กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 732

ลู่เฉินกะพริบตาปริบๆ ถามหยั่งเชิงว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้เจียงอวิ๋นเซิงรับพี่หญิงชุนฮุยเป็นแม่บุญธรรมดีไหม? ไม่ต้องหลอกลวงอาจารย์ลบล้างบรรพชนไปอยู่ที่นครชิงชุ่ยอะไรนั่น ได้ลูกชายคนหนึ่งมาเปล่าๆ เล่าลือออกไปก็น่าฟัง ช่วยเพิ่มบารมีให้กับสายของเซียนกระบี่อารามเสวียนตูใหญ่ได้มากเลยทีเดียว”

นักพรตหญิงขอบเขตหยกดิบรูปโฉมอ่อนเยาว์หรี่ดวงตาหงส์ทั้งคู่ลง “เจ้าลัทธิลู่!”

ลู่เฉินเอ่ยอย่างจนใจ “ช่างเถิดๆ นักพรตน้อยเช่นข้าไม่ใช่คนที่เหมาะจะเป็นเฒ่าจันทราจริงๆ แต่ก็บอกตามตรงนะ ในอดีตตอนที่ไปเยือนถ้ำสวรรค์หลีจู ข้าตั้งใจศึกษาเรื่องลายมือมานานหลายปี ดูเรื่องวาสนาด้านการครองคู่ทำนายโชคและเคราะห์ พยากรณ์ชะตาชีวิต ดูให้ใครก็แม่นยำทุกครั้ง พี่หญิงชุนฮุย ไม่สู้ให้ข้าช่วยดูให้เจ้าดีไหม?”

นักพรตเฒ่าร่างผอมสูงคนหนึ่งมาปรากฏตัวที่หน้าประตูใหญ่ ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “คงไม่ใช่ว่าเจ้าลัทธิลู่ถูกเทวบุตรมารนอกโลกยึดครองดวงวิญญาณหรอกนะ วันนี้ไม่เห็นทำตัวไร้ยางอายเลย ในอดีตเจ้าลัทธิลู่มรรคกถาสูงส่ง ทำอะไรคล่องแคล่วดุจเมฆคล้อยสายน้ำไหล เหมือนน้ำค้างเหมือนสายฝนที่ไม่ว่าไปอยู่ที่ไหนก็กระจายเละที่นั่น วันนี้ทำไมถึงเปลี่ยนนิสัยทำตัวเป็นเฒ่าจันทราด้วยความหวังดีได้ล่ะ ชุนฮุย รับเจียงอวิ๋นเซิงเป็นบุตรบุญธรรม ตอนนี้ก็ไม่ใช่มีลูกบุญธรรมสำเร็จรูปพาตัวมาส่งถึงหน้าประตูพอดีหรอกหรือ จะไปเกรงใจคนเขาทำไม”

การแต่งกายของนักพรตซุนในเวลานี้เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าแก่อย่างมาก เขาสะพายกระบี่ไม้ท้อหนึ่งเล่ม ตรงเอวห้อยกระดิ่งทองแดง บนร่างสวมชุดคลุมอาคมลัทธิเต๋าตัวหนึ่งที่ทอขึ้นจากเส้นไหมทั่วไป ซ่อนลายปักสิบสองภาพสอดคล้องกับสิบสองเดือนในหนึ่งปี

หากถูกคนบนเส้นทางเดียวกันในอดีตบางคนเห็นเข้า จะต้องแอบชื่นชมเขาคำหนึ่งว่านักพรตเฒ่าช่างมีมาดของเซียนยิ่งนัก

ลู่เฉินหัวเราะร่า “ที่ไหนกัน ที่ไหนกัน ไม่ผ่อนคลายสบายอารมณ์อย่างนักพรตซุนหรอก หมาแก่นอนเฝ้าคืนอยู่หน้ารัง ปากขยับกายไม่ขยับ หากย้ายรังเมื่อไหร่ก็จะมีมาดแบบใหม่ กลายเป็นตะพาบเฒ่าพลิกสระ สร้างคลื่นลมมรสุม”

นักพรตซุนยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ไป พวกเราสองพี่น้องเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”

ลู่เฉินพยักหน้ารับอย่างแรง ก้าวเท้าข้ามธรณีประตูเข้าไป แต่กลับไม่เหยียบเท้าลงพื้น

