กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 710

การที่นางเป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าตอนยังเยาว์ ด้วยคิดว่าเป็นดั่งศาลาที่อยู่ใกล้น้ำ จึงอยากจะไปหาประสบการณ์ที่พื้นที่มงคลถ้ำเมฆาดีๆ สักรอบ ส่วนเรื่องของการฝึกขัดเกลาจิตแห่งมรรคาก็ถือว่าได้โอกาสทำไปพร้อมกันด้วย

ผลกลับกลายเป็นว่าเจ้าตะพาบเจียงซ่างเจินผู้นี้ที่ตอนนั้นยังเป็นนายน้อยของพื้นที่มงคลถ้ำเมฆา ได้ร่ายวิชาลับแปลกประหลาด แอบไปสิงอยู่บนร่างของสตรีในพื้นที่มงคลคนหนึ่ง จากนั้นพอได้เจอกับหลิวหัวเม่าก็ถูกชะตากันอย่างมาก เรียกกันเป็นพี่เป็นน้อง ภายหลังคนทั้งสองจึงได้จับคู่ออกหาประสบการณ์ร่วมกัน ต่อมามีครั้งหนึ่งได้ไปเยือนสถานที่แห่งหนึ่งของพื้นที่มงคลถ้ำเมฆาที่มีชื่อว่าปากน้ำฝูหรง อาศัยช่วงเวลาที่แสงจันทร์สาดส่องงดงาม รอบด้านเงียบสงบไร้ผู้คน ยามที่สตรีคนนั้นถอดสายรัดเอวชุดออกด้วยความเขินอาย นางกลับหน้าแดงก่ำ ตอนนั้นหลิวหัวเม่ายังเอ่ยสัพยอกนางไปหลายคำ แล้วยังบีบแก้มสีชมพูอ่อนนุ่มของ ‘หญิงสาว’ ไปด้วย

ภายหลังมาย้อนนึกดู ช่างเป็นเรื่องราวในอดีตที่น่าสังเวชเหมือนฟ้าถล่มดินทลายจริงๆ

หลังจากนั้นมาหลิวหัวเม่าก็เริ่มฝึกตนอย่างบ้าคลั่ง เพื่อไล่ตามให้ทันขอบเขตของเจียงซ่างเจิน จะได้หาข้ออ้างดีๆ ฟันเจ้าตะพาบผู้นั้นให้ร่อแร่ปางตาย

แต่น่าเสียดายที่บนเส้นทางการฝึกตน ไม่ว่าจะเรื่องพรสวรรค์ ฐานกระดูก นิสัยใจคอ ภูเขาลูกหนึ่งมักจะสูงกว่าภูเขาอีกลูกหนึ่งเสมอ ส่วนเจียงซ่างเจินในฐานะว่าที่เจ้าขุนเขาของยอดเขาจิ่วอี้คนถัดไปที่ผู้คนให้การยอมรับโดยทั่วกัน ก็ไม่เห็นว่าเขาจะตั้งใจฝึกตนอย่างไร แต่กลับมักจะขอบเขตสูงกว่านางสองขั้นได้อย่างง่ายดายเสมอ หลังจากถูกนางไล่ตามได้ทัน พอเจียงซ่างเจินพบหน้านางก็ตอแยไม่หยุด พร่ำพูดคำประจบสอพลอหวานเลี่ยนกับนางไปคำรบหนึ่ง ผลกลายเป็นว่าพอเขาหมุนตัวจากไปได้ไม่นานเท่าไร วันนั้นก็ฝ่าทะลุขอบเขตเลย

การประชุมในศาลบรรพจารย์ของสำนักกุยหยกมีสถานการณ์ที่น่าสนใจอย่างมาก

คนที่พูดได้เยอะ เสียงดังได้มาก ไม่ได้เกี่ยวข้องกับขอบเขตสักเท่าไร เพียงแค่ต้องดูว่าใครมีความสัมพันธ์ย่ำแย่กับเจียงซ่างเจินมากกว่ากัน

นานวันเข้าขอบเขตหยกดิบที่คุณสมบัติธรรมดาอย่างหลิวหัวเม่า ยามที่มีการประชุมบนยอดเขาเสินจ้วน ทุกครั้งที่นางเปิดปากกลับกลายเป็นว่าคำพูดของนางมีน้ำหนักไม่น้อย

กลับกันหากเป็นพวกเทพเซียนผู้เฒ่าที่วัยวุฒิสูง มีศักดิ์เท่าเทียมกับอดีตเจ้าสำนักสวินยวน ตบะก็สูง แต่เพราะไม่เคยโต้เถียงกับเจียงซ่างเจินอย่างหน้าดำหน้าแดงมาก่อน ชอบทำตัวเป็นคนกลางเป็นกาวประสานใจ ยามที่ต้องปรึกษาเรื่องใหญ่กันขึ้นมาจริงๆ กลับจะไม่ได้รับความสำคัญ

เจ้าไม่เคยแม้แต่จะด่าเจียงซ่างเจินสักครั้ง ไม่เคยขว้างเก้าอี้ใส่เจียงซ่างเจินมาก่อน มารดาเจ้าเถอะ เจ้ายังมีหน้ามาพูดว่าตัวเองทำเพื่อสำนักอยู่อีกหรือ?

