กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 537

บนภูเขาลูกเล็กของแคว้นฝูฉวีแห่งนั้น เฉินผิงอันรอคอยอยู่อย่างสงบสามวัน ทั้งฝึกวิชาหมัด แล้วก็ฝึกบำเพ็ญตบะ

เกี่ยวกับเรื่องการเข้าฌานทำสมาธิของผู้ฝึกตน เฉินผิงอันไม่เคยตั้งใจขนาดนี้มาก่อน เพียงแค่นั่งขัดสมาธิก็สามารถเข้าสู่สภาวะลืมตนได้อย่างสัมบูรณ์

เมื่อเวลามาถึง ยันต์ค่ายกลที่สามารถต้านทานการโจมตีของก่อกำเนิดได้สามครั้งของฉีจิ่งหลงก็สลายหายไปด้วยตัวเอง

เพราะความเคลื่อนไหวเหล่านี้ถึงทำให้เฉินผิงอันลืมตา

ก่อนหน้านี้เฉินผิงอันได้ถอดชุดคลุมอาคมสีดำเปลี่ยนมาสวมชุดสีเขียวธรรมดาแล้ว เขาสะพายหีบไม้ไผ่ขึ้นหลัง แล้วก็หยิบไม้เท้าเดินป่าไผ่เขียวธรรมดาชิ้นนั้นออกมา ครั้นจึงเดินลงจากภูเขาไป

กลับมาเป็นเหมือนบัณฑิตชุดเขียวที่สะพายหีบหนังสือออกทัศนาจรอีกครั้ง

การฝึกตนอย่างสงบของผู้ฝึกตนห้าขอบเขตล่าง นอกจากจะหล่อหลอมปราณวิญญาณฟ้าดินที่รับเข้ามาไว้ใน ‘ถ้ำสวรรค์พื้นที่มงคล’ ของฟ้าดินขนาดเล็กอย่างร่างกายมนุษย์ได้แล้ว ยังสามารถทำให้เส้นเอ็นและกระดูกแข็งแรงเกินกว่าคนปกติทั่วไป เมื่อเลื่อนสู่ขอบเขตถ้ำสถิต เส้นเอ็นและกระดูกก็จะมีน้ำหนักเพิ่มขึ้น อวบอิ่มเปล่งปลั่งราวกับหยกเขียว เมื่อพละกำลังพุ่งไปถึงก็จะยิ่งเห็นได้เด่นชัด พอเลื่อนสู่ขอบเขตโอสถทองก็จะพัฒนาไปอีกขั้น เส้นเอ็นและกระดูกเชื่อมโยงเข้าด้วยกันจนมีภาพปรากฎการณ์ของ ‘กิ่งทองใบหยก’ ในและนอกช่องโพรงลมปราณก็มีไอเมฆหมอกล้อมเวียนวนเนิ่นนานไม่สลายหายไปไหน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเลื่อนขั้นเป็นก่อกำเนิดแล้ว ก็จะเหมือนได้บุกเบิกถ้ำสวรรค์ขนาดเล็กอยู่ในช่องโพรงที่สำคัญ ทำให้ปราณวิญญาณฟ้าดินที่กลั่นหลอมจนเหมือนของเหลวสีทองรุดหน้าไปอีกขั้น จนสามารถบ่มเพาะคนจิ๋วก่อกำเนิดที่มรรคาสอดคล้องกับตัวเองขึ้นมาได้หนึ่งคน นี่ก็คือรากฐานของจิตหยางกายนอกกายของผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบน เพียงแต่ว่าต่างก็มีระดับสูงต่ำที่ต่างกันพอๆ กับขอบเขตโอสถทอง

นี่ก็คือฐานกระดูกและคุณสมบัติของผู้ฝึกลมปราณ

คำว่าฐานกระดูกของผู้ฝึกลมปราณนั้น ก็คือตัวที่บอกว่าภาชนะที่ใช้บรรจุปราณวิญญาณอยู่ในฟ้าดินเล็กร่างกายมนุษย์ใหญ่แค่ไหน

ส่วนคุณสมบัตินั้นก็คือตัวตัดสินว่า หลังจากเดินไปบนเส้นทางของการฝึกตนแล้ว ผู้ฝึกลมปราณจะได้เลื่อนขั้นเป็นเซียนดินหรือไม่ รวมไปถึงข้อที่ว่าระดับขั้นของโอสถทองและก่อกำเนิดจะดีแค่ไหน นี่จะทำให้ความช้าเร็วในการฝึกตนของผู้ฝึกลมปราณเกิดความต่างราวฟ้ากับดิน

