กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 783

ฮ่องเต้พระองค์นี้พลันรู้สึกเสียดายเล็กน้อย ถามว่า “หากอิ่นกวานหนุ่มผู้นั้นก็ไปประชุมด้วย ถ้าอย่างนั้นเฉาสือของพวกเราก็ไม่ถือว่าเป็นคนเข้าร่วมการประชุมที่อายุน้อยที่สุดแล้วใช่ไหม?”

เผยเปยพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม อันที่จริงนางไม่รู้สึกว่านี่นับเป็นเรื่องอะไรได้

ผู้เฒ่าหันหน้าไปมองคนหนุ่มชุดขาวที่ราวกับ ‘ไร้มลทินด่างพร้อย’ ผู้นั้น ถามว่า “เฉาสือ ไม่สู้ข้าช่วยเจ้าแก้ไขอายุดีไหม ถึงอย่างไรอายุมากกว่าหนึ่งปีหรือน้อยกว่าหนึ่งปี อยู่ที่ต้าตวนแห่งนี้ก็ไม่ได้สำคัญอะไร”

เฉาสือที่ยืนอยู่ห่างไปไกลกุมหมัดยิ้มเอ่ยต่อผู้เฒ่าที่ยังมีนิสัยเหมือนเด็กอยู่ไกลๆ “ฝ่าบาท ช่างเถิด”

ผู้เฒ่ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ตรงท่าเรือที่สร้างขึ้นชั่วคราวทางทิศเหนือของศาลบุ๋น

‘เกล็ดหิมะ’ เรือข้ามฟากของใต้หล้าไพศาลที่ใหญ่ที่สุดไม่อาจจอดเทียบท่าได้ ได้แต่ลอยค้างอยู่กลางอากาศเผาผลาญปราณวิญญาณ กินเงินเทพเซียนไปอย่างต่อเนื่อง

ถึงอย่างไรเจ้าของเรือก็ไม่ถือสาในความสิ้นเปลืองน้อยนิดแค่นี้อยู่แล้ว

ระหว่างตัวเรือและท่าเรือมีสะพานชิงอวิ๋นยาวพันจั้งเส้นหนึ่งปรากฏขึ้นมา เป็นวิธีการที่ต้องสิ้นเปลืองเงินทองอีกเช่นกัน

คนกลุ่มหนึ่งเดินลงมาช้าๆ สตรีออกเรือนแล้วแต่งกายสุภาพสง่างามกำลังบ่นคนหนุ่มที่อยู่ข้างกาย บอกว่าฉวยโอกาสครั้งนี้จะดีจะชั่วก็ต้องไปพบพี่สาวเทพธิดาคนนั้นสักครั้ง แม่นางคนนั้นคือสตรีบนภูเขานี่นะ อายุร้อยกว่าปีไม่ถือว่าแก่จริงๆ

หนึ่งครอบครัวสามคน

คู่สามีภรรยาหลิวจวี้เป่าเทพเจ้าแห่งโชคลาภของธวัลทวีปและบุตรชาย หลิวโยวโจว

คนอื่นฝึกตนอย่างยากลำบาก ทุกวันนี้เรื่องที่หลิวโยวโจวยุ่งวุ่นวายอยู่มีเพียงเรื่องเดียว ถูกบิดามารดาบีบให้ไปดูตัว

หลังจากไปดูตัวแล้วไม่สำเร็จหลายครั้งหลายครา เหตุผลของหลิวโยวโจวก็เพิ่มมากขึ้นทุกคราเช่นเดียวกัน

แม่นางคนนั้นขอบเขตสูงเกินไป ขอบเขตหยกดิบอายุน้อยๆ อาศัยอะไรถึงจะเห็นเศษสวะด้านการฝึกตนอย่างข้าอยู่ในสายตา ก็ไม่ใช่เพราะว่าเห็นแก่เงินเก็บส่วนตัวน้อยนิดของข้าหรอกหรือ

นางหน้าตาดีเกินไปแล้ว ราวกับเทพหญิงที่เดินออกมาจากภาพวาดอย่างไรอย่างนั้น ข้าไม่คู่ควรกับนาง ได้แต่มองดูอยู่ไกลๆ

