กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 710

บนสะพานหินโค้งแห่งหนึ่งกลางตลาดอันจอแจ ในร่องแผ่นหินสีเขียวมีต้นหญ้าป่างอกขึ้นเต็มไปหมด

สุสานเชื้อพระวงศ์แห่งหนึ่งที่ไม่ได้มีการเซ่นไหว้เพียงแค่ไม่กี่ปี กลับมีภาพแห่งความน่าสังเวชที่จิ้งจอกและกระต่ายพากันวิ่งเข้าออก

ภูตประหลาดทั้งหลายจับกลุ่มกันออกมาจากถ้ำโพรงตามขุนเขาสายน้ำที่เคยซ่อนตัว มาอาละวาดอยู่ในตลาดด้านล่างภูเขา ทั้งยังไปก่อเรื่องโวยวายอยู่ตามศาลบุ๋นบู๊ ศาลเทพอภิบาลเมืองและศาลขุนเขาสายน้ำ ไม่เกรงกลัวเพราะถือว่ามีคนคอยหนุนหลัง

จักรพรรดิองค์หนึ่งเมามายอยู่ในอ้อมกอดของสาวงาม ปากพร่ำพูดถ้อยคำซ้ำๆ ว่าความผิดไม่ได้อยู่ที่เรา สตรียื่นมือมาลูบไล้ข้างแก้มของบุรุษสวมชุดคลุมมังกรอย่างแผ่วเบา ก่อนหน้านี้อยู่ในตำหนักใหญ่ แม่ทัพบู๊แต่ละคนหน้าไร้สีเลือด ขุนนางบุ๋นพร้อมใจกันเสนอให้ออกจากเมืองแล้วมอบตราลัญจกรหยก

ก่อนหน้านี้วันที่สิบห้าเดือนสิบ เทศกาลเซี่ยหยวนสุ่ยกวนดูแลน้ำ เดิมทีมีประเพณีที่จะต้องจุดธูปปักลงบนผืนนา จุดถุงเงินทองและโคมขอพรฟ้า ปีนี้ไม่มีใครมาจุดธูปหอมหรือถุงเงินทอง โคมฟ้าที่มีไว้ขอพรก็ไม่มีใครมาปล่อย

มีพ่อลูกที่ทำหน้าที่เป็นเสนาบดีและรองเจ้ากรมของแคว้นหนึ่งได้ปรึกษากับผู้ถวายงานตระกูลเซียนในห้องลับ ผู้เฒ่าที่เป็นผู้นำแห่งปัญญาชนผู้สุภาพสง่างามคอยปลอบใจตัวเองอย่างต่อเนื่อง บอกว่าต้องมีวิธีอย่างแน่นอน ไม่มีเหตุผลที่จะต้องถอนรากถอนโคน ไม่มีทางสังหารพวกเราอย่างสิ้นซากจนไม่เหลืออะไรไว้สักอย่างแน่

แท่นการแสดงแห่งหนึ่งในตัวอำเภอตั้งอยู่ติดกับโรงเรียน เดิมทีอาจารย์ผู้เฒ่าเกลียดยามที่ลูกศิษย์ไปดูสตรีประทินโฉมหนาเตอะขับร้องงิ้วเป็นที่สุด ทว่าท่ามกลางม่านราตรีของคืนนี้ อาจารย์ผู้เฒ่ากับพวกเด็กนักเรียนชั้นประถมกลับมานั่งอยู่บนม้านั่งตัวยาว ผีฟังผีร้องงิ้ว

แคว้นเล็กห่างไกลแห่งหนึ่งที่ไฟสงครามยังไม่ลามมาโดน มีอารามลัทธิเต๋าแห่งหนึ่งสร้างขึ้นบนหน้าผา มีเพียงทางสายเล็กไส้แกะสายเดียวเท่านั้นที่ทอดยาวมาถึงที่นี่ได้