ส่วนเรื่องของนิสัยใจคอก็คือการฝึกจิตใจอย่างหนึ่ง เป็นมายาเลื่อนลอยมากที่สุด แต่ในช่วงเวลาที่เป็นกุญแจสำคัญมักจะเสียเรื่องได้ง่ายมากที่สุด แต่ขณะเดียวกันก็ทำให้ประสบความสำเร็จได้อย่างน่าประหลาดใจ ยกตัวอย่างเช่นหลิวเหล่าเฉิงแห่งเกาะกงหลิ่ว เขาที่มีปณิธานแน่วแน่มั่นคงถึงเพียงนั้น แต่ทว่าจิตมารเล็กๆ ที่เกิดขึ้นมาเพราะความรักกลับเกือบจะทำให้ผู้ฝึกตนอิสระห้าขอบเขตบนเพียงหนึ่งเดียวของแจกันสมบัติทวีปกายดับมรรคาสลาย ลู่ฝางในพื้นที่มงคลดอกบัวก็ยิ่งถูกความรักพันธนาการ ในช่วงเวลาหกสิบปี โจวเฝยที่เป็นนามแฝงของเจียงซ่างเจินช่วยปกป้องมรรคาให้เขาถึงเพียงนั้น แต่กลับไม่อาจคลายปมในใจของเขาออกได้

แล้วหันมามองเจียงซ่างเจิน ทั้งๆ ที่ดูเหมือนว่าเขาสัมผัสกับโคลนเลนแห่งความรักมากกว่า ทว่ากลับไม่มีมารในใจออกอาละวาด

ล้วนเป็นผลมาจากนิสัยของแต่ละคนที่แตกต่างกัน

ส่วนเรื่องของโชควาสนา กลับเป็นเรื่องที่ต่อให้ไขว่คว้าอย่างยากลำบากก็ไม่ได้มาครอง ดูเหมือนว่าได้แต่พึ่งชะตาลิขิตเท่านั้น

เฮ้อเสี่ยวเหลียงแห่งสำนักโองการเทพ หวงถิงแห่งภูเขาไท่ผิงใบถงทวีป แน่นอนว่ายังมีหลี่ไหวที่เฉินผิงอันสนิทสนมด้วยมากที่สุด ล้วนถือเป็นคนประเภทที่ชะตาชีวิตดีจนไร้เหตุผล

ตอนนี้เฉินผิงอันหลอมวัตถุแห่งชะตาชีวิตสำเร็จไปแล้วสองชิ้น นั่นคือตราประทับอักษรน้ำในจวนน้ำกับดินห้าสีของต้าหลี จึงเท่ากับว่าได้สร้างสถานการณ์ใหญ่ดีงามที่ขุนเขาแอบอิงกับสายน้ำ

การฝึกตนของเขาจึงเร็วกว่าเดิมมาก

การดึงดูดและการหล่อหลอมปราณวิญญาณก็ยิ่งเร็วขึ้น อีกทั้งยังมั่นคงอย่างมาก

ดังนั้นถึงได้บอกว่า ขอแค่เฉินผิงอันยินดีไปตามหาสถานที่ภูเขาสวยน้ำใสที่ปราณวิญญาณเปี่ยมล้นสักแห่งหนึ่ง ต่อให้อยู่บนภูเขาลูกเล็กๆ นั้นโดยที่ไม่ต้องขยับทำอะไร เพียงแค่นั่งเฉยๆ แบบนี้ไปตลอด ก็สามารถฝึกบำเพ็ญตนได้ทั้งวันทั้งคืน และในความเป็นจริงก็ช่วยเพิ่มพูนตบะและขอบเขตให้กับเขา

ด้วยเหตุนี้จึงเข้าใจได้ไม่ยากว่าเหตุใดยิ่งเป็นผู้มีพรสวรรค์ด้านการฝึกตนก็ยิ่งไม่ควรลงมาอยู่ล่างภูเขาบ่อยๆ มากเท่านั้น เว้นเสียจากว่าเจอกับคอขวด ถึงจะลงมาสักรอบหนึ่ง เพราะเมื่อชีวิตหยุดอยู่นิ่งอย่างถึงที่สุดแล้วก็ควรต้องหาจุดพลิกผัน ถึงได้หันไปฝึกจิตใจที่อยู่นอกเหนือจากการศึกษาวิชาคาถาตระกูลเซียน เรียบเรียงเส้นสายความคิดในหัวใจ หลีกเลี่ยงไม่ให้พลัดเดินเข้าไปทางผิด ชนกำแพงแล้วแต่กลับยังไม่รู้ตัว ด่านมากมายที่ไม่สามารถข้ามผ่านไปได้นั้น มีความลี้ลับอย่างถึงที่สุด บางทีแค่เพียงขยับเท้าไปหนึ่งก้าวก็อาจเจอกับฟ้าดินแห่งใหม่ บางทีจำเป็นต้องเอาจิตออกไปท่องเที่ยวตามฟ้าดิน มองดูเหมือนว่าต้องเดินทางอ้อมไปไกลหลายพันหลายหมื่นลี้ถึงจะสามารถค่อยๆ สั่งสมทีละเล็กทีละน้อย แล้วเมื่อแรงบันดาลใจบังเกิดก็จะสามารถฝ่าทะลุคอขวดได้ทันที ด่านยากไม่ใช่ด่านยากอีกต่อไป