นักพรตซุนที่ยืนอยู่ด้านข้างมีสีหน้าเมตตาปราณีอยู่ตลอดเวลา

ทว่านักพรตหญิงสะพายกระบี่ขอบเขตหยกดิบคนนั้นกลับมีเหงื่อผุดซึมออกมาจากหน้าผากแล้ว

ไม่ใช่ว่านางขี้ขลาด แต่เป็นเพราะหากเท้าข้างนั้นของลู่เฉินสัมผัสพื้นดินในประตูใหญ่ อาจารย์ปู่ก็จะรับรองแขกแล้ว แล้วยังเป็นการรับรองแขกแบบไม่เลอะเลือนแม้แต่น้อย อะไรที่เรียกว่าค่ายกลใหญ่ปกป้องภูเขา ตราผนึกอารามเต๋า บวกกับศิษย์พี่ศิษย์น้องกลุ่มใหญ่ของนาง หรือกระทั่งคนอีกหลายคนที่นางเรียกว่าอาจารย์ลุงอาจารย์อา จะต้องกระจายตัวไปทั่วสี่ทิศของอารามเต๋าในชั่วพริบตา เพื่อขัดขวางทางหนี…ผู้ฝึกตนของอารามเสวียนตูใหญ่ เดิมทีก็ชอบใช้คนทั้งกลุ่ม ‘ท้าตีตัวต่อตัว’ กับคนคนเดียวอยู่แล้ว

ลู่เฉินกระโดดผลุง เปลี่ยนเท้าข้างที่ข้ามธรณีประตู ยังคงค้างลอยอยู่กลางอากาศ “หึ นักพรตน้อยไม่เข้าไปหรอก”

นักพรตหญิงสะพายกระบี่ไม่ได้รู้สึกตลกเลยแม้แต่น้อย นางยังคงทำท่าเหมือนเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจอยู่ตลอดเวลา แม้จะกังวลว่าตัวเองจะต้องเดือดร้อนไปกับเทพเซียนตีกันของบุคคลอันดับสามและบุคคลอันดับห้าของใต้หล้า แต่เพราะมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ อีกทั้งอารามเสวียนตูใหญ่ยังมีขนบธรรมเนียมที่ว่าแพ้ตัวคนไม่แพ้ขบวนรบ นางจึงได้แต่แข็งใจยืนอยู่ที่เดิม สองมือของนางสอดกันไว้ในชายแขนเสื้อ ทำมุทราอยู่เงียบๆ นอกจากจะพยายามรักษาตัวรอดให้ได้แล้ว ยังจะต้องหาโอกาสฟันกระบี่ลงบนร่างเจ้าลัทธิสามแห่งป๋ายอวี้จิงสองสามที หรือไม่ก็กระแทกวิชาลัทธิเต๋าลงบนร่างของอีกฝ่ายหนักๆ ให้ได้ด้วย

นักพรตซุนหมุนตัวเดินขึ้นไปบนบันไดนอกประตูใหญ่ของอารามเต๋า ลู่เฉินยกเท้าขึ้น เอ่ยบอกลาพี่หญิงชุนฮุยหนึ่งคำ เดินอาดๆ ตามไปข้างกายนักพรตซุน ยิ้มเอ่ยว่า “กระบี่เซียนไท่ป๋ายหายไปทั้งอย่างนี้ เสียดายหรือไม่ ที่ข้ามีเกลืออยู่บ้าง พี่ซุนเชิญเอาไปทำกับข้าวได้ตามสบาย อาหารเจในอารามเต๋าจะได้ไม่ไร้รสชาติ”

นักพรตซุนเดินลงบันได แต่ตอนที่ก้าวข้ามบันไดขั้นสุดท้าย รอกระทั่งฝ่าเท้าสัมผัสกับพื้นดินแล้ว นักพรตเฒ่าก็พาลู่เฉินไปปรากฏตัวห่างออกไปหลายหมื่นลี้

