กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 732

แจกันสมบัติทวีป ชุยฉานถือประคองป๋ายอวี้จิงจำลองไว้บนฝ่ามือ ส่วนร่างจริงของชุยฉานวันนี้กลับแหกกฎไม่ไปสอนหนังสือ แต่มารับรองต้อนรับคนรู้จักคุ้นเคยสองคน

สหายเก่าสองคนต่างก็ไม่ได้ใช้ร่างจริงข้ามทวีปเดินทางไกลมาถึงที่นี่ วิธีการบนภูเขามีมากมาย ยิ่งเป็นเวทคาถาที่ลี้ลับมากเท่าไรก็ยิ่งกินเงินมากเท่านั้น แต่ไม่จำเป็นให้ชุยฉานต้องเป็นกังวลกับเรื่องนี้แล้ว

เมื่อชุยฉานเผยตัวบนโลกมนุษย์ เดินอยู่ริมลำน้ำใหญ่เส้นนั้น เศรษฐีร่างอ้วนฉุคนหนึ่งกับชายวัยกลางคนที่สวมชุดเรียบง่ายคนหนึ่งก็เดินเล่นริมน้ำขนาบซ้ายขวาไปพร้อมกับราชครูต้าหลีท่านนี้

คนผู้หนึ่งคือหลิวจวี้เป่าเทพเจ้าแห่งโชคลาภของธวัลทวีป อีกคนหนึ่งคืออวี้พ่านสุ่ยไท่ซ่างหวงของราชวงศ์เสวียนมี่แผ่นดินกลาง มีใครบ้างที่เสียดายเงินเทพเซียน

อวี้พ่านสุ่ยที่ตอนอยู่ในห้องหนังสือของตระกูลทำให้หลินจวินปี้คนหนุ่มเด็กรุ่นหลังปวดหัวอย่างถึงที่สุด เวลานี้กำลังตั้งหน้าตั้งตาเอ่ยคำประจบ “น้องชุยช่างมีฝีมือยิ่งใหญ่ ช่างมีฝีมือยิ่งใหญ่ที่เปลี่ยนฟ้าผลัดดินจริงๆ เรื่องดีงามสามเรื่องในไพศาลไหนเลยจะเพียงพอ ต้องเพิ่มเรื่องนี้เข้าไปอีกเรื่อง”

หลิวจวี้เป่ากลับไม่ได้หน้าหนาอย่างอวี้พ่านสุ่ย แค่มองไปทางสายน้ำของลำน้ำใหญ่ ยากที่จะปกปิดสีหน้าชื่นชมได้

เพียงแต่ว่าสิ่งที่หลิวจวี้เป่าเห็นอยู่ในสายตากลับไม่ใช่กระแสน้ำไหลรินของลำน้ำใหญ่ แต่เป็นเงินเทพเซียนที่ไหลมาเทมาไม่ขาดสาย ขอแค่คนคนหนึ่งมีความสามารถมากพอก็เหมือนอยู่ตรงปากทางลำน้ำใหญ่ไหลเข้ามหาสมุทรแล้วเปิดถุงเงินใบใหญ่อ้ากว้างเอาไว้

ชุยฉานยิ้มถาม “ตาเฒ่าอวี้ ทุกวันนี้ฝีมือเล่นหมากล้อมเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

อวี้พ่านสุ่ยบ่นว่า “รู้ดีแต่ยังถาม ก็ยังแข็งแกร่งอยู่เหมือนเดิมน่ะสิ”

ฝีมือการเล่นหมากล้อมของอวี้พานสุ่ยสูงส่งเพียงใด หากใช้คำกล่าวของชุยฉานในปีนั้นก็คือตอนที่ตาเฒ่าอวี้เก็บเม็ดหมากใช้เวลามากกว่าตอนวางเม็ดหมากมากนัก

