กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 531

จูเหลี่ยนพลันเอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “ตอนนี้เงินเทพเซียนนั้นมีค่าที่สุด คนไม่มีค่ามากที่สุด แต่ช่วงเวลาอันยาวนานต่อจากนี้ไป กลับบอกได้ยากแล้ว พื้นที่มงคลถ้ำเมฆาของพี่น้องโจวเฝยมีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาลทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ แน่นอนว่าย่อมร้ายกาจมาก ขนาดพื้นที่ของพื้นที่มงคลรากบัวอยู่ไกลเกินกว่าจะเทียบกับพื้นที่มงคลถ้ำเมฆาได้ติด ทว่าประชากรนั้น แคว้นหนันเยวี่ยนยี่สิบล้านคน อีกสามแคว้นที่เหลือซึ่งรวมถึงแคว้นซงไล่ด้วย รวมกันแล้วก็มีสี่สิบล้านคน ไม่ถือว่าน้อยเลยจริงๆ”

เจียงซ่างเจินส่ายหน้า โบกชายแขนเสื้อหนึ่งครั้ง รีบสร้างฟ้าดินขนาดเล็กแห่งหนึ่งขึ้นมาปกคลุม แล้วจึงเอ่ยเนิบช้าว่า “คำพูดแบบนี้ หากเปลี่ยนเป็นคนนอก บางทีเจ้าสำนักผู้เฒ่าสวินท่านนั้นของพวกเราอาจจะเชื่อ น่าเสียดายที่บังเอิญยิ่งนัก ข้าคือเจ๋อเซียนที่เดินออกมาจากพื้นที่มงคลดอกบัว จึงพอจะเดาวิธีการของเจ้าอารามผู้เฒ่าคนนั้นออกได้คร่าวๆ ดังนั้นนอกเหนือจากแคว้นหนันเยวี่ยน พื้นที่อิทธิพลที่เป็นดั่งกระดาษเปียกและคนกระดาษในแคว้นต่างๆ ซึ่งรวมถึงแคว้นซงไล่ด้วยนั้น ในระยะเวลาสั้นๆ จิตวิญญาณของคนยังบางเบากระจัดกระจาย โชคชะตาของภูเขาแม่น้ำก็ยิ่งอ่อนจางจนสามารถมองข้ามไปได้โดยตรง ได้แต่อาศัยแคว้นหนันเยวี่ยนที่เป็นของแท้แน่นอนมาช่วยแบ่งเบา ชดเชย ดังนั้นทุกคนและวัตถุทุกอย่างที่อยู่นอกเหนือจากแคว้นหนันเยวี่ยนในทุกวันนี้จึงไม่มีค่าพอให้พูดถึง ไม่มีค่าแม้แต่น้อย ได้แต่รอคอยไปอย่างช้าๆ นานวันเข้า ถึงจะมีค่ามากขึ้นในทุกขณะ ดังนั้นข้าถึงได้ยืนกรานในคำว่า ‘ตลอดกาล’ อย่างไรเล่า”

จูเหลี่ยนทั้งไม่ยอมรับแล้วก็ไม่ปฏิเสธ เขายิ้มกล่าวว่า “สองส่วน อีกทั้งยังเป็นผลประโยชน์ที่ได้รับไปตลอดกาล ค่อนข้างจะมากไปสักหน่อย”

แต่สำหรับพี่น้องโจวเฝยผู้นี้ เขายังคงมองอีกฝ่ายสูงขึ้นมาอีกหน่อย

นี่เรียกว่าใช้การคำนวณของคนมาเดาการคำนวณฟ้า เมื่อเดาได้แล้ว ก็ถือว่าเป็นความสามารถ ต้องยอมรับ

แต่ในขณะเดียวกัน แท้จริงแล้วในใจของเจียงซ่างเจินก็มีความคิดที่ไม่ต่างกันสักเท่าไร

จูเหลี่ยนเองก็เดิมพันด้วยการเอาสถานการณ์ใหญ่มากดราคาเช่นกัน

ประเด็นสำคัญคืออีกฝ่ายเดาถูกแล้ว

เจียงซ่างเจินสลายฟ้าดินขนาดเล็กออก ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยว่า “ข้าจะออกไปเดินเล่นดูสักหน่อย เมื่อไหร่ที่มีข่าวแน่ชัดแล้ว ข้าค่อยออกไปจากภูเขาลั่วพั่ว ถึงอย่างไรทะเลสาบซูเจี่ยนจะมีหรือไม่มีข้าก็เส็งเคร็งอยู่ดี”

