กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 526

ดังนั้นหลังจากที่ใคร่ครวญหาถ้อยคำอย่างระมัดระวังแล้ว หรงช่างถึงได้เอ่ยว่า “สถานการณ์เป็นเช่นนี้ ควรจะฝ่าสถานการณ์นี้ออกไปได้อย่างไรจึงจะเป็นกุญแจสำคัญ เห็นได้ชัดว่าสุยจิ่งเฉิงมีจิตใจเอนเอียงเข้าหาท่านเฉิน กระบี่แห่งปัญญาสะบั้นสายใยความรู้สึก (ศาสนาพุทธเปรียบเปรยสติปัญญาเป็นดั่งกระบี่ที่สามารถตัดสะบั้นความหงุดหงิดวุ่นวายใจทั้งหลายได้) แต่ไหนแต่ไรมาก็ล้วนพูดง่ายแต่กระทำได้ยาก ผู้ฝึกกระบี่ที่ใช้ด่านแห่งความรักมาเป็นหินขัดเกลากระบี่ ไม่อาจพูดได้ว่าไม่มีคนที่ประสบความสำเร็จ แต่กลับมีน้อยมาก”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “เป็นเช่นนี้จริง”

ตอนอยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัว โจวเฝยแห่งตำหนักคลื่นวสันต์ หรือควรจะเรียกอีกอย่างว่าเจียงซ่างเจิน เพื่อช่วยให้สหายรักอย่างลู่ฝ่างคลายปมในใจของด่านความรัก ก็เรียกได้ว่าใช้ทุกวิธีการที่มี แต่ละการกระทำไม่เพียงแต่ทำให้คนโกรธจนผมชี้ชัน อีกทั้งยังถือว่าเป็นวิธีการที่อำมหิตไร้ปราณีอย่างถึงที่สุดในโลกมนุษย์ แต่กระนั้นก็ยังได้ผลลัพธ์ที่ไม่ดีนัก สุดท้ายลู่ฝ่างก็ไม่สามารถเลื่อนสู่อันดับสิบคน ไม่เพียงแต่พ่ายแพ้ให้แก่เฉินผิงอัน ในความเป็นจริงแล้วสาเหตุที่สำคัญยิ่งกว่านั้นยังเป็นเพราะสภาพจิตใจของลู่ฝ่างยังไม่สมบูรณ์แบบ ต่อให้จะสามารถ ‘บินทะยาน’ ออกมาจากพื้นที่มงคลดอกบัวได้ แต่ในความเป็นจริงแล้วนี่เท่ากับว่าต้องเสียเวลาไปเปล่าๆ ถึงหกสิบปี

หรงช่างถาม “หาใช่จะกล่าวโทษท่านเฉินไม่ เพียงแต่พูดถึงสถานการณ์ปัจจุบัน ท่านเฉินเป็นคนผูกปมเชือกนี้แล้ว แล้วยินดีจะเป็นคนแก้ปมหรือไม่?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ยาก”

หรงช่างขมวดคิ้ว

กู้โม่ที่คิดว่าจะฝึกวิชาปิดปากเงียบอดไม่ไหวจนต้องเปิดปากพูด “ท่าทีนี้ของเจ้าหมายความว่าอย่างไร? เป็นผู้ฝึกตนแต่กลับมัวเมาในสาวงาม ก็เลยใช้วิธีต่ำช้า หรือจะบอกว่าเจ้ามีแผนการที่ใหญ่ยิ่งกว่านั้น คิดจะผูกสมัครเป็นคู่บำเพ็ญเพียรบนภูเขากับสุยจิ่งเฉิงเสียเลย? ดีนักนะ เมื่อเป็นเช่นนี้ก็เท่ากับว่าได้ตีสนิทกับสายไท่เสียของพวกเราและทะเลสาบกระบี่ฝูผิง เจ้าช่างดีดลูกคิดรางแก้วได้ดีนัก!”

เฉินผิงอันยังคงส่ายหน้า “หาใช่เป็นเช่นนี้ไม่”

คำพูดบางอย่าง ไม่ค่อยน่าฟังสักเท่าไร

ทว่าหากยังยินดีที่จะพูดออกมาต่อหน้าผู้อื่น อันที่จริงกลับยังนับว่าดี

ถ้อยคำที่ไม่น่าฟังอย่างแท้จริงมักจะอยู่ในท้องของคนอื่นหรือไม่ก็หลบอยู่ในมุมมืดไปตลอดกาล ถ้อยคำที่ฟังเหมือนดีแต่กลับแฝงนัยเหน็บแนมเสียดสีที่พูดอย่างง่ายๆ สบายๆ นั่นต่างหากถึงจะทำให้คนสะอิดสะเอียนได้อย่างแท้จริง