นิสัยยามเล่นหมากล้อมเผด็จการ ลงมือเด็ดขาดเฉียบไว บุกรุดหน้าไปอย่างไม่หยุดยั้ง ดังนั้นจึงวางเม็ดมากอย่างรวดเร็ว แพ้ก็เร็ว น้อยครั้งนักที่ชุยฉานจะยินดีสิ้นเปลืองเวลากับคนที่ฝีมือเล่นหมากล้อมย่ำแย่เช่นนี้ ทว่าอวี้พ่านสุ่ยกลับเป็นข้อยกเว้น แน่นอนว่าคำว่าเล่นหมากล้อมของเขา เม็ดหมากที่วางส่วนใหญ่ล้วนอยู่นอกกระดาน อีกทั้งทั้งสองฝ่ายต่างก็รู้กันดีอยู่แก่ใจ และต่างก็มีความสุขที่จะทำเช่นนั้น ศึกตรีจตุ สายเหวินเซิ่งแพ้อนาถ ชุยฉานหลอกลวงอาจารย์ลบล้างบรรพชน ทรยศออกจากสายบุ๋น กลายเป็นหมาไร้บ้านที่ใครเห็นก็ร้องจะทุบตี ทว่าครานั้นที่อยู่ในราชวงศ์ต้าเฉิงซึ่งดูคล้ายว่าจะเจริญรุ่งเรือง ชุยฉานเล่นหมากล้อมกับอวี้พ่านสุ่ยในศาลอิ่งป่ายพลางเปิดโปงถึงสถานการณ์ของความพ่ายแพ้เสื่อมโทรมภายใต้กลุ่มบุปผาห้อมล้อมให้ตาเฒ่าอวี้ฟังไปด้วย และหลังจากหมากกระดานนั้นเล่นจบ ตาเฒ่าอวี้ที่ถือหมากค้างไม่แน่ใจว่าจะวางอย่างไรถึงได้ตัดสินใจผลัดเปลี่ยนราชวงศ์

ชุยฉานมีดีอยู่อย่างหนึ่ง เป็นจุดที่ทำให้อวี้พ่านสุ่ยนับถือเลื่อมใสมากที่สุด เพราะเขาแตกต่างจากบัณฑิตทั่วไปบนโลก ขอแค่เป็นเรื่องที่รู้ว่ามีข้อเสียมากมาย แต่กลับยังมิอาจแก้ไขคลี่คลายได้ ชุยฉานก็จะปล่อยให้มันเน่าอยู่ในท้องไปแต่โดยดี จะไม่แสร้งพูดจาล้ำลึกแฝงความนัยเด็ดขาด พูดง่ายๆ ก็คือชุยฉานจะทำแค่เรื่องที่ตัวเองมีความสามารถให้ทำได้ กล้าทำ ยอมทำ ทำได้ ดังนั้นตอนนั้นที่ชุยฉานออกมาจากตระกูลอวี้ นอกจากผลแพ้ชนะบนกระดานหมากที่ไม่ต้องสงสัยแล้ว ยังทิ้งสมุดเล่มหนึ่งที่เขียนรายละเอียดการเปลี่ยนราชวงศ์ผลัดยุคสมัยให้กับตระกูลอวี้ บอกแค่ว่าพยายามช่วยตาเฒ่าอวี้เรียบเรียงเส้นสายกลยุทธของทั้งสองฝ่ายให้ได้มากที่สุด จะได้ใช้สิ่งนี้มาเป็นหลักฐานพิสูจน์กันและกัน

ตอนนั้นอวี้พ่านสุ่ยเดินมาส่งถึงด้านล่างขั้นบันไดของศาลา เพียงแค่ถามประโยคเดียวว่า ‘ซิ่วหู่ต้องการสิ่งใด?’

ชุยฉานตอบ ‘วันหน้าข้าขอยืมเงินจากตระกูลอวี้ เจ้าอวี้พ่านสุ่ยห้ามทำตัวเลอะเลือน ให้ได้มากเท่าไรก็เท่านั้น ได้กำไรมากหรือน้อยยังบอกได้ยาก แต่ย่อมไม่มีทางขาดทุนแน่นอน’

