กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 654

หลี่เป่าผิงจูงม้าเดินไป คนที่นางมาเยี่ยมเยือนคือผู้อาวุโสที่มาจากบ้านเกิดเดียวกัน เป็นสหายเล่นหมากล้อมของท่านปู่นาง คนหนึ่งเรียกตัวเองว่าผู้ไร้เทียมทานด้านวิชาหมากล้อมของถนนฝูลวี่ อีกคนหนึ่งเรียกตัวเองว่ายอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งตรอกเถาเย่ ทุกครั้งที่ทั้งสองฝ่ายประลองฝีมือกันจะต้องเอาจริงเอาจังอย่างยิ่ง ราวกับว่าเดิมพันด้วยชื่อเสียงของถนนและตรอกที่ตนอาศัยอยู่อย่างไรอย่างนั้น แต่หลี่เป่าผิงไม่ชอบเล่นหมากล้อม นางจึงบอกไม่ได้ว่าฝีมือการเล่นหมากล้อมของผู้อาวุโสทั้งสองท่านสูงหรือไม่ ทว่าข้ออ้างในการล้มกระดานหมากของแต่ละคนกลับเปลี่ยนลูกเล่นได้สารพัด ขนาดอาจารย์ฉีก็ยังสู้ไม่ได้

ปีนั้นบ้านบรรพบุรุษของผู้เฒ่าตั้งอยู่สุดตรอกของตรอกเถาเย่ ห่างจากถนนฝูลวี่ไปไม่ไกล แน่นอนว่าสำหรับแม่นางน้อยที่สวมชุดผ้าฝ้ายบุนวมในเวลานั้นแล้ว เมืองเล็กไม่เคยมีสถานที่ใดที่ห่างไกล ไปหาจับจิ้งหรีด จับตั๊กแตนที่สุสานเทพเซียน ไปหาเก็บเศษซากกระเบื้องที่ภูเขากระเบื้องเคลือบ ลงลำธารหลงเหว่ยไปจับปลา จับกุ้ง จับปู ไปมองกระจกที่แขวนไว้สูงของบ้านหลังหนึ่ง ไปกระโดดขั้นบันไดที่ตรอกฉีหลงก็จะได้กลิ่นหอมของขนมอบกุ้ยฮวาโชยมาแต่ไกล ได้ยินเสียงนกนางแอ่นที่อยู่ดีๆ ก็ไปทำรังบนบ้านของคนผู้หนึ่งแล้วส่งเสียงจิ๊บจั๊บดังจอแจเป็นพิเศษ

ทุกวันพรุ่งนี้ของหลี่เป่าผิงตอนยังเป็นเด็กราวกับว่าจะมีเรื่องสนุกให้ทำไม่จบไม่สิ้น ทุกวันล้วนมีแผนการเดินทางอัดเต็มแน่นทุกช่วงเวลา ดังนั้นจึงต้องให้แม่นางน้อยวิ่งเร็วมากเป็นพิเศษอยู่ตลอดเวลา เท้าสองข้างไม่หยุดนิ่งเหมือนล้อรถที่หมุนไปเรื่อยๆ ราวกับว่าวิ่งเร็วเกินไป อยู่ดีๆ ก็ทำช่วงเวลายามเยาว์วัยหล่นไว้ข้างหลัง พอเติบโตขึ้น ช่วงเวลาวัยเด็กยังคงอยู่ที่เดิม บางครั้งที่หันมองกลับไป ยิ่งเดินก็ยิ่งไกลห่าง พร่าเลือนจนมองเห็นไม่ชัด

ผู้เฒ่าร่างผอมบางสวมกวานสูงรัดเข็มขัดคนหนึ่งเดินออกมาจากกระท่อม เอ่ยเรียกพร้อมเสียงหัวเราะร่าว่าแม่หนูผิง แล้วรีบเปิดประตูรั้วออกมา ใบหน้าของผู้เฒ่าเต็มไปด้วยความปลาบปลื้ม

ราวกับว่าเวลาเพียงไม่กี่ชั่วพริบตา เป่าผิงน้อยก็โตมากขนาดนี้แล้ว สมกับคำว่าเมื่อสตรีเติบใหญ่ก็เปลี่ยนไปสิบแปดอย่างจริงๆ อีกทั้งนางยังสงบเสงี่ยมขึ้นเยอะมาก

นี่ยังใช่แม่นางน้อยร่าเริงสดใสที่ชอบกระโดดกำแพงจนขากะเผลก ไม่รู้ว่านางจับปูกลับบ้านหรือปูหนีบนางก็เลยได้กลับบ้านไปพร้อมนางกันแน่ อีกหรือไม่?

แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ ผู้เฒ่าก็ยังคงชื่นชอบเด็กรุ่นหลังคนนี้จากใจจริง เด็กบางคนมักจะมีวาสนากับพวกผู้อาวุโสดีเยี่ยม เป่าผิงน้อยของถนนฝูลวี่ และยังมีจ้าวเหยาที่เคยรับหน้าที่เป็นเด็กรับใช้ของอาจารย์ฉีต่างก็เป็นเด็กประเภทนี้

หลี่เป่าผิงจูงม้าเดินเร็วๆ มาที่หน้าประตู ค้อมกายคารวะ พอยืดเอวขึ้นตรงแล้วก็ยิ้มเอ่ยว่า “ท่านปู่เว่ย”

ผู้เฒ่าแซ่เว่ยนามเปิ่นหยวน คืออดีตเจ้าประมุขสกุลเว่ยหนึ่งในสี่แซ่สิบตระกูลของเมืองเล็กในอดีต ก่อนที่ถ้ำสวรรค์หลีจูจะปริแตกแล้วร่วงลงมา เขาเคยส่งจดหมายไปมาหาสู่กับภายนอก ตอนนั้นคนที่ส่งจดหมายให้ก็คือเด็กหนุ่มรองเท้าแตะที่สายตาใสกระจ่างคนนั้น แม้ว่าเว่ยเปิ่นหยวนจะเคยเจอเขาแค่ครั้งเดียว แต่กลับจดจำได้อย่างลึกล้ำ แล้วก็จริงดังคาด หลังจากเด็กหนุ่มจากตรอกเก่าโทรมผู้นั้นเติบโต ยังไม่ทันยี่สิบปี ทุกวันนี้เขาก็สามารถสร้างกิจการใหญ่โตได้แล้ว อีกทั้งยังกลายเป็นอาจารย์อาน้อยของแม่หนูเป่าผิง เรื่องของวาสนานั้น มหัศจรรย์จนมิอาจบรรยายได้จริงๆ

พอเว่ยเปิ่นหยวนเห็นหลี่เป่าผิงแล้ว รอยยิ้มก็ไม่ลดน้อยลงไปเลย เขาเอ่ยว่า “ไม่ต้องผูกม้า ปล่อยมันไว้ได้เลย”

หลี่เป่าผิงปล่อยเชือก ตบหลังม้าเบาๆ ม้าพันธ์ดีตัวนั้นเดินก็ไปกินน้ำที่ลำธาร

หลี่เป่าผิงถาม “พี่หญิงเถาหยาล่ะเจ้าคะ?”

เว่ยเปิ่นหยวนเอ่ย “ไม่บังเอิญเลย เมื่อหลายปีก่อนนางไปหาประสบการณ์ในแคว้นหู ได้โชควาสนาเล็กๆ อย่างหนึ่งมาครอง จำเป็นต้องขัดเกลาจิตแห่งมรรคา กลายเป็นผู้ฝึกลมปราณขอบเขตชมมหาสมุทรจริงๆ แล้ว วันหน้าจะให้นางไปท่องขุนเขาสายน้ำพร้อมกับเจ้า”

หลี่เป่าผิงไม่ได้เอ่ยคำพูดที่เกรงอกเกรงใจอะไร แน่นอนว่าไม่ใช่ไม่ยินดีจะออกท่องยุทธภพไปพร้อมกับพี่หญิงเถาหยา แต่ต่อให้สนิทกับพี่หญิงเถาหยาก็ไม่เห็นจำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเสียหน่อย

