กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 700

นักพรตสามพันคนจากใต้หล้ามืดสลัวเข้ามายังใต้หล้าแห่งที่ห้าอย่างเป็นระเบียบ ในบรรดานั้นมีคนของป๋ายอวี้จิงที่มีจำนวนมากที่สุด มากถึงหนึ่งพันกว่าคน นอกจากนี้ก็มีอารามเสวียนตู ตำหนักสุ้ยฉู พรรคเซียนจั้ง ภูเขาปิงเจี่ย ฯลฯ ล้วนเป็นสำนักใหญ่อันดับหนึ่งทั้งสิ้น แต่ละสำนักมีนักพรตเข้ามาสองสามร้อยคนไม่เท่ากัน ตระกูลเซียนลำดับรองลงมาจำนวนคนจะลดหลั่นลงไป แต่ไม่ว่าจะมีชาติกำเนิดมาจากสำนักใด ส่วนใหญ่ล้วนถือเป็นนักพรตเต๋าที่มาจากระบบสืบทอดดั้งเดิมของใต้หล้ามืดสลัวทั้งสิ้น เพราะว่าระบบทำเนียบลัทธิเต๋านั้นใช้ทั่วกันทั้งใต้หล้า

นอกจากนี้ยังมีลูกศิษย์ลัทธิพุทธอีกสามพันคน

รวมไปถึงชาวบ้านลี้ภัยที่หลั่งไหลเข้ามายังใต้หล้าแห่งที่ห้าอย่างบ้าคลั่ง ประตูเปิดอ้าแค่สองปีก็มีคนมากเกือบสิบล้านคน

ผู้ฝึกตนต่ำกว่าก่อกำเนิดลงไป มีครบทั้งสามสำนักเก้าสาขา ผู้ฝึกตนบนภูเขา มนุษย์ธรรมดาล่างภูเขา มีทั้งปลาและมังกรปะปนกัน มีทั้งความยินดีที่ใหญ่หลวงและความเสียใจอย่างลึกล้ำหลังจากรอดชีวิตผ่านพ้นหายนะมาได้ อารมณ์มนุษย์มากมายสารพัดรูปแบบ

พวกเขาต่างก็มาจากอาคเนย์ใบถงทวีปและหรดีฝูเหยาทวีป แต่จำนวนคนของฝูเหยาทวีปกับใบถงทวีปมีความต่างกันสูงมาก ฝูเหยาทวีปเป็นแค่การอพยพของผู้คนแถบเลียบริมมหาสมุทรทิศตะวันออกเท่านั้น แต่ใบถงทวีปกลับหนีภัยกันมาทั้งทวีป

แต่ละฝ่ายต่างก็มีเซียนกระบี่ใหญ่ท่านหนึ่งคอยรับหน้าที่เปิดประตูใหญ่ทั้งสองบาน

ผู้ที่ใช้กระบี่เปิดประตูคือเซียนกระบี่อาวุโสแห่งกำแพงเมืองปราณกระบี่ ฉีถิงจี้

จั่วโย่วสายเหวินเซิ่ง

เซียนกระบี่สองท่านนี้นอกจากรับผิดชอบเปิดประตูแล้วยังต้องคอยเฝ้าพิทักษ์ประตูใหญ่ไม่ให้ถูกปีศาจใหญ่ทำลาย

นักพรตสามพันคนส่วนใหญ่จะไปพักอาศัยอยู่ทางทิศตะวันออก นักพรตของป๋ายอวี้จิงได้ร่วมแรงกันสร้างทะเลเมฆผืนใหญ่ขึ้นมาแล้ว ปราณสีม่วงแผ่กำจายไพศาลยิ่งใหญ่ มีน้ำค้างและฝนรสหวานพร่างพรมลงมามอบความชุ่มชื้นให้กับพื้นดินครั้งแล้วครั้งเล่า