อวี้พ่านสุ่ยที่ขึ้นชื่อเรื่องฝีมือเล่นหมากล้อมห่วยแตกผู้นี้ ในด้านการพลิกแพลงสถานการณ์และกุศโลบายแผนการ กลับเป็นดั่งสำลีซ่อนเข็ม อายุแค่สามสิบปีก็ได้เป็นราชครูของราชวงศ์ต้าเฉิงแล้ว ก่อนและหลังก็ได้ประคับประคองฮ่องเต้หุ่นเชิดหลายพระองค์ มีคำเรียกขานอันไพเราะว่าศาสตร์แห่งการพิฆาตมังกร เกี่ยวกับ ‘อ้วนอวี้’ ผู้นี้ บนภูเขาและล่างภูเขาของใต้หล้าไพศาลมีทั้งคนชมและคนด่าอยู่ตลอดเวลา ในบรรดานั้นมีเรื่องลับๆ ของสาวงามในวังหลวงที่เล่าลือกันไปแพร่หลายมากที่สุด เขากับเกร็ดพงศาวดารกลุ่มบุปผางามที่เจียงซ่างเจินเขียนขึ้นเองกับมือ ทั้งยังควักเงินจ้างโรงพิมพ์เองตอนอยู่ในอุตรกุรุทวีป ถูกเรียกขานให้เป็นคู่ตำราเรื่องราวอันงดงามบนภูเขา

ชุยฉานหันหน้าไปถามหลิวจวี้เป่า “พี่หลิวยังคงไม่ยินดีจะลงเดิมพันอย่างเต็มที่หรือ?”

หลิวจวี้เป่าเอ่ย “หาเงินไม่อาศัยการเดิมพัน นี่คือกฎบรรพบุรุษอันดับหนึ่งในบ้านของสกุลหลิว เงินสองก้อนที่สกุลหลิวทยอยให้ต้าหลียืมไม่ถือว่าน้อยแล้ว”

เงินฝนธัญพืช หมื่น ก่อนหลังสองครั้ง ครั้งละร้อยหมื่น (ล้าน)

ชุยฉานยิ้มเอ่ย “เดิมพัน? พี่หลิวดูแคลนการพิทักษ์เมืองของแจกันสมบัติทวีปข้า หรือว่าดูแคลนการโจมตีของใต้หล้าเปลี่ยวร้างกันแน่?”

หลิวจวี้เป่าคลี่ยิ้ม ไม่เอ่ยอะไร

คบค้าสมาคมกับซิ่วหู่ผู้นี้ อย่าได้ทะเลาะกับอีกฝ่ายเด็ดขาด เพราะน่าเบื่อที่สุด

ส่วนเทพเจ้าแห่งโชคลาภของธวัลทวีปอย่างหลิวจวี้เป่าท่านนี้ ในมือได้ครอบครองพื้นที่มงคลหานซูแห่งหนึ่ง คอยดูแลต้นกำเนิดของเงินเกล็ดหิมะทุกเหรียญในใต้หล้า ขนาดศาลบุ๋นของแผ่นดินกลางยังยอมรับในผลประโยชน์ส่วนหนึ่งจากสกุลหลิว

เคยลงนามในสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษร ทั้งสองฝ่ายที่ทำสัญญากันคือหลี่เซิ่งกับหลิวจวี้เป่า

ส่วนเหมืองเงินเกล็ดหิมะแห่งนั้น ปริมาณแร่ที่สะสมอยู่ด้านในยังคงน่าตกตะลึง สำนักคำนวณและบรรพจารย์สำนักหยินหยางเคยร่วมกันตรวจสอบและคิดคำนวณ ใช้เวลานานหลายปี คำตอบที่ได้ในท้ายที่สุดทำให้หลิวจวี้เป่าพึงพอใจอย่างมาก

นั่นก็หมายความว่าสกุลหลิวธวัลทวีปไม่เพียงมีเงินในปัจจุบันนี้ ในอนาคตก็ยังจะมีเงินอย่างมาก ดังนั้นสกุลหลิวธวัลทวีปจึงได้รับคำชื่นชมที่ว่า ‘นั่งกินภูเขาไม่โล่ง’

แม้แต่อาจารย์ฟ่านบรรพบุรุษของสำนักการค้าท่านนั้นก็ยังบอกว่าเทพเจ้าแห่งโชคลาภหลิวมีเงินจริงๆ

