กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 679

เทวบุตรมารที่เป็นขอบเขตบินทะยานตนหนึ่งย่อมต้องมีวิธีการเล่นงานที่จะตามมาต่อจากนี้ บนเส้นทางการฝึกตนของเฉินผิงอันในวันข้างหน้า ก่อนจะได้หวนกลับคืนไปยังใต้หล้าไพศาล จะต้องมีภัยแฝงตามมานับไม่ถ้วน

แน่นอนว่าก่อนจะเป็นเช่นนั้นได้เฉินผิงอันต้องรอดชีวิตไปได้จริงๆ เสียก่อน ต้องยังมีโอกาสได้ไปพบเจอกับซิ่วไฉเฒ่าเหวินเซิ่ง อาจารย์ของตนที่ฟ้าและดินผสานเป็นหนึ่งผู้นั้นเสียก่อน

เหนี่ยนซินที่จากไปแล้วหวนกลับคืนมาก็ยิ่งด่าเฉินผิงอันในใจว่าใจร้อนเกินไป เหตุใดเมื่อเลื่อนเป็นขอบเขตเดินทางไกล โชคชะตาบู๊อยู่กับร่างแล้วดูเหมือนว่าสภาพจิตใจจะเปลี่ยนไปเลย เทวบุตรมารที่มีใจคิดร้ายตนนั้น แค่ถ่วงเวลาไว้ก่อนก็พอแล้ว หลอมวัตถุฝ่าทะลุขอบเขตไปก่อน แล้วก็เย็บผ้าให้สำเร็จ ถึงเวลานั้นค่อยยกเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสออกมาข่ม อย่างไรก็ดีกว่ารีบร้อนประลองจิตแห่งมรรคากับขอบเขตบินทะยานเช่นนี้

ผู้ฝึกตนเชี่ยวชาญการหลอมวัตถุ เทวบุตรมารนอกโลกเชี่ยวชาญการหลอมหัวใจ

เซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสพลันปรากฏกาย “จะทำให้ข้าเบาใจบ้างไม่ได้เลยหรือไร?”

เทวบุตรมารที่ทุกครั้งที่เห็นเฉินชิงตูล้วนเป็นดั่งหนูกลัวแมว คราวนี้ไม่เพียงแต่ไม่กลับคืนสู่รูปลักษณ์ของเด็กชายผมขาว กลับยังถามว่า “เฉินชิงตู สรุปแล้วสัญญาระหว่างเจ้ากับข้าเชื่อถือได้หรือไม่? ข้าจะสามารถออกไปจากกำแพงเมืองปราณกระบี่ได้หรือไม่?”

เฒ่าหูหนวกไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเท่าใดนัก

เฉินชิงตูไม่ได้อยู่ว่างก็เลยเลี้ยงเทวบุตรมารนอกโลกตนหนึ่งไว้เพื่อเล่นสนุกเท่านั้น

แล้วก็จริงดังคาด เฉินชิงตูเอ่ยว่า “เจ้าสามารถเปลี่ยนเอาคนอื่นที่ขอบเขตสูง ยกตัวอย่างเช่นโหวฉางจวิน หรือไม่ก็หาคนที่เกิดมาก็มีเนื้อหนังมังสาที่โดดเด่นไปเลย ยกตัวอย่างลูกศิษย์ที่เฒ่าหูหนวกหมายตา ส่วนจะสามารถรอดชีวิตไปจากที่นี่ได้หรือไม่? อย่ามาถามข้า”

เหนี่ยนซินหลุดหัวเราะพรืด สามคำสุดท้าย ช่างเป็นถ้อยคำที่ฟังแล้วคุ้นหูยิ่งนัก

สีหน้าของเฒ่าหูหนวกไม่ค่อยน่ามองเท่าไร ไม่ใช่ว่าคลางแคลงในการตัดสินใจของเฉินชิงตู เพียงแต่เสียใจภายหลังที่ตนทำการค้านั้นกับเฉินผิงอันเร็วเกินไปหน่อย

ซวงเจี้ยงส่ายหน้า

เฉินชิงตูยิ้มถาม “ให้หน้าแต่ไม่ไว้หน้ากันใช่ไหม?”

