กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 749

คนที่ช่วยเป็นกรรมการให้กับคนทั้งสองคือผู้ฝึกตนหญิงคนหนึ่งที่มาผ่อนคลายอารมณ์ที่นี่ชั่วคราว ศิษย์น้องหญิงของชงเชี่ยนเซียนเหรินแห่งหลิวเสียทวีป หรือก็คือฮูหยินเจ้าของถ้ำสวรรค์เทียนอวี๋ เกิดมามีรูปโฉมงามเลิศล้ำ สวมกวานบุปผาหยกมรกต ชุดคลุมผ้าแพร เรือนกายอรชรอ้อนแอ้น บุตรชายของนางคือหนึ่งในสิบตัวสำรองรุ่นเยาว์ เพียงแต่ว่าทุกวันนี้อยู่ในใต้หล้าแห่งที่ห้า ดังนั้นพวกนางสองแม่ลูกจึงต้องรอเวลาอีกแปดสิบปีให้หลังถึงจะพบหน้ากันได้

ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้นางก็จะต้องบ่นสามีว่าไม่ควรใจดำขนาดนี้ ถึงขนาดให้ลูกชายเดินทางไกลไปอยู่ใต้หล้าแห่งอื่น

หวังจี้โยนเงินฝนธัญพืชเหรียญหนึ่งออกไปอย่างไม่ใส่ใจ ถามว่า “เรือข้ามทวีปไม่กี่ลำของนครมังกรเฒ่า เมื่อไหร่จะมาถึงท่าเรือชวีซาน?”

สวีเซี่ยไม่ได้รับเงินฝนธัญพืชเหรียญนั้นมา แต่ปล่อยให้มันแหลกสลาย กลายเป็นปราณวิญญาณที่เข้มข้นขุมหนึ่ง ภูเขาสูงใต้ฝ่าเท้าของคนทั้งสามนี้ เดิมทีก็เป็นตราผนึกค่ายกลที่ผู้ฝึกตนสกุลหลิวตั้งใจสร้างขึ้นมา สามารถรองรับเอาปราณวิญญาณฟ้าดินและโชคชะตาขุนเขาสายน้ำจากสี่ด้านแปดทิศมาได้ สวีเซี่ยเอ่ยด้วยสีหน้าเฉยเมย “มาถึงท่าเรือก็ย่อมได้เห็นเอง”

หวังจี้หัวเราะหยัน “ระวังลมแรงคลื่นสูง ปรับตัวเข้ากับน้ำดินไม่ได้ ไม่ว่าจะทางบกหรือทางน้ำก็เรือล่มได้ทั้งนั้น”

สวีเซี่ยสีหน้าไร้อารมณ์ “เรือล่ม? เจ้าสำนักเจียงของพวกเจ้าเป็นคนพลิกเรือให้คว่ำกระมัง เอาเป็นว่าขอแค่เรือล่มลำหนึ่งข้าก็จะไปถามกระบี่ที่ยอดเขาเสินจ้วน”

หวังจี้จุ๊ปากพูด “ฟังจากน้ำเสียงแล้ว คงคิดว่าจะชนะได้อย่างมั่นคงสินะ?”

สวีเซี่ยอธิบาย “แปดส่วนน่าจะแพ้ แต่ก็ไม่ถ่วงรั้งการถามกระบี่ของข้า”

หวังจี้กระทืบเท้าหนึ่งที กระเทือนให้หมากเม็ดหนึ่งร่วงลงบนมุมหนึ่งของกระดานหมาก ยกนิ้วโป้งให้กับสวีเซี่ย “ไม่เสียแรงที่เป็นผู้ฝึกกระบี่ที่รู้จักกับฉีถิงจี้”

สวีเซี่ยเอ่ย “เจ้าเองก็รู้จักสวีเซี่ย ไม่แย่แล้ว”

หวังจี้หัวเราะอย่างฉุนๆ “หากเจ้าได้เจอกับเจียงซ่างเจิน ถ้าไม่ต่อสู้กันเอาเป็นเอาตายก็ต้องกลายเป็นเพื่อนหมาป่าสหายสุนัขของเขา ไม่มีความเป็นไปได้อย่างอื่นแล้ว”

