กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 636

ชั่วขณะนั้นในห้องก็มีแต่เสียงเปิดหน้าหนังสือ เจ้าของเรือแต่ละลำย่อมเชี่ยวชาญด้านคิดบัญชีการค้าอยู่แล้ว เพราะถึงอย่างไรก็เป็นความถนัด เป็นความสามารถประจำตัวของพวกเขา

พอได้รับเจตจำนงจากใต้เท้าอิ่นกวาน เซียนกระบี่จึงจากไปกันเกินครึ่ง

ลี่ไฉ่ ขู่เซี่ย หยวนชิงสู่ เซี่ยจื้อ ซ่งพิ่น ผูเหอต่างก็กลับไปที่กำแพงเมืองปราณกระบี่กันแล้ว

หมี่อวี้ เกาขุยกลับยังอยู่ต่อ

เส้าอวิ๋นเหยียนยังคงนั่งอยู่ตรงหน้าประตู เซียนกระบี่ผู้ยิ่งใหญ่ เมื่ออยู่ในเขตอิทธิพลบ้านตัวเอง คนที่ยอมทำหน้าที่เป็นเทพทวารบาลเช่นนี้กลับมีให้เห็นไม่บ่อยนัก

เซี่ยซ่งฮวายังต้อง ‘คุ้มกัน’ เรือข้ามฟากลำหนึ่งของธวัลทวีปให้ออกไปจากภูเขาห้อยหัวด้วยตัวเอง แน่นอนว่าย่อมไม่ออกไปจากเรือนชุนฟานทั้งอย่างนี้

คำพูดของเซียนกระบี่ท่านหนึ่งจะเอาไว้แค่ข่มขู่คนอย่างเดียวได้อย่างไร?

เยี่ยนหมิงและน่าหลันไฉ่ฮ่วนแน่นอนว่ายังจำเป็นต้องอยู่ต่อ ในอนาคตการไปมาหาสู่กับเหล่าพ่อค้าอย่างเป็นรูปธรรมย่อมต้องการให้ทั้งสองท่านนี้ร่วมมือกับเส้าอวิ๋นเหยียน คอยทำการค้าสอดประสานกับเรือข้ามฟากของแปดทวีปที่เรือนชุนฟานแห่งนี้

การค้าที่เรือนชุนฟานในคืนนี้นับว่าไม่เล็กเลยจริงๆ

อาณาเขตแปดทวีปของใต้หล้าไพศาล ราชวงศ์ สำนักบนภูเขาและตระกูลเซียนชนชั้นสูงน้อยใหญ่หลายร้อยแห่ง ในอนาคตต่างก็ต้องมีความเคลื่อนไหวเพราะบทสนทนาในค่ำคืนนี้

เฉินผิงอันนั่งอยู่บนตำแหน่งประธานตลอดเวลา คอยดื่มเหล้าที่หมี่อวี้มอบให้ ไม่เอ่ยเร่งรัดเจ้าของเรือลำใด

มือหนึ่งถือกาเหล้า อีกมือหนึ่งกำเป็นหมัดเบาๆ แล้วก็คลายออก

บางทีในห้องนี้คนที่เกลียดแค้นเฉินผิงอันมากที่สุดอาจจะเป็นน่าหลันไฉ่ฮ่วน

และการที่เกาขุยยังอยู่ต่อก็เพียงแค่เพราะเรื่องเดียว สังหารน่าหลันไฉ่ฮ่วน!

เกลียดแค้นมากนัก แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ส่วนใหญ่แล้วสาเหตุมักเป็นเพราะมีความหวาดกลัวมากกว่าความเกลียด

ความหวาดกลัวที่เพิ่มพูนขึ้นของน่าหลันไฉ่ฮ่วนเกิดขึ้นเพราะถ้อยคำในใจที่อิ่นกวานหนุ่มเอ่ยกับนาง “คนนอกพวกนี้ข้ายังสามารถจูงจมูกให้พวกเขาทำการค้าด้วยได้ แค่คนกันเองที่ในมือกุมอำนาจแท้จริงคนหนึ่ง ข้าจะอดทนไม่ได้เลยหรือ? ไม่มีเหตุผลเช่นนี้หรอก น่าหลันไฉ่ฮ่วน ข้ารับรองกับเจ้าเลยว่า ไม่มีทางทำให้กำลังทรัพย์ของตระกูลน่าหลันต้องเสียเปรียบมากนัก หากโชคดียังจะได้กำไรอีกด้วย เพียงแต่เรื่องของโชคชะตานั้น ข้ากลับรับรองอะไรไม่ได้แล้ว”

น่าหลันไฉ่ฮ่วนเองก็กล้ารับรองเรื่องบางอย่าง นางคิดว่าตัวเองควรจะพูดคุยกับอิ่นกวานหนุ่มอย่างจริงใจแบบแท้จริงแล้ว