ซวงเจี้ยงเงียบงัน

เฉินชิงตูหันหน้าไปมองเฉินผิงอัน

เฉินผิงอันกล่าว “ข้าเป็นแค่ผู้ฝึกตนห้าขอบเขตล่างคนหนึ่ง ทั้งต้องเย็บผ้า แล้วยังต้องคอยวางแผนปัดแข้งปัดขากับเทวบุตรมารนอกโลกตนหนึ่งด้วย เซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสท่านไม่มีเหตุผลให้นิ่งดูดาย”

เหนี่ยนซินรู้สึกว่าคราวนี้อิ่นกวานหนุ่มต้องเดือดร้อนอีกครั้งแล้ว

คิดไม่ถึงว่าเฉินชิงตูจะพยักหน้าเอ่ยว่า “ในที่สุดก็เป็นฝ่ายยื่นมือมาขอเองบ้างแล้ว นับว่าหาได้ยาก”

เฉินผิงอันแห่งใต้หล้าไพศาล ไม่ว่าเรื่องใดก็ล้วนพึ่งพาตัวเอง ไม่เคยขอร้องคนอื่น เฉินชิงตูคร้านจะสนใจ

แต่ในเมื่อเป็นอิ่นกวานแห่งกำแพงเมืองปราณกระบี่แล้ว ไม่ขอให้เขาเฉินชิงตูทำอะไรเสียบ้างเลย คิดว่าเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสอย่างเขาเป็นแค่ของประดับตกแต่งจริงๆ งั้นหรือ?

……

ภูเขาห้อยหัว หมี่อวี้ขอให้เส้าอวิ๋นเหยียนพาเขาไปที่ร้านเหล้าหวงเหลียง ดื่มเหล้าดับทุกข์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังกันสักมื้อ

คิดไม่ถึงว่ากว่าจะรอให้เส้าอวิ๋นเหยียนพยักหน้าตอบตกลงได้ไม่ใช่เรื่องง่าย น่าหลันไฉ่ฮ่วนกลับบอกว่าจะตามไปด้วย หวังไปตักตวงผลประโยชน์

คนทั้งสามเข้ามานั่งในร้านเหล้า เส้าอวิ๋นเหยียนค้นพบว่านอกจากเฒ่าแก่ร้านผู้เฒ่ากับลูกจ้างหนุ่มแล้ว เมื่อเทียบกับคราวก่อนยังมีสตรีรูปโฉมเยาว์วัยคนหนึ่งโผล่มาด้วย หน้าตาไม่ถือว่าโดดเด่นสักเท่าไร นางกำลังฟุบตัวบนโต๊ะนั่งเหม่อลอย บนโต๊ะเหล้าวางตำราเอาไว้กองหนึ่ง ข้างฝ่ามือกางหนังสือคว่ำหน้าไว้บนโต๊ะ สวี่เจี่ยลูกจ้างร้านนั่งอยู่ข้างคุณหนูของตัวเอง เหม่อลอยเป็นเพื่อนนาง

เส้าอวิ๋นเหยียนจำได้ว่าครั้งแรกที่มาร้านเหล้า สตรีก็มีรูปร่างหน้าตาแบบนี้ ตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยต่างจากเดิมสักเท่าไร สตรีฝึกตนสามารถคงความงามเอาไว้ได้ นี่ก็คือการล่อลวงข้อใหญ่

หลังจากหมี่อวี้นั่งลงแล้วก็หยิบเอาเหล้ามาดื่มอย่างเต็มคราบ เขาดื่มจนเมามาย แต่ก็ไม่ได้พร่ำพูดถ้อยคำของคนเมาอะไร ท่าทางจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

น่าหลันไฉ่ฮ่วนจิบเหล้าคำเล็ก สายตาเลื่อนลอยคล้ายนึกถึงเรื่องที่ทำให้เสียใจ

เถ้าแก่ผู้เฒ่ากำลังหยอกนกขมิ้นบู๊ตัวนั้น ยิ้มเอ่ยว่า “รื้อถอนจวนหยวนโหรว ย้ายสวนดอกเหมยไป ตอนนี้แม้แต่ตำหนักสุ่ยจิงก็ยังไม่ยอมเว้น อวิ๋นเชียนเซียนซือตั้งใจจะพาคนขึ้นเหนือไปเลือกที่ตั้งเพื่อบุกเบิกจวน เจ้าสำนักอวี่หลงมาเยือนภูเขาห้อยหัวด้วยตัวเอง สองศิษย์พี่ศิษย์น้องทะเลาะกันอย่างหนัก นี่ต่างก็เป็นคุณความชอบของใต้เท้าอิ่นกวานคนใหม่ของพวกเจ้าล่ะสินะ?”