บรรพจารย์ผู้คุมกฎอารมณ์หนักอึ้งเล็กน้อย เอามือตบที่เท้าแขนเก้าอี้เบาๆ “ฟ้าอำนวยแปรเปลี่ยนไป ดีเลวสลับฝั่ง อดีตเจ้าสำนักไม่ควรปรากฏตัวเลยจริงๆ”

มีค่ายกลใหญ่ซานหยวนซื่อเซี่ยงแห่งนั้นคอยปกป้อง แม้ว่าสวินยวนจะเลื่อนเป็นขอบเขตบินทะยานได้ไม่นานเท่าไร แต่เนื่องจากยึดครองฟ้าอำนวยดินอวยพรมาจนหมด ตบะของทั้งร่างจึงสมบูรณ์แบบไร้ตำหนิคล้ายอยู่บนยอดเขาสูงสุด รอกระทั่งภูเขาไท่ผิงและสำนักฝูจีทยอยกันล่มสลาย ค่ายกลใหญ่สลายหายไป เขาก็กลับคืนสู่สภาพเดิมทันที

เทียนจวินผู้เฒ่าของภูเขาไท่ผิงยอมทุ่มชีวิตให้ตัวตายมรรคาสลายถือกระจกแสงจันทร์เอาไว้ ใช้กระบี่บินของค่ายกลใหญ่สังหารเซียนกระบี่ใหญ่ของใต้หล้าเปลี่ยวร้างไปได้คนหนึ่ง

ส่วนการกำจัดปีศาจปราบมารของนักพรตภูเขาไท่ผิงก็ยิ่งมีผลงานการสู้รบเกริกก้อง เป็นเอกในหนึ่งทวีป

ทางฝั่งสำนักฝูจี จีไห่เจ้าสำนักสามารถใช้ตบะขอบเขตหยกดิบประคับประคองตัวไว้จนกระทั่งภูเขาไท่ผิงถูกตีแตก เดิมทีนั่นก็ถือเป็นวีรกรรมที่ยิ่งใหญ่อย่างหนึ่ง

ส่วนคุณความชอบทางการสู้รบของสำนักกุยหยก ก็แทบจะมาจากเจ้าสำนักสองคนอย่างสวินยวนและเจียงซ่างเจินทั้งหมด

สวินยวนขอบเขตบินทะยานสังหารปีศาจใหญ่ขอบเขตเซียนเหรินไปสองคน และยังมีเซียนกระบี่ขอบเขตหยกดิบอีกหนึ่งคน

ส่วนเจียงซ่างเจิน ตะวันออกหนึ่งกระบี่ตะวันตกหนึ่งกระบี่ ถึงกับสามารถสังหารขอบเขตหยกดิบไปได้สี่คนโดยที่ไม่ทันรู้ตัว แล้วยังบวกกับผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจเซียนดินอีกกลุ่มใหญ่ที่ถือเป็นของรางวัลเพิ่มเติมอีกด้วย

ซ่งเซิงถังกล่าวอย่างกังขา “เซียวสวิ้นผู้นั้นเหตุใดถึงเปลี่ยนจากอิ่นกวานของกำแพงเมืองปราณกระบี่มาเป็นบุคคลบนบัลลังก์ของใต้หล้าเปลี่ยวร้างได้เล่า?”

บรรพจารย์ผู้คุมกฎหลุดหัวเราะพรืด “เหตุผลคืออะไร สำคัญด้วยหรือ? สิ่งที่สำคัญก็คือนางมีลางว่าจะผสานมรรคากับใต้หล้าเปลี่ยวร้างแล้ว และเดิมทีนางก็เป็นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยาน ใบถงทวีปของพวกเราทุกวันนี้แม่งกลายเป็นอาณาเขตของใต้หล้าเปลี่ยวร้างหมดแล้ว คราวหน้าที่เซียวสวิ้นลงมือ หากยังคงออกกระบี่ ไม่ได้ใช้สองมือออกหมัดมั่วซั่วอะไรอีก จะยังมีใครที่สามารถต้านทานการถามกระบี่ของนางได้?!”

