กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 713

หร่วนซิ่วเอ่ย “พอข้าจากไปแล้ว เจ้าก็รีบไสหัวเดินลงน้ำไปซะ”

หงเซี่ยฟันกระทบกันดังกึกๆ ได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ

ในความเป็นจริงแล้วนางไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองพยักหน้าไปจริงๆ หรือไม่

โจวหมี่ลี่กะพริบตาปริบๆ มองพี่หญิงหร่วนซิ่วที่แทะเมล็ดแตง แล้วค่อยมองพี่หญิงหงเซี่ยอีกที ก่อนจะถามเบาๆ ว่า “พี่หญิงซิ่วซิ่ว เหตุใดดูเหมือนว่าพี่หญิงหงเซี่ยจะกลัวท่านล่ะ”

หร่วนซิ่วยิ้มตอบ “ก็แค่ขี้ขลาดกระมัง ดีเล็กยิ่งกว่าเมล็ดข้าวสารเสียอีก”

เดิมทีโจวหมี่ลี่อยากจะหัวเราะ เพียงแต่พี่หญิงซิ่วซิ่วกำลังต่อว่าพี่หญิงหงเซี่ย นางเลยไม่ได้หัวเราะ ยังไม่ลืมยื่นมือมาข้างหนึ่งออกมา แอบโบกมือให้กับพี่หญิงหงเซี่ยเป็นพัลวัน บอกเป็นนัยให้รู้ว่าเปล่านะ เปล่านะ

หร่วนซิ่วกล่าว “พวกเราไปเล่นที่ภูเขาเสินซิ่วกันดีไหม?”

โจวหมี่ลี่เอ่ยอย่างลำบากใจ “ข้าเพิ่งมาถึงที่นี่แปบเดียวเอง ยังไม่ได้คุยกับพี่หญิงหงเซี่ยสักเท่าไรเลย”

หร่วนซิ่วกล่าว “ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็คุยกันไปก่อน ข้าจะนั่งรอด้านข้าง”

สุดท้ายแม่นางน้อยนั่งอยู่ตรงกลาง

หงเซี่ยหรือจะกล้านั่งอยู่ข้างกายหร่วนซิ่ว?

หลังจากหร่วนซิ่วรับฟังเรื่องเล่าเกี่ยวกับทะเลสาบคนใบ้ไปแล้วก็คลี่ผ้าเช็ดหน้าออก คีบขนมขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ยื่นส่งให้หมี่ลี่น้อย

โจวหมี่ลี่เข้าใจทันที โคลงศีรษะกินขนมเข้าไปก่อน

จากนั้นก็เล่าเรื่องในยุทธภพเกี่ยวกับเจ้าขุนเขาคนดีต่อ!

มีเยอะมากเลยล่ะ นางมีเรื่องเล่าอีกเป็นกระบุงโกย

อย่างคราวก่อนนางบอกว่าเฉินคนดีกับตนไปเจอภูตภูเขาโดยบังเอิญ เพราะท่องบทกวีไม่ได้จึงถูกพวกมันขับไล่ออกมาจากถ้ำ พี่หญิงซิ่วซิ่วก็อารมณ์ดีแล้ว เป็นครั้งแรกที่โจวหมี่ลี่เห็นพี่หญิงซิ่วซิ่วหัวเราะอย่างนั้น

พี่หญิงซิ่วซิ่วในเวลานั้นเปลี่ยนจากน่ามองจริงๆ เป็นน่ามองอย่างถึงที่สุด

……

ร้านตระกูลหยาง ได้เชิญหลิวสือลิ่วมาช่วยปกป้องค่ายกล

หยางเหล่าโถวยังเรียกหร่วนซิ่วมาด้วย

หลิวสือลิ่วรู้สึกอ่อนใจอยู่มากจริงๆ

ก่อนหน้านี้ไม่เจอกันก็แล้วไปเถิด เวลานี้เผชิญหน้ากันซึ่งๆ หน้า อดรู้สึกแปลกพิกลไม่ได้จริงๆ

แล้วนับประสาอะไรกับที่ยังต้องรวม ‘หลี่หลิ่ว’ ที่ปีนั้นทั้งสองฝ่ายต่างก็มีความเกี่ยวข้องกัน แต่เนื่องจากมหามรรคาแยกกันไปคนละทาง สุดท้ายกลายเป็นว่าไม่ถูกกันผู้นั้นอีกคน

สถานที่ที่ศิษย์น้องเล็กเติบโตมาแห่งนี้ มันเป็นยังไงกันแน่นะ?

