กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 774

คงต้งฮูหยินลุกขึ้นยืน ถามว่า “เจ้านครเส้าต้องการอะไรเชิญพูดมาได้เลย ขอแค่เป็นเรื่องที่ข้าสามารถทำได้ ข้าจะไม่มีทางปฏิเสธอย่างแน่นอน ต่อให้จะต้องให้ข้าไปขอ ‘กระจกหยกฉางโจว’ สี่ร้อยม้วนมาจากเยี่ยนเหมินจวิ้นกง หรือ ‘บันทึกภาพชวีอวี่’ ชุดที่ชุยเสียลวี่เป็นผู้เรียบเรียงและอวี๋เน่ยสื่อเป็นผู้แก้เสริม ก็ล้วนไม่มีปัญหา เชื่อว่าทางฝั่งนครเถียวมู่ของหลี่สือหลางก็คงรอคอยอย่างยากลำบากมาหลายปีแล้ว เพียงแต่ว่าตำราบันทึกย่อของตำหนักกวานเหวินตงตู ข้าไม่อาจไปแตะต้องได้ หวังว่าเจ้านครเส้าจะไม่ทำให้คนลำบากใจ”

สองสถานที่อย่างคูคลองหลงหลินเรือนซีย่วนและอารามกวานเหวินตงตูของนครเปิ่นโม่ มีหนังสือเก็บสะสมไว้หลากหลายและสมบูรณ์แบบมากที่สุด รวมแล้วมีมากถึงสี่ล้านกว่าเล่ม แต่หนังสือส่วนที่ล้ำค่าหายากมากที่สุดกลับไม่อาจทำการแลกเปลี่ยนกับนครเถียวมู่ได้ และหลี่สือหลางก็ทำอะไรเรื่องนี้ไม่ได้

เส้าเป่าเจวี้ยนมองจูซู่แวบหนึ่ง คงต้งฮูหยินก็หันหน้ามายิ้มเอ่ยว่า “ไม่รั้งตัวเจ้าไว้แล้ว”

สายตาของจูซู่แฝงแววตำหนิ วางจอกเหล้าลง มือหนึ่งจับปกคอเสื้อ อีกมือหนึ่งหิ้วรองเท้าสองข้าง ลุกขึ้นยืนอย่างนวยนาด พูดเสียงเบาด้วยดวงตาหยาดเยิ้ม “รวมข้าไปอีกคน จะไม่ยิ่งดีกว่าเดิมหรอกหรือ”

คงต้งฮูหยินแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน หลังจากที่เรือนกายของจูซู่หายวับไป เส้าเป่าเจวี้ยนถึงได้เอ่ยว่า “ข้าไม่ได้ต้องการหนังสือสะสมหายากเหล่านี้จากอู๋ฮูหยิน เพียงแต่อยากจะขอร้องเรื่องหนึ่ง หวังว่าอู๋ฮูหยินจะเปิดตราผนึกของนครในเวลาใดเวลาหนึ่ง จะได้ทำให้ใครบางคนไม่ต้องถูกมหามรรคาของนครเปิ่นโม่พันธนาการ สามารถออกกระบี่ได้หนึ่งครั้ง และส่งกระบี่อย่างเต็มกำลังสามครั้งต่อคนผ่านทางคนหนึ่งของเรือข้ามฟากก็พอ”

คงต้งฮูหยินขมวดคิ้วน้อยๆ “เจ้านครเส้าจะฆ่าคน คือเซียนกระบี่ชุดเขียวที่อยู่ข้างกายหญิงสาวคนนั้นหรือ?”

เส้าเป่าเจวี้ยนพยักหน้า “คือคนผู้นี้”

คงต้งฮูหยินเดินไปข้างราวรั้วหยกขาว ยื่นนิ้วเรียวยาวข้างหนึ่งออกมาดันหว่างคิ้วเบาๆ ด้วยความเคยชิน รู้สึกตัดสินใจยากขึ้นมาในฉับพลัน

ก่อนหน้านี้หญิงสาวที่ถือไม้เท้าเดินป่าถึงขั้นสามารถสบตากับตนไกลๆ จากในนครเถียวมู่ นี่ทำให้คงต้งฮูหยินตกตะลึงมากแล้ว

ส่วนใครบางคนที่เส้าเป่าเจวี้ยนพูดถึงนั้น ก็คือผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตเซียนเหรินที่ถูกเรือราตรีพันธนาการมาพันปี นามว่านแซ่ฉวิน มีชาติกำเนิดเป็นช่างทำหยก เวลานี้ยังคอยวิ่งช่วยงานยกชาส่งน้ำที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งอยู่เลย

