กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 700

ลู่เฉินถือห่วงเหล็กไว้ในมือ สองเข่างอลงเบาๆ ตั้งท่ากดลมปราณสู่จุดตันเถียนของผู้ฝึกยุทธ จากนั้นก็เหวี่ยงร่างหมุนหนึ่งตลบ เท้าหนึ่งเหยียบลงบนพื้น เท้าหนึ่งตวัดยกขึ้น โน้มร่างไปด้านหน้า ขว้างห่วงเหล็กนั้นออกไปเต็มแรง มันกลายเป็นสายรุ้งพร่างพราวเส้นหนึ่งที่แหวกอากาศพุ่งตรงไปยังม่านฟ้าที่อริยะลัทธิขงจื๊อเฝ้าพิทักษ์อยู่

นักพรตน้อยยืดคอยาวออกไป เอ่ยเตือนว่า “อย่าขว้างจนเบี้ยวเล่า กลายเป็นว่าจะทำให้อริยะลัทธิขงจื๊อเห็นเรื่องตลกเอาได้”

นักพรตซุนหัวเราะร่าเอ่ยว่า “ไม่ควรกังวลว่าของสิ่งนี้จะไปกระแทกให้อริยะลัทธิขงจื๊อหัวปูดหรอกหรือ? บัณฑิตรักหน้าตาเป็นที่สุด ถึงเวลานั้นหากศาลบุ๋นเอาเรื่องขึ้นมา ลู่เฉินเป็นคนขว้างห่วงเหล็กก็จริง แต่ห่วงเหล็กกลับเป็นของเจ้า ดังนั้นเจ้ากับสหายนักพรตลู่จึงมีความผิดกันคนละครึ่ง เขาสามารถโยนภาระแล้วเผ่นหนีได้ แต่เจ้าที่พกพาพื้นที่มงคลแห่งหนึ่งติดตัวมาด้วยจะหนีไปไหนได้?”

นักพรตน้อยหัวเราะแห้งอย่างกระอักกระอ่วน “ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก”

แล้วก็หันมาถลึงตาใส่ลู่เฉินอย่างดุดัน

ลู่เฉินพยักหน้า “ใจนิ่งมือแม่นยำ ชี้ไปที่ไหนก็ไปที่นั่น ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน”

นักพรตซุนพยักหน้า “ชี้ไปที่ไหนตีไปที่นั่น”

นักพรตน้อยรู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะขึ้นทุกทีแล้ว มองลู่เฉินที่ลงมือช่วยตนแวบหนึ่ง แล้วก็หันไปมองนักพรตซุนที่ช่วยพูดแทนตนอีกแวบหนึ่ง รู้สึกไม่ค่อยจะแน่ใจขึ้นมาแล้ว

นักพรตซุนส่ายหน้า

นักพรตเซาฮว่อผู้นี้เป็นเจ้าโง่น้อยจริงๆ ห่วงเหล็กขว้างไปไกลกลางอากาศ ไปทีก็ห่างไกลนับหมื่นลี้ ลำพังเพียงแค่ริ้วคลื่นลมปราณที่ทิ้งไว้ตลอดเส้นทางนั้นก็มากพอจะให้ลู่เฉินคำนวณขุนเขาสายน้ำและหมื่นสรรพสิ่งได้แม่นยำยิ่งกว่าเดิมแล้ว

นี่ทำให้นักพรตซุนรู้สึกคิดถึงสหายนักพรตเฉินที่พบเจอกันโดยบังเอิญที่อุตรกุรุทวีปอย่างมาก

นั่นต่างหากถึงจะเป็นคนที่ยินดีใช้สมองขบคิดเรื่องราวอย่างแท้จริง แล้วก็คู่ควรจะแบกรับแผนการอันยาวไกลของเจ้าอารามผู้เฒ่าตงไห่จริงๆ

หวนนึกถึงอดีตอันห่างไกล พบเจอกันบนภูเขา ทั้งสองฝ่ายต่างก็ปฏิบัติต่อกันด้วยความจริงใจ เป็นสหายร่วมทุกข์ ความสัมพันธ์สนิทแน่นแฟ้น ดังนั้นถึงได้พบเจอกันด้วยดีและจากลากันด้วยดี

‘สหายนักพรตเฉิน เป็นคนต้องมีคุณธรรมหน่อย’

‘สหายนักพรตซุน ค้าขายต้องยุติธรรมหน่อย!’

