กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 569

หลายวันมานี้ เฉินผิงอันง่วนอยู่กับการนับทรัพย์สมบัติของตน ส่วนใหญ่ล้วนต้องเอาเข้าไปเก็บในคลังสมบัติของศาลบรรพจารย์ ซึ่งจำเป็นต้องบันทึกลงเอกสารอย่างละเอียด บางส่วนก็เตรียมเอาไว้ใช้ในงานพิธีการเมื่อการก่อสร้างสำเร็จ เตรียมไว้เป็นของขวัญที่เจ้าขุนเขาต้องมอบให้คนอื่น

เรื่องการป้อนหมัดให้เผยเฉียน เฉินผิงอันทำแค่ครั้งเดียวแล้วก็ไม่ทำอีก

ต่อให้ปากจะบอกว่าใช้ขอบเขตสี่ปะทะขอบเขตสี่ แต่ในความเป็นจริงแล้วกลับยังใช้ขอบเขตห้าคุมเชิงกับเผยเฉียน ผลกลับกลายเป็นว่ายังคงประเมินเรือนกายของเผยเฉียนต่ำเกินไป จึงปล่อยให้หมัดของเผยเฉียนต่อยเข้าหน้าตัวเองได้ แม้ว่าด้วยขอบเขตร่างทองจะทำให้เขาไม่ถึงขั้นบาดเจ็บ ยิ่งไม่ถึงขั้นมีเลือดไหล แต่ศักดิ์ศรีคนเป็นอาจารย์ของเฉินผิงอันกลับไม่เหลืออยู่แล้ว ไม่รอให้เฉินผิงอันขยับขอบเขตขึ้นสูง เตรียมจะใช้ขอบเขตหกป้อนหมัด คิดไม่ถึงว่าเผยเฉียนจะไม่ยอมประลองกับอาจารย์อีก นางไหล่ลู่คอตก พูดด้วยท่าทางอ่อนระโหยโรยแรงว่าตัวเองไม่เคารพอาจารย์คือความผิดร้ายแรงถึงตาย อาจารย์ฆ่านางให้ตายเถอะ นางจะไม่เอาคืนเด็ดขาด หากนางกล้าตอบโต้ นางก็จะขับไล่ตัวเองออกจากสำนัก

แล้วยังจะต้องสอนวิชาหมัดกับผายลมอะไรอีก

หนึ่งคนโตหนึ่งเด็กจึงเดินเปลือยเท้ามาที่ระเบียงของชั้นสอง ฟุบตัวลงบนราวระเบียง ชมทัศนียภาพไปด้วยกัน

ตรงหน้าประตูเรือนไม้ไผ่ที่อยู่ด้านหลังสองอาจารย์และศิษย์ มีรองเท้าสองคู่วางไว้อย่างเป็นระเบียบ

ทางฝั่งของลานบ้าน เว่ยป้อที่สองนิ้วคีบเม็ดหมากพลันวางเม็ดหมากกลับลงไปในโถเก็บ ยิ้มเอ่ยว่า “ไม่เล่นแล้วๆ เรือที่จูเหลี่ยนโดยสารมาเข้ามาในอาณาเขตของแคว้นหวงถิงแล้ว”

ตอนที่เจิ้งต้าเฟิงเล่นหมากล้อม โดยทั่วไปแล้วพวกเผยเฉียนจะพากันไปอยู่ไกลห่างจากเขา คนที่ถอดรองเท้าแคะขี้เล็บพลางแทะเมล็ดแตงไปด้วย อย่าเข้าใกล้จะดีกว่า

เจิ้งต้าเฟิงเองก็ไม่ถือสาที่เว่ยป้อเล่นแง่ หมากหนึ่งตาต้องเสียแค่หนึ่งเหรียญเงินเกล็ดหิมะเท่านั้น เป็นแค่การเดิมพันเล็กน้อยให้พอสนุก

ชุยตงซานที่ยืนอยู่ด้านข้างกางแขนสองข้างออกตลอดเวลา ปล่อยให้เผยเฉียนและโจวหมี่ลี่ห้อยตัวบนแขนคนละข้างแล้วโล้เล่นเป็นชิงช้า

ชุยตงซานยิ้มกล่าว “เว่ยซานจวินไปรับคนเถอะ ข้าจะเล่นต่อให้เอง พี่น้องต้าเฟิง ตกลงไหม?”

เจิ้งต้าเฟิงชำเลืองตามองสถานการณ์บนกระดานหมาก ความได้เปรียบของเว่ยป้อผ่านพ้นไปแล้ว เพียงแต่ว่าชุยตงซานเอ่ยเช่นนี้ เจิ้งต้าเฟิงจึงไม่ได้รีบร้อนพูดว่าได้หรือไม่ได้ แต่มองกระดานอยู่หลายที ถึงได้ยิ้มเอ่ยว่า “ของรางวัลคืออะไร?”

