กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 497

ร่างของเฉินผิงอันหยุดชะงักกะทันหัน

บัณฑิตพลันทอดถอนใจ “ดีนักน่ะ เล่นงานเด็กแล้ว ก็มาเจอคนแก่ พอเล่นงานคนแก่ ก็มาเจอคนที่แก่ยิ่งกว่า พี่ชายคนดี ทีนี้จะเอาอย่างไร? คราวนี้ล่ะเป็นปัญหายุ่งยากจริงๆ แล้ว”

ภิกษุเฒ่าร่างผอมแห้งราวกับท่อนฟืนมาปรากฎตัวอยู่ข้างกายตะพาบเฒ่า

เมื่อเทียบกับตะพาบเฒ่าที่ตัวใหญ่โตราวขุนเขาแล้ว ก็สามารถมองข้ามร่างของภิกษุเฒ่าไปได้เลย

แต่เมื่อปรากฏอยู่ในสายตาของเฉินผิงอัน ภาพบรรยากาศที่แผ่มาจากร่างของภิกษุเฒ่ากลับยิ่งใหญ่สูงตระหง่าน ตะพาบเฒ่าต่างหากที่เล็กจ้อยดุจเมล็ดงา

ภิกษุเฒ่ายกสองมือขึ้นพนม ท่องภาษาพระธรรมหนึ่งประโยคแล้วก็ถามว่า “ประสกทั้งสองท่านจะปล่อยให้ข้านำตะพาบตัวนี้กลับไปที่วัดหยวนเยว่ใหญ่ได้หรือไม่?”

บัณฑิตยิ้มกล่าว “ข้ายังไงก็ได้ ต้องฟังพี่ชายท่านนี้ ต้องให้เขาตกลงเท่านั้น”

ตะพาบเฒ่าเอ่ยปากวิงวอน “หลวงพ่อช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย ข้าผิดไปแล้ว วันหน้าจะต้องสงบใจฝึกพระธรรมอยู่ในวัด พันปีหมื่นปีก็ไม่กล้าออกมาโดยพลการอีกแน่นอน”

ภิกษุเฒ่ามองมาทางเฉินผิงอัน

เฉินผิงอันเองก็ทำเพียงแค่มองประสานสายตากับภิกษุเฒ่า ถามว่า “สำนึกผิดหรือไม่ ข้าไม่สนใจ ข้าแค่อยากจะแน่ใจว่าตะพาบเฒ่าตัวนี้จะสามารถชดเชยแก้ไขความผิดบาปที่ทำมาตลอดหลายปีนี้ได้”

ตะพาบเฒ่าอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับพบว่าตนไม่อาจส่งเสียงได้เลย

ภิกษุเฒ่าพนมมืออยู่ตลอดเวลา พยักหน้าเอ่ยว่า “อาตมาสามารถรับรองแทนได้ว่าการฝึกตนของตะพาบเฒ่าหลังจากนี้จะเป็นการชดเชยแก้ไขความผิด จะกระทำแต่เรื่องดี สร้างบุญกุศล มีแต่จะเป็นประโยชน์ต่อฟ้าดินแห่งนี้ยิ่งกว่าการสังหารมันให้จบเรื่องตั้งแต่ตอนนี้”

เฉินผิงอันไม่เอ่ยอะไรอีก

ภิกษุเฒ่าคลี่ยิ้ม ผงกศีรษะ จากนั้นก็มองไปยังฝั่งตรงข้าม ท่องคาถาธรรมประโยคว่ากลับใจคือฝากฝั่งเบาๆ

เมื่อภิกษุเฒ่าที่ร่างกายเล็กเตี้ยแต่กลับสวมจีวรตัวหนาใหญ่ผู้นี้หมุนตัวกลับ ทั้งร่างของตะพาบเฒ่าและเขาต่างก็ไม่อยู่แล้ว

ส่วนบัณฑิตก็ควบคุมให้ตราประทับทองแดงที่เมื่อไม่มี ‘พื้นที่ให้หยัดยืน’ จึงร่วงตกลงเบื้องล่างกลับมา

เฉินผิงอันยืนอยู่ที่เดิม จมอยู่ในภวังค์ความคิด

บัณฑิตยิ้มกล่าว “พี่ชายคนดี เจ้าช่างใจกล้ายิ่งนัก รู้รากฐานของภิกษุสมณะสูงผู้นี้หรือไม่?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ไม่รู้ ใน ‘รวมเล่มวางใจ’ ไม่ได้มีบันทึกไว้ และข้าเองก็ตอนที่ผ่านป่าท้อแถบนั้นถึงจะเพิ่งรู้ว่าหุบเขาผีร้ายมีวัดหยวนเยว่ใหญ่อยู่ด้วย

