กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 774

เผยเฉียนหัวเราะ หมี่ลี่น้อยก็หัวเราะตาม แรกเริ่มยังเก็บอารมณ์อยู่บ้าง แต่พอเห็นว่าเผยเฉียนอารมณ์ดี หมี่ลี่น้อยก็หัวเราะปากกว้างจนหุบไม่ลง

เผยเฉียนตบศีรษะตัวเอง ก้าวเร็วๆ ไปที่โต๊ะ เก็บม้วนภาพที่แปะแผ่นกระดาษสีสันสดใสม้วนนั้นมา หมี่ลี่น้อยกระโดดลงจากม้านั่ง ฟุบตัวลงบนโต๊ะ หัวเราะฮ่าๆ “ข้ารู้แล้ว ไม่เคยเห็นมันมาก่อน ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้!”

เผยเฉียนแทะเมล็ดแตง โจวหมี่ลี่ฟุบตัวอยู่บนโต๊ะ ลังเลอยู่นานมากก็พลันเอ่ยเสียงเบา “เผยเฉียน เจ้าฝึกตนได้หรือไม่?”

เผยเฉียนถามอย่างสงสัย “ถามคำถามนี้ทำไมล่ะ?”

หมี่ลี่น้อยยิ้มกว้าง ใบหน้ากลมๆ วางคางไว้บนหลังมือ “ก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง”

อันที่จริงนางกลัวว่าการออกเดินทางไกลครั้งนี้ ผ่านไปนานหลายปีถึงเพิ่งจะได้กลับบ้าน กลัวว่าตัวของเผยเฉียนจะไม่ได้สูงขนาดนั้น แต่เส้นผมกลับขาวโพลนไปแล้ว

เผยเฉียนยิ้มเอ่ย “ข้าก็ฝึกกระบี่อยู่ตลอดเวลานะ ดูเหมือนว่าจะ…ไม่ได้ยากสักเท่าไร”

เผยเฉียนรีบเอ่ยเสริมไปอีกประโยค “คำพูดแบบนี้เจ้าห้ามพูดให้อาจารย์พ่อของข้าฟังเด็ดขาด รู้หรือไม่?”

หมี่ลี่น้อยอารมณ์ดีคึกคักขึ้นมาทันใด “รู้ว่าห้ามพูด!”

เฉินผิงอันออกจากนครเถียวมู่ที่หลี่สือหลางเป็นเฝ้าพิทักษ์ มายังนครที่ไม่คุ้นเคยแห่งหนึ่ง เฉินผิงอันที่เดินทางไกลมาถึงที่แห่งนี้กลับหัวทิ่มปักลงพื้น หัวโหม่งลงไปในน้ำของแม่น้ำสายใหญ่ เขาปล่อยหมัดออกไป กระแสน้ำที่ไหลรินก็ขาดสะบั้นออกจากกัน เจอน้ำแหวกน้ำ

จากนั้นก็บุกเข้าไปในนครแห่งที่สาม มีภูเขาตระหง่านลูกหนึ่งขวางอยู่บนทาง เฉินผิงอันจึงเปลี่ยนท่ามุทรากระบี่ เลียนแบบติงอิงและเผยหมิ่น ใช้นิ้วต่างเวทกระบี่ แสงกระบี่พลันระเบิดพร่างพราว เจอภูเขาผ่าภูเขา

ในนครแห่งถัดมา เฉินผิงอันทะยานลมมายังสะพานกลางเมฆแห่งหนึ่ง บนสะพานมีหญิงสาวเรือนกายสูงเพรียวใบหน้างดงามแต่กลับดูเย็นชาขมขื่นอย่างเห็นได้ชัด พอเห็นเฉินผิงอันที่บุกเข้ามาในอาณาเขตโดยพลการ สีหน้าของนางก็ยิ่งไม่สบอารมณ์