ผู้ฝึกตนหญิงจากหลิวเสียทวีปผู้นั้นส่ายหน้า ไม่รู้จริงๆ ว่าเหตุใดจนถึงตอนนี้คนทั้งสองถึงยังไม่ตีกันสักที ทุกวันเอาแต่งัดข้อกันอยู่บนกระดานแล้วก็โต้ฝีปากกันอยู่แบบนี้ ทำไมถึงได้รู้สึกว่าแท้จริงแล้วทั้งสองฝ่ายถูกชะตากันมากนะ

สวีเซี่ยพลันถามว่า “สรุปแล้วเจียงซ่างเจินปิดด่านจริงๆ หรือว่าแสร้งปิดด่านกันแน่?”

หวังจี้ถอนหายใจ รู้สึกเสียใจอย่างที่หาได้ยาก “สวรรค์เท่านั้นที่รู้ ถึงอย่างไรการประชุมในศาลบรรพจารย์ครั้งสุดท้าย ท่าทางของเขาก็เหมือนคนเป็นโรค ร่อแร่ปางตาย ทำให้คนที่เห็นรู้สึกปวดใจนัก”

สวีเซี่ยชำเลืองตามองไปทางทิศเหนือ

ใบถงทวีปที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายสกปรก จิตใจคนชั่วช้าแห่งนี้ เขาชื่นชอบไม่ลงเลยจริงๆ

รู้ว่าผิดแล้วยังไม่ยอมรับผิด ประหยัดแรงใจ

ยอมรับผิดแต่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงแก้ไข ประหยัดแรงกาย

ช่างประหยัดแรงกายแรงใจได้ดีจริงๆ ผลคือมีคนไม่น้อยที่มีชีวิตรอดมาได้จริงๆ ได้กลับคืนมายังแผงลอยใหญ่ที่เละเทะอย่างใต้หล้าไพศาลนี้อีกครั้ง แต่อันที่จริงไม่ได้ดีไปกว่าปีนั้นที่ตกอยู่ในกำมือของใต้หล้าเปลี่ยวร้างสักเท่าไรเลย

พูดถึงแค่เรื่องเดียว ซากที่ตั้งเก่าของสำนักภูเขาไท่ผิง เนื่องจากใบถงทวีปไม่มีผู้ฝึกตนของภูเขาไท่ผิงอีกแม้แต่คนเดียว ทุกวันนี้มีกองกำลังบนภูเขากี่มากน้อยที่น้ำลายสออยากครอบครองพื้นที่นั้น? ไม่ว่าจะทางลับทางแจ้งก็ล้วนกระเหี้ยนกระหือรือกันเต็มที่

สำนักฝูจีดีกว่าเล็กน้อย ถึงอย่างไรก็ยังเหลือควันธูปอยู่บ้าง ต่อให้สถานการณ์จะง่อนแง่นแค่ไหน แต่เมื่ออยู่ภายใต้การปกป้องคุ้มครองของสำนักศึกษา พวกผู้ฝึกตนสำนักฝูจีที่ขอบเขตไม่สูง จำนวนน้อยนิดเหล่านั้นก็ยังถือว่าปกป้องภูเขาบรรพบุรุษของบ้านตนไว้ได้อย่างถูกต้องชอบธรรม ตอนนี้ยังไม่มีใครกล้าคิดจะมาแตะต้อง ตอนนี้เป็นเช่นนี้ ทว่าต่อจากนี้อีกสิบปีให้หลัง อีกร้อยปีให้หลังล่ะจะเป็นอย่างไร? แผนการมากมายที่ผู้ฝึกตนบนภูเขาซ่อนฝังไว้ยาวไกลพันลี้ ไม่ได้ง่ายดายเพียงแค่การใช้อำนาจช่วงชิงมาเท่านั้น สำนักศึกษาปกป้องได้แค่ชั่วครู่ชั่วยาม ไม่อาจปกป้องได้นานกว่านั้น รอกระทั่งเจ้าสำนักหนุ่มของสำนักฝูจีกลับคืนมาจากใต้หล้าใหม่เอี่ยม ไม่แน่ว่าศาลบรรพจารย์ของสำนักฝูจีอาจเหลือแค่เก้าอี้เจ้าสำนักที่เหมือนของประดับตกแต่งตัวเดียวเท่านั้น ต่อให้นั่งลงไปแล้ว สี่ด้านแปดทิศก็อาจจะเต็มไปด้วยป่ามีดอ่อน (มีดอ่อนเปรียบเปรยถึงวิธีทำร้ายคนอื่นแบบที่มองไม่เห็น ป่ามีดอ่อนก็คือมีวิธีที่ว่านี้อยู่รายล้อม มากมายเหมือนต้นไม้ในป่า)

