กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 642

ซูเจี้ยไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “คุณชายหลิวชอบซูเจี้ย เพราะเจ้าคือหลิวป้าเฉียวที่เป็นผู้ฝึกกระบี่มากพรสวรรค์แห่งสวนลมฟ้าซูเจี้ยก็ต้องซาบซึ้งในพระคุณของเจ้าหรือ?”

หลิวป้าเฉียวส่ายหน้า “ใต้หล้าไม่มีเหตุผลเช่นนี้ เจ้าไม่ชอบข้า ถึงจะถูกต้องแล้ว”

ซูเจี้ยปิดหนังสือ วางลงบนโต๊ะเบาๆ แล้วเอ่ยว่า “หากคุณชายหลิวรู้สึกผิดเพราะปีนั้นศิษย์พี่ของเจ้าถามกระบี่แล้วเอาชนะข้าได้ ถ้าอย่างนั้นข้าก็สามารถพูดกับคุณชายหลิวอย่างจริงใจได้ว่า ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ข้าไม่อาฆาตแค้นศิษย์พี่หวงเหอของเจ้า ตรงกันข้ามเลยด้วยซ้ำ ปีนั้นที่ข้าได้ถามกระบี่กับเขา ก็ยิ่งทำให้รู้ว่าไม่ว่าจะพรสวรรค์ด้านวิถีกระบี่หรือตบะและขอบเขตของหวงเหอก็ล้วนเหนือข้าไปไกล แพ้แล้วก็คือแพ้แล้ว นอกจากนี้หากคุณชายหลิวรู้สึกว่าเมื่อข้าพ่ายแพ้ ถูกตัดชื่อออกจากศาลบรรพจารย์ กลายมามีสภาพอย่างในทุกวันนี้ แล้วจะรู้สึกเคียดแค้นภูเขาตะวันเที่ยง ถ้าอย่างนั้นคุณชายหลิวก็ยิ่งเข้าใจข้าผิดแล้ว”

สายตาของซูเจี้ยใสกระจ่าง “นับตั้งแต่เด็กมาข้าก็ฝึกตนอยู่บนภูเขา ไม่เคยมีความทรงจำใดๆ ต่อด้านล่างภูเขา ดังนั้นนับแต่ที่จำความได้ก็มองภูเขาตะวันเที่ยงเป็นบ้านเกิดเพียงหนึ่งเดียวมาโดยตลอด”

หลิวป้าเฉียวเอ่ยเสียงเบา “ขอแค่แม่นางซูยังเปิดร้านอยู่ที่นี่ต่อ ข้าก็จะจากไปเดี๋ยวนี้ และยังรับรองว่าต่อจากนี้ไปจะไม่มาตอแยแม่นางซูอีก”

ซูเจี้ยพูดอย่างฉุนๆ ปนขำ “บอกกับเจ้าแต่แรกแล้วว่า ข้าเปิดร้านหนังสืออยู่ที่นี่ และซื้อบ้านหลังเล็กๆ ไว้หลังหนึ่ง ข้าใช้เงินเก็บสะสมทั้งหมดที่มีไปหมดแล้ว ต่อให้ข้าอยากจะย้าย แต่จะย้ายไปไหนได้เล่า? หวังเพียงว่าคุณชายหลิวจะรักษาสัญญา”

หลิวป้าเฉียวพยักหน้ารับ “แน่นอน”

สุดท้ายหลิวป้าเฉียวก็ยังคงไม่ข้ามผ่านธรณีประตูเข้ามา เพียงเอ่ยถามว่า “ขอข้านั่งอยู่บนธรณีประตูนี่สักพักได้หรือไม่? แค่แปบเดียวเท่านั้น”

ซูเจี้ยอ่อนใจอย่างยิ่ง

และหลิวป้าเฉียวผู้นั้นก็นั่งลงบนธรณีประตูจริงๆ

รอกระทั่งแสงสายัณห์ลากเงาคนให้ยาวขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดหลิวป้าเฉียวก็ลุกขึ้นแล้วจากไป