ฉีจิ่งหลงเองก็พยักหน้ารับ “ยากมาก”

เฉินผิงอันพลันเอ่ยว่า “ข้าจะพูดถึงความเป็นไปได้บางอย่างก่อนก็แล้วกัน พูดถึงสถานการณ์สุดโต่งสองอย่างแรกก่อน การเดินทางสู่บูรพาทิศของลัทธิพุทธทำให้เริ่มค่อยๆ มีการแบ่งแยกหีนยานและมหายาน ทำลายความยึดมั่นถือมั่นของตัวเองได้ ไม่สู้ไร้ความยึดมั่นถือมั่นเสียเลย เมื่อสุยจิ่งเฉิงฝึกฝนจิตใจจนประสบความสำเร็จ ความรักชอบในวันนี้ย่อมกลายมาเป็นความเฉยชาในวันหน้า นั่นต่างหากจึงจะเป็นการสะบั้นความรู้สึกอย่างแท้จริง แน่นอนว่ายังมีอีกสถานการณ์หนึ่งนั่นคือเมล็ดพันธ์ความรักของสุยจิ่งเฉิงฝังรากหยั่งลึก ต่อให้อยู่ห่างไกลจากข้าเป็นพันเป็นหมื่นลี้ ความรู้สึกนั้นก็ยังคงล้อมวนอยู่ในหัวใจ ต่อให้นางจะเลื่อนสู่ห้าขอบเขตบน กลายเป็นเซียนกระบี่ ออกกระบี่ก็ยังยากจะตัดสะบั้นได้ แล้วมาพูดถึงความเป็นไปได้ที่อยู่ระหว่างสองขั้ว พวกเจ้าทั้งสองคนต่างก็เป็นยอดฝีมือในตระกูลเซียนที่มีอักษรจงบนภูเขา ก็น่าจะมีวิชาอภินิหารบางอย่างที่เอาไว้สยบด่านความรัก เอาไว้ฝ่าด่านความรักโดยเฉพาะ แต่ข้ารู้สึกว่าพวกเจ้าเองก็ควรดูแลสภาพจิตใจของสุยจิ่งเฉิงด้วยเช่นกัน…”

กู้โม่เริ่มปวดหัวอีกครั้ง “เจ้าช่วยพูดตรงๆ เลยได้ไหม ควรทำอย่างไร ต้องพูดพล่ามยาวขนาดนี้ด้วยหรือ?!”

เฉินผิงอันมองนาง ถามว่า “สำหรับเจ้าแล้ว นี่เป็นเรื่องของการลงมือครั้งสองครั้ง แต่สำหรับสุยจิ่งเฉิงแล้วก็คือทิศทางและระดับความสูงต่ำของมหามรรคาตลอดชีวิตของนาง พวกเราพูดคุยกันให้มากหน่อยจะนับเป็นอะไรได้ จะอดทนพูดคุยกันให้นานหลายวันหน่อยจะเป็นไรไป? ฝึกตนอยู่บนภูเขา ไม่สัมผัสถึงความร้อนหนาวในโลกมนุษย์ เวลาน้อยนิดแค่นี้ นับว่าเสียเวลามากเลยหรือ?! หากวันนี้คนที่นั่งอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ข้ากับท่านหลิว เปลี่ยนมาเป็นผู้ฝึกตนอีกสองคนที่ขอบเขตพอๆ กัน ไม่แน่ว่าพวกเจ้าสองคนอาจบาดเจ็บสาหัสจนต้องถอยหนีไปแล้วก็ได้”

ฉีจิ่งหลงพูดอย่างเฉยเมย “คงตายไปแล้ว”

เฉินผิงอันกล่าวอย่างระอาใจ “เจ้ารู้จักพูดบ้างได้ไหม?”

ฉีจิ่งหลงอืมรับหนึ่งที “เจ้าพูดต่อเลย”

เฉินผิงอันหยิบกาเหล้าออกมาสองกา โยนกาหนึ่งให้ฉีจิ่งหลง ตัวเองเปิดออกหนึ่งกา กระดกดื่มหนึ่งอึก ฉีจิ่งหลงเพียงแค่หิ้วกาเหล้าเอาไว้ แต่กลับไม่ดื่ม เขาไม่ชอบดื่มจริงๆ