เป็นคนดี ไม่ใช่ว่าจะต้องเป็นคนดีไปตลอด พยักหน้าตอบตกลงไปเสียทุกเรื่อง ไม่เคยปฏิเสธเรื่องใด อันที่จริงนั่นทำให้ยากที่จะเป็นคนดีซึ่งสามารถดูแลทั้งตัวเองและดูแลคนอื่นได้

อีกทั้งนับแต่เล็กจนโต หลี่เป่าผิงก็ไม่ชอบการถูกผูกมัด ไม่อย่างนั้นปีนั้นที่ไปเรียนหนังสือในโรงเรียน นางก็คงไม่ใช่คนที่ไปเรียนสายที่สุดและออกจากโรงเรียนมาเร็วที่สุด

แต่นี่ก็ไม่ขัดต่อความเคารพนับถือที่หลี่เป่าผิงมีต่ออาจารย์ฉี

คนทั้งสองเดินเข้าไปในลานบ้านด้วยกัน มีโต๊ะหินและม้านั่งหินที่ทนแดดทนฝนตั้งอยู่ แน่นอนว่าเป็นวัสดุของตระกูลเซียน ผู้เฒ่าเปิดวัตถุฟางชุ่นแล้วเริ่มต้มชา อุปกรณ์ชงชาคือเครื่องกระเบื้องหลายชิ้น สีสันสดใสแวววาว ต่อให้จะไม่ใช่คนที่เชี่ยวชาญในเรื่องนี้ แต่พอเห็นแล้วก็ยังอดชอบไม่ได้ ล้วนเป็นเพราะปีนั้นตระกูลเว่ยอาศัยความสัมพันธ์ที่มีต่อที่ว่าการผู้ตรวจการงานเตาเผาของเมืองเล็กดักเอาของใช้เชื้อพระวงศ์ ‘ระดับรอง’ บางอย่างมาได้ คำว่ามีตำหนิ แท้จริงแล้วก็เป็นคำพูดประโยคหนึ่งของขุนนางผู้ดูแลที่มีอำนาจคนหนึ่งเท่านั้น แค่เลือกหาข้อผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ จะยังไม่ง่ายอีกหรือ จากนั้นใต้เท้าขุนนางผู้ตรวจการก็แค่พยักหน้าตอบตกลง ยอมหลับตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่งก็สามารถทำให้พวกเจ้าประมุขของแซ่ใหญ่ตระกูลใหญ่ติดค้างน้ำใจได้ครั้งหนึ่งแล้ว แล้วเหตุใดจะไม่ยินดีทำเล่า

เว่ยเปิ่นหยวนเองก็เหมือนกับท่านปู่ขอบเขตก่อกำเนิดของหลี่เป่าผิง ต่างก็เป็นผู้ฝึกตนที่มีอยู่น้อยนิดในเมืองเล็กเมื่อครั้งอดีต แต่ท่านปู่ของหลี่เป่าผิงถนัดด้านสายยันต์ พรสวรรค์ของเขาทางด้านนี้สูงมาก เพียงแต่ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงได้เอ่ยปฏิเสธคำเชื้อเชิญของอดีตฮ่องเต้สกุลซ่ง ไม่ได้กลายเป็นผู้ถวายงานของราชสำนักต้าหลี ส่วนเว่ยเปิ่นหยวนนั้นถนัดด้านการหลอมโอสถ เขาออกมาจากบ้านเกิดนานแล้ว นอกจากที่สกุลเว่ยจะทิ้งบ้านบรรพบุรุษปล่อยว่างไว้ในเมืองเล็กแล้ว ลูกหลานของสกุลเว่ยเองก็ไปแตกกิ่งก้านสาขาในสถานที่ต่างๆ ขนบธรรมเนียมของตระกูลเว่ยไม่เลว นิสัยใจคอและคุณสมบัติของลูกหลานจึงไม่เลว เมล็ดพันธ์บัณฑิตหรือตัวอ่อนผู้ฝึกตนก็ล้วนมีหมด