พลังอำนาจของหญิงสาวผู้นี้น่าตะลึงนัก มีทัศนียภาพเล็กจิ๋วจำนวนนับไม่ถ้วนล้อมวนอยู่รอบกายนาง ประหนึ่งนกน้อยอิงแอบคน มีเสื่อไม้ไผ่ปูไว้ข้างสระดอกบัว เรือหลันโจวจอดผูกเชือกอยู่ที่ท่าเรือ ห่านป่ารวมกลุ่มกันบินกลับทิศใต้ ในศาลที่ควันธูปลอยอบอวลแห่งหนึ่งแขวนกรอบป้ายที่เขียนสามคำว่าศาลเทพรากบัว มีพืชพรรณเขียวชอุ่มอยู่หน้าประตู ดวงดาวบนท้องฟ้าเคลื่อนโคจร มีกระถางธูปทองคำรูปสัตว์ ในห้องมีควันเขียวลอยกรุ่น ลมพัดม่านปลิวไสว สาวใช้เขย่งปลายเท้าหันไปทางต้นกล้วยและต้นอิงเถา (เชอร์รี่) ในลานบ้านนอกหน้าต่าง กระซิบกระซาบกับสตรีคนหนึ่งที่หน้าตาซูบเซียว…และยังมีบนถนนดินโคลนที่มีรถม้าหลายสิบคันเคลื่อนไปเบื้องหน้าช้าๆ สตรีหน้าตาระทมทุกข์คนหนึ่งเลิกผ้าม่านรถขึ้น ท่าทางกังวลใจยิ่ง…

ข้างกายของนางมีเด็กหนุ่มที่ชายแขนเสื้อสองข้างระลากพื้นยืนอยู่ รูปโฉมหล่อเหลา ดวงตาเป็นสีเงิน บนศีรษะมีเขากวาง

เด็กหนุ่มเขากวางยกมือขึ้น ยื่นมือออกมาจากชายแขนเสื้อ ตรงกลางฝ่ามือมีคาถาอสนีที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน ขนาดเล็กเท่าเมล็ดงา ทว่าพลานุภาพกลับยิ่งใหญ่ดุจทัณฑ์สวรรค์

เฉินผิงอันทะยานลมต่อไปอีกครั้ง ยกมือข้างหนึ่งขึ้น กลางฝ่ามือก็มีเวทอสนีรวมตัวอยู่เช่นกัน สุดท้ายสตรีผู้นั้นส่ายหน้าเบาๆ เด็กหนุ่มเขากวางที่สายตาที่มืดลึกเยือกเย็นจึงหดมือกลับเข้ามาในชายแขนเสื้ออีกครั้ง

เพิ่งจะผ่านสะพานกลางเมฆที่ลอยตัวสูงอยู่กลางอากาศมาได้ เฉินผิงอันก็สังเกตเห็นว่าตัวเองมาปรากฏตัวอยู่ในตำหนักแห่งหนึ่ง เบื้องหน้าคือกระจกใหญ่ยักษ์สูงเท่าตัวคน ถึงกับสามารถส่องสะท้อนอวัยวะภายในของคนออกมาได้ เฉินผิงอันพบว่าด้านหลังมีปราณกระบี่เฉียบคมและพายุลมกรดขุ่นมัวสะเทือนให้ผิวกระจอกกระเพื่อมเป็นริ้วคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่า ในตำหนักใหญ่มีผู้ปกป้องกระจกสองคนเดินออกมา คนหนึ่งเงื้อดาบฟันลงมา อีกคนหนึ่งเรียกกระบี่บินออกมา เฉินผิงอันเดินตรงไปเบื้องหน้า มือหนึ่งรับคมดาบนั่น เอามือผลักออกง่ายๆ สองนิ้วของมือหนึ่งคีบกระบี่บินเอาไว้ แล้วโยนกลับไปเบาๆ ชายแขนเสื้อกว้างใหญ่ของคนชุดเขียวส่ายสะบัด เดินเข้าไปในกระจกอย่างผ่อนคลายสบายอารมณ์ หันหน้ามายิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ล่วงเกินแล้ว ขอยืม แค่ขอยืมเท่านั้น”

สองครั้งที่เดินทางไปเยือนกำแพงเมืองปราณกระบี่ ต้องผ่านพันขุนเขาหมื่นสายน้ำมามากน้อยแค่ไหน? บนเรือราตรีลำหนึ่งที่มีแค่สิบสองนคร ระยะทางน้อยนิดแค่นี้จะนับเป็นอะไรได้