สวีเซี่ยมีชาติกำเนิดมาจากลัทธิขงจื๊อ เพียงแต่ว่าไม่เคยไปขอศึกษาต่อที่สำนักศึกษาเกราะทองทวีปก็เท่านั้น หวังจี้ที่ลากสวีเซี่ยมาเล่นหมากรุกด้วยกันก็เป็นเช่นเดียวกัน

หวังจี้นั่งแปะลงไปบนตัวหมาก เอ่ยอย่างจนใจว่า “สิ่งที่เหมือนอำพรางไว้ที่สุด เหมือนว่าเล็กละเอียดที่สุด แท้จริงแล้วกลับชัดเจนที่สุด เป็นรูปธรรมมากที่สุด นี่จึงเป็นเหตุให้วิญญูชนต้องระมัดระวังตัวแม้ยามอยู่เพียงลำพัง คนที่ใช้หลักการเหตุผล ศึกษาหาความรู้อย่างเราๆ ตั้งใจกับคำว่าระมัดระวังยามอยู่ลำพังนี้ที่สุด ก้มหน้ามองเงาไม่ละอายต่อดิน เงยหน้าหลังคารั่วไม่ละอายต่อฟ้า”

สวีเซี่ยเอ่ยคล้อยตามหวังจี้อย่างที่หาได้ยาก เขาพยักหน้ากล่าวว่า “คนมองตัวเอง เหมือนเห็นไปถึงตับไตไส้พุง”

หวังจี้ถอนหายใจอย่างปลงอนิจจัง “รอให้สำนักศึกษาสร้างขึ้นมาใหม่ครบหมดแล้ว สถานการณ์จะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน”

หวังจี้สะบัดชายแขนเสื้อ เอ่ยเย้ยหยันตัวเอง “คนบนภูเขาอย่างเรา ชีวิตมีความปลงอนิจจังมากมาย”

สตรีผู้นั้นเอ่ยถามว่า “เจ้าคนที่เขียนบทความโจมตีเฉินฉุนอันผู้รอบรู้ ทุกวันนี้มีจุดจบเป็นอย่างไร?”

ศาลบุ๋นสั่งห้ามผลิตรายงานขุนเขาสายน้ำห้าปี แต่ระหว่างผู้ฝึกตนบนยอดเขาด้วยกัน แน่นอนว่าย่อมต้องมีวิธีการตระกูลเซียนในการส่งข่าวให้กันอย่างลับๆ

หวังจี้แค่นเสียงหยัน “ก็ไม่อย่างไร ชีวิตของเจ้าหมอนั่นดียิ่งนัก มีคนปกป้องมากมาย แต่ละคนต่างมองอีกฝ่ายเป็นจิตบุ๋น เป็นมโนธรรมแห่งสำนักขงจื๊อของหนึ่งทวีป แหกปากตะโกนเต็มที่มาหลายปีแล้ว ต้องการให้เจ้าขุนเขาของสำนักศึกษาทางการท่านนี้ไปเป็นเจ้าขุนเขาของหนึ่งในเจ็ดสิบสองสำนักศึกษา ไม่อย่างนั้นก็แสดงว่าสายบุ๋นใหญ่ๆ หลายสายในศาลบุ๋นแผ่นดินกลางแอบร่วมมือกันผลักไสคนผู้นี้ จึงเรียกได้ว่านั่งตกปลาอยู่บนแท่นอย่างมั่นคง”