เพียงแต่ว่ามันไม่เพียงแต่ไม่สามารถแก้ไขสถานการณ์จนตรอกของนางในเวลานี้ได้ กลับกลายเป็นทำให้นางต้องเจอกับความหวาดกลัวที่ใหญ่หลวงที่สุด เกาขุยยังคงไม่ออกไปจากเรือนชุนฟาน ยังคงนั่งดื่มเหล้าเงียบๆ อยู่ห่างไปไม่ไกล เหล้าที่เขาดื่มไม่ใช่เหล้าหมักตระกูลเซียนของเรือนชุนฟาน แต่เป็นเหล้าถ้ำสวรรค์จู๋ไห่

น่าหลันไฉ่ฮ่วนสงบจิตใจแล้วเริ่มคิดวิเคราะห์รายละเอียดทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบของการพูดคุยธุระในค่ำคืนนี้ พยายามที่จะทำความเข้าใจคนหนุ่มให้มากขึ้น

ก่อนหน้านี้นางไม่เคยพูดคุยสมาคมกับเฉินผิงอันหรือเถ้าแก่รองผู้นี้อย่างแท้จริงมาก่อน เพียงแต่ว่าพอเขากลายเป็นใต้เท้าอิ่นกวาน ทั้งสองฝ่ายถึงได้คุยธุระกันครั้งหนึ่ง ซึ่งการคุยครั้งนั้นก็ไม่ชวนให้เบิกบานใจสักเท่าไร

น่าหลันไฉ่ฮ่วนคิดถึงประโยคสุดท้ายของอิ่นกวานหนุ่มที่เหมือนคำพูดสรุปแบบตอกปิดฝาโลงขึ้นมาได้

การเอาจริงเอาจังกับการตีความตัวอักษรของบัณฑิต ช่างน่ากลัวจริงๆ

ตามความเคยชินของใต้หล้าไพศาล เดิมทีควรเป็น ‘ใช้ความรู้สึกทำให้ซาบซึ้งใจ ใช้เหตุผลทำให้เข้าใจ’ แต่ก่อนหน้านี้เฉินผิงอันกลับพูดว่า ‘ใช้เหตุผลทำให้เข้าใจ ใช้ความรู้สึกทำให้ซาบซึ้งใจ’

ความรู้สึก ก็คือความสัมพันธ์ควันธูป คือสิ่งที่คนทำการค้าเรือข้ามฟากของเก้าทวีปล้วนลืมเลือนกันไปแล้ว กลับเป็นกำแพงเมืองปราณกระบี่ที่ยังคงจดจำไม่เคยลืม

เหตุผล ก็ยิ่งเรียบง่าย คือเซียนกระบี่ ผู้ฝึกกระบี่ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ที่ใช้กระบี่บินตัดหัวคน

หลังจากนั้นถึงจะเป็นการใช้ทรัพย์สินเงินทองมาทำให้คนหวั่นไหวซึ่งเป็นวิธีการธรรมดาสามัญและหน้าเลือดที่สุด ทุกคนนั่งลงคุยกัน ต่างก็พูดจากันดีๆ ทำการค้าร่วมกันดีๆ

เพียงแต่ว่าอันที่จริงการข่มขู่ที่อำมหิตที่สุดของเฉินผิงอันก่อนหน้านี้ ไม่ใช่การที่เซียนกระบี่ตั้งท่าว่าอาจสังหารคนได้ทุกเมื่อ แต่เป็นการตัดขาดที่พุ่งตรงไปยังผลประโยชน์ของตัวเจ้าของเรือบางคน

หากไม่พูดถึงน้ำใจ กฎเกณฑ์การซื้อขายหรือกิจการของสำนักใดๆ ก็ตาม เฉินผิงอันเลือกที่จะจับคู่เข่นฆ่ากับคู่ต่อสู้โดยตรง ยกตัวอย่างเช่นการที่เขายกเรื่องจวนสวนตัวในแถบภูเขาตี่ลี่แห่งอุตรกุรุทวีปของอู๋ฉิว ถังเฟยเฉียน รวมไปถึงชื่อเสียงของผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนทั้งสองท่านนี้มาพูดขู่

ทำให้อยู่ไม่สู้ตาย

แน่นอนว่าก็ยังมีชีวิตของเจียงเกาไถแห่ง ‘หนันจี’ และหลิ่วเซินผู้ดูแลเรือข้ามทวีป ‘หนีซาง’

บอกว่าให้ตายก็ต้องตาย

อย่ามาคุยเรื่องรากฐานสำนัก หรือคุยเรื่องโรคร้ายซ่อนแฝงที่เกิดขึ้นหลังจากพลิกโต๊ะไม่ทำการค้าอะไรพวกนั้นกับข้า ขอแค่ใครก็ตามที่ลุกขึ้นจากที่นั่ง ถ้าอย่างนั้นคนที่ต่อจากนี้กำแพงเมืองปราณกระบี่ที่จะเป็นปฏิปักษ์ด้วย จะวางยาให้ถูกโรคของพวกเจ้า ก็มีเพียงใครบางคนที่อยู่ตรงหน้าอิ่นกวานหนุ่มเท่านั้น