กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 584

เมื่อเทียบกับในอดีต จวนหนิงก็แค่มีเฉินผิงอันเพิ่มมาหนึ่งคน จึงไม่ได้ครึกครื้นเท่าใดนัก

สาเหตุที่ทำให้จวนหนิงเงียบสงบเป็นเรื่องที่รุนแรงเกินไป

เดิมทีหลังจากหนิงเหยาถือกำเนิด จวนหนิงก็มีโอกาสได้กลายเป็นตระกูลชั้นสูงอย่างพวกสามแซ่เช่นต่ง ฉี เฉิน ทว่าตอนนี้ทุกอย่างเป็นดั่งเมฆหมอกที่ลอยผ่านตาไป ทว่าพยับเมฆอึมครึมกลับไม่สลายหายไปด้วย

กลับเป็นทางฝั่งของร้านเตี๋ยจ้างที่เนื่องจากการดื่มเหล้าเลี้ยงอำลากลับบ้านเกิดของหวงถงเซียนกระบี่สำนักกระบี่ไท่ฮุย เซียนกระบี่ผู้เฒ่าต่งซานเกิงออกหน้าด้วยตัวเอง พาเซียนกระบี่ทั้งหมดหกท่านมาดื่มเหล้าร่วมโต๊ะกันที่ร้าน และยังมีเซียนกระบี่อีกสามท่านที่สลักตัวอักษรไว้บนป้ายสงบสุข เป็นเหตุให้กิจการของร้านเหล้าที่เตรียมจะเดินลงเนินกลับคืนมารุ่งโรจน์จนน่าเหลือเชื่อ ผู้ฝึกกระบี่ที่มานั่งยองดื่มเหล้ามีเป็นกลุ่มใหญ่ ขณะเดียวกันทางร้านก็เสนอผักดองที่มีเฉพาะของร้านเยี่ยนจี้ ซื้อเหล้าหนึ่งกาแถมผักดองหนึ่งจาน บวกกับถ้ำสวรรค์จู๋ไห่ที่รสชาติค่อนข้างจืดจาง สูดสวบหนึ่งที เคี้ยวผักดองกร้วมๆ อีกคำ รสชาติเลิศล้ำอย่างถึงที่สุด

การกินการอยู่ของเฉินผิงอันในจวนหนิงมีระเบียบอย่างยิ่ง หากไม่นับรวมการหลอมลมปราณในศาลาหน้าผาสังหารมังกรวันละหกชั่วยามแล้ว ส่วนใหญ่แล้วช่วงเช้าตรู่เขาก็จะต้องมากวาดลานบ้านร่วมกับป๋ายหมัวมัวครึ่งชั่วยาม ช่วงเวลาระหว่างนี้ก็จะคอยสอบถามเรื่องการฝึกหมัดอย่างละเอียด ตอนที่หลี่เอ้อร์ป้อนหมัดให้บนยอดเขาสิงโต เขาพูดละเอียดมากพอ เพียงแต่ว่าปรมาจารย์บนยอดเขาที่แตกต่างกัน ต่างคนก็ต่างบรรยายสัจธรรมของหมัดที่ไม่เหมือนกัน ส่วนใหญ่แล้วรากฐานจะเชื่อมโยงกัน เพียงแต่เส้นทางแตกต่างกันไป ทัศนียภาพจึงไม่ค่อยเหมือนกันนัก ทุกครั้งที่พูดถึงรายละเอียดปลีกย่อย หญิงชรามักจะแสดงกระบวนท่าหมัดให้ดูด้วยตัวเองไปด้วย และเฉินผิงอันก็จะทำเลียนแบบอย่างเข้าท่าเข้าที อันที่จริงหญิงชราปลาบปลื้มอย่างมาก เพราะตอนที่อยู่ในศึกบนถนน เฉินผิงอันได้ใช้กระบวนท่าหมัดของนางด้วย วิชาหมัดของป๋ายเลี่ยนซวงจะอยู่ตรงข้ามกับวิชาหมัดส่วนใหญ่บนโลก ให้ความสำคัญกับการเก็บหมัดมากที่สุด ปณิธานหมัดจะถูกเก็บอยู่ด้านใน ขัดเกลาจนถึงขอบเขตที่สมบูรณ์แบบไร้ช่องโหว่ เลิศล้ำยอดเยี่ยมเสียก่อน แล้วค่อยพูดถึงเรื่องการออกหมัดใส่ศัตรู