เส้าอวิ๋นเหยียนยิ้มพลางพยักหน้ารับ “ใต้เท้าอิ่นกวานยังคงมีจิตใจดี หากเปลี่ยนมาเป็นข้าคงไม่ลงมาเหยียบน้ำขุ่นบ่อนี้หรอก มนุษย์ธรรมดาทั่วไป ไม่รู้จักหลักของการใช้ชีวิตก็ช่างเถิด เป็นผู้ฝึกตนแต่ยังไม่รู้จักภาวนาให้ตัวเองโชคดี ไม่คิดจะฉกฉวยโชคดีหลีกเลี่ยงหายนะเลยแม้แต่น้อย แบบนี้ไม่ใช่ว่าถึงตายก็ไม่สาสมกับเวรกรรมที่ทำลงไปหรอกหรือ”

ดื่มเหล้าในพื้นที่มงคลหวงเหลียง ไม่ว่าคำพูดอะไรก็ล้วนพูดได้ทั้งนั้น

หมี่อวี้ลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ เดินไปถึงด้านใต้ผนังแห่งนั้น “เอาพู่กันมา!”

สวี่เจี่ยลุกขึ้นไปหยิบพู่กันด้ามหนึ่งมาให้ หมี่อวี้ที่เมามายยกมือเช็ดหน้า เขียนประโยคหนึ่งว่า ‘จุดตะเกียงยามค่ำคืน ฝันเล็กคิดถึงบ้านเกิด เสียงนกร้องปลุกให้ตื่น ฝันงามจึงมลาย’

น่าหลันไฉ่ฮ่วนก็เดินไป เขียนตามปประโยคหนึ่งว่า ‘คนที่ใกล้ชิด ยากจะอยู่ร่วมด้วยอย่างเหมาะสมที่สุด’

เส้าอวิ๋นเหยียนเหลือบตามองเนื้อหาบนผนัง นิสัยที่แตกต่างระหว่างผู้ฝึกกระบี่ชายหญิงสองคน แค่มองจากตรงนี้ก็รู้ได้แล้ว คนหนึ่งสีสันแพรวพราว คนหนึ่งเน้นในด้านการปฏิบัติ

สตรีผู้นั้นพลันเงยหน้าขึ้นถามน่าหลันไฉ่ฮ่วน “ทุกวันนี้กำแพงเมืองปราณกระบี่ของพวกเจ้ามีการป้องกันเข้มงวด ข้าไม่อาจไปเยือนนครทางทิศใต้ได้ อาเหลียงเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

น่าหลันไฉ่ฮ่วนนั่งลงตำแหน่งเดิม ยิ้มเอ่ยว่า “ยังจะเป็นอย่างไรได้อีก ติดเงินก็ต้องใช้คืนน่ะสิ”

สตรีกล่าว “อาเหลียงบอกแล้วว่าเงินที่เชื่อไว้ก่อนล้วนไม่เรียกว่าเงิน”

เถ้าแก่พยักหน้า “หน้าของเขาอาเหลียงก็ไม่เรียกว่าหน้าเหมือนกัน”

สตรีฟุบตัวกลับลงไปบนโต๊ะดังเดิม สองมือปัดป่ายไปบนผิวโต๊ะอย่างสะเปะสะปะ “น่าเบื่อจริงๆ รู้อย่างนี้แต่แรกคงไม่กลับภูเขาห้อยหัวมาแล้ว อยู่ในพื้นที่มงคลกระดาษขาวแห่งนั้น ข้ากับอาเหลียงก็คงให้กำเนิดบุตรชายหญิงได้หลายคนแล้ว”

เถ้าแก่ผู้เฒ่าคร้านจะบ่นลูกสาวคนนี้

เส้าอวิ๋นเหยียนไม่ยินดีจะฟังเรื่องในบ้านของร้านหวงเหลียงพวกนี้ จึงถามว่า “เถ้าแก่วางแผนไว้ว่ายังไง?”