นักพรตซุนชอบความเงียบสงบ ด้านนอกอาณาเขตของอารามเสวียนตูใหญ่จึงสร้างคฤหาสน์หลบร้อนขึ้นมาแห่งหนึ่ง ไม่ถือว่าเป็นสถานที่ฮวงจุ้ยดีเยี่ยมอะไร แล้วก็ไม่มีตราผนึกใดๆ ทัศนียภาพเพียงแห่งเดียวที่พอจะเอาออกมารับรองแขกได้ก็คือต้นสนโบราณหมื่นปีที่เก่าแก่เขียวขจีราวกับจะเค้นน้ำออกมาได้

ใต้ต้นสนมีเด็กชายชุดขาวกำลังต้มชา และยังมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์สวมเสื้อเกราะที่หนวดแข็งเหมือนง้าว บนศีรษะสวมกวานสูงองค์หนึ่งยืนอยู่ด้านข้าง

ระหว่างใบไม้ของต้นสนโบราณห้อย ‘ถาดหยกขาว’ โปร่งใสแวววาวน่ารักไว้ใบหนึ่ง ราวกับเป็นของประดับตกแต่งในห้องหนังสือที่ถูกฝังเลื่อมลงไประหว่างร่มเงาใบไม้เขียวขจีของสนโบราณ

นอกจากนี้บนพื้นดินสองฝั่งเหนือใต้ของต้นสนโบราณยังมีตัวอักษรที่ในอดีตตอนที่นักพรตซุนบอกลากับศิษย์น้องได้ใช้กระบี่เซียนไท่ป๋ายแกะสลักเอาไว้ เป่ยเฟิง หนันโต่ว

ด้านล่างต้นสนมีโต๊ะหิน หลังจากที่ซุนไหวจงนักพรตผู้เฒ่านั่งลงแล้ว ลู่เฉินก็ถอดรองเท้านั่งขัดสมาธิ ปลดกวานดอกบัวบนศีรษะลงมาวางบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ

ลู่เฉินพูดเข้าประเด็นทันที “ข้ามาที่นี่เพราะคำสั่งของอาจารย์ ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่ยินดีจะมาหาเรื่องถูกด่าที่นี่หรอก”

นักพรตซุนขมวดคิ้วน้อยๆ

นอกจากใต้หล้าแห่งที่ห้าที่ฟ้าดินเพิ่งเปิดใหม่แล้ว อีกสี่แห่งที่เหลือฟ้าดินล้วนมีระบบระเบียบ มหามรรคาเข้มงวดแน่นหนา ไม่ว่าจะเป็นใต้หล้ามืดสลัวหรือใต้หล้าไพศาล ใต้หล้าทุกๆ แห่ง การต่อสู้กันระหว่างผู้ฝึกตนจะต้องมีกฎเกณฑ์ใหญ่เทียมฟ้าอยู่ข้อหนึ่ง นั่นก็คือต้องไม่รวมคนสี่คน ยกตัวอย่างเช่นใต้หล้ามืดสลัวแห่งนี้ ไม่ว่าใครจะใจกล้าแค่ไหนก็ไม่มีทางรู้สึกว่าตัวเองสามารถไปงัดข้อกับมรรคาจารย์เต๋าได้ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ว่าจิตแห่งเต๋าแข็งแกร่งพอหรือไม่ กล้าหรือไม่กล้าแล้ว ไม่ได้ก็คือไม่ได้

เพียงแต่ว่ากระทั่งป๋ายอวี้จิงมรรคาจารย์เต๋ายังไม่ยินดีจะไปเยือนบ่อยๆ ปล่อยให้ลูกศิษย์สามคนผลัดกันดูแลป๋ายอวี้จิง ต่อให้เป็นนักพรตซุน ไม่ว่าจะเห็นอวี๋โต้วเต๋าเหล่าเอ้อผู้นั้นขวางหูขวางตาอย่างไร แต่กับมรรคาจารย์เต๋ากลับยังมีความนับถืออยู่หลายส่วน

