กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 600

เถาเหวินกินบะหมี่หยางชุนคำใหญ่ คีบผักดองหนึ่งคำแล้วเริ่มเคี้ยว “ตั้งแต่ท่านอาหญิงของเจ้าจากไป ข้าจำได้ว่าตอนนั้นเคยพูดกับเจ้าครั้งหนึ่งว่า ในอนาคตหากมีเรื่องอะไร ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ข้าก็สามารถช่วยเจ้าได้หนึ่งครั้ง ทำไมเจ้าถึงไม่เปิดปาก”

เฉิงเฉวียนยิ้มกว้าง “ก็เพราะข้าคิดว่าวันหน้าหากได้ลงจากหัวกำแพงไปสังหารศัตรูจะขอให้ท่านอาเถาช่วยชีวิตครั้งหนึ่งไงล่ะ ตอนนี้แค่ขาดเงิน ต่อให้จะกลัดกลุ้มแค่ไหนก็ยังเป็นเรื่องเล็ก ถึงอย่างไรก็ดีกว่าไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”

พูดมาถึงตรงนี้ เฉิงเฉวียนก็หน้าซีดขาว ทั้งละอายใจ ทั้งกระวนกระวายใจ สายตาเต็มไปด้วยแววเสียใจ นึกอยากจะตบบ้องหูตัวเองแรงๆ สักครั้ง

เถาเหวินมีสีหน้าเป็นปกติ พยักหน้าเอ่ยว่า “คิดแบบนี้ได้ถือว่าดีมาก”

เฉิงเฉวียนเองก็อารมณ์ผ่อนคลายตามไปด้วย “อีกอย่าง เมื่อก่อนท่านอาเหวินเองก็มีหนี้บานเบอะอยู่แล้ว”

เถาเหวินหัวเราะ “ก็จริงนะ”

เถาเหวินใช้เสียงในใจเอ่ย “จะช่วยแนะนำงานหนึ่งให้เจ้า ข้าสามารถให้เจ้าเบิกเงินฝนธัญพืชได้ล่วงหน้าก่อนหนึ่งเหรียญ จะทำหรือไม่? นี่ไม่ใช่ความต้องการของข้า แต่เป็นความคิดของเถ้าแก่รองผู้นั้น เขาบอกว่าโหงวเฮ้งของเจ้าดี แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นคนซื่อตรง ดังนั้นเจ้าจึงค่อนข้างเหมาะสม”

เฉิงเฉวียนได้ยินเสียงริ้วคลื่นในหัวใจแล้วก็เอ่ยอย่างสงสัยว่า “หมายความว่าอย่างไร? ร้านเหล้ารับสมัครคนงานระยะยาวหรือ? ข้าว่าไม่เห็นจำเป็นเลย มีแม่นางเตี๋ยจ้างและจางเจียเจิน อีกอย่างร้านก็ไม่ใหญ่ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว แล้วนับประสาอะไรกับที่ต่อให้ข้ายินดีจะช่วยเหลือ ก็คงต้องทำงานนานถึงปีมะโว้นั่นแหละถึงจะเก็บเงินด้พอ”

เถาเหวินกล่าวอย่างจนใจ “เถ้าแก่รองมองคนไม่ผิดจริงๆ ด้วย”

เซียนกระบี่คนหนึ่งที่กินบะหมี่หยางชุนคำเล็กๆ กับผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตชมมหาสมุทรคนหนึ่งที่จิบเหล้าคำเล็กๆ หลังจากพูดคุยกันอย่างลับๆ ล่อๆ เสร็จ เฉิงเฉวียนก็ขยี้ซีกหน้าตัวเองแรงๆ ดื่มเหล้าคำใหญ่ พยักหน้ารับรัวๆ การค้าครั้งนี้ เขาตกลงทำแล้ว!

เถาเหวินนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ นึกถึงคำพูดประโยคหนึ่งที่เถ้าแก่รองผู้นั้นเคยบอกเอาไว้ จึงเอ่ยเตือนเฉิงเฉวียนตามคำพูดของอีกฝ่าย “เจ้ามือมีกฎของเจ้ามือ โต๊ะพนันมีกฎของโต๊ะพนัน หากเจ้าเอามันมาปะปนกับมิตรภาพระหว่างสหาย ถ้าอย่างนั้นวันหน้าก็ไม่มีโอกาสได้ร่วมงานกันอีกแล้ว”

เฉิงเฉวียนพยักหน้ารับ

หลังจากเฉิงเฉวียนเดินจากไปได้ไม่นานเท่าไร ทางฝั่งของเฉินผิงอัน พวกฉีจิ่งหลงก็ออกไปจากร้านเหล้าเช่นกัน เถ้าแก่รองจึงยกชามเหล้ามานั่งลงข้างกายเถาเหวิน ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “เซียนกระบี่เถา ได้เงินฝนธัญพืชไปหลายร้อยจนเกือบถึงพันเหรียญ ยังจะดื่มเหล้าประเภทนี้อีกหรือ? ค่าเหล้าของพวกเราวันนี้ เซียนกระบี่ใหญ่เถาไม่เลี้ยงหน่อยหรือ?”

เถาเหวินคิดแล้วก็รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร จึงเตรียมจะพยักหน้าตอบตกลง คิดไม่ถึงว่าเถ้าแก่รองจะรีบใช้เสียงในใจเอ่ยว่า “อย่าตะโกนเรียกให้คิดเงินโดยตรง แต่ให้บอกทุกคนที่นั่งอยู่ว่า ไม่ว่าวันนี้จะดื่มเหล้าไปมากน้อยเท่าไร ท่านเถาเหวินจะช่วยจ่ายเงินค่าเหล้าให้ครึ่งหนึ่ง จ่ายแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ไม่อย่างนั้นข้าที่เลือกท่านมาคงเสียเวลาเปล่า แม้แต่พวกนักพนันที่เพิ่งจะเข้าวงการก็ยังรู้ว่าพวกเราสองคนร่วมมือกันเป็นเจ้ามือหลอกคนอื่น แต่หากข้าแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้จักท่านก็ยิ่งไม่ได้ จะต้องทำให้พวกเขาทั้งไม่กล้าเชื่ออย่างหมดใจแล้วก็ไม่กล้าสงสัยอย่างเต็มที่ กึ่งเชื่อกึ่งสงสัยคือกำลังดี วันหน้าพวกเราสองคนถึงจะเป็นเจ้ามือต่อไปได้ ที่ต้องการก็คือให้เจ้าพวกตะพาบที่แม้แต่ดื่มเหล้าก็ยังขี้เหนียวพวกนี้เข้าใจว่าตัวเองคิดถูกต้องแล้ว”

เถาเหวินใช้เสียงในใจด่าว่า “นี่มันอะไรกัน วันๆ ในสมองเจ้าคิดแต่เรื่องอะไรอยู่? ข้าว่านะ หากเจ้าเอาความตั้งใจนี้ไปใช้กับการฝึกกระบี่ ไม่ถึงสิบปี มารดามันเถอะ ป่านนี้ก็ได้เป็นเซียนกระบี่ไปนานแล้ว”

แต่เถาเหวินก็ยังตีหน้าเคร่งเอ่ยกับทุกคนว่า ค่าเหล้าวันนี้ ภายในจำนวนห้ากา เขาเถาเหวินก็จะช่วยจ่ายให้ครึ่งหนึ่ง ถือเป็นการขอบคุณที่ทุกคนช่วยสนับสนุน มาเดิมพันที่บ่อนของเขา แต่ค่าเหล้าห้าการวมถึงห้ากาขึ้นไป ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเถาเหวินแม้แต่อีแปะเดียว ไสหัวไปให้ไกลข้า ในกระเป๋ามีเงินก็ควักจ่ายค่าเหล้าเอง ไม่มีเงินก็ไสหัวกลับบ้านไปดื่มฉี่กินนมเสีย

เฉินผิงอันฟังคำพูดของเถาเหวินแล้วก็รู้สึกว่าไม่เสียแรงที่อีกฝ่ายคือเซียนกระบี่ตัวจริงเสียจริง ช่างมีคุณสมบัติของคนเป็นเจ้ามือยิ่งนัก! แต่ถึงท้ายที่สุดแล้วก็ยังเป็นเพราะสายตามองคนของตนดี

เฉินผิงอันดื่มเหล้าคำเล็ก ใช้เสียงในใจเอ่ยถาม “เฉิงเฉวียนผู้นั้นตอบตกลงแล้วหรือ?”