เจียงซ่างเจินพายาเอ๋อร์ทะยานลมไปเยือนจังหวัดหลงโจว หรือก็คืออดีตที่ตั้งของเขตการปกครองหลงเฉวียน

เขาคิดว่าจะไปหาเพื่อนเล่นอายุต่างกันไม่มากให้กับเด็กที่พาออกจากอุตรกุรุทวีปไปยังทะเลสาบซูเจี่ยนคนนั้นสักหน่อย

ยาเอ๋อร์ที่อยู่ข้างกาย เห็นได้ชัดว่าแก่เกินไป แล้วก็โง่เกินไปหน่อย

เจิ้งต้าเฟิงมองสายตาของจูเหลี่ยนที่เหลือบมา

แล้วก็ยิ้มเอ่ยว่า “ยอดฝีมือที่ข้าเชื้อเชิญมาผู้นั้น น่าจะใกล้มาถึงแล้ว ถึงเวลานั้นก็จะสามารถช่วยพวกเรากดราคาเจียงซ่างเจินได้แล้ว”

พูดถึงก็มาทันที

หญิงสาวคนหนึ่งพลิ้วกายลงในลานบ้านขนาดเล็ก

เจิ้งต้าเฟิงยิ้มกล่าว “กิ่งหลิวน้อย (ชื่อของหลี่หลิ่ว คำว่าหลิ่วก็คือต้นหลิวในภาษาไทย แต่ภาษาจีนจะออกเสียงว่าหลิ่ว) ตอนนี้โตเป็นสาวแล้วหน้าตางดงามนัก งดงามสุดๆ ไปเลย”

หลี่หลิ่วยิ้มกล่าว “สวัสดีท่านอาเจิ้ง”

จูเหลี่ยนเองก็ไม่ได้เอ่ยถ้อยคำที่เกรงอกเกรงใจอะไร เขาพูดเรื่องกิจธุระในพื้นที่มงคลรากบัวกับหญิงสาวแปลกหน้าผู้นี้อย่างตรงไปตรงมา ไม่ว่าเรื่องน้อยเรื่องใหญ่ก็ล้วนยกมาพูดคุยด้วยหมด สถานการณ์ของสี่แคว้น จูเหลี่ยนก็พูดทอดยาวอย่างต่อเนื่อง

ส่วนข้อที่ว่านางมีสถานะประวัติความเป็นมาอย่างไร จูเหลี่ยนไม่สนใจแม้แต่น้อย คนเฝ้าประตูแห่งภูเขาลั่วพั่วอย่างเจิ้งต้าเฟิงย่อมจัดการให้เอง

หลี่หลิ่วเองก็ไม่ได้แกล้งอุบเรื่องที่ตัวเองรู้ นางบอกให้จูเหลี่ยนเรียกเว่ยป้อมา เมื่อร่มใบถงถูกกางออก นางก็เดินทางเข้าไปในอดีตพื้นที่มงคลดอกบัวพร้อมกับจูเหลี่ยน

ผู้ฝึกยุทธขอบเขตเดินทางไกลคนหนึ่ง ผู้ฝึกตนใหญ่ที่สามารถเลื่อนสู่ขอบเขตก่อกำเนิดได้อย่างง่ายดายคนหนึ่ง ร่วมกันหลุบตาลงต่ำมองแผ่นดินของพื้นที่มงคล

หลี่หลิ่วกระตุกมุมปาก “ไม่เสียแรงที่เป็นนักพรตจมูกโค มรรคกถาลึกล้ำและสูงส่งไม่น้อย มิน่าเล่าถึงกล้าไปงัดข้อกับใต้หล้ามืดสลัวแล้ว”