……

บนมหาสมุทรใหญ่ คนกลุ่มหนึ่งสี่คนทะยานลมหยุดลอยอยู่กลางอากาศ พื้นผิวมหาสมุทรใต้ฝ่าเท้าไหลเชี่ยวกราก ก่อให้เกิดคลื่นยักษ์สูงหลายสิบจั้ง พลังอำนาจน่าครั่นคร้าม ล้วนเป็นเพราะถูกชักนำจากปราณกระบี่ของเซียนกระบี่หญิงผู้นั้นทั้งสิ้น บนมหาสมุทรที่ห่างไปไกลยังมีภาพเหตุการณ์ผิดปกติที่ลมโหมจากแปดทิศ ฟ้าร้องครืนครั่น เมฆห้าสีรวมตัวกันแล้วสลายหายไปไม่หยุดนิ่ง

พวกเขาเพิ่งจะออกจากเรือราตรีลำนั้นมาได้ไม่นานนัก ดูเหมือนว่าสตรีผู้นั้นออกกระบี่อยู่ในระยะประชิดข้างกายพวกเขานี่เอง กระบี่ฟันผ่าพันธนาการ เปิดประตูใหญ่ของฟ้าดินเล็กเรือข้ามฟาก เรือนกายเปล่งวูบทีเดียวก็ผลุบหายเข้าไปในเรือ

กฎเกณฑ์แห่งฟ้าดิน ระเบียบแห่งเรือข้ามฟากอะไร ล้วนเป็นดั่งกระดาษเปียกทั้งสิ้น อะไรที่บอกว่าบนภูเขาอันตราย พื้นที่ลับแปลกพิสดาร ล้วนเป็นคำกล่าวเลื่อนลอย เพราะสุดท้ายแล้วแค่กระบี่เดียวของนางก็สยบทุกอย่างได้

ผู้สูงศักดิ์หวงจื่อแห่งจวนเทียนซือภูเขามังกรพยัคฆ์ผู้นั้นตกใจสะดุ้งโหยงจริงๆ เขาตบหน้าอกตัวเอง ไม่ปิดบังท่าทางอกสั่นขวัญผวาของตัวเองแม้แต่น้อย “ชั่วชีวิตนี้นักพรตน้อยไม่เคยเจอสตรีที่ทำอะไรป่าเถื่อน ออกกระบี่มีมาดแห่งเซียนเช่นนี้มาก่อนเลย”

ระยะห่างหลายสิบลี้ ทว่าสำหรับผู้ฝึกตนบนภูเขาสี่คนนี้แล้ว จุดที่กระบี่นั้นหล่นลงไปก็อยู่ใกล้เพียงเส้นผมกั้นตรงหน้านี้เอง

หยวนพางเอ่ย “หากเดาไม่ผิดล่ะก็ คงจะเป็นหนิงเหยาแห่งนครบินทะยาน”

นักพรตหนุ่มทำสีหน้ามีเลศนัย หรือว่าพวกเจ้าสองคนรู้จักกันมานานแล้ว?

หยวนพางเพียงแค่ยิ้มอธิบายว่า “นางออกจากนครบินทะยานครั้งนี้ได้นำป้ายหยกผ่านด่านของศาลบุ๋นแผ่นหนึ่งมาด้วย”

นักพรตหนุ่มถามหยั่งเชิง “หนิงเหยาอาศัยการสะสมคุณความชอบ แหกกฎหวนกลับมายังใต้หล้าไพศาลเลียนแบบจ้าวเหยาแห่งสายเหวินเซิ่งผู้นั้นรึ?”

เซียนกระบี่ผู้เฒ่าที่แต่ไหนแต่ไรมาเงียบขรึมพูดน้อย อยู่ดีๆ ก็เอ่ยขึ้นว่า “นางเป็นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยานแล้ว”

ก่อนหน้านี้ผู้เฒ่าได้ชักกระบี่ออกจากฝักมาปกป้องคนหนุ่มทั้งสามอยู่เบื้องหน้าแล้ว หลักๆ แล้วคือปกป้องเทียนซือน้อยจากจวนเทียนซือและภิกษุเด็กหนุ่ม ส่วนหยวนพางนั่น อันที่จริงไม่ต้องให้เซียนกระบี่ผู้เฒ่าใส่ใจมากนัก

นักพรตหนุ่มตกตะลึงอย่างยิ่ง “หนิงเหยาเพิ่งจะอายุเท่าไรเอง อย่างมากสุดคงแค่สี่สิบกว่าเท่านั้นกระมัง นางเป็นขอบเขตบินทะยานได้อย่างไร?!”

