กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 774

ชายฉกรรจ์อดทนข่มกลั้นกับความปากมากของงูขาวตัวนั้นนานถึงหนึ่งเค่อเต็มๆ สุดท้ายอดไม่ไหวจึงอ้าปากหาว ลุกขึ้นนั่ง เอ่ยอย่างจนใจว่า “ไม่ก่อกวนแล้วยังจะทำอะไรได้อีก? ถึงอย่างไรก็ควรต้องหาเรื่องทำเสียบ้าง”

แต่ละคน ไม่ว่าจะเป็นกษัตริย์ผู้ทรงปรีชาหรือกษัตริย์โง่เขลา ไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้ผู้บุกเบิกแคว้นหรือกษัตริย์ผู้ที่แคว้นล่มสลาย ก็ล้วนเป็นบุคคลที่ทิ้งชื่อไว้ยาวนานในประวัติศาสตร์ทั้งสิ้น

อันที่จริงในนครชุยก่งแห่งหนึ่ง ส่วนใหญ่แล้วก็มีแค่การทะเลาะถกเถียงกันระหว่างเหล่าราชาและขุนนางเท่านั้น คาดว่าขอแค่เรือราตรียังคงอยู่ ทั้งสองฝ่ายก็คงได้แต่ทะเลาะโต้เถียงกันต่อไปเรื่อยๆ ส่วนยามที่แต่ละบ้านปิดประตู พ่อแก่ด่าลูกชาย บรรพบุรุษด่าลูกหลานอกตัญญูนั้นก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแล้ว ทุกบ้านล้วนมีคัมภีร์ที่อ่านยากเหมือนกันหมด

งูขาวชูหัวขึ้น เอ่ยอย่างเดือดดาลว่า “เจ้าพวกตาไร้แวว รีบเอาเหล้ามาให้ข้าดื่มสักกาสิ! หากไม่มีสุราดีๆ เจ้าก็ใช้กระบี่กรีดขาตัวเองสักที นายท่านใหญ่เช่นข้าจะได้เอามากล้อมแกล้มแทนสุรา”

ชายฉกรรจ์ยิ้มเอ่ย “รอให้คู่รักเทพเซียนคู่นั้นมาเป็นแขกที่บ้านพวกเราเมื่อไหร่ ข้าค่อยช่วยเจ้าขอเหล้าหมักตระกูลเซียนของแท้มาให้เจ้าสักสองสามกาก็แล้วกัน”

งูขาวเงียบเสียงไป จากนั้นก็พึมพำเบาๆ ว่า “เหล้าหัวขาดดื่มไม่ได้ ถึงเวลานั้นเจ้าอย่าเอาแต่เรียกตัวเองเป็นพี่เป็นน้องกับคนอื่นเขา เชื้อเชิญให้เขากินน้ำแกงงูตุ๋นอะไรเข้าล่ะ”

“น้ำเหมือนประกายในดวงตาที่งดงามชวนให้คนหวั่นไหว ภูเขาเหมือนขนคิ้วที่สาวงามวาดเขียน อยากถามคนเดินเท้าว่าจะไปแห่งหนใด ไปยังสถานที่ที่ขุนเขาสายน้ำตัดสลับกัน”

ชายฉกรรจ์สูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งที สองมือกอดฝักกระบี่เอาไว้ ยิ้มเอ่ยว่า “อ่อนเยาว์ทั้งยังมีชีวิต ช่างทำให้คนอิจฉาจริงๆ”

งูขาวตัวนั้นขดตัวม้วนเข้าหากัน ถามว่า “เจ้าที่เป็นคนไม่มีความสามารถใด รู้จักร่ายบทกวีมีสำบัดสำนวนตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ชายฉกรรจ์ยืดเอวบิดขี้เกียจ เอ่ยว่า “พวกเราไปดูกันว่ามีเพลงเด็กแต่งใหม่แล้วหรือยัง หรือว่าจะไปเดินเล่นที่ศาลาฉางผิงดี?”

งูขาวตัวนั้นหลุดหัวเราะพรืด “แน่จริงก็ไปศาลาอูเจียงสิ!”