ทะเลเมฆสูงต่ำไม่เท่ากัน ภูเขาทั้งหมดที่อยู่เหนือพ้นทะเลเมฆล้วนเป็นสถานที่แห่งการช่วงชิงกันของป๋ายอวี้จิงกับนักพรตฝ่ายอื่น

ภูเขาบางลูกอยู่ห่างจากพื้นมาไม่มาก ภูเขาบางลูกมีแต่ระดับความสูง ยังคงไม่อาจสูงพ้นทะเลเมฆมาได้ นี่เป็นผลเกิดจากปราณวิญญาณและโชควาสนามากน้อยไม่เท่ากัน

นักพรตป๋ายอวี้จิงได้รับคำสั่งจากสำนักของตัวเองในห้านครสิบสองหอเรือนซึ่งความเห็นส่วนใหญ่ไปในทิศทางเดียวกัน นั่นคือพยายามเลือกภูเขาห้าลูกที่อยู่ใกล้เคียงกันแล้วสลักภาพห้าขุนเขาที่แท้จริงลงไป แล้วใช้สมบัติอาคมคอยสยบภูเขาแต่ละลูกเอาไว้เพื่อรวบรวมปราณวิญญาณมา ทุกครั้งที่ขุนเขาห้าลูกรวมตัวกันได้สำเร็จก็จะมีเค้าโครงของราชวงศ์ใหญ่แห่งหนึ่งหรือไม่ก็แคว้นใต้อาณัติเล็กๆ แห่งหนึ่ง นอกจากนี้แล้วยังมีความมหัศจรรย์อีกอย่าง นั่นคือปราณวิญญาณฟ้าดินอันมากมายไพศาลนั้นจะถูก ‘กัก’ เอาไว้ในบริเวณใกล้เคียงกับขุนเขา สมบัติวิเศษแห่งฟ้าดินมากมายที่ซ่อนตัวอยู่ในอาณาบริเวณของห้าขุนเขาก็มักจะไม่อาจซุกซ่อนประกายแสงเรืองรองของตัวเองไว้ได้อีกต่อไป หากนักพรตของป๋ายอวี้จิงสืบสาวเบาะแสไปเจอก็สามารถรวบเก็บมาเป็นของตัวเองได้ทันที นี่คล้ายคลึงกับวิธีการวิดน้ำให้แห้งเพื่อจับปลา ทว่าในความเป็นจริงแล้วกลับไม่ทำลายปราณวิญญาณแม้แต่น้อย กลับกลายเป็นว่ายังสามารถเอาโชคชะตาที่กระจัดกระจายมารวมตัวกันเป็นโชควาสนาหลายๆ ขุมให้ล้อมวนเวียนอยู่รอบห้าขุนเขา หรือไม่ก็ขับไล่ให้ไปยังแม่น้ำลำคลองใหญ่ๆ แล้วค่อยสร้างความมั่นคงอีกครั้ง เอาไว้ใช้เป็นสถานที่ตั้งจวนของสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งขุนเขาสายน้ำในอนาคต

แต่เซียนกระบี่สายของอารามเสวียนตูกลับทำให้นักพรตป๋ายอวี้จิงเดือดดาลเป็นที่สุด ขอแค่พวกเขายึดครองเอาภูเขาที่พอจะมีปราณวิญญาณเยอะพอควรไปได้ก็จะเริ่มทำการรื้อถอนทันที เห็นได้ชัดว่าตั้งท่าจะทำเรื่องที่ทำร้ายคนอื่นแล้วยังไม่ส่งผลดีกับตัวเอง ทุกครั้งขอแค่พวกเขาวาดสี่ภาพจากภาพห้าขุนเขาที่แท้จริงได้อย่างยากลำบาก นักพรตของอารามเสวียนตูก็ถึงจะแอบวาดภาพเซียนกระบี่นำทางของอารามบ้านตัวเองลงไปภาพหนึ่ง ภาพห้าขุนเขาหากขาดไปสักภาพก็ถือว่าทุกอย่างที่ทำมาสูญเปล่า พอถึงเวลานั้นจะต้องไปเลือกภูเขาแห่งใหม่มาเพิ่มอีกย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย นอกจากนี้ความเสียหายก็ย่อมมากจนมิอาจประเมินได้