ชุยตงซานยิ้มกล่าว “ต้องการของรางวัลเป็นอะไรล่ะ? ข้าไม่ขาดเงินสักหน่อย”

เจิ้งต้าเฟิงจุ๊ปาก “ได้สิ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็มาเล่นกันต่อ”

เผยเฉียนกับโจวหมี่ลี่ถึงได้ปล่อยมือลงยืนบนพื้น

ชุยตงซานนั่งลงบนตำแหน่งของเว่ยป้อ คีบหมากเม็ดหนึ่งขึ้นมาแล้ววางลงเบาๆ

เจิ้งต้าเฟิงชำเลืองตามองเว่ยป้อที่อยู่ด้านหลังชุยตงซาน ฝ่ายหลังยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “ขอดูอีกสักพัก จูเหลี่ยนที่อยู่บนเรือกำลังฝอยน้ำลายแตกฟอง ช่วยหลอกคนให้ภูเขาลั่วพั่วอยู่ อย่าไปขัดเรื่องดีๆ ของเขาจะดีกว่า”

ชุยตงซานวางเม็ดหมากรัวเร็วราวกับบิน

เจิ้งต้าเฟิงไม่เชื่อหรอกว่าอีกฝ่ายจะเอาชนะเขาได้ ขนาดนี้แล้วจะยังกอบกู้สถานการณ์กลับมาได้อีกหรือ? เขาเองก็วางหมากไม่ช้าเหมือนกัน

ต่อให้เผชิญหน้ากับคนที่เล่นหมากล้อมจนออกมาเป็น ‘ตำราเมฆหลากสี’ เจิ้งต้าเฟิงก็ไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้

สุดท้ายแน่นอนว่าเจิ้งต้าเฟิงเลียนแบบเว่ยป้อด้วยการใส่เม็ดหมากกลับลงไปในโถ หัวเราะร่าเอ่ยว่า “ไม่เล่นแล้วๆ ข้าไปรับพี่น้องจูกับเว่ยป้อดีกว่า ขนาดไม่เจอกันวันเดียวยังรู้สึกยาวนานเหมือนสามใบไม้ร่วง นี่มันตั้งกี่วันมาแล้ว คิดถึงเขาชะมัดเลย”

ชุยตงซานไม่ถือสาแม้แต่น้อย เขาเรียกเฉินหรูชูที่นั่งแทะเมล็ดแตงอยู่ด้านข้างเงียบๆ มา “มา พวกเรามาเล่นกันต่อ ข้าช่วยพี่น้องต้าเฟิงวางหมากล้อม เจ้าเอาหมากสีขาวไป ไม่อย่างนั้นจะไม่มีอะไรให้ลุ้นเท่าไร”

เฉินหรูชูยิ้มพลางพยักหน้ารับ

นางชอบเล่นหมากล้อม

ไม่อย่างนั้นพอมีเวลาว่างก็คงไม่มานั่งดูพวกเว่ยป้อสามคนเล่นหมากล้อมอย่างตั้งใจหรอก

ชุยตงซานไม่ได้ลุกขึ้นยืน เพียงแค่สับเปลี่ยนตำแหน่งของโถเก็บเม็ดหมาก

ชุยตงซานและเฉินหรูชูเล่นหมากกระดานนั้นด้วยกันต่อ

เว่ยป้อกับเจิ้งต้าเฟิงเดินเคียงบ่ากันออกไปจากลานบ้าน

เว่ยป้อยิ้มกล่าว “น่าอายเล็กน้อย”

เจิ้งต้าเฟิงพยักหน้ารับ “ก็นิดหน่อย โชคดีที่พี่น้องจูไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นเล่นกับเขา คาดว่าก็ยังต้องแพ้อยู่ดี”

ไม่รอให้พวกเขาเดินจากไปไกล

เฉินหลิงจวินก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดังว่า “เป็นไปได้อย่างไร นังหนูโง่นี่ทำไมถึงชนะได้ล่ะ?”

เฉินหรูชูพูดอย่างเขินอายว่า “เป็นอาจารย์ชุยที่จงใจแพ้ให้ข้า”

ชุยตงซานพูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “จะเป็นไปได้อย่างไร”

เผยเฉียนยืนอยู่ด้านหลังเฉินหรูชู สองมือกดลงบนบ่าทั้งสองของอีกฝ่ายหนักๆ พูดเสียงหนักว่า “หน่วนซู่! นับตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าก็คือยอดฝีมืออันดับหนึ่งในด้านการเล่นหมากล้อมของภูเขาลั่วพั่วเราแล้ว! วันหน้าก่อนที่พ่อครัวเฒ่า เจิ้งต้าเฟิงและเว่ยป้อจะเล่นหมากล้อม จะต้องค้อมคำนับเจ้าก่อนหนึ่งครั้งเพื่อแสดงความเคารพ!”