ปัญญาชนลัทธิขงจื๊อคนหนึ่งพาผู้ฝึกกระบี่รูปโฉมอ่อนเยาว์คนหนึ่งเดินขึ้นเขามาช้าๆ อารามเต๋าขนาดเล็กที่คล้ายฝังเลื่อมอยู่บนหน้าผาเคยมี ‘เจินเหรินผู้สืบทอดของภูเขาไท่ผิง’ ท่านหนึ่งมาพักอยู่ที่นี่ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ในอดีตได้รับลูกศิษย์ที่ไม่ได้รับการบันทึกชื่อไว้คนหนึ่งที่นั่น ควันธูปล่องลอย แต่กระนั้นก็ยังสืบทอดต่อไปได้ ทว่าเนื่องจากเป็นการกระทำที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ ลูกศิษย์จึงไม่เป็นโล้เป็นพาย ในฐานะผู้ฝึกตน อายุแค่ร้อยกว่าปีก็แก่หง่อมแล้ว ลูกศิษย์ของลูกศิษย์ก็ยิ่งคุณสมบัติไม่ได้เรื่อง เรียกได้ว่าแต่ละรุ่นด้อยลงไปทุกที เชื่อว่าจนกระทั่งถึงทุกวันนี้นักพรตเฒ่าคนนั้นก็ยังคงไม่รู้ว่าอาจารย์ ‘หนุ่ม’ ในภาพแขวนของศาลบรรพจารย์คือเทพเซียนจากที่ใดกันแน่

ปัญญาชนกับผู้ฝึกกระบี่พร้อมใจกันเดินทางมาที่นี่โดยไม่ได้คาดหวังอะไร ปัญญาชนเพิ่งกลับมาจากสำนักใบถง ส่วนผู้ฝึกกระบี่ก็อยู่ในกระโจมทัพบริเวณใกล้เคียงพอดี จึงนัดหมายกันมาเดินเล่นผ่อนคลายอารมณ์ที่นี่

ก่อนหน้านี้ปีศาจใหญ่สามท่านวางแผนรับมือกับใบถงทวีปมานาน แผนหนึ่งในนั้นมี ‘นักพรตหนุ่ม’ ที่กลายเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดของภูเขาไท่ผิงได้สำเร็จที่มีคุณความชอบใหญ่ที่สุด เรื่องที่บอกว่าปีนั้นเด็กหนุ่มของสำนักฝูจีเป็นผู้เปิดโปงแผนการ ทำให้เขาจำต้องลงมือก่อนกำเนิด มองดูเหมือนว่าแผนการใหญ่ถูกทำลาย ทว่าพอมองในระยะยาวแล้วกลับกลายเป็นฝีมือเทพเซียนที่จับผลัดจับผลูได้ดีอย่างหนึ่ง น่าเสียดายก็แต่ยังไม่สามารถร่วมมือกับวานรขาวสังหารจงขุยได้ ในเมื่อทุกวันนี้เขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นฝีมือของนักพรตเฒ่าจากอารามกวานเต๋า ถ้าอย่างนั้นควันธูปน้อยนิดนี้ที่เขาเหลือไว้ในใต้หล้าไพศาลก็ควรจะช่วยเก็บเอาไว้ให้สักหน่อย

ปัญญาชนเอ่ย “เจ้าไม่ควรฆ่านาง จะฆ่าขอบเขตหยกดิบสักกี่คนก็ได้ มีเพียงคนผู้นี้ที่ไม่ควรฆ่า ถึงขั้นที่ว่าเจ้าควรจะรักษาอวี้จือก่างให้สมบูรณ์เพื่อนางด้วยซ้ำ”

ผู้ฝึกกระบี่กล่าว “อาจารย์ ตอนนั้นข้าเห็นนางขอร้องเหมือนขอทานจึงอดไม่ไหว”

ปัญญาชนหัวเราะอย่างฉุนๆ “คำพูดประเภทนี้หากเปลี่ยนเฝ่ยหรานมาเป็นคนพูด ข้าคงไม่แปลกใจ แต่เจ้าโซ่วเฉินเป็นคนกล่าว ฟังแล้วกลับไม่ชินนัก”