ผู้ถวายงานคนหนึ่งที่ประสบการณ์ค่อนข้างตื้นเขิน ตำแหน่งที่นั่งอยู่ติดกับประตูพูดเบาๆ ว่า “สำนักใบถงยังมีเซียนกระบี่จั่วโย่ว”

ผู้ฝึกตนของสำนักกุยหยกมีความประทับใจที่ไม่เลวต่อลูกศิษย์คนที่สองของสายเหวินเซิ่งผู้นี้

กระบี่บินส่งข่าวเล่มหนึ่งพุ่งมาลอยอยู่นอกประตูใหญ่ของศาลบรรพจารย์ บรรพจารย์ผู้คุมกฎยื่นมือออกไปคว้า หยิบเอาจดหมายลับมา พออ่านจบสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ

หลิวหัวเม่าเป็นกังวล จึงถามอย่างระมัดระวังว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

บรรพจารย์ผู้คุมกฎเอ่ยเสียงทุ้มหนัก “โจวมี่ปรากฏตัวที่อาณาเขตของสำนักใบถงด้วยตัวเอง แล้วให้คำมั่นสัญญาที่ใหญ่เทียมฟ้าอย่างหนึ่งแก่สำนักใบถง ขอแค่สำนักใบถงถอนร่มสวรรค์อู๋ถงที่เป็นค่ายกลใหญ่ปกป้องภูเขาออก ก็จะอนุญาตให้พวกเขาแยกตัวไปตั้งสำนักเพียงลำพัง ไม่เพียงเท่านี้ ยังจะได้รับการคุ้มครองจากเขาโจวมี่และภูเขาทัวเยว่นานพันปี นอกจากนี้ยังจะให้เจ้าสำนักคนใหม่ของสำนักใบถงกลายมาเป็นเจ้าของกระโจมทัพแห่งใหม่แห่งหนึ่ง นอกจากที่สำนักใบถงจะอยู่ใต้อาณัติของเจ้าของทวีปในอนาคตในนามแล้ว ทุกอย่างล้วนยังคงเดิม ใต้หล้าเปลี่ยวร้างยังถึงขั้นยินดีจะส่งตัวเซียนกระบี่ใหญ่สองคนที่มีโซ่วเฉินเป็นหนึ่งในนั้นมาทำหน้าที่เป็นผู้ถวายงานและเค่อชิงของสำนักใบถงด้วย อีกทั้งสองคนนี้ไม่มีสิทธิ์จะเจ้ากี้เจ้าการกับการประชุมของศาลบรรพจารย์ กลับกันยังจำเป็นต้องออกกระบี่สามครั้งให้กับสำนักใบถงด้วย”

หลิวหัวเม่าถาม “แล้วเซียนกระบี่จั่วโย่วล่ะ?”

บรรพจารย์ผู้คุมกฎเอ่ยอย่างจนใจ “ผู้ฝึกตนสำนักใบถงไม่ต้องลำบากใจเลยแม้แต่น้อย ไม่จำเป็นต้องขับไล่จั่วโย่วออกจากสำนัก ขอแค่ถอนค่ายกลใหญ่ภูเขาสายน้ำออก ยามที่จั่วโย่วออกกระบี่ก็แค่เลือกนิ่งดูดาย”

หลิวหัวเม่าขมวดคิ้วมุ่น “แบบนี้จั่วโย่วจะไม่ถูกบีบให้ต้องโดดเดี่ยวหรือ?!”

สำหรับสำนักใบถงแล้ว เดิมทีจั่วโย่วก็เป็นแค่คนนอกคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้เขาถือกระบี่คอยปกป้องสำนัก จึงยังพอจะรวบรวมใจคนไว้ได้ เป็นเหตุให้ผู้ฝึกตนสำนักใบถงยินดีที่จะสละชีพลืมกลัวความตาย

โจวมี่ทำเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการให้จั่วโย่วกลายเป็นศัตรูกับจิตใจของผู้ฝึกตนทั้งใบถงทวีป

จะพิทักษ์สำนักใบถงไว้หรือไม่? ไม่พิทักษ์ โชคชะตาขุนเขาสายน้ำของใบถงทวีปก็จะถูกใต้หล้าเปลี่ยวร้างรวบมาไว้ในกระเป๋า พิทักษ์ ร่มสวรรค์อู๋ถงถูกถอนออกไปแล้ว ทุกครั้งที่เขาออกกระบี่ หากลามไปเดือดร้อนผู้บริสุทธิ์ จิตใจของผู้ฝึกตนในสำนักก็จะแปรปรวนไม่แน่นอน

ซ่งเซิงถังลูบหนวดหรี่ตาเอ่ย “ยากแล้ว ปัญหายากข้อใหญ่”