นักพรตซุนเวลานี้ลูบหนวดคลี่ยิ้ม คนหนุ่มที่สมองเฉียบไวเช่นนี้ยังคงชวนให้คนชื่นชอบได้อยู่มาก เพียงแต่ว่าทุกที่ที่เขาผ่านไม่เหลือแม้พืชหญ้าสักต้นเกินไปหน่อย ยังดีที่ก่อนจะจากลากัน ประโยคจริงใจสุดท้ายที่เอ่ยว่า ‘ท่านนักพรตมรรคายาวไกล’ ก็ล้วนได้ชดเชยทุกอย่างกลับมาแล้ว

ซานชิงที่เงียบงันมาตลอดพลันถามว่า “ศิษย์พี่เล็ก ข้าอยากออกเดินทางไกลเพียงลำพัง ได้หรือไม่?”

ลู่เฉินตบหน้าผากตัวเอง ยิ้มเจื่อนเอ่ยว่า “เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องรุ่นเดียวกัน ถามเรื่องพวกนี้ทำไม หรือว่าไม่อยู่ในใต้หล้ามืดสลัวเจ้าก็เดินออกไปจากพื้นที่ร้อยจั้งไม่ได้แล้ว?”

นักพรตซุนลูบหนวดยิ้มกล่าว “สหายนักพรตลู่ ขอแสดงความยินดีด้วยที่หาศิษย์น้องที่ดีมาได้”

ซานชิงหันไปคารวะศิษย์พี่เล็กกับนักพรตซุน จากนั้นก็หมุนตัวเดินก้าวเดียวห่างไปร้อยจั้ง ระหว่างที่ทะยานลมก็ได้ฝ่าทะลุขอบเขตสู่ขอบเขตหยกดิบแล้ว

แทบจะเวลาเดียวกันนั้น ทางทิศตะวันตกก็มีชาวพุทธคนหนึ่งฝ่าทะลุขอบเขตเช่นกัน

ลู่เฉินพยักหน้า สะบัดข้อมือ “ยังดีๆ เกือบจะทนไม่ไหวแล้วเชียว”

นักพรตซุนยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “สหายนักพรตลู่จะทำให้ตัวเองลำบากไปไย คราวหน้าแค่บอกกับผินเต้าสักคำก็พอ เรื่องของฝ่ามือเดียว ใครเป็นคนตีก็เหมือนกันนั่นแหละ”

นักพรตน้อยถามอย่างเป็นกังวลว่า “เจ้าลัทธิลู่ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าวันหน้าข้าจะต้องนำน้ำเต้า ‘โต้วเหลียง’ ไปให้ศาลบุ๋นยืม? อาจารย์ของข้าร่ายเวทอำพรางตาไว้ด้วยตัวเอง อีกอย่างเจ้าก็ไม่ได้รู้เรื่องของใบถงทวีปสักหน่อย…”

ลู่เฉินยิ้มกล่าว “ตัวอยู่ในตำแหน่งสูง ทุกวันอยู่ว่างไม่มีอะไรทำก็ได้แต่คิดอะไรส่งเดชไปเรื่อยเท่านั้น เดาโน่นเดานี่ คิดไปเหนือคิดไปใต้”

นักพรตน้อยยื่นมือไปลูบน้ำเต้ายักษ์สีทองด้านหลังตัวเอง

ลู่เฉินเอ่ย “โต้วเหลียงลูกนี้ เจ้าอารามผู้เฒ่า เจ้า อริยะปราชญ์ของที่แห่งนี้ ศาลบุ๋นแห่งแผ่นดินกลาง ซิ่วหู่แห่งแจกันสมบัติทวีป หยางเหล่าโถว วกวนอ้อมค้อมกันไปตลอดทาง สุดท้ายก็ต้องส่งไปให้ถึงมือของแม่นางแซ่หลี่คนหนึ่ง”

นักพรตน้อยขมวดคิ้ว “เจ้าลัทธิลู่เดาเองส่งเดชอีกแล้วหรือ?”

รู้สึกตัดใจไม่ลงกับการจากลาครั้งนี้อยู่บ้าง แม้ว่าสุดท้ายแล้ว ‘โต้วเหลียง’ ลูกนี้จะยังต้องกลับคืนมาก็ตาม

ลู่เฉินยิ้มกล่าว “เคยคิดหรือไม่ว่าน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่เจ็ดลูก แรกเริ่มสุดมาจากฝีมือใคร?”

