กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 576

เฉินผิงอันมีความทรงจำที่ลึกล้ำต่อเว่ยจิ้น ปีนั้นที่พาพวกหลี่เป่าผิงไปขอศึกษาต่อที่ต้าสุย ตอนที่อยู่เรือนของผีสาวสวมชุดแต่งงาน ก็เป็นเว่ยจิ้นที่ใช้หนึ่งกระบี่ผ่าม่านฟ้าออกมา

ภาพบรรยากาศยิ่งใหญ่ที่ปราณกระบี่พุ่งทะยานดุจสายรุ้ง สำหรับเด็กหนุ่มสวมรองเท้าเตะในปีนั้นแล้ว จิตใจของเขายากที่จะสงบนิ่งไปได้อีกนานหลายปี

ผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตหยกดิบที่อายุยังไม่ถึงหกสิบปี ต่อให้เอามาวางไว้ในประวัติศาสตร์ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ ก็ถือเป็นผู้ฝึกกระบี่ห้าขอบเขตบนที่อายุน้อยอย่างถึงที่สุด ผู้เฒ่าเองก็มีความประทับใจที่ไม่เลวต่อเว่ยจิ้น ในความเป็นจริงแล้วคนทั้งกำแพงเมืองปราณกระบี่ก็ล้วนมีความรู้สึกที่ดีต่อเว่ยจิ้นทั้งนั้น นอกจากวิถีกระบี่ของตัวเว่ยจิ้นเองที่ไม่ธรรมดา รวมไปถึงเรื่องที่เขากล้าทิ้งอนาคตอันงดงามที่รออยู่ในใต้หล้าไพศาลแล้ววิ่งมาลงสนามรบเข่นฆ่าที่นี่ทั้งที่ตัวเองอายุยังน้อยแล้ว ประเด็นสำคัญคือเว่ยจิ้นยังเคยเอ่ยประโยคหนึ่งว่า การที่ตนสามารถฝ่าทะลุคอขวดก่อกำเนิดได้รวดเร็วขนาดนี้ ล้วนเป็นเพราะคุณความชอบจากคำชี้แนะของอาเหลียงทั้งสิ้น ไม่อย่างนั้นตามคำบอกของบรรพจารย์ศาลลมหิมะของพวกเขา ก็คงต้องหยุดชะงักอยู่ที่ก่อกำเนิดนานถึงหกสิบปี ได้แต่อาศัยการขัดเกลาที่เป็นดั่งน้ำหยดลงหินทุกวัน ถึงจะมีหวังได้เป็นเซียนกระบี่อายุร้อยปี อันที่จริงประโยคนี้พูดได้ถูกต้อง แต่ก็ไม่ถูกไปทั้งหมด ผู้ฝึกลมปราณใต้หล้านี้ฝึกตนบนเส้นทางนับร้อยนับพันรูปแบบ แต่ก็เป็นผู้ฝึกกระบี่ที่เผาผลาญเงินเทพเซียนมากที่สุด แล้วก็เป็นผู้ฝึกกระบี่ที่พิถีพิถันเรื่องคุณสมบัติมากที่สุด หากตัวของเว่ยจิ้นแห่งหอเทพเซียนมีแรงไฟไม่มากพอ รากฐานไม่ดีพอ ต่อให้เป็นอาเหลียงก็ไม่อาจกระชากพาเว่ยจิ้นเลื่อนไปสู่ขอบเขตหยกดิบได้

หลังจากที่เฉินผิงอันกลับไปเรือนหลังเล็กแล้ว

ป๋ายเลี่ยนซวงก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างกายผู้เฒ่า

หญิงชราเอ่ยเหน็บแนมว่า “เซียนกระบี่ใหญ่น่าหลันที่ต่อให้ถูกไม้ฟาดก็ยังผายลมไม่ออก (เป็นคำด่าคนที่พูดไม่เก่ง ไม่รู้จักพูดคุย) วันนี้กลับพูดมากนัก เห็นว่าไม่มีใครช่วยท่านเขยของพวกเราพลิกเรื่องเก่าปีมะโว้ออกมา เลยคิดว่าเขาจะไม่มีโอกาสรู้เรื่องสกปรกในอดีตของเจ้ารึ?”

น่าหลันเย่สิงยิ้มกล่าว “เทียบกับเจ้าที่เขาคุยเรื่องไม่สำคัญ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นเรื่องของผู้ฝึกยุทธในยุทธภพ แต่ตอนพูดกับข้ากลับคุยทั้งเรื่องใหญ่ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ แล้วก็คุยทั้งเรื่องเล็กยิบย่อยในชีวิตประจำ หากว่ากันตามนี้ ว่าที่ท่านเขยสนิทสนมกับใครมากกว่ากัน ก็เห็นได้ชัดเจนแล้ว”

หญิงชราหลุดหัวเราะพรืด “เจ้านี่ไม่ยอมเสียหน้าเลยจริงๆ”

น่าหลันเย่สิงกล่าวอย่างระอาใจ “พวกเรามาว่ากันตามเนื้อผ้าได้ไหม?”