หนิงเหยาผู้นั้นได้กลายเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตหยกดิบคนแรกในประวัติศาสตร์ของใต้หล้าแห่งที่ห้า ไม่ใช่เรื่องแปลก เว่ยจิ้นแห่งศาลลมหิมะแจกันสมบัติทวีปก็เป็นขอบเขตหยกดิบตอนอายุประมาณสี่สิบกว่าปีเหมือนกัน

หนิงเหยาได้กลายเป็นเซียนเหรินคนแรกของใต้หล้าใหม่เอี่ยมตามสถานการณ์ ก็ไม่ถือว่าแปลกสักเท่าไร ถือว่านางสะสมมากใช้ทีละน้อย เพราะได้รับเงื่อนไขที่พิเศษ จึงควรต้องเป็นนางที่ได้ยึดครองตำแหน่งผู้นำแห่งวิถีกระบี่ของหนึ่งใต้หล้า

แต่นางเลื่อนขั้นเป็นขอบเขตบินทะยานเช่นนี้ หากยังบอกว่าไม่แปลกนั่นแหละที่ประหลาดจริงๆ แล้ว! นักพรตหนุ่มส่ายหน้าอย่างแรง ให้ตายเขาก็ไม่เชื่อว่าหนิงเหยาเป็นขอบเขตบินทะยานแล้ว

เซียนกระบี่ผู้เฒ่าเอ่ย “คุณสมบัติในการฝึกตนของหนิงเหยาดีเยี่ยมเกินไป ได้ครอบครองกระบี่เซียนเล่มหนึ่ง อีกทั้งยังมีโชคชะตาของใต้หล้าแห่งที่ห้าอยู่ติดกาย นางได้เลื่อนขั้นเป็นขอบเขตบินทะยาน ไม่ถือว่ายากเกินไปนัก เพียงแต่ว่าฝ่าทะลุขอบเขตเร็วขนาดนี้ ออกจะผิดไปจากการคาดการณ์ของผู้คนอยู่บ้างจริงๆ”

เกี่ยวกับเรื่องที่ว่าหนิงเหยาจะเลื่อนเป็นขอบเขตบินทะยานได้หรือไม่ อันที่จริงยอดเขาของใต้หล้าไพศาลมีคำวิพากษ์วิจารณ์มากมาย ต่างก็รู้สึกว่าไม่ยาก ข้อโต้แย้งเพียงหนึ่งเดียวก็คือหนิงเหยาต้องใช้เวลานานเท่าไรถึงจะฝ่าทะลุคอขวดของขอบเขตเซียนเหรินไปได้ ยกตัวอย่างเช่นเซียนกระบี่ผู้เฒ่าที่มาจากทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางผู้นี้ได้เดาไว้ว่าต้องใช้เวลาอีกประมาณแปดสิบปี ไม่ต่างจากการคาดการณ์ของไหวผานซ่วน มีเพียงเจ้าอ้วนอวี้ที่เป็นเจ้ามือเชื้อเชิญให้ผู้คนมาร่วมเดิมพันเท่านั้นที่เกินเหตุที่สุด บอกว่าอย่างมากสุดก็แค่สามสิบปี ดีนักนะ คราวนี้ต่างก็ถูกอวี้พ่านสุ่ยฆ่าตายเรียบ ได้กำไรไปเป็นกอบเป็นกำแล้ว

สิบคนรุ่นเยาว์ของหลายใต้หล้า รวมกับตัวสำรองอีกสิบคนมีทั้งหมดยี่สิบสองคน

หนิงเหยาแห่งนครบินทะยาน หยวนพางลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อสายเหวินเซิ่ง เฉินสืออีอิ่นกวานแห่งกำแพงเมืองปราณกระบี่