คนหนุ่มสาวอ่านบทความบทกวีของคนแก่บางคนแล้วรู้สึกว่าท่ามกลางบรรทัดตัวอักษรเต็มไปด้วยกลิ่นอายเสื่อมโทรม ส่วนพวกคนแก่บางคนมองคนหนุ่มสาวที่เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา ความกระตือรือร้น บนใบหน้าก็จะมีรอยยิ้ม แต่สายตากลับมืดดำ มองอีกฝ่ายเป็นดั่งโจรกบฏ

เมื่อคนแก่คนหนึ่งใจแคบเหมือนไส้ไก่ ปิดประตูห้องหัวใจแต่กลับไม่รู้ตัว ถ้าอย่างนั้นความมีชีวิตชีวาบนร่างของคนหนุ่มสาว พื้นที่ว่างสำหรับการทำความผิดที่กาลเวลามอบให้กับคนรุ่นเยาว์ก็จะถูกพวกเขามองว่าเป็นการทำร้ายที่ยิ่งใหญ่อย่างหนึ่ง ต่อให้คนหนุ่มสาวไม่เอ่ยอะไรก็ยังคงเป็นความผิด

คนหนุ่มสาวไม่มีทางเข้าใจว่าเหตุใดพวกคนแก่ถึงได้ผิดหวังง่ายดายถึงเพียงนั้น

คนมีอายุกลับมองดูคนหนุ่มสาวที่เปลี่ยนจากมีความหวังเป็นผิดหวังด้วยสายตาเย็นชา

สงครามใหญ่ปิดฉากลง คนรุ่นเยาว์บนภูเขาตายกันไปมากมายเหลือเกิน

คนแก่หลายคนยังคงหัวเราะหยัน มองเห็นแล้ว เพียงแต่แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

สวีเซี่ยกระตุกมุมปาก เอ่ยเย้ยหยัน “ฟังหลิวจวี้เป่าเล่า เดิมทีบรรพจารย์สกุลอวี้อยากจะถอดถอนตำแหน่งเจ้าขุนเขาสำนักศึกษาแห่งราชวงศ์ของคนผู้นี้ เพียงแต่ว่าเมื่อทำเช่นนี้กลับกลายเป็นว่ายากที่จะสั่นคลอนเขา กังวลว่าจะทำให้ระบบใหญ่ทั้งหลายซึ่งมีสายของหย่าเซิ่งเป็นหนึ่งในนั้นยากที่จะวางตัวเป็นคน แล้วนับประสาอะไรกับที่ถอดตำแหน่งเจ้าขุนเขาคนหนึ่งแล้วอย่างไร คนผู้นี้มีแต่จะยิ่งรู้สึกภาคภูมิใจมากกว่าเดิม มโนธรรมในใจก็สงบสุขได้แล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะยังรอคอยให้บรรพจารย์สกุลอวี้เล่นงานเขา แล้วค่อยช่วงชิงชื่อเสียงบริสุทธิ์ดีงามมาใหม่”

หวังจี้ชำเลืองตามองสวีเซี่ย วันนี้เจ้าหมอนี่พูดมากไม่เบา นับว่าเป็นเรื่องหายาก

สตรีจากหลิวเสียทวีปผู้นั้นทอดถอนใจด้วยความปลงอนิจจัง “วิถีทางโลกใบนี้ มักจะมีบางอย่างที่ผิดปกติอยู่เสมอ แต่ก็บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร”

สวีเซี่ยเอ่ยเสียงทุ้มหนัก “ใต้หล้าแห่งนี้ บัณฑิตอย่างซิ่วหู่มีน้อยเกินไปจริงๆ!”

หวังจี้กล่าวอย่างหม่นหมอง “ไม่ใช่ว่ามีน้อยเกินไป แต่ไม่มีแล้ว”

……

ซากปรักของภูเขาไท่ผิง

ตรงหน้าประตูภูเขาที่อยู่ในสภาพผุพัง ซุ้มประตูพังถล่มลงมานานแล้ว คนชุดเขียวผู้หนึ่งพลิ้วกายลงบนพื้น ฉีกหน้ากากออก กลับคืนมาสู่โฉมหน้าที่แท้จริง