โซ่วเฉินพยักหน้ารับ “ตอนอยู่ใบถงทวีปราบรื่นเกินไป ข้าจึงเหมือนจะลำพองใจไปหน่อย”

ปัญญาชนเอ่ย “เดิมทีการเปลี่ยนแปลงที่อวี้จือก่างสามารถกลายเป็นจุดหักเหของสถานการณ์ในใบถงทวีปได้ หมายความว่าขุนเขาสายน้ำของหนึ่งทวีปสามารถเปลี่ยนจากกลียุคมาเป็นโลกที่สันติสุขได้ ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะสามารถช่วยบันทึกคุณความชอบให้เจ้าในกระโจมเจี่ยจื่อ หากรู้แต่แรกก็ควรจะโยนเจ้าไปที่ภูเขาไท่ผิง ให้ไปช่วยปกป้องมรรคาให้กับศิษย์น้องชายหญิงของเจ้า จะได้ไม่ถึงขั้นต้องตายกันไปทั้งสองคน แม้แต่ตัวเจ้าเองก็ใช่ว่าจะไม่สามารถตายได้ เพียงแต่ว่าตายเร็วเกินไปก็เป็นการย่ำยีทรัพยากรสวรรค์เกินไป ความรู้ในตัวของพวกเจ้ายังไม่ทันได้แสดงปณิธานออกมาเลย”

คนร่วมสำนักสองคนที่รบตายไป ฉีโซ่วที่เป็นศิษย์พี่ก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน แต่กลับไม่มีความละอายใจแม้แต่น้อย

ปัญญาชนคือโจวมี่ ผู้ฝึกกระบี่คือโซ่วเฉิน ทั้งสองฝ่ายคืออาจารย์และศิษย์

โจวมี่พาลูกศิษย์โซ่วเฉินเดินไปบนเส้นทางเล็กแคบ ตอนนี้สามารถมองเห็นอารามเต๋าขนาดเล็กแห่งนั้นได้แล้ว

คนในลัทธิเต๋า มองดาวพิศจันทรา อารามเต๋าพิศมรรคา แหงนหน้ามองปรากฎการณ์บนท้องฟ้า ก้มหน้าหลุบตามองพื้นดิน เป็นเหตุให้ส่วนใหญ่แล้วอารามเต๋ามักจะตั้งอยู่บนยอดเขา

โจวมี่ไม่ได้รีบร้อนเข้าไปในอารามเต๋าที่ประตูใหญ่ปิดสนิท แต่พาโซ่วเฉินทอดสายตามองขุนเขาสายน้ำห่างไกลไปด้วยกัน โจวมี่พูดกลั้วหัวเราะเบาๆ ว่า “คนผู้หนึ่งที่เคยเห็นตะวันจันทรา เห็นขุนเขาสายน้ำมาก่อนแล้วค่อยมาตาบอดทีหลัง ย่อมต้องรู้สึกย่ำแย่กว่าคนที่ตาบอดมาตั้งแต่ยังเยาว์อย่างแน่นอน”

โซ่วเฉินฟังออกถึงความนัยในถ้อยคำของอาจารย์ตัวเอง

คนหนึ่งผู้เคยสูญเสียแล้วได้กลับคืนมา กลับจะยิ่งทะนุถนอมเห็นค่าในทุกสิ่งที่ตัวเองได้ครอบครองอยู่ตอนนี้ ดังนั้นคนที่ยังมีชีวิตอยู่รอดไม่ว่าจะบนหรือล่างภูเขาของใบถงทวีป ขอแค่ต่อจากนี้ใต้หล้าเปลี่ยวร้างวางแผนได้อย่างเหมาะสม พวกเขาก็จะไม่มีทางรู้สึกขอบคุณใต้หล้าไพศาลที่มอบสิ่งเหล่านี้ให้พวกเขา คนส่วนใหญ่มีแต่จะแอบรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ซาบซึ้งใจในความเมตตาใจกว้างของใต้หล้าเปลี่ยวร้าง จากนั้นก็จะหันไปเคียดแค้นศาลบุ๋นของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางที่ทำให้สรรพชีวิตตลอดทั้งใบถงทวีปต้องมอดม้วยมรณา มองลัทธิขงจื๊อเป็นตัวการของความทุกข์ยากทุกอย่าง ยิ่งจะเคียดแค้นทวีปใหญ่ทุกแห่งที่ไม่โดนหายนะจากภัยสงคราม