รูปแบบเงินร้อนน้อยในใต้หล้าไพศาลมีการแก้ไขปรับเปลี่ยนใหม่อยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ยังคงเลือกรูปแบบการสร้างของช่างทำหยกท่านนี้ และเงินเทพเซียนสามชนิดบนภูเขาอย่างเงินเกล็ดหิมะ เงินร้อนน้อยและเงินฝนธัญพืช ในบรรดานั้นก็มีเพียงเงินร้อนน้อยที่เลือกรูปแบบเป็นอักษรจ้วน ผู้ริเริ่มก็คือว่านฉวินผู้ที่ผู้คนให้การยอมรับว่าเป็นคนลุ่มหลงในรักผู้นี้นั่นเอง และช่างทำหยกที่มีชื่อเสียงซึ่งสุดท้ายได้กลายเป็นเซียนกระบี่ผู้นี้ การที่เป็นฝ่ายมาเยือนเรือราตรี อีกทั้งยังกลายมาเป็นเด็กรับใช้คอยวิ่งช่วยงานผู้อื่นอยู่ในนครเปิ่นโม่ แน่นอนว่าก็เพื่อทำให้คงต้งฮูหยินเปลี่ยนใจ กลับมาสานวาสนาก่อนหน้านี้กับเขาต่ออีกครั้ง

ในระหว่างที่คงต้งฮูหยินกำลังสองจิตสองใจ นางกับเส้าเป่าเจวี้ยนก็เงยหน้ามองผืนฟ้าแทบจะเวลาเดียวกัน

แสงกระบี่เหมือนสายรุ้ง สาดสะท้อนประกายแสงไปสี่ทิศ เปล่งวูบทีเดียวก็หายวับไป สุดท้ายเซียนกระบี่หญิงผู้นั้นก็พลิ้วกายลงในนครป๋ายเหยี่ยน

คงต้งฮูหยินเหม่อลอย พึมพำว่า “ช่างเป็นสตรีที่โดดเด่นนัก”

เส้าเป่าเจวี้ยนกลับรู้สึกหวาดผวาไม่คลาย

เพราะเขาเดาสถานะของเซียนกระบี่หญิงผู้นั้นออก หนิงเหยาผู้นำร้อยเซียนกระบี่ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ ตอนนี้คือบุคคลอันดับหนึ่งบนยอดเขาอย่างสมศักดิ์ศรีของใต้หล้าแห่งที่ห้า

เดิมทีเรือราตรีก็เป็นอาวุธเซียนที่ลี้ลับจนมิอาจบรรยายได้ชิ้นหนึ่ง คนที่นั่งบัญชาการณ์เรือข้ามฟากก็ยิ่งมีตบะเทียบเท่าขอบเขตบินทะยาน

ชงเชี่ยนเซียนหญิงของหลิวเสียทวีปก่อนหน้านี้ รวมไปถึงเซียนกระบี่ที่จับมือกับนางเดินทางมาตามหาเรือข้ามฟากด้วยกันคนนั้น ต่างก็ไม่ได้อาศัยกระบี่พลิ้วกายลงเรือ แต่เหมือนกับเฉินผิงอัน นั่นคือขึ้นเรือมาก่อน แล้วค่อย ‘จอดเทียบท่า’ ที่เรือราตรีลำนี้ เพียงแต่ว่าชงเชี่ยนเห็นท่าไม่ดี เซียนกระบี่ข้างกายจึงได้แต่ใช้กระบี่ฟันเปิดทาง และทางฝั่งเรือราตรีก็ไม่ได้จงใจขัดขวางเท่านั้น เกี่ยวกับความตื้นลึกของรากฐานเรือใต้ฝ่าเท้าลำนี้ ต่อให้เส้าเป่าเจวี้ยนจะเป็นหนึ่งในสิบสองเจ้านคร ก็ยังไม่กล้าพูดว่าตนมองเห็นความจริงออกอย่างกระจ่างแจ้ง

ร่างของเส้าเป่าเจวี้ยนพลันเปล่งวูบหายไป ถึงกับออกไปจากนครเปิ่นโม่โดยที่ไม่อาจควบคุมตัวเองได้

คงต้งฮูหยินรีบยอบกายคารวะถือเป็นการให้ความเคารพใครบางคนอยู่ไกลๆ

เจตนารมณ์สวรรค์ยากจะคาดเดา

ในนครจีเฉวี่ยน

ริมแม่น้ำใหญ่ที่เฉินผิงอันผ่านทางไปก่อนหน้านี้ บุรุษสวมกวานสูงพาหลงปินหดย่อขุนเขาสายน้ำไกลหลายร้อยลี้ มาถึงจุดที่เป็น ‘ประตูเมือง’ ซึ่งเป็นสิ่งกีดขวาง จิตของเจ้านครจีเฉวี่ยนผู้นี้ขยับเคลื่อนไหวเล็กน้อย ผิวน้ำก็เหมือนกระดาษที่มีม้วนภาพสีขาวหิมะม้วนหนึ่งแผ่ปูออกมา ลวดลายตราประทับเจ็ดสิบแปดสิบอันขนาดน้อยใหญ่ไม่เท่ากันทยอยกันลอยขึ้น มีตัวอักษรตราประทับครบทั้งสีชาดและสีขาว