รวงข้าวที่สุกงอมก็คือคำว่าเจี้ย คนที่ชอบปลูกข้าวมีมากมาย

ชอบสตรีคนหนึ่งที่เป็นเช่นนี้ มีอะไรผิด

ในร้านหนังสือ ซูเจี้ยส่ายหน้า หวังเพียงว่าเรื่องประหลาดนี้จะจบลงเพียงแค่นี้

เรื่องที่หลิวป้าเฉียวชอบนาง อันที่จริงไม่ถือว่าเป็นความลับอะไรในภูเขาตะวันเที่ยงและสวนลมฟ้ามานานแล้ว เพียงแต่ว่าซูเจี้ยไม่ได้ชอบเขาจริงๆ

ซูเจี้ยปิดประตูร้านหนังสือ กลับไปที่เรือนหลังเล็ก

ปีนั้นหลังจากการถามกระบี่ ซูเจี้ยสูญเสียทุกสิ่ง ยอดเขาแห่งหนึ่ง สถานะผู้สืบทอดของศาลบรรพจารย์ น้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ลูกที่อาจารย์มอบให้…

เป็นเหตุให้ทุกวันนี้ทั่วร่างเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน ได้แต่มาหลบซ่อนตัวอยู่ในหมู่ชาวบ้าน

ก่อนหน้านี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีอุปสรรคอะไรเลย เพียงแต่ว่านางรับมือกับเรื่องราวที่ทำให้ทุกข์ใจน้อยใหญ่เหล่านั้นมาได้อย่างยากลำบาก แล้วก็เดินผ่านมันมาได้

สำหรับภูเขาตะวันเที่ยง ก็เหมือนที่นางกล่าว ไร้ความเกลียดแค้น ถึงขั้นที่ว่ายังมีความรู้สึกผิดอย่างที่ไม่อาจปล่อยวางได้

สิ่งที่ยากจะปล่อยวาง มีเพียงแค่คนบางคนกับคำพูดบางคำพูดเท่านั้น

เกี่ยวกับลูกศิษย์คนสุดท้ายของหลี่ถวนจิ่ง หวงเหอเจ้าสวนลมฟ้าในทุกวันนี้ ซูเจี้ยกลับรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่มิอาจบรรยายได้ มักจะทำให้นางสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายอยู่เป็นประจำ

มิอาจเข้าใจ ย่อมยากที่จะปล่อยวาง

ปีนั้นหวงเหอที่อยู่บนหอเทพเซียนของศาลลมหิมะซึ่งเป็นสถานที่ในการถามกระบี่ทั้งสามครั้ง บุรุษผู้นั้นสะพายกล่องกระบี่ ด้านในบรรจุกระบี่เล็กไว้จนเต็ม แต่กลับไม่ใช่กระบี่บินแห่งชะตาชีวิต เขาแบ่งสมาธิมาควบคุมกระบี่เหล่านั้นได้ ช่างเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อยิ่งนัก

กระบี่หนึ่งแทงทะลุมือข้างที่ถือกระบี่ของซูเจี้ย ครั้งหนึ่งตัดสะบั้นเชือกแดงที่ผูกน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ไว้ตรงเอว สุดท้ายกระบี่บินสองเล่มแยกกันปักตรึงลงบนข้อมือสองข้าง

หลังจากที่ซูเจี้ยล้มลงและกำลังจะหมดสติ ภาพสุดท้ายก่อนที่นางจะหลับตาก็คือหวงเหอผู้นั้นเหยียบน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่แล้วขยี้เบาๆ

บุรุษที่เป็นดั่งขุนเขา แข็งแกร่งราวกับภูเขาตระหง่านไร้ศัตรูทัดทาน แต่กลับเลือดเย็นไร้น้ำใจนัก

ถึงขั้นที่ว่าต่อให้วันนี้ได้พบหลิวป้าเฉียว แท้จริงแล้วซูเจี้ยก็ยังใจสั่นไม่หาย เพราะเขาทำให้นางอดนึกไปถึงหวงเหอผู้นั้นไม่ได้ พอนึกถึงหวงเหอก็นึกถึงฝันร้าย นึกถึงตัวการนั้น