จูเหลี่ยนนั่งขัดสมาธิ แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

หลี่หลิ่วยื่นนิ้วชี้ไปยังภูเขาสายน้ำหมื่นลี้ใต้ฝ่าเท้า พูดเนิบช้าว่า “การเปลี่ยนแปลงของพื้นที่มงคลแห่งนี้ หากอิงตามคำกล่าวในอดีต ถือเป็น ‘ภูเขาสายน้ำเปลี่ยนสี’ อาณาเขตนอกเหนือจากแคว้นหนันเยวี่ยน ได้ถูกเทพยดาบนสรวงสวรรค์ท่านนั้นของพวกเจ้าใช้วิชาอภินิหารยิ่งใหญ่สร้างรูปลักษณ์ภายนอกให้เป็นของพื้นที่มงคลกระดาษขาว แต่เป็นความหมายของถ้ำสวรรค์ควันธูปขึ้นมา พูดง่ายๆ ก็คือภูเขาสายน้ำ ต้นไม้ใบหญ้าและสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อยู่นอกเหนือจากแคว้นหนันเยวี่ยน ล้วนเป็นเพียงกระดาษขาว มีชีวิตอยู่ก็จริง แต่กลับไม่มี ‘ความหมายแม้แต่น้อย’ นั่นก็หมายความว่าต่อให้กระดาษขาวเหล่านี้จะซื่อสัตย์จริงใจแค่ไหน ยามที่ไหว้พระขอพรองค์เทพก็ไม่สามารถฟูมฟักแก่นควันธูปออกมาได้แม้แต่เสี้ยวเดียว แต่ก็ไม่ถ่วงรั้งการกลับไปเกิดใหม่ในพื้นที่มงคลของพวกเขา ขอแค่ปราณวิญญาณของพื้นที่มงคลแห่งใหม่มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ควันธูปของแคว้นหนันเยวี่ยนยิ่งนานวันก็ยิ่งโชติช่วง กระดาษทั้งหมดก็จะเพิ่มระดับความหนาหนักมากขึ้น สุดท้ายก็จะไม่ต่างอะไรจากคนปกติทั่วไป ถึงขั้นยังสามารถมีพรสวรรค์ในการฝึกตน หรือมีความเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นองค์เทพแห่งภูเขาสายน้ำ”

จูเหลี่ยนพูดอย่างเฉยเมย “จากภาพวาดสีสันงดงามน่ามอง กลายมาเป็นลายเส้นขาวดำ”

หลี่หลิ่วยิ้มเอ่ย “สามารถพูดเช่นนี้ได้”

หลี่หลิ่วเพ่งสายตามองไป แล้วก็ยื่นมือชี้ไปสองสามตำแหน่งอย่างไม่ใส่ใจ “พวกเจ๋อเซียนทั้งหลายได้ถอนตัวออกไปจากพื้นที่มงคลที่ปริแตกแห่งนี้แล้ว อีกทั้งผู้ฝึกตนบางคนที่เริ่มขึ้นเขาแล้วก็เห็นได้ชัดว่าไม่ได้อยู่ในพื้นที่มงคลรากบัวของพวกเจ้าแล้ว ยกตัวอย่างเช่นพรรคหูซานที่เคยมีอวี๋เจินอี้เป็นผู้เฝ้าพิทักษ์ โชคชะตาสายน้ำขุนเขาว่างเปล่าอย่างเห็นได้ชัด สะดุดตามากเป็นพิเศษ นี่ก็คือผลลัพธ์จากการที่อวี๋เจินอี้ถูกนักพรตเฒ่าหมายตา ตอนนี้อวี๋เจินอี้น่าจะอยู่ในหนึ่งในสี่ส่วนของพื้นที่มงคลดอกบัวที่แท้จริง ลู่ไถผู้นั้นก็อยู่อีกที่หนึ่ง ตระกูลบัณฑิตของเมืองหลวงแคว้นหนันเยวี่ยนแห่งนั้น เห็นหรือไม่ ที่นั่นก็ว่างเปล่าโล่งโจ้งมากเช่นกัน ต้องเป็นเพราะในตระกูลนี้มีคนที่นักพรตเฒ่ารู้สึกว่าน่าสนใจปรากฏตัวอย่างแน่นอน ดังนั้นหลังจากที่พื้นที่มงคลดอกบัวแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เจ้าของที่ได้ครอบครองจึงค่อนข้างจะชัดเจน แบ่งออกเป็นเฉินผิงอัน อวี๋เจินอี้คนแรกในประวัติศาสตร์ของพื้นที่มงคลดอกบัวที่หันไปฝึกตนได้ประสบความสำเร็จ ลู่ไถเจ๋อเซียนผู้รวบรวมลัทธิมาร และตระกูลแห่งนั้นที่เฉินผิงอันเคยไปเยือนหอเก็บตำราของพวกเขามาสองครั้ง”