บนภูเขาลั่วพั่ว หลูป๋ายเซี่ยงก็มีเรือนพักเป็นของตัวเองเช่นกัน

ชื่อเรือน กรอบป้าย กลอนคู่ ฯลฯ สิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ ในเรือน ทางภูเขาลั่วพั่วต่างก็ปล่อยว่างไว้ รอให้เจ้าของเป็นคนตัดสินและจัดการเอาเอง

แรกเริ่มเฉินหรูชูรู้สึกว่าความคิดนี้ของจูเหลี่ยนมีกลิ่นอายของน้ำใจมนุษย์อย่างมาก นางจึงเห็นด้วยอย่างยิ่ง

แต่ตัวจูเหลี่ยนก็บอกเองแล้วว่า ภูเขาลั่วพั่วขาดเงินนี่นา ให้เจ้าพวกคนใจจืดใจดำพวกนี้ควักเงินจ่ายกันเองเถอะ

เว่ยเซี่ยนมานั่งเล่นอยู่ที่เรือนของหลูป๋ายเซี่ยง กำลังจิบเหล้าคำเล็กๆ บนโต๊ะวางกับแกล้มจานเล็กที่กินคู่กับเหล้าไว้ส่วนหนึ่ง ล้วนเป็นของที่ผู้ดูแลน้อยอย่างเฉินหรูชูเตรียมไว้ให้แต่เนิ่นๆ เจ้าของเรือนที่ต่างกันในแต่ละหลัง รสชาติการกินก็แตกต่างกัน จึงมีเหล้าและกับแกล้มที่ไม่เหมือนกัน

ลูกศิษย์ผู้สืบทอดสองคนของหลูป๋ายเซี่ยงอย่างคู่พี่น้องหยวนไหลหยวนเป่านั่งอยู่ด้านข้าง

หยวนเป่ามีความประทับใจที่ไม่เลวต่อเว่ยเซี่ยนที่เงียบขรึมพูดน้อย เมื่อเทียบกับความรู้สึกที่มีต่อจูเหลี่ยนและเจิ้งต้าเฟิงแล้ว ถือว่าดีกว่ามาก

ทางฝั่งของประตูภูเขา

จูเหลี่ยนถูกเว่ยป้อกระชากจากเรือข้ามฟากมาที่ภูเขาลั่วพั่วโดยตรง ผู้เฒ่าหลังค่อมที่สะพายห่อสัมภาระพูดอย่างปลงอนิจจังว่า “ต้องเดินทางไกลตากแดดตากลมอย่างเหนื่อยยาก กระดูกแก่ๆ นี้ของข้าก็ใกล้จะหลุดแยกออกจากกันเต็มทีแล้ว”

“อย่ามาร้องทุกข์โอดครวญกับพวกเรา ไม่มีประโยชน์สักนิด”

เจิ้งต้าเฟิงยิ้มกล่าว “ถึงอย่างไรข้าก็ถูกใครบางคนซ้อมจนขากะเผลกแล้ว เมื่อหลายวันก่อนต้องให้แม่นางเฉินคอยเฝ้าประตูภูเขาแทนอยู่ตลอด ส่วนเทพภูเขาเว่ยของพวกเรา จะดีจะชั่วก็เป็นขอบเขตหยกดิบ แต่กระนั้นก็ยังถูกด่าเสียจนไม่เหลือชิ้นดี ตอนนี้ก็เหลือแค่เจ้าแล้ว”

จูเหลี่ยนชำเลืองตามองเว่ยป้อ แล้วก็มองเจิ้งต้าเฟิงแวบหนึ่ง จากนั้นจึงยิ้มกล่าวว่า “หากพวกเจ้าไม่พูดจาข่มขู่ ข้ายังพอจะเชื่ออยู่บ้าง แต่พอเปิดปากพูดแบบนี้ก็เผยพิรุธแล้ว บนภูเขาล่างภูเขา ไร้ทุกข์ไร้กังวล”

เว่ยป้อยื่นมือออกมา “ข้าชนะแล้ว หนึ่งเหรียญเงินเกล็ดหิมะ”

เจิ้งต้าเฟิงตีมือเว่ยป้อ “ก่อนหน้านี้ตอนเล่นหมากล้อมเจ้าแพ้ พวกเราเสมอกันแล้วไง”

จูเหลี่ยนหัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง “เป็นแบบนี้จริงๆ ด้วย แค่แกล้งหลอกถามก็รู้แล้ว”

เว่ยป้อยิ้มกล่าว “อย่าไปเชื่อ ไอ้หมอนี่รู้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเราก็ต้องแพ้กันอีกรอบ”

เจิ้งต้าเฟิงเหล่ตามอง “ยังต้องให้เจ้าบอกอีกรึ?”

จูเหลี่ยนเช็ดปาก “ออกเดินทางไกลครั้งนี้ได้เปิดหูเปิดตามากมาย วันหน้าจะให้เว่ยป้อเอาเหล้าดีๆ มาสักสองกา แล้วข้าจะค่อยๆ เล่าให้พวกเจ้าฟังไปด้วย”

เจิ้งต้าเฟิงเกิดความสนใจขึ้นมาทันใด เขานึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้จึงถามเสียงเบาว่า “เป็นอย่างไรบ้าง?”

จูเหลี่ยนตบห่อสัมภาระ

เจิ้งต้าเฟิงพยักหน้ารับ “พวกเราสองพี่น้องคือบัณฑิตลำดับหนึ่งอย่างแท้จริง อยู่มาจนแก่ก็เรียนรู้จนแก่”