ซูเจี้ยเดินอยู่ในตรอกที่เงียบสงบ นางยื่นมือข้างหนึ่งออกมากอดไหล่ ราวกับว่าจะหาความอบอุ่นให้ตัวเอง

เดินไปเดินมา ซูเจี้ยก็หน้าซีดขาว เอนตัวเอาหลังแนบติดผนัง ก่อนจะยกมือขึ้นนวดคลึงหว่างคิ้วแรงๆ

ผ่านไปนาน ซูเจี้ยถึงยกหลังมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วเดินตรงไปที่เรือนหลังเล็ก

ซูเจี้ยไปถึงเรือนที่ตั้งอยู่สุดตรอก พอเปิดประตูออก นางก็ต้องอึ้งตะลึง จากนั้นน้ำตาก็พลันไหลอาบใบหน้า

อีกฝ่ายอยู่ในรูปลักษณ์ของสตรีที่ออกเรือนแล้ว แต่ก็เหมือนที่หลิวป้าเฉียวจำนางซูเจี้ยได้ในปราดเดียว ซูเจี้ยเองก็จำสตรีที่อยู่ตรงหน้าได้ในปราดเดียวเช่นกัน

ก็คืออาจารย์ที่พานางขึ้นเขาไปฝึกตน

แต่ไม่รู้เหตุใด ในทำเนียบศาลบรรพจารย์กลับไม่ได้บันทึกไว้เช่นนี้ ซูเจี้ยได้ย้ายไปอยู่ในสายของบรรพจารย์ท่านหนึ่งของภูเขาตะวันเที่ยง กลายเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดของศาลบรรพจารย์สายนั้นนานแล้ว

ส่วนอาจารย์ของนางกลับยังคงถูกบันทึกไว้ว่าไม่มีลูกศิษย์ ทว่าลำดับศักดิ์ของอาจารย์กลับไม่ต่ำ เพียงแต่ว่าชื่อเสียงไม่โดดเด่นนักในภูเขาตะวันเที่ยง

เมื่อก่อนทุกครั้งที่มีการประชุมกันในศาลบรรพจารย์ อาจารย์ของนางแทบไม่เคยปรากฏตัว เก้าอี้ที่ตำแหน่งอยู่ค่อนไปทางด้านหลังล้วนว่างเปล่ามาโดยตลอด เพราะว่าอาจารย์ชอบลงจากภูเขาไปท่องเที่ยว จากไปครั้งหนึ่งก็มักจะนานสิบปีหลายสิบปี

นางถอนเวทอำพรางตาออก ก็คือผู้ฝึกหญิงของภูเขาตะวันเที่ยงที่เข้าร่วมการประชุมในห้องทรงพระอักษรของต้าหลี ตอนนั้นนางนั่งอยู่ท้ายสุด ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีใครสนใจนางสักคน

รูปโฉมอ่อนเยาว์ แต่ไม่ถือว่างดงามสักเท่าไร

นางเดินมาหยุดอยู่ข้างกายซูเจี้ยที่น้ำตากลบตา ยื่นมือออกมาลูบศีรษะของซูเจี้ยเบาๆ ยิ้มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เด็กโง่ อาจารย์ก็แค่ออกจากภูเขาตะวันเที่ยงไปท่องเที่ยวไม่กี่ปี เจ้ากลับมีสภาพเช่นนี้แล้ว ทำไม ไม่มีอาจารย์อยู่ข้างกายก็กลายเป็นเด็กน้อยที่ไม่กล้าเดินตอนกลางคืนคนเดียวมาโดยตลอดเลยหรือ? หากรู้อย่างนี้ตั้งแต่แรกคงไม่ส่งเจ้าไปที่ยอดเขาอวี้ฮว่าแล้ว”

ดวงตาเรียวยาวคลอประกายน้ำของซูเจี้ยหยีลงเป็นพระจันทร์เสี้ยว

ดูเหมือนว่าเมื่อมีอาจารย์อยู่ข้างกายนางก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกเลยจริงๆ กลายไปเป็นแม่นางน้อยที่ไร้ทุกข์ไร้กังวลอย่างในปีนั้นอีกครั้ง