เพราะการกระทำเหมือนคนเสียสติของเซียนกระบี่สายอารามเสวียนตูเป็นเหตุให้ตระกูลเซียนชั้นสูงใหญ่ๆ หลายแห่งซึ่งมีตำหนักสุ้ยฉูเป็นหนึ่งในนั้นรู้สึกยินดีอย่างไม่คาดฝัน พากันลงนามทำสัญญาซื้อขาย วาดพื้นที่อิทธิพลของใครของมันไว้คร่าวๆ พยายามลดทอนผลกระทบที่ไม่จำเป็นให้เหลือน้อยที่สุด ทุกอย่างก็เพื่อพยายามเก็บเอาพื้นที่ฮวงจุ้ยมงคลที่มีคุณสมบัติจะกลายเป็นถ้ำสวรรค์พื้นที่มงคลเข้ามาอยู่ในกระเป๋าให้ได้มากที่สุดตัดหน้าป๋ายอวี้จิง

สรุปก็คือนักพรตสามพันคนต่างคนต่างก็มีแผนการะยะยาว ความขัดแย้งน้อยใหญ่จึงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ภิกษุสามพันคนพักอยู่ทางทิศตะวันตก

ผู้ลี้ภัยของฝูเหยาทวีปกรูกันไปทางทิศเหนือ

ชาวบ้านอพยพพลัดถิ่นของใบถงทวีปอยู่ทางทิศใต้

นครที่มีผู้ฝึกกระบี่ของกำแพงเมืองปราณกระบี่เป็นผู้ครอบครองอยู่ตรงกลาง

หนิงเหยาขี่กระบี่ไปยังทิศตะวันออกเพียงลำพังก่อน นางมองเห็นทะเลเมฆสีม่วงที่เปี่ยมไปด้วยปณิธานแห่งเต๋านั้นไกลๆ แล้วก็ทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะขี่กระบี่ตรงไปทางทิศใต้

ขุนเขาสายน้ำยาวไกล ฟ้าดินเงียบสงัด

ทว่าในวัตถุจื่อชื่อกลับมีหัวของตัวประหลาดเพิ่มมาอีกสองหัว

เพียงแต่ว่าการเข่นฆ่านั้นกลับไม่ได้เกิดขึ้นแค่สองครั้งเท่านั้น

แน่นอนว่านี่หมายความว่าใต้หล้าแห่งที่ห้าที่จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้ตั้งชื่อแห่งนี้มีความอันตรายและความเสี่ยงอย่างใหญ่หลวง

ทางฝั่งประตูสวรรค์ ลู่เฉินยื่นนิ้วหนึ่งออกมาถูริมฝีปาก ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “นักพรตซุน ทำลายความปรองดองเช่นนี้ คงไม่ค่อยเหมาะเท่าไรกระมัง? ข้ากลับไปถึงป๋ายอวี้จิงแล้วย่อมยากจะอธิบายกับศิษย์พี่ได้ แค่พอประมาณก็พอแล้วน่า นิสัยของศิษย์พี่ข้าเป็นอย่างไร เจ้าเองก็รู้ดี ยามมีโทสะขึ้นมาก็ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรมที่ไหนทั้งนั้น ถึงเวลานั้นเขาจะไปอารามเสวียนตู ข้าคงห้ามไม่อยู่”

ศิษย์น้องเล็กชิงซานยืนอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

นักพรตน้อยที่สะพายน้ำเต้า ‘โต้วเหลียง’ ไว้แนวเฉียงบนหลังรู้สึกมีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่นเล็กน้อย ใจนึกอยากจะให้ลู่เฉินกับนักพรตซุนข่วนหน้ากันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

นักพรตซุนเอ่ยอย่างละอายใจว่า “ศิษย์หลานพวกนี้ของผินเต้า (คำเรียกแทนตัวนักพรตอย่างถ่อมตัว) แต่ละคนไม่ทำตามคำสั่งของบรรพจารย์ ราวกับม้าพยศหลุดจากบังเหียนอย่างไรอย่างนั้น อีกทั้งไฟโทสะของคนหนุ่มสาวยังลุกโชติช่วง ทำอะไรไม่รู้จักหนักเบา ผินเต้าจะมีวิธีใดเล่า ไม่อย่างนั้นคงต้องทำลายกฎไปช่วยเกลี้ยกล่อมพวกเขา เป็นคนไกล่เกลี่ยแทนเจ้าดีไหมล่ะ?”

