแก่ผู้เฒ่าเอ่ยเนิบช้า “อุตรกุรุทวีปค่อนข้างผลักไสคนนอก แล้วก็ชอบตีกันเอง ทว่าเวลาที่ต้องรับมือกับคนนอกกลับสมัครสมานสามัคคีกันมากเป็นพิเศษ รังเกียจพวกคนต่างถิ่นสองสามประเภทมากที่สุด ประเภทแรกคือลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อที่เดินทางมาท่องเที่ยวที่นี่ ด้วยรู้สึกว่ากลิ่นสาบยากจนทั่วร่างของพวกเขาไม่ถูกจริตอย่างยิ่ง อีกประเภทหนึ่งก็คือลูกหลานตระกูลเซียนร่ำรวยจากทวีปอื่นที่แต่ละคนสายตามองสูงไม่เห็นหัวใคร ประเภทสุดท้ายก็คือผู้ฝึกกระบี่ต่างถิ่น รู้สึกว่าคนพวกนี้ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ กล้าบังอาจมาขัดเกลากระบี่ที่อุตรกุรุทวีปของพวกเรา”

ผู้เฒ่ายื่นมือไปจับราวรั้ว ถอนหายใจแล้วพูดอย่างปลงอนิจจังว่า “ในบรรดาทั้งสามประเภทนี้ ประเภทที่สองเป็นที่น่ารังเกียจมากที่สุด ในประวัติศาสตร์ไม่รู้ว่ามีคนหนุ่มของทวีปอื่นกี่มากน้อยที่สามารถเรียกลมเรียกฝนในบ้านเกิดตัวเองได้ อาศัยบรรพบุรุษหรือไม่ก็สถานะของผู้ปกป้องมรรคามาโอ้อวดตน ไม่ว่าจะพูดจาหรือทำอะไรก็ไม่ค่อยละเอียดรอบคอบ แทบจะไม่มีใครที่เป็นที่ชื่นชอบของคนอื่น หากต้องหน้าม่อยคอตกเผ่นหนีจากอุตรกุรุทวีปไป นี่ยังนับว่าดี เส้นทางการฝึกตนขาดสะบั้น หรืออาจถึงขั้นต้องมาตายอยู่ที่นี่โดยตรงก็มีอยู่ไม่น้อย ในบรรดานี้ก็มีผู้สูงศักดิ์หวงจื่อของจวนเทียนซือภูเขามังกรพยัคฆ์ มีลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเมธีร้อยสำนัก ลูกศิษย์คนสุดท้ายของบรรพจารย์ขอบเขตบินทะยานผู้นำแห่งตระกูลเซียนในหลิวเสียทวีป และยังมีน้องชายแท้ๆ ของเทพแห่งโชคลาภในธวัลทวีปผู้นั้น ตอนนั้นก็ถูกคนฆ่าตายอยู่ที่นี่ บัญชีเละเทะเก่าค้างปีพวกนี้มีมากจะตายไป ภัยพิบัติหลายอย่างที่สะท้านฟ้าสะเทือนดิน พวกผู้ฝึกตนบนยอดเขาของทวีปอื่นที่ญาติและพี่น้องตายไป จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าศัตรูของตัวเองเป็นใคร”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “คำเตือนของเถ้าแก่หวง ข้าจะจดจำไว้ให้ขึ้นใจ”

เถ้าแก่ผู้เฒ่ามีรอยยิ้มประดับใบหน้าอีกครั้ง เขากุมหมัดเอ่ยเสียงดังฟังชัดว่า “ข้อต้องห้ามหลายอย่างเหมือนเชือกธรรมดาในตลาดที่ไม่สามารถพันธนาการเจียวหลงในโลกมนุษย์ได้ อุตรกุรุทวีปไม่เคยปฏิเสธวีรบุรุษที่แท้จริง ถ้าอย่างนั้นข้าก็ขออวยพรให้คุณชายเฉินที่อยู่ในอุตรกุรุทวีปบุกฝ่าฟ้าดินที่เป็นของตัวเองได้สำเร็จ!”

เฉินผิงอันกุมหมัดคารวะกลับคืน “ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้สมพรปากเถ้าแก่หวง!”

เฉินผิงอันสวมงอบ สวมชุดเขียวสะพายกระบี่ ไปจากเรือข้ามฟากของสำนักพีหมาลำนี้