จูเหลี่ยนไม่แม้แต่จะปรายตามอง เขาเกาหัวแล้วพูดกลั้วหัวเราะว่า “ข้าไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาแม่น้ำอะไรสักหน่อย มองภาพปรากฎการณ์แห่งฟ้าดินพวกนั้นไม่ออกหรอก”

หลี่หลิ่วหัวเราะ “ไม่ต้องหยั่งเชิงข้า ไม่มีความจำเป็น อีกอย่างระวังว่าจะกลายเป็นการวาดงูเติมขา”

จูเหลี่ยนยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ตกลง”

หลี่หลิ่วถาม “หากเจ้าเป็นหมากของนักพรตจมูกโคผู้นั้น เฉินผิงอันจะต้องตายอย่างอนาถมากแน่ๆ”

จูเหลี่ยนเอาสองหมัดค้ำยันไว้ที่หัวเข่า สายลมพัดโชยมา ร่างของเขาโน้มไปด้านหน้าน้อยๆ “ในเมื่อโชคดีได้เกิดเป็นคน ก็ควรพูดจาภาษาคน ทำตัวเป็นคนให้ดีๆ ไม่อย่างนั้นการเดินทางมาเยือนโลกมนุษย์ครั้งนี้จะมีความหมายหรือ?”

จูเหลี่ยนหรี่ตาลง เอ่ยเนิบช้าว่า “ฟ้าดินให้กำเนิดข้าจูเหลี่ยน ข้ามิอาจปฏิเสธ แต่ข้าจูเหลี่ยนจะตายอย่างไร กลับเป็นข้าที่ต้องตัดสินใจเอง”

หลี่หลิ่วหันหน้ามา เป็นครั้งแรกที่นางมองประเมินผู้ฝึกยุทธเต็มตัวซึ่งบนใบหน้าสวมหน้ากากผู้นี้อย่างละเอียด “จูเหลี่ยน มหามรรคาของเจ้ามีความหวังมากนัก”

จูเหลี่ยนเงยหน้าขึ้น หันหน้ามามองหญิงสาวที่อันตรายอย่างถึงที่สุดผู้นั้น “แม่นางหลิ่ว เจ้าไม่มาอยู่ภูเขาลั่วพั่วของพวกเรา ช่างน่าเสียดายจริงๆ”

หลี่หลิ่วรู้สึกฉงนเล็กน้อย แต่กลับคร้านจะสืบหาคำตอบ จากนั้นก็อธิบายประเด็นสำคัญและข้อห้ามของการโคจรพื้นที่มงคลให้จูเหลี่ยนฟังต่อไป

ไม่ได้รู้น้อยไปกว่าเจียงซ่างเจินเลย

เหตุผลนั้นง่ายดายมาก

ในประวัติศาสตร์ ต่อให้ไม่ยกเรื่องรากฐานของมหามรรคาในช่วงแรกเริ่มสุดมาพูด หลี่หลิ่วเองก็เคยดูแลถ้ำสวรรค์พื้นที่มงคลมาแล้วหลายแห่ง หนึ่งในนั้นคือถ้ำสวรรค์หนึ่งแห่งและพื้นที่มงคลหนึ่งแห่ง ถ้ำสวรรค์ริ้วคลื่น พื้นที่มงคลคลื่นมรกตของหลิวเสียทวีป พวกมันต่างก็เคยอยู่ในอันดับของสามสิบหกถ้ำสวรรค์และเจ็ดสิบสองพื้นที่มงคล เพียงแต่ว่าจุดจบของมันนั้นอเนจอนาถยิ่งกว่าถ้ำสวรรค์หลีจูที่หล่นลงพื้นหยั่งรากสู่พื้นดินเสียอีก ตอนนี้ก็ปริแตกและถูกคนลืมเลือนไปแล้ว

……

หลายวันมานี้เผยเฉียนปิดด่านอยู่ตลอด

ทั้งวันทั้งคืนทำเพียงเรื่องเรื่องเดียว

นั่นคือก้มหน้าก้มตาคัดตัวอักษรอยู่บนโต๊ะในชั้นหนึ่ง

เร็วไม่ได้

นางจึงได้แต่ค่อยๆ เขียนอย่างเป็นระเบียบไปทีละตัวอักษร