นักพรตน้อยคนหนึ่งที่ทำหน้าที่เป็นคนเฝ้าประตูเดินอาดๆ มาหยุดอยู่ข้างกายพวกเขาสองคน ประสานมือคารวะแล้วจึงใช้ภาษาราชการของแคว้นตนถามบัณฑิตผู้นั้นว่ามาทำอะไรที่นี่

นักพรตน้อยอายุประมาณเจ็ดแปดขวบ ระหว่างที่พูดสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งทระนงตน การที่ยอมคารวะตามพิธีการของลัทธิเต๋าก็เพราะรู้สึกว่าเรียนรู้มารยาทมาจากบรรพจารย์แล้วก็ไม่ควรปล่อยให้เสียเปล่า ไม่อย่างนั้นมีหรือที่เขาจะยินดีมามัวเกรงใจมนุษย์ธรรมดาที่เนื้อหนังมังสาร่วงโรยเสื่อมโทรมอย่างว่องไวสองคนนี้

เจ้าอารามผู้เฒ่าบรรพจารย์ของตนเป็นถึงนายท่านผู้เฒ่าเทพเซียนขอบเขตชมมหาสมุทรเชียวนะ ในแคว้นแห่งนี้ยากนักที่จะได้พบเจอศัตรู ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ล้วนถูกเรียกอย่างเคารพนอบน้อมว่าซ่างเซียนหรือไม่ก็เจินเหริน ได้ยินอาจารย์เล่าให้ฟังเป็นการส่วนตัวว่า บรรพจารย์ท่านนั้นห่างจาก ‘เซียนดิน’ ที่เคยอ่านเจอจากในตำราลัทธิเต๋าอีกแค่สองก้าวเท่านั้น

คนสองคนตรงหน้าที่มาจากโลกมนุษย์ด้านล่างภูเขา ต่อให้มีเงินแล้วจะอย่างไร? มาจากตระกูลชนชั้นสูงร่ำรวยแล้วอย่างไร? ก็ยังเป็นคนล่างภูเขาที่ต้องมาพบคนบนภูเขาอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

โจวมี่มองนักพรตน้อยอีกแวบหนึ่ง แล้วจึงหันหน้ามายิ้มกล่าวว่า “ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาแม้แต่น้อย ทุกวันนี้มหามรรคาฟ้าอำนวยของใบถงทวีปอยู่ที่พวกเราหมดแล้วจริงๆ เสียด้วย โซ่วเฉิน เจ้ามองเส้นสนกลในออกบ้างหรือยัง?”

โซ่วเฉินมึนงงไม่เข้าใจ “ขออาจารย์โปรดไขข้อข้องใจให้ด้วย”

โจวมี่ยื่นมือไปคว้าแขนของนักพรตน้อยเอาไว้ จากนั้นใช้สองนิ้วเคาะข้อมือของอีกฝ่ายเบาๆ นักพรตน้อยเหมือนลูกเจี๊ยบตัวหนึ่ง ได้แต่เขย่งปลายเท้าตามไป ไม่รู้ว่าความโชคดีมาเยือนสติปัญญาจึงบังเกิดหรือเพราะอะไร ถึงได้เก็บปากเก็บคำไม่ผรุสวาทด่าปัญญาชนล่างภูเขาอย่างผิดวิสัย

โซ่วเฉินเพ่งสายตามองไปก็เห็นเพียงว่าหลังจากที่นักพรตน้อยถูกอาจารย์ของตนร่ายวิชาอภินิหารใส่ ตรงใจกลางฝ่ามือของเด็กชายมีแสงหลากสีกระเพื่อมขึ้นมาเป็นริ้วๆ และเพียงไม่นานก็สลายหายไปตามสายลม