สำหรับผู้ฝึกตนทั่วไปแล้ว ขอบเขตที่สามคือด่านที่ไม่ใหญ่ไม่เล็ก ถูกคนบนภูเขาเรียกว่า ‘ขอบเขตรั้งคน’

แต่คำกล่าวเช่นนี้ เมื่ออยู่ในตระกูลเซียนอักษรจงที่มีการถ่ายทอดอย่างเป็นระบบระเบียบกลับเป็นเรื่องน่าขันมาโดยตลอด

นี่ก็คือสาเหตุที่ว่าทำไมผู้ฝึกตนอิสระถึงได้อิจฉาเซียนซือทำเนียบวงศ์ตระกูลขนาดนั้น

พวกเขาต้องโขกหัวจนเลือดไหล แต่ก็ยังไม่แน่เสมอไปว่าจะเดินออกไปจากด่านยากขอบเขตที่สามได้ ทว่าสำหรับลูกศิษย์ตระกูลเซียนขนาดใหญ่แล้ว นั่นกลับกลายเป็นเรื่องที่ไม่ต่างจากการยกมือขึ้นดูลายมือตัวเองที่เส้นลายมือแต่ละเส้นล้วนปรากฎให้เห็นเด่นชัด

และขอบเขตสามของเฉินผิงอันก็คือขอบเขตสามของผู้ฝึกตนอิสระ

เพราะหากเกี่ยวกับเรื่องของการฝึกตน ดูเหมือนว่าจะไม่เคยมีใครให้คำชี้แนะอย่างเป็นรูปธรรมใดๆ แก่เขา

ในอดีตสะพานแห่งความเป็นอมตะขาดสะบั้นและแหลกสลาย พูดถึงเรื่องนี้จึงไม่มีความหมาย

ภายหลังสะพายกระบี่ฝึกวิชาหมัด มุ่งมั่นตั้งใจ

ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในโรงเตี๊ยมตระกูลเซียนที่มีชื่อว่านกกระเต็นของท่าเรือหัวมังกรแคว้นลวี่อิง อันที่จริงหลิวจิ่งหลงเคยอธิบายกุญแจสำคัญในการฝึกตนของห้าขอบเขตล่างให้ฟังอย่างละเอียดมาก่อน แต่ถึงอย่างไรทั้งสองฝ่ายก็อยู่กันคนละสำนักคนละสาย อีกทั้งยังมีกฎเกณฑ์และข้อห้ามบนภูเขาขวางฉีจิ่งหลงอยู่ เขาจึงไม่สามารถลอบตรวจสอบสภาพการณ์ของช่องโพรงลมปราณใหญ่แห่งต่างๆ ของเฉินผิงอันแล้วชี้แนะเขาไปทีละอย่างได้ ดังนั้นถึงได้บอกว่าสำหรับเฉินผิงอันที่เพิ่งเป็นผู้ฝึกลมปราณขอบเขตสามแล้ว การไขข้อข้องใจมากมายของฉีจิ่งหลงนั้นยังคงถือเป็นเรื่องคร่าวๆ ในภายหลัง ไม่ใช่เรื่องละเอียดในตอนนี้ ทว่าต่อให้เป็นเช่นนี้ คำกล่าวเหล่านั้นของฉีจิ่งหลงก็ยังคงเป็นถ้อยคำที่มีค่าดุจทองคำดุจหยกอยู่ดี

เพราะต้องไม่มีความผิดพลาดอย่างแน่นอน

นี่จำเป็นให้ฉีจิ่งหลงต้องไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของภูเขาถึงจะสามารถพูดได้อย่างกระจ่างแจ้ง

แน่นอนว่าเฉินผิงอันย่อมจดจำได้แม่นขึ้นใจ

เขาถึงได้ดื่มเหล้ากานั้นที่ฉีจิ่งหลงทิ้งไว้ให้แค่จิบเล็กๆ เพราะคิดว่าอย่างน้อยจะต้องเหลือไว้ครึ่งกาอย่างไรล่ะ

การหล่อหลอมชูอีสืออู่ยังค่อนข้างลำบาก

ตอนนี้อาการบาดเจ็บของเขายังไม่หายดี ดังนั้นเฉินผิงอันจึงเดินทางอย่างเชื่องช้าและระมัดระวังมากขึ้น

แต่เมื่อเฉินผิงอันขยับเข้าไปไกลชายแดนของเมืองลู่จิ่ว เขาก็สัมผัสได้ถึงบางอย่าง

เพียงแต่แสร้งทำเป็นว่าไม่รู้ก็เท่านั้น

จัดการกับเรื่องที่ถูกสะกดรอยตามเช่นนี้ เฉินผิงอันไม่กล้าพูดว่าตัวเองคุ้นเคยหรือมีฝีมือสูงส่งเท่าไร ทว่าในบรรดาคนวัยเดียวกัน ก็น่าจะไม่แย่กว่ามากนัก