เถาเหวินวางตะเกียบลง กวักมือขอเหล้าจากเด็กหนุ่มอีกหนึ่งกา เอ่ยว่า “เจ้าน่าจะรู้ว่าทำไมข้าถึงไม่ได้จงใจให้ความช่วยเหลือเฉิงเฉวียนกระมัง?”

เฉินผิงอันกล่าว “รู้ เพราะอันที่จริงท่านไม่อยากให้เขาออกจากหัวกำแพงเมืองไปเข่นฆ่าศัตรูเร็วเกินไปนัก ไม่แน่อาจยังหวังให้เขาหยุดอยู่ในขอบเขตน่ากระอักกระอ่วนที่ไม่สูงไม่ต่ำนี้ไปตลอด เป็นนักพนันก็ดี เป็นผีขี้เหล้าก็ช่าง ด้วยนิสัยของเฉิงเฉวียน ถึงอย่างไรนิสัยของเขาก็ไม่เลวร้ายไปอย่างไร ทุกวันนี้ต้องคอยกลัดกลุ้มอยู่กับเรื่องน้อยใหญ่ แต่ถึงอย่างไรก็ดีกว่าตาย ส่วนเรื่องเล็กๆ ในบ้านของท่านอาเหวินนั้น ต่อให้หนึ่งปีมานี้ข้าอุดหูไว้ก็ยังได้ยินมาอยู่ดี กำแพงเมืองปราณกระบี่มีข้อหนึ่งที่ทั้งดีและไม่ดี นั่นคือคำพูดคำจาของผู้คนไร้ยำเกรง ต่อให้เป็นเซียนกระบี่ใหญ่แค่ไหนก็ยากจะปกปิดได้”

เถาเหวินโบกมือ “ไม่คุยเรื่องพวกนี้ ดื่มเหล้า”

เถาเหวินพลันถามว่า “ทำไมไม่ลงเดิมพันว่าตัวเองแพ้ไปเลย? บ่อนหลายแห่ง อันที่จริงล้วนมีการเดิมพันนี้อยู่ หากเจ้าใจเด็ดสักหน่อย คาดว่าอย่างน้อยที่สุดก็น่าจะได้เงินฝนธัญพืชมาหลายสิบเหรียญ พวกเซียนกระบี่หลายคนที่ขาดทุนคงเต้นผางด่ามารดาเจ้าน่าดูเลยล่ะ”

เฉินผิงอันพูดเสียงขุ่น “หนิงเหยาบอกไว้ก่อนแล้วว่า ห้ามไม่ให้ข้าแพ้ ท่านคิดว่าข้าจะกล้าแพ้หรือ? เพื่อเงินเกล็ดหิมะแค่ไม่กี่สิบเหรียญ ไม่เพียงแต่ชีวิตครึ่งหนึ่งหายไป กลางดึกกลางดื่นยังกลับบ้านไม่ได้ ต้องมาปูผ้านอนบนพื้นที่ร้านนี่ คุ้มค่าหรือ?”

เถาเหวินหัวเราะเสียงดังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาตบไหล่คนหนุ่ม “กลัวเมียไม่ใช่เรื่องน่ากลัว ดีมาก พยายามเข้าอีก”

เฉินผิงอันยิ้ม ชนชามเหล้ากับเถาเหวิน

เถาเหวินพูดปลงอนิจจังเสียงเบา “เฉินผิงอัน มีความรู้สึกร่วมกับความสุขความทุกข์ การพบการพรากของคนอื่นมากเกินไป อันที่จริงไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “คนที่พูดประโยคแบบนี้ออกมาได้ ก็ควรจะพูดกับตัวเอง ถามเองตอบเอง เสพสุขอยู่กับตัวเอง”

เถาเหวินอึ้งตะลึง จากนั้นก็พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม เพียงแต่เปลี่ยนหัวข้อใหม่ว่า “เกี่ยวกับเรื่องกฎบนโต๊ะพนัน ข้าก็พูดกับเฉิงเฉวียนไปตามตรงแล้ว”