ชายฉกรรจ์หยิบกระบี่ลุกขึ้นยืน “มีความกล้า ไม่มีความสามารถ”

ควงกระบี่เป็นท่าเล่นลวดลาย ไม่ทันระวังกระบี่ยาวจึงหลุดร่วงลงพื้น งูขาวตัวนั้นสะบัดหางหนึ่งที กวาดกระบี่ยาวออกไปในแนวขวางไกลหลายสิบจั้ง นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ก็เอ่ยเตือนว่า “จี้ซื่อจวินเจ้าผีทวงหนี้ผู้นี้ขอค่าตอบแทนเป็น ‘กฎหมายข้อบังคับ’ จากเจ้าอีกแล้ว เขากำลังไปร้องทุกข์ฟ้องสตรีผู้นั้น บอกว่าช่วงนี้เขาไม่มีข้าวสารจะกรอกหม้อจริงๆ ช่วยไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาพูดจาเหลวไหล เพราะทุกๆ สามวันห้าวันจะต้องเลี้ยงเหล้าดีๆ แก่ซือหม่าสักทีหนึ่ง พอดื่มจนเมามาย ความกล้าหาญมีมากพอ ก็เปลี่ยนตัวซือหม่าไปป้อนหมัดจนอิ่ม ถึงอย่างไรค่าเหล้าค่ายาก็เป็นค่าใช้จ่ายของแท้แน่นอน เจ้าจะไปตำหนินายท่านผู้เฒ่าที่วิ่งมาร้องระบายทุกข์ไม่ได้จริงๆ แต่ทุกวันนี้นายท่านผู้เฒ่าจงใจสวมรองเท้าเก่าที่พื้นสึกเกือบหมดแล้วคู่นั้น ก็ออกจะทำเลยเถิดเกินไปสักหน่อยแล้ว”

งูขาวพลันเอ่ยอย่างเดือดดาล “เจ้าถลึงตามองข้าผู้อาวุโสทำไม ขายข้าผู้อาวุโสแล้วจะได้เงินสักกี่แดงกัน? ปัญญาอ่อน!”

ชายฉกรรจ์ถอนสายตากลับคืน เดินลงขั้นบันไดไปทีละก้าว ถามว่า “สตรีผู้นั้นเป็นขอบเขตบินทะยานจริงๆ หรือ?”

งูขาวกลิ้งไถลลงมาจากขั้นบันได เอ่ยว่า “ต้องใช่แน่ และไม่รู้ว่าเหตุใด พอเห็นสตรีผู้นั้น แล้วเมื่อครู่ได้เห็นเซียนกระบี่หนุ่มคนนั้น หนังตาของข้าผู้อาวุโสถึงได้กระตุกตลอดเวลา แข้งขาอ่อน ใจสั่นก็ไม่หยุด”

ชายฉกรรจ์ค้อมเอวไปหยิบกระบี่ยาวเล่มนั้นขึ้นมาแบกไว้บนบ่า ก้มหน้ามองไป “ข้าได้ยินไม่ชัด เจ้าพูดอีกรอบหนึ่งสิ?”

งูขาวอับอายจนพานเป็นความโกรธ เลื้อยฉิวไป เตรียมจะกัดน่องเล็กของชายฉกรรจ์คนนั้น ถือเสียว่าเป็นสุรากระบวยเล็กๆ ไม่กี่ตำลึงก็แล้วกัน ผลคือถูกชายฉกรรจ์เตะโด่ง จากนั้นยังเอาฝักกระบี่ตบเต็มแรงจนปลิวกระเด็นไปอีก

ชายฉกรรจ์ยืนกอดกระบี่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจ พยักหน้าเอ่ยว่า “แบบนี้ก็มีความองอาจของกษัตริย์มากแล้ว”

เพียงแต่ว่าไม่นานชายฉกรรจ์ก็รู้สึกกลุ้มใจขึ้นมาอีก พอคิดถึงสตรีคนนั้นของตน แล้วไพล่นึกไปถึงคู่รักเทพเซียนของเซียนกระบี่หนุ่มคนนั้น ก็รู้สึกว่าคนเปรียบเทียบกับคนชวนให้คนโมโหตายได้จริงๆ

เพียงแต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ยังชอบนาง

ชายฉกรรจ์เกียจคร้านที่ใช้กระบี่เคาะไหล่เดินไปช้าๆ ผู้นี้รู้สึกว่าตอนที่ตนอายุสามสิบห้า นางเพิ่งจะอายุยี่สิบ นางในปีนั้น งดงามมาก