ตราประทับที่เป็นชิ้นหลักก็คือ ‘เซียนสุราร่ายบทกวี กระบี่ร่วมหมื่นปี’

เป็นประโยคที่เจ้านครจีเฉวี่ยนหนึ่งในสี่นครบนผู้นี้นำมาใช้ฉวยโอกาสหยอกเย้าเจ้านครหวงแห่งนครป๋ายเหยี่ยน ฝ่ายหลังชอบพูดว่าจะเป็นเซียนหรือเป็นพระโพธิสัตว์ล้วนความหวังเลือนรางยากสำเร็จนักไม่ใช่หรือ

ตรงเอวของบุรุษห้อยหยกโบราณชิ้นหนึ่ง แกะสลักอักษรจ้วนคำว่าฟู่หลิงโหว นี่ก็คือการเย้ยหยันตัวเองแล้ว

เด็กหนุ่มข้างกายเจ้านครอดไม่ไหวแยกเขี้ยวยิ้มเอ่ยว่า “อาจารย์เฉินผู้นี้จะว่าสง่าก็สง่า จะว่าบ้านนอกก็บ้านนอกจริงๆ อยู่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ยังเปิดร้านได้ ไม่เพียงขายเหล้าแลกเงิน ยังมีอารมณ์มาแกะสลักตราประทับมากมายพวกนี้อีก ไม่มีผู้ฝึกกระบี่ต่างถิ่นคนไหนที่ทำเรื่องพวกนี้ได้หรอกนะ”

บุรุษสวมกวานสูงยิ้มเอ่ย “ได้ยินมาว่าตามหลังตำราตราประทับร้อยเซียนกระบี่ยังมีตำราตราประทับสองร้อยเซียนกระบี่ด้วย ทุกวันนี้แม้แต่ร้อยอันก็ยังสะสมได้ไม่ครบ ภาระหนักหน่วงหนทางยาวไกลเหลือเกิน”

หลงปินกล่าว “หากได้ตำราตราประทับทั้งสองเล่มมาโดยตรงก็คงไม่ต้องมีเรื่องมากมายขนาดนี้แล้ว”

บุรุษส่ายหน้า ถามว่า “มองดูตัวอักษรในตราประทับพวกนี้ เจ้าค้นพบความรู้อะไรบ้างไหม?”

หลงปินชำเลืองตามองตัวอักษรบนตราประทับที่อยู่บนผิวน้ำ เอ่ยว่า “สายของอักษรตราประทับหินทอง หากแบ่งรูปแบบตัวอักษรอย่างละเอียดก็มีมากหลายสิบชนิด ทว่าเฉินผิงอันผู้นี้เขียนไปเขียนมาก็มีแค่อักษรจ้วนไม่กี่ชนิดเท่านั้น ทุกจุดล้วนรักษากฎระเบียบ ก็ไม่แปลกที่ถูกหลี่สือหลางมองเป็นพวกคนคร่ำครึ อีกทั้งแม้แต่พวกตัวอักษรเตี๋ยจ้วน อักษรเหนี่ยวฉงที่ค่อนข้างพบเจอได้ยากก็ยังใช้น้อยมาก คงไม่ใช่กังวลว่าพวกผู้ฝึกกระบี่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่จะไม่รู้จักหรอกนะ? กลัวว่าจะขายตราประทับไม่ออก? อีกทั้งต่อให้เป็นตัวอักษรริมขอบตราประทับก็ยังไม่มีอักษรฉ่าวซูสักตัว ราวกับว่าไม่เคยเรียนมาก่อนจึงเขียนไม่เป็นอย่างไรอย่างนั้น”

บุรุษยิ้มเอ่ย “อักษรเตี๋ยจ้วนมีแค่สามชิ้น ‘ขอให้คนมองโลกในแง่ดีมีอายุขัยยืนยาว’ ‘คิดถึงคำนึงหา’ ‘รู้ครึ่งๆ กลางๆ ผีบังตา’ แล้วยังเป็นการยืมตัวอักษรที่มีความหมายเหมือนกันมาใช้ด้วย เพราะตั้งใจใช้ความวกวนของตัวอักษรมาขานรับกับตราประทับ นอกจากนี้ตัวอักษรบนตราประทับทั้งหมดล้วนง่ายที่จะทำให้คนแยกแยะ เพราะอะไร? แน่นอนว่านี่เป็นการแสดงออกทางจิตใจของอิ่นกวานหนุ่มผู้นี้ เขาแสวงหาขอบเขตของความรู้ที่สมเหตุสมผลตามหลักฟ้าดิน ไม่ว่าจะยืนอยู่ที่ไหนก็ล้วนยืนได้อย่างมั่นคง เมื่อไม่มีธรณีประตู ก็ไม่ต้อง…พิถีพิถันเรื่องเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามทุกหนทุกแห่งแล้ว ก็เหมือนการพูดคุยเรื่องทั่วๆ ไปกับคนอื่น คนบนภูเขาเข้าใจ บัณฑิตเข้าใจ พ่อค้านายพรานที่ไม่เคยเรียนหนังสือ ฟังแล้วก็เข้าใจได้ไม่ยาก”

