กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 642

แน่นอนว่าเรื่องโชคด้านความสัมพันธ์กับผู้คนของหร่วนฉงก็ทำให้ซ่งเหอฮ่องเต้หนุ่มได้เปิดหูเปิดตาแล้วจริงๆ

ก่อนหน้านี้ก่อนที่จะเข้าไปประชุมในห้องทรงพระอักษร ฉีเจินแห่งสำนักโองการเทพ บรรพจารย์ศาลลมหิมะ ผู้ฝึกกระบี่ผู้คุมกฎของภูเขาเจินอู่ หลิวเหล่าเฉิงแห่งสำนักเจินจิ้ง แม้แต่ซานจวินสี่ท่านที่มีเว่ยป้อ จิ้นชิงเป็นหนึ่งในนั้น รวมไปถึงเจ้าประมุลสกุลสวี่ของนครลมเย็นก็ล้วนพูดคุยกับหร่วนฉงได้ถูกคอ แล้วพวกเขายังเป็นฝ่ายที่เปิดปากชวนคุยก่อนด้วย อย่างน้อยที่สุดก็เป็นฝ่ายเอ่ยทักทายก่อน นี่ถือว่าเป็นการปฏิบัติอย่างมีมารยาทมากพอแล้ว

มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

หร่วนฉงคุยไม่เก่งก็จริง แต่ผู้ฝึกตนบนภูเขา นิสัยใจคอเป็นอย่างไร เมื่อเวลานานวันเข้าก็ยากที่จะปกปิดได้

คนที่รู้จักกับหร่วนฉงล้วนหาข้อตำหนิของหร่วนฉงไม่เจอ ส่วนใหญ่ล้วนยินดีคบค้ากับเขาอย่างจริงใจ ส่วนคนที่ไม่รู้จัก ขอแค่เอ่ยถึงหร่วนฉงขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นหร่วนฉงของศาลลมหิมะในอดีต หรือเจ้าสำนักหร่วนในทุกวันนี้ ก็ล้วนยินดีเอ่ยถ้อยคำดีๆ เกี่ยวกับอาจารย์หลอมกระบี่อันดับหนึ่งแห่งแจกันสมบัติทวีปท่านนี้

วันนี้หร่วนฉงปรากฏตัวอย่างที่หาได้ยาก เขาเรียกหาลูกศิษย์รุ่นแรกทุกคนให้มากินข้าวร่วมโต๊ะกัน

ลูกศิษย์ใหญ่เปิดขุนเขาในทำเนียบศาลบรรพจารย์สำนักกระบี่หลงเฉวียน ต่งกู่ ในอดีตหลังจากเลื่อนเป็นโอสถทองแล้วก็เปิดยอดเขาเป็นของตัวเอง แต่จุดที่ชวนให้ต่งกู่กระอักกระอ่วนมากที่สุดนั้นอยู่ที่ว่าเขาไม่ได้เป็นผู้ฝึกกระบี่ รวมไปถึงรากฐานชาติกำเนิดของเขาก็ยิ่งยากจะเอามาเอื้อนเอ่ยได้ ทุกวันนี้ทางฝั่งราชสำนักต้าหลี รวมไปถึงภูเขาตระกูลเซียนบางแห่งต่างก็เริ่มมีคำซุบซิบนินทาบ้างแล้ว

แรกเริ่มสุดสวีเสี่ยวเฉียวคือผู้ฝึกกระบี่ของศาลลมหิมะ หลังจากทำความผิดใหญ่หลวงแล้วถูกขับไล่ออกจากสำนัก นางก็มาหาหร่วนฉง เมื่อตัดนิ้วโป้งมือขวาที่ใช้กุมกระบี่ด้วยตัวเอง นางถึงได้กลายเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดของหร่วนฉง

เซี่ยหลิงเป็นผู้ฝึกกระบี่ที่ฟูมฟักกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตเล่มหนึ่งมาได้นานแล้ว ไม่เพียงเท่านี้ นอกจากอาวุธเซียนที่ลู่เฉินมอบให้ชิ้นนั้น บรรพบุรุษเซี่ยสือก็ยังทยอยมอบสมบัติหนักอีกสองชิ้นให้แก่หลานชายในตรอกเถาเย่ผู้นี้ ชิ้นแรกคือของตกทอดของเซียนกระบี่แห่งอุตรกุรุทวีป มีชื่อว่า ‘ใบท้อ’ (เถาเย่) ถูกเซี่ยหลิงนำมาหลอมเป็นหนึ่งในวัตถุแห่งชะตาชีวิต และยังมีน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่อีกลูกหนึ่งที่ระดับขั้นสูงอย่างถึงที่สุด มีชื่อว่า ‘จันทร์เต็มดวง’

อาจารย์และลูกศิษย์สี่คนนั่งม้านั่งยาวกันคนละตัวพอดี

ตอนนี้หร่วนซิ่วยังอยู่ในอาณาเขตของอดีตขุนเขากลาง หร่วนฉงคิดอยากจะคีบกับข้าวให้ใครก็ล้วนไม่มีโอกาส

แม้ว่าบุตรสาวที่รักจะไม่อยู่ แต่เพียงแค่คิดว่าทุกวันนี้เจ้าตะพาบผู้นั้นก็ไม่อยู่ภูเขาลั่วพั่วเหมือนกัน หร่วนฉงก็สบายใจได้หลายส่วนแล้ว

หร่วนฉงเอ่ย “ต่งกู่ ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกกับข้าว่าจะพยายามเลื่อนขั้นเป็นก่อกำเนิดให้ได้ภายในร้อยปีใช่ไหม?”