เส้าเป่าเจวี้ยนมายังยอดเขาแห่งหนึ่งที่ไม่ถือว่าอยู่ในอาณาเขตของสิบสองนครบนเรือข้ามฟาก เมฆหมอกลอยอ้อยอิ่ง บนยอดเขามีปัญญาชนวัยกลางคนที่รูปร่างผอมบางยืนอยู่คนหนึ่งกับภิกษุที่นั่งงีบหลับอยู่บนเบาะรองนั่งคนหนึ่ง

บริเวณโดยรอบภูเขาหูซานแห่งนี้โอบล้อมไปด้วยทะเลเมฆกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา พอจะมองเห็นนครแต่ละแห่งได้อย่างเลือนรางว่าเป็นเหมือนจอกแหนใบแล้วใบเล่าที่ล่องลอยไม่หยุดนิ่งอยู่บนผิวน้ำ ทันใดนั้นทัศนียภาพก็แปรเปลี่ยนไป กลายมาเป็นเหมือนว่าอยู่นอกฟ้า ดวงดาวแต่ละดวงเล็กดั่งเมล็ดงา ทุกอย่างล้วนปรากฏอยู่ในสายตา สาดประกายจ้าดุจธารสีเงิน พอกะพริบตาอีกที ทัศนียภาพก็เปลี่ยนไปอีก ราวกับว่ามีคนพากันยกเท้าขึ้น ประหนึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ร่างสูงใหญ่ตนแล้วตนเล่าที่ก้าวเดินอยู่บนเส้นทางบรรพกาล ภูเขาหูซานเป็นเพียงฝุ่นเม็ดหนึ่งบนเส้นทางสายนั้น

เส้าเป่าเจวี้ยนคารวะปัญญาชนก่อน จากนั้นจึงยิ้มเจื่อนเอ่ยว่า “ท่านเจ้าของเรือ เหตุใดต้องให้ข้าตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับเฉินผิงอันเช่นนี้ด้วย?”

หากไม่ตอบตกลงทำเรื่องนี้ เขาก็ไม่เพียงแต่จะรักษาตำแหน่งเจ้านครของนครหรงเม่าเอาไว้ไม่ได้ ถึงขั้นที่ว่ายังไม่อาจหลุดพ้นไปจากความฝัน แม้จะบอกว่าเป็นแค่จิตสำนึกเสี้ยวหนึ่งเท่านั้นที่จะจมอยู่ในฟ้าดินของเรือลำนี้นับแต่นี้ไป

ทว่าสำหรับนักท่องฝันอย่างเส้าเป่าเจวี้ยนแล้ว ในฐานะหนึ่งในตัวสำรองสิบคนรุ่นเยาว์ของหลายใต้หล้า ปณิธานอยู่ที่การเดินขึ้นสู่ยอดสูงสุดของมหามรรคา นี่จึงแทบจะเกี่ยวพันกับอนาคตทั้งหมดบนมหามรรคาซึ่งมีค่าพอๆ กับชีวิตแล้ว

ขอแค่ดวงจิตเสี้ยวหนึ่งไม่อาจหลุดพ้นไปได้ ไม่ว่ายามที่เขาฝ่าคอขวดก่อกำเนิดจะเจอกับจิตมารแบบใดรุกราน ปราการกีดขวางถัดไปบนมหามรรคา หากพูดตามคำกล่าวของลัทธิพุทธก็คือใหญ่ราวกับเขาพระสุเมรุตั้งขวางอยู่บนเส้นทาง และสำหรับความรู้ของสามลัทธิร้อยสำนักแล้ว ก็มีเพียงลัทธิพุทธเท่านั้นที่เส้าเป่าเจวี้ยนศึกษาหาความรู้มาน้อยที่สุด ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่มีทางพลาดแค่โชควาสนาของลัทธิพุทธไปครั้งแล้วครั้งเล่า ต่อให้เรียกร้องอยากได้เพียงใดก็มิอาจได้มาครองเช่นนี้

ปัญญาชนวัยกลางคนย้อนถาม “ลองเดาดูสิว่า หลังจากที่เขาเข้าเมืองมาแล้ว ได้พูดกับคนในท้องถิ่นของเรือข้ามฟากทั้งหมดซึ่งรวมถึงตัวเจ้าเองด้วยไปกี่คำ?”