ผู้เฒ่าเอ่ย “พื้นที่ลับที่เผยตัวบนโลกได้ไม่กี่ปีแห่งนั้นของฝูเหยาทวีปคือส่วนหนึ่งของพื้นที่มงคลหวงเหลียงในอดีต คิดจะไปดูที่นั่นสักหน่อย รอให้สำนักใดสำนักหนึ่งฮุบไปครองได้แล้ว ข้าค่อยไปพูดคุยดู หากคุยกันรู้เรื่อง ข้าก็จะจ่ายเงินซื้อมา เปิดร้านให้ใหญ่กว่าเดิม เดี๋ยวก็จะออกเดินทางกันแล้ว หากไม่ผิดไปจากที่คาด พวกเจ้าก็น่าจะเป็นลูกค้ากลุ่มสุดท้ายของร้านในภูเขาห้อยหัวแล้ว”

สตรีกล่าวว่า “ข้าไม่ไป ไม่ได้เจอกับอาเหลียง ข้าจะไม่ไปที่ไหนทั้งนั้น”

สวี่เจี่ยชี้นิ้วไปยังจุดสูง เอ่ยเบาๆ ว่า “คุณหนู ไม่ไปที่ไหนทั้งนั้นคงไม่ได้หรอก ไม่แน่ว่านาทีถัดไปอาจจะไปถึงที่นั่นแล้ว”

สตรีถลึงตามองเขาแวบหนึ่ง ลูกจ้างหนุ่มหดคอลงอย่างหวั่นเกรง

หมี่อวี้ยิ้มถาม “ขอถามแม่นางคนนี้ ใต้หล้าไพศาลมีทัศนียภาพเป็นอย่างไรหรือ?”

สตรีชำเลืองตามองหมี่อวี้ รูปร่างหน้าตาถือว่าไม่เลว ก็แค่สู้อาเหลียงไม่ได้

นางตอบอย่างง่ายๆ “พอใช้ได้”

ท่ามกลางเทือกเขาใหญ่แสนลี้

เฒ่าตาบอดที่เฝ้าสวนผักของกระท่อม ข้างฝ่าเท้ามีหมาเฒ่าตัวหนึ่งนอนหมอบอยู่ เฒ่าตาบอดยกเท้าเตะมันไปไกลๆ จากนั้นก็เงยหน้ามองไปยังทิศไกลแล้วยกมือเกาแก้ม

แก้มสองข้างของผู้เฒ่าแห้งตอบ มีแต่หนังหุ้มกระดูก

หมาแก่ตัวนั้นเปิดปากพูดอยู่ห่างๆ “กำแพงเมืองปราณกระบี่กับโชคชะตาแห่งวิถีกระบี่ยากที่จะตัดขาดกันอย่างสิ้นซาก หากภูเขาทัวเยว่เก็บมาไว้ในกระเป๋า บุกก็สามารถโจมตี ถอยก็สามารถป้องกันไว้ได้ นับจากนี้ไปหมื่นปีก็ถึงคราวที่ใต้หล้าไพศาลต้องปวดหัวบ้างแล้ว”

เฒ่าหูหนวกเอ่ยเนิบช้า “เรื่องที่แม้แต่หมาตัวหนึ่งยังรู้ เฉินชิงตูจะไม่รู้หรือ?”