บัณฑิตใช้มือสองข้างนวดคลึงซีกแก้ม กล่าวอย่างปลงอนิจจังว่า “หากในบันทึกลับของหน่วยฉงเสวียนเขียนไว้ไม่ผิด ภิกษุเฒ่าผู้นี้ก็คืออันดับที่สองของอรหันต์ร่างทอง และอันที่หนึ่งของไม่สั่นคลอนดุจขุนเขาในอุตรกุรุทวีปเรา ภิกษุเฒ่ายืนนิ่งไม่หลบไม่เลี่ยง ต่อให้เจ้าจะเป็นผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดที่ใช้กระบี่แห่งชะตาชีวิตแทงเขาเป็นเวลาหนึ่งก้านธูป ก็ต้องเจอจุดจบที่ภิกษุไม่ตาย กระบี่หักก่อนอยู่ดี หากเปลี่ยนมาเป็นข้าคงไม่กล้าต่อรองกับภิกษุเฒ่าเช่นนี้ เขาปรากฏตัว ข้าก็เตรียมพร้อมไว้แล้วว่าจะยกตะพาบเฒ่าให้แต่โดยดี แต่โชคในการเดิมพันของพี่ชายคนดีไม่แย่เลยจริงๆ ภิกษุเฒ่าถึงขั้นไม่โกรธ กลับกันยังหัวเราะ นี่ก็ถือว่าพวกเราสองพี่น้องไม่ได้ผูกปมแค้นกับวัดหยวนเยว่ใหญ่เพราะสาเหตุนี้”

เฉินผิงอันเอ่ยเนิบช้า “สามารถบรรลุผลเช่นนี้ ก็ควรจะมีใจเช่นนี้”

บัณฑิตให้รู้สึกปวดหัว ร้องโอ้โหแหะหนึ่งที “พี่ชายคนดีอย่าได้พูดเรื่องพวกนี้เลย ข้าคือลูกศิษย์ของลัทธิเต๋า ทนฟังเรื่องพวกนี้ไม่ได้ที่สุดแล้ว”

เฉินผิงอันพลันกระอักเลือดหนึ่งคำ เดินไปบนผิวน้ำแข็งที่เมื่อไม่มีวิชาของตะพาบเฒ่าประคับประคองก็เริ่มเกิดลางว่าจะละลาย แล้วนั่งขัดสมาธิ หยิบน้ำแข็งก้อนหนึ่งขึ้นมาถูไปบนใบหน้าลวกๆ

ยังคงมีเลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด

เฉินผิงอันเหม่อลอย แต่บนใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม

บัณฑิตนั่งยองอยู่ห่างไปไม่ไกล เบิกตากว้าง ถามเสียงเบา “พี่ชายคนดี อยู่ในสภาพที่จิตวิญญาณสั่นสะเทือน เส้นเอ็นและกระดูกโยกคลอนอย่างนี้ก็ยังไม่รู้สึกเจ็บสักนิดเลยหรือ?”

เฉินผิงอันกระตุกมุมปาก ทอดสายตามองไปไกล “หากข้าบอกว่าแค่คันๆ เจ้าจะเชื่อไหม?”

บัณฑิตพยักหน้ารับอย่างแรง “เชื่อ!”

ทว่าในใจกลับนินทาไม่หยุด ข้าเชื่อเจ้ากะผีน่ะสิ

บัณฑิตเริ่มนับเวลาอยู่เงียบๆ อยากรู้ว่าเลือดสดบนใบหน้าของเจ้าหมอนี่จะหยุดไหลเมื่อไหร่

เฉินผิงอันหันหน้ามาถาม “ฟู่ไห่หยวนจวินผู้นั้นล่ะ?”

บัณฑิตยิ้มกล่าว “ถูกข้ากักตัวไว้บนเชือกกักปีศาจ เรียกเมื่อไหร่ก็มาหาได้ทันที”

เฉินผิงอันมีสีหน้าประหลาด

บัณฑิตยิ้มตาหยี “จะให้พี่ชายคนดีมีเชือกพันธนาการปีศาจได้คนเดียว ไม่อนุญาตให้ข้าหยางมู่เม่ามีเชือกกักปีศาจบ้างเลยหรือ?”

บัณฑิตยื่นฝ่ามือข้างหนึ่งออกมา บนมือมีก็มีเชือกสีขาวหิมะเส้นหนึ่งลอยขึ้น เขาสะบัดเบาๆ สตรีร่างกำยำก็ถูกกระชากออกมาจากเบื้องใต้ผิวน้ำของลำคลองที่กลายเป็นน้ำแข็งซึ่งอยู่ห่างไปไกล จากนั้นก็เหมือนถูกคนจิกหัวกระชากผมแล้วพาวิ่งตะบึงมา เวลาเพียงแค่ไม่กี่พริบตาก็ถูกบัณฑิตกระชากมาไว้ที่ข้างฝ่าเท้า

เฉินผิงอันหนังตากระตุกเบาๆ

บนร่างของไอ้หมอนี่มีสมบัติอาคมที่เป็น ‘สมบัติก้นกรุ’ กี่ชิ้นกันแน่?