เถาวัลย์เถาหนึ่งออกผลเป็นน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่เจ็ดลูก สืบสาวราวเรื่องกันแล้วก็คือหนึ่งบางหนึ่งของใต้หล้าไพศาล

เส้นสายเจ็ดเส้นหมุนโคจร ผสานรวมกันเป็นหนึ่ง

มรรคาจารย์เต๋าอยู่ว่างจึงใช้สิ่งนี้มาพิศมรรคา นั่งมองสระดอกบัวดูดอกไม้ผลิดอกไม้ร่วง ดูว่าหยดน้ำหล่นลงตรงที่ใด ก็คือหลักการเดียวกัน

มรรคาจารย์เต๋ามีมรรคกถาเลิศล้ำเทียมฟ้า แต่กลับไม่คิดจะทำอะไรจริงๆ แน่นอนว่าศาลบุ๋นก็ย่อมไม่มีเหตุผลให้สะบั้นเส้นสายที่หยั่งรากลงในใต้หล้าไพศาลเหล่านี้

นักพรตน้อยเอ่ย “แน่นอน จากนั้นล่ะ?”

นักพรตซุนยิ้มบางๆ “สีซอให้ควายฟัง ไก่คุยกับเป็ด”

นี่เรียกว่าด่าทีด่าถึงสี่แล้ว

ลู่เฉินกล่าวอย่างระอาใจ “นักพรตซุน ข้ายังคงเคารพครูบาอาจารย์อย่างมากนะ”

นักพรตซุนพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย “เจ้าพูดอะไรน่ะ? ผินเต้าแก่แล้วเลยเลอะเลือน หูไม่ค่อยดีแล้ว”

ลู่เฉินเพียงคลี่ยิ้มรับ

ถึงอย่างไรขนาดอาจารย์ของตนก็ยังไม่ถือสา ตนที่เป็นลูกศิษย์ก็ยิ่งไม่ควรต้องยุ่งเรื่องไม่เป็นเรื่อง

เหลือเพียงนักพรตน้อยที่สมองเหมือนมีแต่แป้งเปียก

เขารู้แค่ว่ามรรคจารย์เต๋าเป็นผู้ปลูกเถาวัลย์น้ำเต้าเส้นนั้นด้วยตัวเอง หลังจากมัน ‘ออกผล’ แล้วก็กลายมาเป็นน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่เจ็ดลูกที่ดีที่สุดของใต้หล้า

เถาน้ำเต้าที่ ‘ได้รับสภาพแวดล้อมที่เงื่อนไขดีเป็นพิเศษจึงฟูมฟักออกมา’ ของเซียนกระบี่เส้าอวิ๋นเหยียนแห่งเรือนชุนฟานเส้นนั้น แน่นอนว่าอยู่ไกลเกินกว่าจะเทียบเคียงได้ติด

น้ำเต้าลูกใหญ่สีทองอร่ามที่นักพรตน้อยสะพายอยู่บนหลังลูกนี้ ในฐานะหนึ่งในเจ็ดน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ที่มีค่าหายากที่สุดบนโลก มีนามว่า ‘โต้วเหลียง’ (ปริมาณที่มากมายมหาศาล) บรรจุน้ำทะเลบูรพาไว้นับไม่ถ้วน เล่าลือกันว่าถึงขนาดที่ระดับผิวน้ำทะเลบูรพาลดลงไปหลายฉื่อ เพียงแต่อาจารย์เจ้าอารามไม่ได้ให้เขาเอาไว้เลี้ยงกระบี่ กลับกลายเป็นว่าให้เอามาไว้จับเจียว เลี้ยงเจียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนที่จะ ‘บินทะยาน’ ไปยังใต้หล้ามืดสลัว เจ้าอารามผู้เฒ่าก็ได้แอบทำเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งสำเร็จแล้ว

ตอนนั้นหลี่หลิ่วและกู้ช่านกลับมาพบกันอีกครั้งที่หินพักมังกรบนทะเล บนหินพักมังกรกลับไม่มีเผ่าพันธุ์เจียวหลงที่ไปโปรยฝนมาพักผ่อนแม้แต่ตัวเดียว ก็คือเหตุผลข้อนี้ เพราะเจียวน้ำในมหาสมุทรสองฝากฝั่งของใบถงทวีปแทบจะถูกนักพรตผู้เฒ่าจับมาจนสิ้นแล้ว เจียวน้ำในน่านมหาสมุทรแถบอื่นก็มีหลายตัวที่เป็นฝ่ายเข้ามาอยู่ใน ‘โต้วเหลียง’ เอง ส่วนร่องเจียวหลงที่ตั้งอยู่ระหว่างภูเขาห้อยหัวกับสำนักอวี่หลงนั้น เจียวที่เหนื่อยล้าไม่จำเป็นต้องหยุดพักบนหินพักมังกรระหว่างทาง