เฉินชิงตูไม่มีทางปล่อยให้ใต้หล้าเปลี่ยวร้างตักตวงผลประโยชน์ไปได้มากเกินไป ขอแค่สามารถทำได้ถึงขั้นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว

คิดจะไม่เหลืออะไรให้ใต้หล้าเปลี่ยวร้างเลยแม้แต่น้อย นั่นก็คือความฝันของคนปัญญาอ่อน พูดถึงแค่กำแพงเมืองที่ตั้งตระหง่านมานานหมื่นปีแห่งนั้น จะย้ายไปได้อย่างไร? ใครจะสามารถย้ายได้? แล้วพวกตัวอ่อนเซียนกระบี่น้อยใหญ่ที่แบกรับโชควาสนาเหล่านั้นเอาไว้ล่ะควรจะจัดการอย่างไร? ไม่ใช่ว่าโยนไปไว้ที่ใดที่หนึ่งแล้วจะสามารถเหนื่อยครั้งเดียวสบายไปได้ตลอดชาติ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากเฉินชิงตูยังต้องการให้บนเส้นทางการฝึกตนในวันหน้าของพวกผู้ฝึกกระบี่รุ่นเยาว์ยังคงนึกถึงกำแพงเมืองปราณกระบี่ และยินดีสืบทอดความคิดนี้ต่อไปรุ่นแล้วรุ่นเล่า นั่นก็ยิ่งเพิ่มความยากลงไปบนความยาก

ในอนาคตคนหนุ่มสาวของกำแพงเมืองปราณกระบี่จะต้องพลัดพรากจากกันไปคนละทิศคนละทาง เชื่อว่าเพียงไม่นานพวกเขาก็จะเข้าใจเรื่องหนึ่ง กำแพงเมืองปราณกระบี่ที่ไม่มีเฉินชิงตู ความเป็นความตาย ไม่ช้าก็เร็วจะยิ่งน่าประหลาดใจยิ่งกว่าสนามรบบ้านเกิดของตัวเองในอดีตเสียอีก

ร้านเหล้าร้านหนึ่งในกำแพงเมืองปราณกระบี่บรรยากาศเงียบเหงา ช่วยไม่ได้ ขอแค่เป็นผู้ฝึกกระบี่ ไม่ว่าขอบเขตจะสูงหรือต่ำก็ล้วนต้องไปร่วมศึกที่หัวกำแพงเมือง

เฝิงคังเล่อกับเถาป่านนั่นเคียงไหล่กันอยู่บนม้านั่งตัวยาว กินบะหมี่หยางชุนด้วยกัน เฝิงคังเล่อพลันถามว่า “เจ้าว่าพวกเราจะต้องตายไหม?”

เถาป่านคิดแล้วก็ยิ้มกล่าวว่า “ไม่หรอก พวกเราอายุยังน้อย ยังไม่เคยหาเงิน ยังไม่เคยดื่มเหล้า ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย อีกอย่างก็ยังมีเถ้าแก่รองอยู่ด้วยไม่ใช่หรือ?”

เฝิงคังเล่อพยักหน้ารับอย่างแรง แล้วก็ยิ้มตามไปด้วย ก่อนจะคีบบะหมี่หยางชุนคำใหญ่เข้าปาก

……

นอกประตูบานเล็กของคุก เฒ่าหูหนวกถามว่า “ตัดใจทิ้งยันต์ทองตำราหยกนั่นได้จริงๆ หรือ?”

เหนี่ยนซินพยักหน้ารับ

เฒ่าหูหนวกเอ่ยอย่างปลงอนิจจัง “คู่รักเทพเซียนก็เป็นเช่นนี้เอง”

เหนี่ยนซินหัวเราะเสียงเย็น “ทำปากให้สะอาดหน่อยเถอะ”

เฒ่าหูหนวกเกาหัว เปลี่ยนสีหน้าเร็วยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสือ ความคิดของพวกสตรีนี่แทบไม่ต่างจากพวกเทวบุตรมารนอกโลกเลย

เด็กชายผมขาวที่นั่งยองอยู่ตรงหน้าประตูตะโกนขึ้นมาว่า “ถอยไปๆ ถอยไปกันให้หมด ให้ข้าช่วยพิทักษ์มรรคาให้ท่านบรรพบุรุษอิ่นกวานคนเดียวพอ!”

ตรงสิ่งปลูกสร้างที่ลักษณะเหมือนศาลา

เฉินชิงตูที่อยู่ในนั้นกวาดตามองไปรอบด้าน

ขงจื๊อพุทธเต๋า ผู้ฝึกยุทธเต็มตัว