สตรีผู้นั้นดึงมือกลับ บนข้อมือของนางรัดเชือกสีแดงไว้เส้นหนึ่ง

สตรีอยู่เพียงชั่วครู่ก็ลุกขึ้นจากไป

ไม่ได้บอกว่าจะพาซูเจี้ยกลับไปที่ภูเขาตะวันเที่ยงด้วยกัน ให้นางได้คืนสู่สถานะของผู้สืบทอดศาลบรรพจารย์ ยิ่งไม่ได้พูดว่าในอนาคตน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ลูกนั้นจะตกเป็นของใคร

แต่ซูเจี้ยกลับรู้สึกว่าชีวิตที่เงียบสงบเช่นนี้ก็ไม่ได้ทุกข์ทรมานอย่างที่คิด แม้ว่าในใจจะมีความเสียดายมากมาย แต่ไปเฝ้าอยู่ที่ร้านหนังสือทุกวัน หาเงินเหรียญทองแดงมาได้ กลับทำให้จิตใจสงบได้มาก แน่นอนว่าไม่รวมถึงฝันร้ายนั้น

หลังจากที่สตรีจากไป นางก็กลับคืนสู่รูปโฉมของสตรีทั่วไปที่สวมชุดกระโปรงธรรมดาอีกครั้ง

สตรีจากไปได้ไม่นาน

ราชวงศ์จูอิ๋งในอดีตก็มีเรื่องเล็กเก่าแก่ปีมะโว้ขี้หมูราขี้หมาแห้งบางส่วน

โดยไม่ทันรู้ตัว โชคชะตาของวิถีกระบี่ในหนึ่งทวีปตลอดพันปีที่ผ่านมาก็ล้วนถูกนางเล่นอยู่ในฝ่ามือเช่นนี้ ไม่กล้าพูดว่าทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็ต้องมีครึ่งหนึ่ง

นอกจากนี้นางยังเคยไปเยือนใบถงทวีป และทิ้งคำทำนายประโยคหนึ่งไว้ที่สำนักฝูจี

นางสะบัดชายแขนเสื้อ ยกข้อมือขึ้นเล็กน้อย ก้มหน้าลงมองแล้วก็หัวเราะ ก่อนจะถอนสายตากลับมา เดินหน้าต่ออีกครั้ง

คนฉลาดบนยอดเขามากมายก็เชี่ยวชาญเรื่องการวางแผนที่ซุกซ่อนเบาะแสให้ตามหา เพียงแต่ว่าเบาะแสเช่นนี้ ถึงอย่างไรแล้วก็เป็นแค่เส้นเบาะแส ง่ายที่จะขาดออก แค่ขาดก็สูญสิ้นไม่มีเหลือ

แต่บนโลกมีเพียงเส้นเส้นเดียวที่หากสำเร็จขึ้นมา ต่อให้เป็นเซียนกระบี่ก็ยังยากที่จะตัดขาด แม้จะมองดูเหมือนว่าขาดออกแล้ว ทว่าแท้จริงแล้วกลับยังเป็นดั่งก้านบัวหักที่เหลือใย จะยังพัวพันไปตลอดชีวิต

เว้นเสียจากว่ามีคนที่วางแผนได้อย่างลึกล้ำยาวไกล อีกทั้งยังเชี่ยวชาญด้านการสาวเส้นไหมในจุดที่ละเอียดอ่อนอย่างถึงที่สุด ถึงจะมีหวังให้รับมือกับเงื่อนตายของสถานการณ์นี้ได้ดีหน่อย

หากกระชากต้นตอของเส้นเบาะแสขึ้นมา อีกทั้งยังไม่ใช่เซียนกระบี่ที่ออกกระบี่ อันที่จริงก็ไม่มีทางมีใครตายได้ แต่ส่วนมากแล้วมักจะอยู่ไม่สู้ตาย จากนั้นก็หวังให้ตัวเองตายๆ ไปจะได้จบสิ้นกัน