หรงช่างหัวเราะ

คำพูดไม่น่าฟัง

แต่เหตุผลก็คือเหตุผลนี้

อันที่จริงเขายังพอจะรับได้

แต่คาดว่ากู้โม่คงไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร

แล้วก็จริงดังคาด กู้โม่ลุกขึ้นยืน หัวเราะเสียงหยันเอ่ยว่า “รักตัวกลัวตาย ยังจะเข้ามาอยู่ในสายไท่เสียได้อีกหรือ?! ยังจะลงจากภูเขาไปกำจัดปีศาจปราบมารอะไรได้อีก?! หลบอยู่บนภูเขาๆ แล้วค่อยๆ เดินขึ้นเขาไป แบบนั้นจะไม่ประหยัดแรงกว่าหรือไร? จะได้ไม่ต้องมาเจอกับคนแบบเจ้า! หากข้ากู้โม่ตายไป ก็แค่ขอบเขตประตูมังกรคนหนึ่งที่ตายไป แต่อุตรกุรุทวีปกลับต้องเสียตะพาบเฒ่าสองคนที่ขอบเขตสูงยิ่งกว่าไป การค้าครั้งนี้ ใครได้กำไรใครขาดทุนกันแน่?!”

เฉินผิงอันลังเลเล็กเน้อย “ตัวเจ้าเองไม่ขาดทุนหรือ?”

กู้โม่สบถด่า “ขาดทุนกับปู่เจ้าน่ะสิ!”

เฉินผิงอันไม่โมโหแม้แต่น้อย เขาหันหน้าไปยิ้มเอ่ยว่า “เจ้าตบะสูงกว่า เจ้าเป็นคนอธิบายเหตุผล”

ฉีจิ่งหลงยิ้มบางๆ “นิสัยเจ้าดีกว่า เจ้าเป็นคนพูดนั่นแหละดีแล้ว”

ชายแขนเสื้อสองข้างของชุดคลุมอาคม ‘ไท่เสีย’ ของกู้โม่สะบัดโบกไม่หยุด นางโมโหจนหน้าเขียวคล้ำ “พวกเจ้าสองคน อย่ามัวแต่สำบัดสำนวน รีบไสหัวออกมาสักคนหนึ่ง มาสู้กับข้าสักตั้ง!”

เฉินผิงอันกล่าว “สำนักของเจ้าร้ายกาจเกินไป ข้าไม่กล้าต่อสู้กับเจ้า”

กู้โม่โมโหจัดจนกลายเป็นขำ “ข้าไม่ใช่คนบ้าสักหน่อย ก็แค่ประลองฝีมือกับเจ้า ไม่ใช่จะแบ่งแยกเป็นตาย!”

ฉีจิ่งหลงยิ้มบางๆ “หยิบมะพลับนิ่มมาบีบ ไม่ค่อยดีเท่าไรนะ”

กู้โม่ไม่รู้สึกลำบากใจสักเท่าไร นางพูดอย่างมีเหตุมีผลว่า “ในเมื่อเจ้าแสร้งทำเป็นผู้ฝึกกระบี่โอสถทองมาตลอดทางแล้ว แถมยังปะทะกับคนอื่นซึ่งๆ หน้ามาหลายครั้ง แม้แต่ผู้ฝึกยุทธขอบเขตร่างทองของราชวงศ์ต้ากวานก็ยังต้องพ่ายแพ้ให้เจ้า มือดาบเซียวซูเย่อะไรนั่นก็ยิ่งถูกเจ้าฆ่า ข้าว่าเจ้าเองก็ไม่ใช่มะพลับนิ่มอะไรหรอก เจ้าประมือกับข้า ไม่เกี่ยวพันไปถึงสำนัก”

จากนั้นกู้โม่ก็ถามอย่างสงสัยว่า “พวกเจ้าสองคนกำลังพึมพำอะไรอยู่ใช่ไหม?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “กำลังถามท่านหลิวว่า ชุดคลุมอาคมชิ้นนั้นของเจ้าสามารถต้านทานการโจมตีสุดกำลังของผู้ฝึกกระบี่เซียนดินได้ใช่หรือไม่ เจ้าถึงได้ดูมั่นอกมั่นใจขนาดนี้ ท่านหลิวบอกว่าต้องใช่แน่นอน”

กู้โม่เดือดดาลอย่างหนัก “เจ้าคนหน้าไม่อาย!”

หรงช่างนวดคลึงหว่างคิ้ว

นี่อะไรมาเจอกับอะไรกัน?

หากรู้แต่แรกว่าจะเป็นเรื่องที่ยุ่งยากขนาดนี้ ออกจากทะเลสาบกระบี่ฝูผิงคราวนี้ ตนก็น่าจะให้คนอื่นมาร่วมวงด้วย