เฉินผิงอันแกว่งชามเหล้า เอ่ยว่า “หากสามารถรักษากฎของการทำการค้าไว้ได้ตลอดเวลา เป็นเรื่องดี แต่หากวันใดเฉิงเฉวียนที่รักษากฎมาโดยตลอดยังคงยินดีทำลายกฎเพื่อสหายคนใด ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าเฉิงเฉวียนผู้นี้มีค่าควรแก่การคบหาอย่างแท้จริง ถึงเวลานั้นต่อให้ท่านอาเถาไม่ยอมให้เขายืมเงิน ช่วยด้านการฝึกตนเฉิงเฉวียน ข้าจะทำเอง บอกตามตรง ก่อนจะมาเป็นเถ้าแก่รอง ข้าเคยมีฉายาอยู่สองอย่างที่เลื่องลือไปทั้งใต้หล้าไพศาล และยิ่งเป็นฉายาที่สมชื่อมากยิ่งกว่า หนึ่งคือเฉินคนดี อีกหนึ่งคือกุมารแจกทรัพย์!”

เถาเหวินชี้ไปยังชามเหล้าในมือเฉินผิงอัน “ก้มหน้าลงมอง ยังมีหน้าเหลืออยู่หรือไม่”

เฉินผิงอันก้มหน้าแล้วก็กล่าวอย่างตกตะลึงว่า “เด็กรุ่นเยาว์ผู้นี้เป็นใคร โกนหนวดแล้วก็หล่อเหลาไม่เบา”

……

ในห้องหนังสือของเจ้าประมุขตระกูลเยี่ยน

เจ้าอ้วนเยี่ยนยืนอยู่หน้าห้องประตูหนังสืออย่างกล้าๆ กลัวๆ

ก่อนหน้านี้พอบิดาได้ยินเรื่องการถามหมัดหน้าจวนหนิงก็มอบเงินฝนธัญพืชให้เยี่ยนจั๋วหนึ่งเหรียญโดยลงเดิมพันว่าเฉินผิงอันจะเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ด้วยหมัดเดียว

ต่อให้เยี่ยนจั๋วจะมั่นใจในตัวเฉินผิงอันมาก แต่ก็ยังรู้สึกว่าเงินฝนธัญพืชเหรียญนี้ต้องลอยหายไปตามสายน้ำแน่นอน แต่เยี่ยนหมิงผู้เป็นบิดากลับบอกว่า ต่อให้ลงเดิมพันผิดก็ไม่เป็นไร

ดังนั้นเมื่อเยี่ยนจั๋วได้เงินมาแล้วจึงคิดว่าควรจะทำให้มั่นคงสักหน่อย เลยตัดสินใจแอบลงเดิมพันแทนบิดาโดยพลการว่าเฉินผิงอันจะชนะได้ภายในสามหมัดและสิบหมัด นอกจากเงินฝนธัญพืชเหรียญนี้แล้ว ตนยังเอาเงินเก็บของตัวเองเป็นเงินร้อนน้อยสองเหรียญมาลงเดิมพันว่าเฉินผิงอันจะสามารถล้มคว่ำอวี้เจวี้ยนฟูสตรีสูงศักดิ์จากแผ่นดินกลางคนนั้นได้ภายในร้อยหมัดด้วย ผลคือใครเล่าจะไปคาดคิดได้ว่า เฉินผิงอันจะเสนอวิธีการประลองฝีมือที่ตนเองเสียเปรียบอย่างถึงที่สุดแก่อวี้เจวี้ยนฟู ส่วนอวี้เจวี้ยนฟูผู้นั้นก็เลอะเลือนนัก หลังปล่อยไปหนึ่งหมัดก็ถึงกับยอมแพ้โดยตรง มารดามันเถอะ เจ้าน่าจะยอมทนรับอีกสักสองสามหมัดสิ เฉินผิงอันเป็นขอบเขตร่างทอง เจ้าอวี้เจวี้ยนฟูก็เป็นขอบเขตร่างทองที่รากฐานดีเยี่ยมอย่างถึงที่สุดเหมือนกันไม่ใช่หรือ?