บัณฑิตถาม “จะจัดการนางอย่างไร? พี่ชายคนดีเจ้าบอกมาได้เลย ข้าพร้อมจะปฏิบัติตาม!”

เฉินผิงอันกล่าว “ขอแค่นางยินดีเปิดถ้ำสถิตด้วยตัวเองก็สามารถมีชีวิตรอดได้”

บัณฑิตพยักหน้า หันไปยิ้มพูดกับตะพาบน้อยตัวนั้น “ได้ยินแล้วหรือยัง?”

แต่สตรีกลับทำท่าทางที่ประหลาดอย่างมาก นางมองเฉินผิงอันแวบหนึ่ง แล้วถึงได้หันมามองบัณฑิต “ข้าต้องการให้เจ้าเอ่ยคำสาบานที่รุนแรงเสียก่อน ข้าถึงจะไปเปิดประตู”

บัณฑิตหัวเราะร่าไม่หยุด เขาชูนิ้วขึ้น เก็บเสียงหัวเราะ กระแอมสองสามทีแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ได้ๆๆ ข้าหยางมู่เม่าขอสาบานต่อสวรรค์ว่า…”

แต่แล้วจู่ๆ สตรีก็แผดเสียงร้องไห้ดังลั่น “ข้ารู้ว่าตัวเองต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย พวกเจ้ามันคนโกหก! คนหลอกลวง!”

เฉินผิงอันหรี่ตาลง

บัณฑิตหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย แต่จู่ๆ ก็คลี่ยิ้ม “ช่างเถิด ปล่อยนางไปเถอะ เก็บชีวิตน้อยๆ นี้ของนางไว้ ข้าย่อมมีหนทางอื่นให้เอาไปใช้งาน ราชวงศ์ต้าหยวนกำลังขาดแม่ย่าลำคลองผู้หนึ่งอยู่พอดี หากข้าแนะนำนางได้สำเร็จก็ถือว่าเป็นคุณความชอบครั้งหนึ่ง เทียบกับการฆ่านางเพื่อสะสมผลบุญแล้วก็คุ้มค่ามากกว่า”

เฉินผิงอันยื่นฝ่ามือออกมา

บัณฑิตหน้านิ่วคิ้วขมวด หยิบหน้ากระดาษที่ห่อโอสถทองซึ่งใกล้จะปริแตกออกมาจากในชายแขนเสื้อ “กระดาษแผ่นนี้มีค่ามากนักล่ะ ไม่อาจยกให้พี่ชายคนดีได้จริงๆ แต่หากเปิดกระดาษออก โอสถทองของขุนพลเทพชื่อเหลยเม็ดนี้ก็จะระเบิดแตกทันที อานุภาพนั้นมหาศาล บางทีอาจเทียบเท่ากับการโจมตีครั้งหนึ่งของก่อกำเนิดเลยทีเดียว นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กแล้ว พวกเราสองพี่น้องอยู่ใกล้ขนาดนี้อาจต้องเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบแทน”

เฉินผิงอันกล่าว “ผลเก็บเกี่ยวในถ้ำสถิต เปลี่ยนจากสามต่อเจ็ดมาเป็นห้าต่อห้า ส่วนหนึ่งคือที่ข้าช่วยเจ้าต้านรับหายนะนี้ อีกส่วนหนึ่งก็คือทดแทนโอสถทองที่ปริแตกเม็ดนี้”

บัณฑิตลังเลอยู่พักใหญ่

เฉินผิงอันกล่าว “สี่ต่อหกส่วน ข้าหกเจ้าสี่ ต่อให้โอสถทองเม็ดนี้จะแตกแล้ว แต่ก็ยังเป็นโอสถทอง…”

บัณฑิตเก็บแผ่นกระดาษและโอสถทองมา ก่อนจะกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “แบ่งกันห้าต่อห้า!”

เฉินผิงอันเอ่ย “ข้าบาดเจ็บหนักเกินไป เดินไม่ไหว เจ้าไปเอาสมบัติมาเถอะ”

บัณฑิตร้องอ้อหนึ่งที ยิ้มบางๆ กล่าวว่า “เอ๊ะ? ทำไมพี่ชายคนดีถึงไม่เมาเลือดแล้วเล่า?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “เลือดของตัวเอง ไม่เมาหรอก”