หญิงชราย้อนถาม “เจ้าเองก็รู้หรือว่าตัวเองหน้าไม่อาย?”

น่าหลันเย่สิงทอดถอนใจหนึ่งที เอาสองมือไพล่หลัง คิดในใจว่าไปดีกว่า

ยามที่ฝึกตน หนิงเหยามักจะมีสมาธิแน่วแน่อยู่เสมอ

เป็นเหตุให้สองวันต่อมา อย่างมากสุดช่วงเวลาว่างระหว่างการฝึกตนนางก็จะทำเพียงแค่ลืมตาขึ้นมองว่าเฉินผิงอันอยู่ใกล้กับศาลาของหน้าผาสังหารมังกรหรือไม่ หากไม่อยู่ นางก็ไม่ได้เดินลงไปจากภูเขาลูกเล็ก อย่างมากสุดก็แค่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเล่นอยู่ครู่หนึ่ง

ผ่านไปหนึ่งครั้ง ผ่านไปสองครั้ง รอจนเฉินผิงอันรู้จักที่จะมาปรากฏตัวอยู่ห่างไปไม่ไกลแล้ว หนิงเหยาก็จะแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วแกล้งทำเป็นเริ่มฝึกตนต่ออีกครั้ง

เฉินผิงอันจึงได้แต่มองนางอยู่พักหนึ่งแล้วจากไป

นี่ไม่ใช่ว่าเฉินผิงอันไม่รู้จักกาลเทศะจริงๆ แต่เป็นเพราะเมื่อมาฝึกตนอยู่ในจวนหนิง เขาค้นพบว่าหลังจากที่ตนเลื่อนเป็นผู้ฝึกลมปราณขอบเขตสี่แล้ว ความเร็วในการหลอมอิฐเขียวสามสิบหกก้อนของอารามเต๋า เดิมทีก็เร็วขึ้นสามส่วนแล้ว พอมาอยู่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ก็มีเรื่องน่ายินดีที่ไม่เล็กอีกเรื่องหนึ่ง เพราะเขาสามารถหลอมปณิธานเต๋าและโชคชะตาน้ำพวกนั้นให้เสร็จสิ้นได้เร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้มาก กว่าที่เฉินผิงอันจะตัดความคิดวุ่นวาย พยายามบอกให้ตัวเองคิดถึงนางน้อยลงได้ไม่ใช่เรื่องง่าย และในที่สุดตอนนี้เขาก็สามารถสงบใจฝึกตนได้อย่างแท้จริงแล้ว ยามอยู่ในเรือนหลังเล็กก็ทั้งหลอมวัตถุและหลอมลมปราณ จึงเริ่มเข้าสู่สภาวะหลงลืมตนเอง

แต่ครั้งนี้หลังจากที่เดินออกมาจากศาลา เฉินผิงอันกลับไม่ได้ตรงไปที่เรือนหลังเล็ก แต่ไปหาป๋ายหมัวมัว บอกว่ามีเรื่องอยากจะปรึกษาผู้อาวุโสทั้งสองท่าน จำเป็นต้องรบกวนให้ผู้เฒ่าทั้งสองไปที่เรือนของเขาสักหน่อย

ป๋ายเลี่ยนซวงพยักหน้ารับ แล้วออกเดินไปพร้อมกับเฉินผิงอัน ไม่มีท่าทีว่าจะไปเรียกน่าหลันเย่สิงมาแม้แต่น้อย แต่พอมาถึงประตูของเรือนหลังเล็ก นางกระทืบเท้าหนึ่งครั้ง เอ่ยว่าตาเฒ่ารีบไสหัวออกมา น่าหลันเย่สิงก็มาปรากฏตัวอยู่ใกล้กับคนทั้งสองอย่างเงียบเชียบ

เฉินผิงอันพาผู้อาวุโสทั้งสองเข้าไปในห้องแห่งนั้น แล้วรินน้ำชาให้พวกเขาคนละถ้วย

บนโต๊ะวางเจี้ยนเซียนที่ปีนั้นได้มาจากตระกูลฝูของนครมังกรเฒ่า ชุดคลุมอาคมจินหลี่ที่มีประวัติความเป็นมายิ่งใหญ่ รวมไปถึงแผ่นหยกแผ่นหนึ่งที่ซื้อมาจากเรือนหลิงจือของภูเขาห้อยหัว

เฉินผิงอันหน้าแดงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ลังเลอยู่นานก็ยังไม่รู้ว่าควรจะเปิดปากพูดเช่นไร

น่าหลันเย่สิงทำลายความเงียบขึ้นว่า “คุณชายเฉิน นี่คือสินสอดหรือ?”

หญิงชราหัวเราะปากกว้าง ยกฝ่ามือที่เหี่ยวย่นข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปาก หัวเราะอยู่นานกว่าจะหยุดลงได้ แล้วจึงเอ่ยเสียงเบาว่า “คุณชายเฉิน มีใครเขาเอาสินสอดมามอบให้ถึงบ้านด้วยตัวเองบ้างเล่า?”