ต่งกู่รีบวางตะเกียบและถ้วยข้าวลง เช็ดมุมปาก ตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “ใช่ขอรับอาจารย์”

หร่วนฉงเอ่ย “ถ้าอย่างนั้นก็อย่าให้ความช้าความเร็วในการเดินบนเส้นทางการฝึกตนของผู้อื่นส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจของตัวเอง บีบให้ตัวเองเลื่อนขั้นเป็นก่อกำเนิดก่อนกำหนด ฝึกตนพิสูจน์มรรคา ล้วนถือเป็นความสามารถของตัวเองทั้งสิ้น ตัวอยู่ในสำนักกระบี่หลงเฉวียน ไม่ได้เป็นผู้ฝึกกระบี่แล้วอย่างไร คนนอกหัวเราะเยาะแล้วอย่างไร ต่อให้วันหน้าถูกสวีเสี่ยวเฉียว เซี่ยหลิงแซงหน้า แล้วจะอย่างไร? เจ้าก็จะไม่ใช่ลูกศิษย์ใหญ่เปิดขุนเขาของสำนักกระบี่หลงเฉวียนข้าแล้วหรือ? เมื่อไหร่กันที่สำนักกระบี่หลงเฉวียนจำเป็นต้องอาศัยหมัดมากำหนดลำดับความอาวุโส ข้าไม่เคยสอนมาก่อน? หรือว่าเจ้าเองที่จำไม่ได้?”

หร่วนฉงมองต่งกู่ “กินข้าวต่อเถอะ”

ต่งกู่รีบหยิบตะเกียบขึ้นมาทันที

หร่วนฉงหันหน้ามาเอ่ยว่า “สวีเสี่ยวเฉียว เซี่ยหลิง พวกเจ้าสองคนกินข้าวเสร็จแล้วก็ไปยังอาณาเขตของอดีตขุนเขากลางต้าหลี หากซิ่วซิ่วไม่ยินดีจะกลับมา โน้มน้าวไปก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยตามใจนาง”

สวีเสี่ยวเฉียวพยักหน้ารับ

หร่วนฉงพลันเอ่ยว่า “จำไว้ว่าไปที่ร้านยาสุ้ยของตรอกฉีหลง ซื้อขนมมาเยอะๆ หน่อย”

สวีเสี่ยวเฉียวที่มีนิสัยเงียบขรึมเผยรอยยิ้มอย่างที่หาได้ยาก

เซี่ยหลิงก็ยิ่งมิอาจปกปิดความดีใจของตัวเอง ในที่สุดก็จะได้พบพี่หญิงซิ่วแล้ว

ผู้ฝึกกระบี่ผู้สืบทอดของสำนักกระบี่หลงเฉวียนสองคนขี่กระบี่ไปยังเมืองเล็กอำเภอไหวหวง ไปถึงนอกตรอกฉีหลง สวีเสี่ยวเฉียวก็เข้าไปซื้อขนมทุกรูปแบบที่มีในร้านยาสุ้ย โดยเลือกขนมอบดอกท้อมามากที่สุด ซื้อกลับมาถึงสองห่อกระดาษน้ำมันใหญ่ๆ

เถ้าแก่คือสือโหรว

พอเห็นสวีเสี่ยวเฉียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซี่ยหลิงที่ทั้งสำนักและชาติตระกูลล้วนโดดเด่น สือโหรวก็มีท่าทีระมัดระวังตัวอย่างเลี่ยงไม่ได้

พอได้ยินว่าพวกเขามาซื้อขนมให้หร่วนซิ่ว สือโหรวก็คิดจะไม่เก็บเงิน

เพราะถึงอย่างไรสือโหรวก็สนิทกับแม่นางซิ่วซิ่วมาก เพียงแต่ว่าไม่ได้เจอกันนานหลายปีแล้ว

เซี่ยหลิงยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “เถ้าแก่สือ ขอบคุณมาก แต่ถึงอย่างไรก็ยังต้องจ่ายเงิน”

สือโหรวจึงกล้าพูดให้มากความอีก

เพราะถึงอย่างไรตอนนี้ตนอยู่ในรูปลักษณ์เช่นนี้ หากจะคิดเอาจริงเอาจังกันขึ้นมาก็ไม่ค่อยเหมาะเท่าใดนัก

จากนั้นคนทั้งสองก็ขี่กระบี่มุ่งไปยังเขตอิทธิพลแห่งใหม่ของสำนักกระบี่หลงเฉวียน

ตอนอยู่เหนือทะเลเมฆ เซี่ยหลิงยิ้มถาม “ศิษย์พี่หญิงรอง ได้ยินมาว่าข้างกายพี่หญิงซิ่วซิ่วมีภูตน้อยเพิ่มมาหนึ่งตนหรือ?”