ในบรรดาผู้ถวายงานสกุลหลิว ผู้ฝึกยุทธมีเพ่ยอาเซียงแห่งศาลเหลยกงธวัลทวีป ในฐานะบุคคลอันดับหนึ่งบนวิถีวรยุทธของทวีป ลำดับรายชื่อของผู้ถวายงานกลับอยู่อันดับที่สามเท่านั้น สำนักคำนวณมีบรรพจารย์ทั้งหมดสามท่าน สองท่านในนั้นล้วนเป็นผู้ถวายงานของสกุลหลิวธวัลทวีป

ชุยฉานถาม “เซี่ยซงฮวาไม่ยอมเป็นแม้กระทั่งเค่อชิงที่แขวนชื่อไว้ในสกุลหลิวหรือ?”

หลิวจวี้เป่ายอมรับเรื่องนี้อย่างตรงไปตรงมา พยักหน้ายิ้มเอ่ย “เรื่องของเงินทอง ถึงอย่างไรก็ไม่อาจพิชิตใจคนได้ทั้งหมด เป็นแบบนี้ถึงจะดี ดังนั้นข้าจึงนับถือเซียนกระบี่หญิงผู้นั้นจากใจจริง”

ทุกวันนี้บรรพจารย์ท่านหนึ่งของสกุลหลิวกำลังพยายามพูดโน้มน้าวเซียนกระบี่หญิงเซี่ยซงฮวาอย่างยากลำบาก ให้นางมารับหน้าที่เป็นเค่อชิงของตระกูล เพราะหากคิดจะเชื้อเชิญให้นางมาเป็นผู้ถวายงานคงเป็นเรื่องที่เพ้อฝันไปแล้ว เซี่ยซงฮวาไม่มีความรู้สึกที่ดีใดๆ ต่อธวัลทวีปที่เป็นบ้านเกิด กับสกุลหลิวที่โอ้อวดเรื่องเงินทองก็ยิ่งมีภาพจำที่ย่ำแย่อย่างถึงที่สุด

ดังนั้นขอแค่เซี่ยซงฮวาพยักหน้าตอบตกลง ชั่วชีวิตนี้นางไม่เพียงแต่ไม่ต้องไปเยือนจวนหลิวตามพิธี ยิ่งไม่ต้องให้เซี่ยเค่อชิงทำเรื่องใดๆ การประชุมในศาลบรรพจารย์ เซี่ยซงฮวาไม่ต้องมาเข้าร่วมก็ได้ แต่ขอแค่ฝากความมาบอกก็ล้วนได้ผลเหมือนกัน นอกจากนี้ลูกศิษย์ผู้สืบทอดสองคนของเซี่ยซงฮวาอย่างจวี่สิงและเฉามู่ ก่อนจะเลื่อนเป็นห้าขอบเขตบน เกี่ยวกับเรื่องของการเลี้ยงกระบี่และการหลอมวัตถุ วัตถุดิบวิเศษแห่งฟ้าดินและเงินเทพเซียนทั้งหมดที่จำเป็นต้องใช้ สกุลหลิวธวัลทวีปจะเป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมด

ทว่าต่อให้เป็นเช่นนี้เซี่ยซงฮวาก็ยังไม่ยอมตอบตกลง ตั้งแต่ต้นจนจบนางเอ่ยกับบรรพจารย์สกุลหลิวประโยคเดียวว่า ‘หากไม่เป็นเพราะเห็นแก่หน้าจวนหยวนโหรวของภูเขาห้อยหัว ที่เจ้าทำอยู่ตอนนี้ก็คือการถามกระบี่’

แน่นอนว่าสกุลหลิวธวัลทวีปไม่ได้ขาดเซียนกระบี่มาเฝ้าพิทักษ์จริงๆ เพียงแต่เจ้าประมุขสกุลหลิวธวัลทวีปป่าวประกาศออกมาแล้วว่า ผู้อาวุโสในตระกูลท่านนั้นต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จให้จงได้ อีกทั้งยังต้องพูดจาดีๆ ต้องมีมารยาทและเคารพนอบน้อมต่อเซียนกระบี่เซี่ย ไม่อย่างนั้นเมื่อกลับมาถึงศาลบรรพจารย์ เขาหลิวจวี้เป่าก็จะไม่พูดคุยดีๆ แล้ว