นักพรตน้อยที่เงี่ยหูแอบฟังบทสนทนาของทั้งสองฝ่ายมาโดยตลอดรู้สึกเพียงว่านักพรตซุนผู้นี้พูดจาเหลวไหลได้หน้าตาเฉยเก่งจริงๆ ตนจะต้องเรียนรู้ให้ดีสักหน่อย วันหน้าหากเจอกับซิ่วไฉเฒ่าผู้นั้นอีก ใครด่าใครก็ยังไม่แน่

ลู่เฉินกล่าว “จมูกโคน้อย เจ้าอารามผู้เฒ่าอุตส่าห์สะสมควันธูปน้อยนิดนั่นไว้ให้เจ้าอย่างยากลำบาก แต่กลับถูกเจ้าเอามาใช้เกือบหมดแล้ว ระวังหน่อยสิ”

นักพรตน้อยถามอย่างกังขา “หมายความว่าอย่างไร?”

แต่ไหนแต่ไรมานักพรตเซาฮว่อจะเรียกตัวเองว่าเป็นลูกศิษย์คนแรกของเจ้าอารามด้วยความภาคภูมิ เพียงแต่ว่านักพรตผู้เฒ่ากลับไม่เคยมองเจ้าตัวน้อยเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดอะไร นี่ก็เป็นเรื่องน่าจนใจในชีวิตเช่นกัน

ลู่เฉินยิ้มกล่าว “พื้นที่มงคลดอกบัวถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน ร่มใบถงถูกมอบให้เฉินผิงอัน ก็เท่ากับว่าคำนวณเส้นทางในหัวใจของเฉินผิงอันไว้เรียบร้อยว่าเขาจะไม่มีทางวางใจได้ลง จะต้องไปสร้างกระท่อมฝึกตนอยู่ที่นั่น ฝึกวิชาพิจมองดูคนถามใจตัวเอง จากนั้นก็เจอกับสถานการณ์ยากลำบากยิบย่อยที่ผิดถูกยากจะแยกแยะกระจ่างชัดอีกนับไม่ถ้วน เรื่องราวดั่งขนห่าน กองทับถมกันเป็นขุนเขา นึกจะย้ายกลับยากยิ่งกว่าต้องย้ายหินภูเขาที่มีน้ำหนักเท่ากันมากนัก ถึงท้ายที่สุดเฉินผิงอันก็ได้แต่ค้นพบว่าเรื่องของการฝึกตน ที่แท้แค่สามารถดูแลเจตนารมณ์เดิมให้ดีก็เปลี่ยนใหญ่ให้เป็นเล็ก เปลี่ยนยากให้เป็นง่าย เปลี่ยนหมื่นให้เป็นหนึ่งได้แล้ว ถึงเวลานั้นเฉินผิงอันยังคงเป็นเฉินผิงอัน แต่ก็ไม่ใช่เฉินผิงอัน เพราะกลายมาเป็นคนบนเส้นทางเดียวกันกับเจ้าอารามผู้เฒ่า เดินห่างจากลัทธิขงจื๊อของตัวเองมาไกลแล้ว ทุกวันนี้เจ้าพกพาเอาส่วนหนึ่งของพื้นที่มงคลดอกบัวมาด้วย ก็เพราะเจ้าอารามผู้เฒ่ากำลังเตือนข้าว่าให้อดทนกับเจ้าหน่อย ให้ยอมให้เจ้าหน่อย”