ทุกวันตอนเที่ยงจะไปทำความเข้าใจกับกระบี่บินของผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตหยกดิบจากน่าหลันเย่สิงที่ลานประลองยุทธฟ้าดินเล็กเมล็ดงา ใช้เวลาไปประมาณครึ่งชั่วยาม

พอถึงยามจื่อ (ห้าทุ่มถึงตีหนึ่ง) ก็ยังมีการฝึกยุทธอีกหนึ่งครั้ง นี่ก็คือข้อเรียกร้องของน่าหลันเย่สิง คิดอยากจะเรียนแก่นปณิธานกระบี่สองชนิดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงจากเขา สองชั่วยามนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีเยี่ยมที่สุด

เรียนวิชากระบี่กับน่าหลันเย่สิงมักจะบาดเจ็บบ่อยๆ ไม่เหมือนการฝึกหมัดกับป๋ายหมัวมัว แต่อันที่จริงการออกกระบี่ของน่าหลันเย่สิงกลับมีการกะน้ำหนักหนักเบาอย่างดีเยี่ยม แค่มองดูว่าเฉินผิงอันมีบาดแผลเหวอะหวะเท่านั้น เพราะเนื้อหนังที่ปริแตกนั้นล้วนเป็นเพียงบาดแผลเล็กน้อย แต่ป๋ายหมัวมัวกลับสงสารเขามาก มีครั้งหนึ่งที่เฉินผิงอันบาดเจ็บค่อนข้างหนัก การฝึกกระบี่ยามจื่อผ่านไป ตามกฎเดิมแล้วจะต้องดื่มเหล้ากับท่านปู่น่าหลันสองจอก ผลกลับกลายเป็นว่าป๋ายหมัวมัวกลับด่าน่าหลันเย่สิงเสียจนไม่เหลือชิ้นดี ด่าจนหูชา น่าหลันเย่สิงก็ได้แต่ยื่นมือมาปิดปากจอกเหล้า ไม่กล้าเถียงสักคำ อันที่จริงเรื่องการฝึกกระบี่นี้ เฉินผิงอันเคยบอก หนิงเหยาเองก็เคยช่วยพูด พวกเขาต่างก็ไม่ต้องการให้ป๋ายหมัวมัวเป็นกังวล แต่ไม่รู้ว่าเหตุใด หญิงชราที่เรียกได้ว่ารอบรู้มีความสามารถ กลับมีเพียงเรื่องนี้ที่ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไรนัก ไม่อาจปล่อยผ่านไปได้ คนลำบากก็มีแต่น่าหลันเย่สิงแล้ว

ภายหลังได้ยินว่าคอขวดปราณกระบี่สิบแปดหยุดของเฉินผิงอันเริ่มคลายตัว มีลางว่าจะฝ่าทะลุขอบเขต หญิงชราถึงได้ข่มกลั้นความสงสาร พอจะยอมปล่อยผ่านน่าหลันเย่สิงที่ไม่มีคุณความดี มีเพียงคุณความเหนื่อยยากไปได้บ้าง

เกี่ยวกับสิบแปดหยุดที่อาเหลียงเคยปรับปรุงแก้ไขมาก่อนนี้ เฉินผิงอันเคยถามหนิงเหยาเป็นการส่วนตัวว่าเหตุใดจึงสอนให้กับคนแค่ไม่กี่คน

หนิงเหยาสีหน้าเคร่งเครียด บอกว่าไม่ใช่ว่าอาเหลียงไม่อยากสอนคนมากกว่านี้ แต่ไม่กล้า

ตอนนั้นเฉินผิงอันที่นั่งอยู่ในศาลาขนลุกชันด้วยความตกใจ เหงื่อเย็นๆ ผุดออกจากทั่วร่างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หากสอนมากไป ผู้ฝึกกระบี่เผ่าปีศาจรุ่นเยาว์ของตลอดทั้งใต้หล้าเปลี่ยวร้างล้วนสามารถยกวิถีกระบี่ให้สูงขึ้นไปอีกระดับหนึ่งได้พร้อมเพรียงกัน!