ลู่เฉินยิ้มเอ่ย “ป๋ายเหย่เป็นคนที่ไม่ยินดีติดค้างน้ำใจใคร ดังนั้นหากเรื่องไม่คาดฝันไม่ใหญ่มากนัก เกินครึ่งก็น่าจะมาชดใช้คืนน้ำใจที่อารามเสวียนตูใหญ่ และทางฝ่ายศาลบุ๋นก็จะไม่ขัดขวาง วันนี้ข้ามาพบเจ้าก็เพื่อทักทายบอกกล่าวไว้ก่อน ในอดีตป๋ายอวี้จิงกับอารามเสวียนตูใหญ่เคยเป็นอย่างไร วันหน้าก็จะยังเป็นอย่างนั้น ป๋ายเหย่แค่มาตั้งใจฝึกตนอยู่ที่นี่ก็พอ ไม่ว่าป๋ายเหย่จะเข้ามาอยู่ในทำเนียบศาลบรรพจารย์ของอารามเสวียนตูใหญ่หรือไม่ก็ล้วนถูกป๋ายอวี้จิงมองเป็นแค่ป๋ายเหย่ ดังนั้นเจ้าอารามซุนจะกังวลกับกี่เรื่องก็ได้ มีเพียงเรื่องนี้ที่ไม่จำเป็นต้องกังวล”

นักพรตซุนพยักหน้ารับ

ลู่เฉินเอามือข้างเดียวเท้าคาง เอนตัวพิงโต๊ะหิน “ได้ยินมาตลอดว่าพี่ซุนรับลูกศิษย์ที่ดีมาไว้หลายคน เป็นหยกงามวัตถุดิบดีเยี่ยม ทำไมถึงไม่ให้นักพรตน้อยได้เห็นเป็นบุญตาบ้างเล่า”

นักพรตซุนถาม “ป๋ายเหย่ตายอย่างไร แล้วมีชีวิตรอดได้อย่างไร?”

ลู่เฉินถอนหายใจ ใช้มือต่างพัดโบกเบาๆ “โจวมี่ผสานมรรคาได้ประหลาดนัก คือภัยน่ากังวลบนมหามรรคาโดยแท้ เจ้าหมอนี่ทำให้เจตนารมณ์สวรรค์ของใต้หล้าไพศาลปั่นป่วนเละเทะ ซิ่วหู่ก็ครึ่งหนึ่ง ไม่ช้าไม่เร็วดันเพิ่งจะสะบั้นเส้นสายที่สำคัญสายหนึ่งของข้าไปพอดี ส่วนสิ่งที่เห็นในสายตาของพวกลูกศิษย์อย่างเฮ้อเสี่ยวเหลียง เฉาหรง ข้าก็ไม่เชื่ออีก คำนวณไม่สู้อยู่เฉยๆ ปล่อยให้เป็นไปตามชะตาฟ้าลิขิตเถิด ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ยังไม่ใช่เรื่องในบ้านของตัวเอง ฟ้าถล่มลงมาก็ยังมีศิษย์พี่อวี๋โต้วผู้ไร้เทียมทานที่แท้จริงแบกรับให้อยู่ไม่ใช่หรือ”

นักพรตซุนหลุดหัวเราะพรืด “เต๋าเหล่าเอ้อยินดีมอบกระบี่ให้ป๋ายเหย่ยืม เกือบจะทำให้นักพรตเฒ่าเช่นข้าตกใจตาถลนแล้ว”

ลู่เฉินเอ่ยอย่างเกียจคร้าน “ศิษย์พี่อวี๋มีมาดวีรบุรุษองอาจอย่างมาก ในฐานะที่พี่ซุนเป็นคนกันเองครึ่งตัวก็อย่าพูดอะไรโดยใช้อารมณ์เลย ง่ายที่จะทำร้ายความรู้สึกกัน”

นักพรตซุนและลู่เฉินเงยหน้ามองท้องฟ้าแทบจะเวลาเดียวกัน

นักพรตซุนลุกขึ้นยืน แผดเสียงหัวเราะดังลั่น มือสองข้างทำมุทรา ถาดหยกขาวที่อยู่ระหว่างใบของต้นสนโบราณส่องประกายแสงระยิบระยับแผ่ปกคลุมไปทั่วฟ้าดิน

ส่วนลู่เฉินนั้นรีบสวมรองเท้า ไปแล้วๆ เผ่นหนีเพื่อความปลอดภัยดีกว่า

รอกระทั่งลู่เฉินจากไปแล้ว แสงสว่างก็ผลุบกลับมาที่เดิม นักพรตซุนมองหนึ่งคนแก่หนึ่งเด็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาถลึงตากว้าง เต็มไปด้วยความกังขา พูดด้วยน้ำเสียงไม่กล้าเชื่อว่า “ป๋ายเหย่?”