นักพรตน้อยพยักหน้ารับ พลันเอ่ยอย่างกระจ่างแจ้งว่า “พอจะมีเหตุผลอยู่บ้าง”

นักพรตซุนยิ้มกล่าว “คนหนึ่งกล้าพูดจาเหลวไหล คนหนึ่งกล้าแสร้งทำเป็นเข้าใจ พวกเจ้าสองคนช่างเหมาะสมกันจริงๆ”

ลู่เฉินไม่ถือสาแม้แต่น้อย

นักพรตน้อยยื่นมือขวาเข้าไปในชายแขนเสื้อข้างซ้าย ด้านในมีใบอู๋ถงอยู่หนึ่งใบ

นั่นก็คือที่อยู่ของพื้นที่มงคลดอกบัวหนึ่งแห่ง หนึ่งแบ่งเป็นสี่ ลูกศิษย์คนสุดท้ายของซิ่วไฉเฒ่าเอาไปส่วนหนึ่ง คนหนุ่มคนหนึ่งที่สูญเสียความทรงจำถูกเจ้าอารามโยนเข้าไปข้างใน จากนั้นก็ได้ไปพบเจอกับเด็กหนุ่มที่เป็นลูกหลานของขุนนางในเมืองหลวงแคว้นหนันเยวี่ยนที่ออกทัศนาจรที่แคว้นเป่ยจิ้น ยามนั้นข้างกายเด็กหนุ่มยังมีวานรขาวตัวน้อยติดตามมาด้วย

ลู่ไถยึดครองไปส่วนหนึ่ง

อวี๋เจินอวี้แห่งแคว้นซงไล่ ผู้ฝึกตนตามความหมายที่แท้จริงคนแรกในประวัติศาสตร์ของพื้นที่มงคลดอกบัว พื้นที่มงคลที่เขาอยู่ในทุกวันนี้ถูกอาจารย์เจ้าอารามพาไปยังถ้ำสวรรค์เล็กเหลียนฮวา อวี๋เจินอี้ที่ได้รับคำทำนายจากมรรคาจารย์เต๋าประโยคหนึ่งว่า ‘อาศัยในโลกมนุษย์สั้นๆ พันปี รูปโฉมเหมือนเด็กตลอดกาล’ ผู้นั้นจะต้องมีโชควาสนาใหญ่ติดกายแน่นอน นักพรตน้อยถึงขนาดอิจฉาอีกฝ่ายอยู่หลายส่วน

นักพรตน้อยลังเลอยู่นาน ก่อนจะหยิบห่วงเหล็กออกมาจากชายแขนเสื้อ แล้วมอบให้กับลู่เฉินที่ไม่ว่าการวางตัวเป็นคน ลงมือทำเรื่องต่างๆ คำพูดคำจา หรือการฝึกตนล้วนไม่ค่อยเอาจริงเอาจังเท่าใดนัก

ต้องรู้ว่าลู่เฉินผู้นี้มีชาติกำเนิดมาจากใต้หล้าไพศาล ‘นอกรีตนอกรอย’ เป็นอับดับหนึ่ง แม้แต่ปรมาจารย์มหาปราชญ์ก็ยังถูกลู่เฉินแสร้งใช้คำพูดที่แฝงไว้ด้วยความหมายด่าไว้ในหนังสือของตัวเองมาก่อน

นักพรตน้อยมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวกับซิ่วไฉเฒ่า ทว่าไม่สนิทกับศาลบุ๋นแม้แต่น้อย ดังนั้นจึงไม่ใคร่จะยินดีไปคบค้าสมาคมกับอริยะที่มีภาพลักษณ์คร่ำครึในสายตาของตนสักเท่าไร อีกทั้งได้ยินลู่เฉินบอกว่าใต้หล้าแห่งนี้มีเรื่องประหลาดไม่มาก แต่กลับเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก ออกเดินทางไกลเพียงลำพังต้องระวังจะถูกพวกตัวประหลาดจับกินเป็นอาหาร

——