หนิงเหยามองเฉินผิงอัน

เฉินผิงอันกล่าว “จนถึงทุกวันนี้ ข้าเพิ่งเคยสอนเผยเฉียนไปคนเดียว”

หนิงเหยาพยักหน้ารับ “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร”

หลังจากนั้นเฉินผิงอันก็ถามว่านอกจากตำราสองเล่มที่จัดพิมพ์แล้ว ในนครแห่งนี้ยังมีผลงานส่วนตัวของเซียนกระบี่ที่แพร่หลายในหมู่ชาวบ้านบ้างหรือไม่ ไม่ว่าจะเป็นผลงานของผู้ฝึกกระบี่ในท้องที่หรือต่างถิ่น ไม่ว่าจะเป็นการเขียนถึงประสบการณ์การเข่นฆ่าที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ หรือบันทึกภูเขาสายน้ำในใต้หล้าเปลี่ยวร้างก็ได้หมด หนิงเหยาบอกว่าหนังสือเบ็ดเตล็ดจำพวกนี้ ทางจวนหนิงมีเก็บไว้ไม่มาก ในหอเก็บตำราส่วนใหญ่จะเป็นตำราอริยะปราชญ์ของเมธีร้อยสำนัก แต่สามารถไปลองเสี่ยงดวงดูที่หอมายาทางเหนือของนครแห่งนั้นได้

แต่เฉินผิงอันกลับเกิดลังเลขึ้นมา

ตลาดแห่งนั้นประหลาดอย่างมาก รากฐานของมันคือสิ่งมายาภาพลวงตาที่แท้จริง แต่กลับรวมตัวอยู่อย่างยาวนานไม่สลายหายไปไหน จนกลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้จริง หอแก้วเสาหยก มีพลังอำนาจน่าเกรงขาม ประหนึ่งจวนตระกูลเซียน คือกลุ่มสิ่งปลูกสร้างหลากหลายสีสันที่มีมากเกือบสี่สิบกว่าหลัง สามารถรองรับคนได้มากหลายพันคน เดิมทีตัวนครก็มีการป้องกันที่เข้มงวดอยู่แล้ว สำหรับคนต่างถิ่น เข้าออกล้วนไม่ง่าย ดังนั้นพ่อค้ารายใหญ่ของใต้หล้าไพศาลที่ทำการค้าอย่างยาวนานกับกำแพงเมืองปราณกระบี่ล้วนจะต้องไปทำการค้าที่นั่น ของประหลาดแปลกตา ของโบราณหายาก สมบัติอาคมอาวุธหนัก มีสารพัดรูปแบบ ทุกๆ หนึ่งร้อยปีหอมายาแห่งนั้นจะกลายเป็นภาพมายา ผู้ฝึกตนที่พักอยู่ที่นั่นจะต้องย้ายออกมาครั้งหนึ่ง ไม่ว่าจะคนหรือวัตถุก็ล้วนต้องย้ายออก รอให้หอมายารวมตัวกลับเป็นสิ่งที่จับต้องได้จริงอีกครั้งถึงจะย้ายเข้าไปอยู่ข้างในได้ใหม่

หนิงเหยาเคยถูกลอบฆ่าที่นั่นครั้งหนึ่ง

ป๋ายหมัวมัวก็ต้องขอบเขตถดถอยจากผู้ฝึกยุทธขอบเขตสิบมาเป็นขอบเขตยอดเขาที่นั่นเช่นกัน ผู้ฝึกยุทธเต็มตัวจะไม่เหมือนกับผู้ฝึกลมปราณที่ขอบเขตถดถอยทั่วไป นี่จึงแสดงให้เห็นว่าการลอบฆ่าในปีนั้นอันตรายและโหดร้ายมากแค่ไหน