สวีเสี่ยวเฉียวอืมรับหนึ่งที

เซี่ยหลิงจึงไม่ถามให้มากความอีก

ท่ามกลางป่าเขาที่หิมะทับซ้อนกันหนาชั้น คนทั้งสองเดินลงไปบนทางภูเขา แม่นางน้อยคนหนึ่งที่ในอ้อมอกกอดร่มกระดาษน้ำมันกระโจนตัวออกไป จากนั้นก็กลิ้งหลุนๆ ไปตามเส้นทางลาดเอียง ทั่วร่างเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน

หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังเดินตามมาช้าๆ

หลังจากแม่นางน้อยลุกขึ้นยืน นางก็ใช้ร่มกระดาษน้ำมันในมือต่างค้อนเหล็ก พูดพึมพำว่า “ผู้เฒ่าเหวี่ยงค้อนเหล็ก อิ๋งฮว่อ (สมัยโบราณหมายถึงดาวอังคาร) มีเศษถ่านเพิ่มมากขึ้น โอ๊ะโอ โอ๊ะโอ! เทพพิรุณเทพวาโยต่างก็คอยช่วยเหลือ เทพสายฟ้าเจ้าแม่ฟ้าแลบต่างก็มาช่วยกัน เปรี้ยงปร้าง เปรี้ยงปร้าง!”

สตรีเอ่ยว่า “คาถาหลอมกระบี่ไม่ได้ท่องกันแบบนี้”

แม่นางน้อยหยุดท่าเหวี่ยงค้อนที่ทำอยู่ เงยหน้ามองภูเขาใหญ่ที่อยู่ห่างไปไกลแล้วกดเสียงลงต่ำถามว่า “พี่หญิงซิ่ว นั่นคือเทพภูเขาเชียวนะ คืออดีตซานจวินของราชวงศ์ต้าหลีพวกเรา! ผายลมหนึ่งทียังเหมือนฟ้าผ่า สามารถระเบิดให้เด็กตัวน้อยๆ อย่างข้าตายได้เลย เหตุใดพอพบเจอท่านถึงยังเกรงใจขนาดนั้นเล่า? ดูท่าทางแล้วไม่เหมือนแค่เกรงใจ เหมือนจะกลัวพี่หญิงซิ่วด้วยซ้ำนะ”

หร่วนซิ่วเอ่ย “เจ้าฉลาดขนาดนี้ ในเมื่อรู้คำตอบแล้วจะยังต้องถามทำไม พูดมากเข้าเดี๋ยวก็หิวหรอก”

แม่นางน้อยกลอกตา “พี่หญิงซิ่ว แล้วท่านจะไม่ฉลาดยิ่งกว่าข้าหรอกหรือ?”

หร่วนซิ่วส่ายหน้า “ข้าไม่ค่อยชอบคิดเรื่องอะไร ค่อนข้างโง่”

แม่นางน้อยจงใจทำเป็นแกล้งกลัว “พี่หญิงซิ่ว ท่านหิวง่ายขนาดนั้น คงไม่ใช่ว่าพอหิวมากๆ เข้าจะกินข้าเข้าไปหรอกนะ”

หร่วนซิ่วพยักหน้ารับ “ก็เป็นไปได้”

แม่นางน้อยวิ่งตุปัดตุเป๋มาอยู่ข้างกายหร่วนซิ่ว คราวนี้นางตกใจกลัวจริงๆ แล้ว กระตุกชายแขนเสื้อของนางแล้วเอ่ยเบาๆ ว่า “พี่หญิงซิ่ว อย่ากินข้าเลยนะ”

หร่วนซิ่วไม่ค่อยอยากพูดมากนัก

แม่นางน้อยโอบร่มกระดาษน้ำมันที่ตั้งชื่อเล่นให้ว่ากางดอกไม้ “พี่หญิงซิ่ว ระวังข้าจะเอาไปฟ้องนะ…”

ผลคือแม่นางน้อยถูกหร่วนซิ่วตบเบาๆ ไปหนึ่งฝ่ามือ ร่างของนางหมุนติ้วอยู่หลายสิบรอบ ก่อนจะกระแทกลงกลางกองหิมะที่ห่างไปไกลหนักๆ ตลอดทางที่กลิ้งไปทับให้กิ่งไม้แห้งนับไม่ถ้วนหักออก