ส่วนตัวเว่ยเปิ่นหยวนเองนั้นมาเลือกพื้นที่ฮวงจุ้ยมงคลนอกชานเมืองของนครลมเย็นแห่งนี้ ทั้งป่าท้อและลำธารล้วนมีความพิถีพิถัน เหมาะแก่การสร้างเตาหลอมโอสถ เว่ยเปิ่นหยวนหวังว่าจะสามารถฝ่าทะลุคอขวดโอสถทองได้ ดินแดนสุขาวดีแห่งนี้คือสถานที่ที่ปีนั้นเว่ยเปิ่นหยวนแลกเปลี่ยนด้วยที่ดินแห่งหนึ่งกับสกุลสวี่นครลมเย็น ปีนั้นอดีตฮ่องเต้ปฏิบัติต่อแซ่ใหญ่ของเมืองเล็กเป็นอย่างดี สามารถใช้ราคาที่ต่ำมากมาซื้อภูเขาตระกูลเซียนทางทิศตะวันตกได้ แต่เว่ยเปิ่นหยวนกลับรังเกียจที่จะฝึกตนอยู่ที่นั่น เพราะเสียงดังเกินไป ไม่สงบ ย่อมทำให้คนรู้สึกว่าถูกเร่งรัดตลอดเวลา จึงแลกเอาพื้นที่ดีเยี่ยมที่สืบทอดจากบรรพบุรุษมานานนับพันปีแห่งนี้มาจากมือของสกุลสวี่ แต่เว่ยเปิ่นหยวนปฏิเสธที่จะเป็นผู้ถวายงานของสกุลสวี่ สตรีออกเรือนแล้วของสกุลสวี่ตอแยเขาอยู่หลายครั้ง ขนาดสวี่หุนเจ้าประมุขก็ยังมาเยือนด้วยตัวเองรอบหนึ่ง แต่เว่ยเปิ่นหยวนก็ยังไม่ตอบตกลง

เว่ยเปิ่นหยวนเริ่มเป็นกังวลเล็กน้อย ม้าตัวนั้นและยังมีดาบแคบฝักสีขาวหิมะตรงเอวของหลี่เป่าผิงสะดุดตาเกินไปแล้ว

ผู้เฒ่าอดไม่ไหวถามว่า “คราวนี้ออกเดินทางคนเดียว มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นบ้างหรือไม่?”

ไม่รอให้เป่าผิงน้อยตอบ ผู้เฒ่าก็เอ่ยอย่างขุ่นเคืองเสียก่อน “ตาเฒ่าหลี่กล้าประมาทขนาดนี้เชียวหรือ? ฝีมือเล่นหมากล้อมห่วยแตก ชอบเอาน้ำหมึกครึ่งถังในท้องมาใช้ส่งเดช แค่นี้ก็แล้วไปเถิด ตอนนี้สมองก็ยังเลอะเลือนไปด้วยงั้นหรือ?”

หลี่เป่าผิงยิ้มเอ่ย “ท่านปู่เว่ย ตอนนี้ข้าอายุไม่น้อยแล้ว”

เว่ยเปิ่นหยวนกล่าว “ข้าไม่สนว่าตาเฒ่าหลี่จะคิดอะไร หากมีคนรังแกเจ้าก็บอกท่านปู่เว่ยมา ท่านปู่เว่ยขอบเขตไม่สูง แต่กลับมีความสัมพันธ์ควันธูปอยู่กองใหญ่ ไม่ใช้ก็เสียเปล่า ลูกหลานหลายคนยังรับไว้ไม่อยู่ จะเอาลงโลงไปพร้อมกันทั้งหมดก็คงไม่ได้…”

หลี่เป่าผิงส่ายหน้า “ท่านปู่เว่ย ไม่ต้องจริงๆ ตลอดทางมานี้ข้าไม่เคยผูกปมแค้นกับใคร”

เว่ยเปิ่นหยวนเอ่ยสัพยอก “เจ้าพวกคนบ้ากามตาบอดกันหมดแล้วหรือ? แต่ละคนมองไม่ออกหรืออย่างไรว่าแม่หนูผิงของเรางดงามขนาดนี้?”

หลี่เป่าผิงกล่าวอย่างจนใจ “ท่านปู่เว่ย รบกวนท่านช่วยมีมาดของผู้อาวุโสหน่อยเถอะ”

เว่ยเปิ่นหยวนยิ้มกล่าว “หลานชายคนนั้นของข้า เจ้าไม่ถูกใจจริงๆ หรือ?”

หลี่เป่าผิงส่ายหน้า