เฉินผิงอันไม่ได้รับปากว่าจะไปที่นั่นกับหนิงเหยา เขาแค่คิดจะให้คนช่วยรวบรวมตำรามาให้ ก็แค่ต้องจ่ายเงินเท่านั้น ไม่อย่างนั้นจะทำงานเหนื่อยยากหาเงินมาอย่างลำบากเพื่ออะไร

หากไม่พูดถึงการเข่นฆ่าที่ทุ่มเอาทุกวิธีการที่มีออกมาใช้ พูดถึงแค่ความช้าเร็วในการฝึกตน

ต่อให้เฉินผิงอันไม่เปรียบเทียบกับหนิงเหยา ลำพังเพียงแค่เปรียบเทียบกับพวกเตี๋ยจ้าง เฉินซานชิว เขาก็ยังคงรู้สึกละอายใจที่ตัวเองสู้ไม่ได้อยู่ดี มีครั้งหนึ่งเยี่ยนจั๋วที่อยู่บนสนามประลองยุทธ บอกว่าจะ ‘ถ่ายทอดวิชาแทนอาจารย์’ จึงถ่ายทอดวิชาหมัดล้ำโลกชุดนั้นให้แก่แม่นางน้อยกวอจู๋จิ่ว เฉินผิงอันนั่งมองอยู่ด้านข้าง ไม่สนใจหนึ่งคนโตหนึ่งเด็กที่ก่อเรื่องเหลวไหล เพียงแค่เหลือบตามองไปยังภาพบรรยากาศการหลอมปราณวิญญาณของเฉินซานชิวกับต่งฮว่าฝูที่อยู่ในศาลา พวกเขาใช้สะพานแห่งความเป็นอมตะเป็นสะพานเชื่อมโยงระหว่างฟ้าดินเล็กใหญ่ ปราณวิญญาณไหลวนอย่างรวดเร็วจนทำให้คนต้องมองตามตาไม่กะพริบ เฉินผิงอันมองแล้วก็ให้กลัดกลุ้มเล็กน้อย มักรู้สึกว่าการเข้าฌานทำสมาธิของตนในทุกวันนี้ผิดต่อสถานที่ฮวงจุ้ยดีเยี่ยมอย่างหน้าผาสังหารมังกรแห่งนี้ยิ่งนัก

หนิงเหยาที่ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยปลอบใจว่า “สะพานแห่งความเป็นอมตะของเจ้ายังสร้างไม่เสร็จสมบูรณ์ อีกทั้งพวกเขาสองคนยังเป็นผู้ฝึกตนโอสถทอง เจ้าถึงได้รู้สึกว่าห่างชั้นไกลมาก รอให้เจ้ารวบรวมวัตถุแห่งชะตาชีวิตครบห้าชิ้น ห้าธาตุช่วยสนับสนุนส่งเสริมกันและกัน ตอนนี้วัตถุแห่งชะตาชีวิตทั้งสามชิ้นอย่างตราประทับอักษรน้ำ ดินของขุนเขาทั้งห้าแห่งแจกันสมบัติทวีป เทวรูปไม้ ระดับขั้นของวัตถุทั้งสามสิ่งนี้ล้วนดีมากพอ จึงทำให้มีเค้าโครงของฟ้าดินขนาดเล็กแล้ว ต้องรู้ว่าต่อให้อยู่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ ผู้ฝึกกระบี่เซียนดินส่วนใหญ่ก็ยังไม่มีห้องโอสถที่ซับซ้อนขนาดนี้”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ผู้ฝึกกระบี่มีกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตที่ดีพอเล่มหนึ่งก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีวัตถุแห่งชะตาชีวิตมากมายขนาดนี้มาช่วยประคับประคองเสียหน่อย”