เส้าเป่าเจวี้ยนส่ายหน้า ได้แต่ยิ้มจืดเจื่อน เรื่องนี้เขาจะเดาออกได้อย่างไร

ปัญญาชนวัยกลางคนเดินเนิบช้าไปยังริมหน้าผาของยอดเขา “เขาเป็นคนต่างถิ่น เจ้าเองก็ถือว่าเป็นคนต่างถิ่นครึ่งหนึ่ง ดังนั้นจึงพอเหมาะพอดี คนอื่นๆ ต่างก็ไม่เหมาะที่จะทำเรื่องนี้”

การวางแผนเล่นงานสามครั้งของเส้าเป่าเจวี้ยน รวมไปถึงสถานการณ์ที่จัดเตรียมไว้หลังจากนี้ จะสำเร็จหรือไม่ ไม่ได้สำคัญเลยสักนิด

เรือข้ามฟากไม่ได้คาดหวังว่าเจ้านครเส้าตัวสำรองสิบคนรุ่นเยาว์จะสามารถรั้งเฉินสืออีอิ่นกวานหนึ่งในคนรุ่นเยาว์สิบคนเอาไว้ได้

ไม่เพียงแต่ขอบเขตของทั้งสองฝ่ายต่างกัน ที่มากกว่านั้นคือความคิดจิตใจ

สิ่งที่ปัญญาชนวัยกลางคนต้องการมีเพียงอาศัยการปรากฎตัวของเส้าเป่าเจวี้ยนในนครเถียวมู่ การพัวพันก่อกวนบางอย่าง ทำให้อิ่นกวานหนุ่มคนนั้นพูดคุยกับคนบนเรือราตรีมากหน่อย ไปเยี่ยมเยือนเซียนเพื่อช่วงชิงมหามรรคามากหน่อย ดั่งคำกล่าวที่ว่ายิ่งมากยิ่งมีประโยชน์

ยิ่งเฉินผิงอันพูดคุยบนเรือราตรีมากเท่าไร ตัวอักษรที่เกี่ยวข้องมีมากเท่าไร น้ำหนักที่เขาอยู่บนเรือข้ามฟากลำนี้ก็จะยิ่งหนักมากเท่านั้น ตัวอักษรทุกตัวจะเป็นดั่งตะปูหนึ่งดอก คำพูดทุกประโยคจะเป็นดั่งโซ่ตรวนหนึ่งเส้น โชควาสนาในแต่ละครั้งก็จะเป็นดั่งกรงขังเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยขวากหนาม สุดท้ายเพียงแค่ความคิดบังเกิดขึ้นในใจของคนหนุ่มผู้นั้น เขาก็จะต้องรู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกคว้าน

นี่ก็คือวิถีการรับรองแขกของเรือข้ามฟาก คนทั่วไปไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ เซียนเหรินชงเชี่ยนก็ยังไม่คู่ควร

ดังนั้นถึงได้บอกว่าการที่ยอมแหกกฎปล่อยให้เฉินผิงอันสามคนเข้ามาในนครเถียวมู่โดยตรง เพราะมีข้อพิถีพิถันบางอย่าง

ปัญญาชนวัยกลางคนทอดสายตามองไปยังทางเส้นเล็กของชนบทในนครป๋ายเหยี่ยน ยิ้มเอ่ยว่า “คนคำนวณไม่สู้ฟ้าลิขิตงั้นหรือ? นี่จะค่อนข้างยุ่งยากแล้ว”

เขายิ้มกล่าวกับเส้าเป่าเจวี้ยน “ตัวเจ้าเองก็เตรียมทางถอยไว้เรียบร้อยแล้ว ยังจะต้องกลัวภัยแฝงที่จะตามมาอะไรอีก หลงปินแห่งนครจีเฉวี่ยนผู้นั้นพร่ำเรียกคำแล้วคำเล่าว่าอาจารย์เฉิน ทั้งยังช่วยฟู่หลิงโหวเปิดปากขอลวดลายตราประทับ ดังนั้นการที่เจ้าจงใจเสี่ยงอันตรายเปิดโปงสถานะอิ่นกวานของเฉินผิงอัน อันที่จริงถือเป็นการกระทำที่ฉลาดมาก กลับกลายเป็นว่าสามารถขจัดหมื่นหนึ่งในใจของอีกฝ่ายไปได้ อีกอย่าง ถึงท้ายที่สุดแล้วหากเจ้าถูกบีบให้ต้องคุมเชิงกับเขาจริงๆ ก็สามารถสาดน้ำสกปรกมาบนตัวข้าได้ ข้าจะรับปากเจ้าตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องรู้สึกว่ามีภาระใดๆ”