หลงปินคารวะพลางเอ่ยชื่นชม “เจ้านครช่างปรีชา”

บุรุษพึมพำกับตัวเอง “แต่การที่ข้าให้ความสำคัญกับตำราสองร้อยเซียนกระบี่เช่นนี้ ไม่ใช่เพียงแค่เพราะเนื้อหาของตัวอักษรในตราประทับเท่านั้น ยิ่งเป็นเพราะการชักคะเย่อที่ซ่อนอยู่ในนี้ที่น่าสนใจเกินไปแล้ว”

บุรุษชูชายแขนเสื้อขึ้น สองมือทำท่าจับพู่กันเขียนตัวอักษร ครั้นจึงจิ้มลงไปเบาๆ ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “เรื่องของบัณฑิต สองเรื่องอย่างการที่ไม่อาจอ่านตำราศึกษาหาความรู้ ไม่อาจสร้างคมวาทะเขียนตำรา ขนาดเด็กนักเรียนประถมในโรงเรียนยังเขียนตัวอักษรได้ จะมีอะไรแปลกประหลาดกัน แต่ตัวอักษรของเฉินผิงอันผู้นี้ รูปร่างเหมือนตัวคน เหมือนมากๆ แล้ว ทว่าเขากลับยังยืนกรานจะทำตัวเองลำบาก เปลืองแรงแล้วยังไม่เป็นที่ชื่นชอบ พยายามให้เหมือนคนอีกคนหนึ่งในด้านความรู้สึก ดังนั้นจึงน่าสนใจอย่างถึงที่สุด ข้าถึงขั้นสามารถจินตนาการได้เลยว่า ตอนที่เด็กหนุ่มของตรอกยากจนคนหนึ่งคัดตัวอักษร ยิ่งไปถึงช่วงท้ายๆ ก็ยิ่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน สายตาเหมือนอยากจะฆ่าคนมากเท่านั้น”

เด็กหนุ่มมองไปยังม้วนภาพลายตราประทับที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ เอ่ยอย่างตกตะลึง “ที่แท้ก็มีเรื่องราวมากมายเช่นนี้”

บุรุษสวมกวานสูงเอาสองมือไพล่หลัง พลันคลี่ยิ้ม เอ่ยพึมพำกับตัวเอง “ช่างเป็นคนที่มหัศจรรย์จริงๆ”

ตัวอักษรของตราประทับเดี่ยวที่มีมากที่สุดก็มี ‘ห้องแห่งความคิดถึง’

ใจพะวงถึงสาวงาม นึกถึงนางคิดถึงนาง

เจ็บใจที่ขุนเขาไม่ยาวไกล ออกกระบี่พาดสายรุ้งยาว

เด็กหนุ่มฝันเก่า ลมพัดฝนหวาน

หนึ่งชีวิตก้มหัวกราบเซียนกระบี่

ทิศเหนืออยู่เบื้องหลัง ดวงเนตรงดงาม

กวางส่งเสียงร้อง เสียงนกกังวานใส พาให้อาลัยอาวรณ์

สถานที่แห่งนี้ปราณกระบี่ยาวที่สุดในใต้หล้า

อารามกวานเต๋า เต๋าพิศมรรคา

บุปผาจันทราหวนกลับมาพบหน้า คู่รักเทพเซียน

บนโลกมีสาวงามสะคราญโฉม ทำตะเกียงสามดวงบนฟ้าจากไปด้วยความอาย

ไม่มีสถานที่ขุนเขาสายน้ำงดงาม แต่กลับเป็นนครที่สูงสุดในโลกมนุษย์

เด็กเล็กเล่นสนุกสนาน เซียนกระบี่ร่ำสุรา

น้ำค้างลงส้มลูกพลับสามร้อยลูก

ลมพัดข้าไม่สั่นคลอน ธงไม่ขยับใจไม่หวั่นไหว

ลมทองน้ำค้างหยก หญ้าวสันต์ขุนเขาเขียว สองสิ่งเหมาะสม

นกหลวนขาวยืนกลางหิมะยามทิวา แท่นหมึกยามราตรีไร้แสงไฟ