หยางเหล่าโถวเหน็บกระบอกยาสูบไว้ตรงเอว

แต่แล้วจู่ๆ หยางเหล่าโถวก็หันไปมองหร่วนซิ่ว ปลดกระบอกยาสูบลงมา เอ่ยว่า “มอบให้เจ้าก็แล้วกัน ช่วยเอาไปส่งต่อให้เขาที”

หร่วนซิ่วพยักหน้ารับ รับเอากระบอกยาสูบเก่าแก่ที่หยางเหล่าโถวโยนมาให้ไว้ในมือ

ดวงตาของหลิวสือลิ่วเป็นประกายวาบทันใด รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฎบนใบหน้า

ปีนั้นสายบุ๋นของพวกเขา ศิษย์พี่ศิษย์น้องสามคนของหลิวสือลิ่ว มีใครบ้างที่ไม่ใช่หงส์มังกรในกลุ่มคน แต่ทุกคนกลับรักษาตัวบริสุทธิ์ผุดผ่องดุจหยก อันที่จริงสตรีที่หลงรักเลื่อมใสคนทั้งสาม ทั้งบนและล่างภูเขาจะมีน้อยได้หรือ? ไม่กล้าพูดว่ามีมากมายเหมือนปลาตะเพียนข้ามแม่น้ำ แต่ก็ไม่น้อยเลยจริงๆ

น่าเสียดายที่เนื่องจากศิษย์พี่ใหญ่ชุยฉานไม่เคยแบ่งสมาธิไปสนใจเรื่องอื่น ปณิธานอยู่ในจุดสูงและยาวไกล การปฏิบัติต่อสตรี แม้ว่าจะไม่ได้จงใจเย็นชาผลักไส แต่อย่างมากสุดก็แค่ยึดมารยาทเป็นหลักเท่านั้น

ศิษย์พี่จั่วโย่วรู้สึกว่าสตรีน่ารำคาญ มาชอบข้าทำไม? พวกเจ้าไปชอบชุยฉานหรือไม่ก็ฉีจิ้งชุนโน่นสิ

ส่วนเสี่ยวฉีก็ทึ่มทื่อไม่รู้ประสาเอาเสียเลย

ตามหลังหลิวสือลิ่วและหร่วนซิ่ว ซานจวินเว่ยป้อก็ถูกเรียกตัวมาเช่นกัน เจ้าของที่ดินขุนเขาเหนือท่านนี้มีสีหน้าเคร่งเครียด

เว่ยป้อยืนอยู่ข้างหลิวสือลิ่วที่ร่ายเวทอำพรางตา เมื่อหลายวันก่อนเคยมีคนถาม เว่ยป้อก็บอกกับคนนอกไปว่าเป็นสหายจากแผ่นดินกลางที่มาเยี่ยมเยือนภูเขาพีอวิ๋นบ้านตน

ส่วนจะมีคนเชื่อหรือไม่ เว่ยป้อไม่ได้สนใจแล้ว

ถึงอย่างไรก็ไม่ได้บอกกับคนอื่นสักหน่อยว่าตนจะไม่จัดงานเลี้ยงท่องราตรีอีกแล้ว

เว่ยป้อถาม “ต้องการให้ผู้น้อยโคจรขุนเขาสายน้ำหรือไม่?”

หยางเหล่าโถวส่ายหน้า “เรื่องของวิชาอภินิหาร ข้าพอจะเข้าใจอยู่บ้าง”

เว่ยป้อบื้อใบ้พูดต่อไม่ถูก

หลิวสือลิ่วหัวเราะ ตาเฒ่าที่ในอดีตไม่ชอบหัวเราะพูดคุยผู้นี้ ยิ่งนานวันก็ยิ่งพูดเก่งแล้ว

อยู่โลกมนุษย์มาหมื่นปีนับว่าไม่เสียเวลาเปล่า

พริบตานั้นตลอดทั้งอาณาเขตของขุนเขาเหนือ เมื่อปรากฎในสายตาของผู้ฝึกตนก็ล้วนกลายเป็นหมอกขาวโพลนสุดลูกหูลูกตา ส่วนคนธรรมดากลับไม่สังเกตเห็นถึงความผิดปกติใดๆ

วันนี้เป็นวันฤกษ์งามยามดีที่หมื่นปียังไม่เคยมีปรากฎสักครั้ง

เพราะหยางเหล่าโถวที่เฝ้าอยู่ในโลกมนุษย์อย่างลำบากยากเข็ญมาหมื่นปี กำลังจะสืบต่อควันธูปให้แก่วิถีแห่งเทพแล้ว