นางไม่เคยประเมินศัตรูของตัวเองต่ำ

ดังนั้นคนบางคนที่นางสนใจ นางจึงต้องฝังเส้นเบาะแสไว้หลายๆ เส้นหน่อย

พวกคนลุ่มหลงในรักบนโลก มักเป็นคนที่ชอบเรื่องของความเสียใจ หาความสุขได้จากความทุกข์ มีความสุขไปกับมัน ไม่เสียใจแล้วจะถือว่าเป็นคนที่ลุ่มหลงในรักได้อย่างไร

ความคิดของนางล่องลอยไปไกล

น่าเสียดายก็แต่ไม่ได้เจอกับศิษย์พี่มานานหลายปีแล้ว

คราวก่อนอันที่จริงอยู่ใกล้กันมากแล้ว ถึงขั้นเรียกได้ว่าเดินสวนไหล่ผ่านกันไป ช่วยไม่ได้ ขอแค่ศิษย์พี่มีใจคิดหลบเลี่ยงนาง ต่อให้นางเบิกตากว้างมองค้างจนตาบอด ต่อให้อยู่ใกล้ในระยะประชิดก็ไม่แน่เสมอไปว่านางจะจำเขาได้

ได้ยินว่าการปรากฏตัวครั้งก่อนของเขาอยู่ใกล้กับอารามกวานเต๋าของใบถงทวีป

ศิษย์พี่มีข้อหนึ่งที่ไม่ดี ยืมด้ายแดงบนข้อมือนางไป ชอบยืมแล้วไม่คืน

สตรีพลันเอ่ยเยาะเย้ยตัวเอง “คงไม่ใช่ว่าถูกใครจับได้แล้วกระมัง?”

แล้วนางก็ส่ายหน้า ยิ้มเอ่ยว่า “เป็นไปไม่ได้แน่นอน เพิ่งจะกี่ปีเอง ไยต้องสนใจภูเขาตะวันเที่ยงเล็กๆ แห่งหนึ่งด้วย?”

……

ชายฉกรรจ์ร่างกำยำเนื้อตัวมอมแมมหลังค่อม ก่อนหน้านี้ไปลูบคลำมือน้อยๆ ที่ร้านเหล้าในเมืองเล็กมา โดนด่าขำๆ มาสองสามคำ จากนั้นก็มาเดินเตร็ดเตร่อยู่บนถนนเส้นที่ตั้งร้านตระกูลหยาง

เด็กหนุ่มสือหลิงซานที่เป็นทั้งลูกจ้างร้าน แล้วก็เป็นทั้งลูกศิษย์ของหยางเหล่าโถวนั่งอยู่หลังโต๊ะคิดเงิน กำลัง ‘ลุยน้ำ’ หลอมจิตวิญญาณ จิตใจจ่อมจมอยู่ภายใน นั่งนิ่งอย่างสงบ กึ่งหลับกึ่งตาย

ซูเตี้ยนที่เมื่อเทียบกับสือหลิงซานผู้เป็นศิษย์น้องแล้วขยันฝึกตนมากกว่า วันนี้กลับไม่ได้ฝึกวิชาหมัดด้วยวิชาประหลาดนั้น แต่มานั่งอาบแดดอยู่ตรงหน้าประตู เห็นศิษย์พี่เจิ้งต้าเฟิงเดินเตร็ดเตร่มาใกล้ ซูเตี้ยนก็ลุกขึ้นยืน เจิ้งต้าเฟิงกวักมือเอ่ยว่า “แม่หนูซู เหตุใดถึงได้งดงามขึ้นอีกแล้วเล่า หากยังงามแบบนี้ต่อไป พอศิษย์พี่คิดว่าวันหน้าเจ้าต้องออกเรือน ในใจศิษย์พี่ก็ยิ่งรู้สึกช้ำชอกแล้ว”

เดินเข้ามาใกล้ซูเตี้ยน เจิ้งต้าเฟิงก็ตีอกชกตัวอย่างเจ็บปวดหัวใจ