ต้องการใช้ร่างจริงของชิงถงเทียนจวินแห่งยุคบรรพกาล เปิดหอบินทะยานในโลกมนุษย์ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

ยังคงมองไม่เห็นว่าหยางเหล่าโถวโคจรวิชาอภินิหารอย่างไร ผู้ฝึกตนเซียนดินจากแต่ละสถานที่ที่รีบเร่งมารวมตัวกันในเขตการปกครองหลงเฉวียนอย่างเงียบเชียบก็เหมือนเข้าไปอยู่บนหอสูงแห่งหนึ่งในเสี้ยววินาที

แปลกประหลาดเกินไปแล้ว เป็นเหตุให้ผู้ฝึกตนก่อกำเนิด โอสถทองหลายคนหันมามองหน้ากันเอง แต่เพียงไม่นานก็สงบจิตใจได้ ครั้นจึงรีบสยบจิตแห่งมรรคาให้มั่นคง

บนหอสูงมีผู้เฒ่าที่อยู่ในภูเขามานาน แล้วก็มีคนหนุ่มสาวบนภูเขาที่พรสวรรค์เลิศล้ำ

ผู้ฝึกตนเซียนดินก่อกำเนิดและโอสถทองของแจกันสมบัติทวีปกลุ่มนี้ ก่อนหน้านั้นได้รับคำสั่งลับจากกรมอาญาต้าหลี เนื้อความในคำสั่งชวนให้ประหวั่นพรั่นพรึงอย่างยิ่ง ช่วงท้ายของจดหมายลับยังใช้ถ้อยคำที่เข้มงวดรุนแรงอย่างถึงที่สุด ไม่อนุญาตให้พวกเขาแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปแม้แต่ครึ่งคำ แค่ต้องเดินทางมายังอาณาเขตของจังหวัดหลงโจวต้าหลีอย่างลับๆ เท่านั้น

นักพรตของสำนักโองการเทพ ผู้ฝึกตนสำนักการทหารของภูเขาเจินอู่และศาลลมหิมะ เจียงอวิ๋นบุตรอนุภรรยาสกุลเจียงอวิ๋นหลิน ผู้ฝึกกระบี่เฒ่าสองคนของภูเขาตะวันเที่ยง แล้วก็มีเจ้าประมุขสกุลสวี่นครลมเย็นที่เป็นคอขวดก่อกำเนิด…

ต่งกู่ลูกศิษย์ใหญ่แห่งสำนักกระบี่หลงเฉวียน เซี่ยหลิง ชุยเหวยผู้ฝึกกระบี่คอขวดโอสถทองแห่งภูเขาลั่วพั่ว ไช่จินเจี่ยนผู้ฝึกตนโอสถทองแห่งภูเขาเมฆาเรือง…

และยังมีผู้ฝึกกระบี่แห่งสวนลมฟ้าที่ได้กลับมาเยือนจังหวัดหลงโจวซึ่งเป็นสถานที่ที่ในอดีตเคยมาเยือนแล้วอย่าง หลิวป้าเฉียว

เจ้าสวนหวงเหอ ต่อให้ได้รับคำสั่งจากต้าหลี แต่กลับเลือกจะสละโชควาสนาบนมหามรรคานี้ไม่รับเอาไว้ แค่ให้หลิวป้าเฉียวออกเดินทางมาโดยไว เขาบอกกับศิษย์น้องคนนี้แค่ว่า ข้าหวงเหอชีวิตนี้ฝึกกระบี่ หนึ่งคนหนึ่งกระบี่ เว้นจากอาจารย์แล้วจะไม่รับบุญคุณจากใครเด็ดขาด

หลิวป้าเฉียวโน้มน้าวอยู่หลายคำ สุดท้ายหวงเหอเอ่ยกับหลิวป้าเฉียวประโยคหนึ่งที่ ‘เป็นหลี่ถวนจิ่งอย่างมาก แล้วก็เป็นตัวเขาหวงเหอเองอย่างมาก’ คุณสมบัติของเจ้าด้อยกว่าข้า นับจากนี้ไปร้อยปีพันปี ข้าจะตั้งใจฝึกกระบี่อย่างเดียวเท่านั้น หากเจ้าสวนคนใหม่อย่างเจ้าขอบเขตต่ำเกินไป ย่อมทำให้อาจารย์และสวนลมฟ้าอับอายขายหน้า เจ้าไม่มีคุณสมบัติจะมาต่อรองกับข้า ดังนั้นรีบไสหัวไปจังหวัดหลงโจวต้าหลีเดี๋ยวนี้