นางรังเกียจที่ฝีมือวาดภาพของข้าไม่เข้าขั้น ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน คุยกันไม่รู้เรื่อง ผู้ฝึกตนมีเวลายาวนาน ทุกวันหากนอนร่วมหมอนแต่ฝันต่างจะต้องเกิดเรื่องเป็นแน่

ดังนั้นบิดาจึงร้อนใจ มารดายิ่งร้อนใจมากกว่า

หลิวจวี้เป่าคิดว่าบุตรชายโทนของตนอย่างหลิวโยวโจวนี้ ควรจะช่วยตระกูลแตกกิ่งก้านสาขาบ้าง

เพียงแต่ว่ามารดาของหลิวโยวโจวกลับมีความคิดไม่ค่อยเหมือนคนทั่วไป นางรู้สึกว่าให้กำเนิดบุตรชายที่หล่อเหลามีอนาคตเช่นนี้ออกมา ไม่เอามาโอ้อวดเสียบ้าง ยามที่นางพูดคุยกับเหล่าสหายซึ่งเป็นผู้ฝึกตนหญิงรูปโฉมงดงามเหล่านั้น ก็ช่างไม่เข้าท่าเอาเสียเลย

และฮูหยินสกุลหลิวผู้นี้ ยามอยู่บนภูเขาของไพศาลก็ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่บุญทุ่ม ไม่ว่าจะมีชุดกระโปรงชุดคลุมอาคมที่ล้ำค่าหายาก หรือเครื่องประดับงดงาม ผงชาดเครื่องประทินโฉมราคาแพง โต๊ะประทินโฉม กระดาษจดหมาย ดินสอเขียนคิ้ว หรือภาพสาวงามใดๆ …ขอแค่นางจ่ายเงินซื้อมา ราคาอย่างน้อยก็ต้องสูงขึ้นไปอีกหนึ่งเท่าตัว ดังนั้นกองกำลังบนภูเขาทั้งหมดที่ทำการค้าของสตรี ทุกครั้งเมื่อมีสินค้ารูปแบบใหม่ๆ มาจะต้องเป็นฝ่ายส่งมาที่สกุลหลิวธวัลทวีปด้วยตัวเอง หากไม่ถูกตาก็จะคืนกลับไป แต่หากถูกตาถูกใจ นางก็จะซื้อไว้ในราคาสูง

มอบให้เปล่าๆ? ดูถูกใครกันน่ะ

หนึ่งในความสนใจที่ใหญ่ที่สุดของสตรีออกเรือนแล้วกับสหายทั้งหลายของนาง ก็คือวิพากษ์วิจารณ์ผู้ฝึกตนใหญ่บนภูเขาหรือไม่ก็คู่รักของคนหนุ่มมากความสามารถ

สตรีผู้นั้นมีแต่กลิ่นอายยั่วยวน แค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ใช่สตรีที่อยู่ในกรอบศีลธรรม

หน้าตาเหมือนหญิงบ้านนอก ยิ่งอัปลักษณ์ก็ยิ่งชอบทัดบุปผา สีสันฉูดฉาดลานตา ในกระเป๋าไม่มีเงินถึงได้ประโคมเงินลงบนร่าง

อย่ามองว่านางหน้าตางามพิสุทธิ์ผุดผ่อง ดูจากโหงวเฮ้งแล้วกระดูกโหนกแก้มสูงสังหารสามีไม่ต้องใช้มีด อำมหิตนักล่ะ

แมงป่องขี่ตัวต่อ (เป็นสัตว์มีพิษทั้งคู่ จึงเปรียบเปรยว่าร้ายทั้งคู่) ชายหญิงคู่นี้ช่างสมกันยิ่งนัก

อย่าเห็นว่าตอนนี้พวกเขาสองคนคลอเคลียแนบชิด ตัวติดกันเหมือนทากาว อันที่จริงเข้ากันไม่ได้เลย

หลิวจวี้เป่าไม่สนใจคำนินทาในทางส่วนตัวพวกนี้ของภรรยาตนเอง ถึงอย่างไรสตรีสิบกว่าคนอยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำแล้วหาเหตุผลมารวมตัวพูดคุยกัน เนื้อหาที่พูดคุยก็ไม่มีทางแพร่ออกไปภายนอกอยู่แล้ว

สตรีดึงมือของบุตรชายมา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ลูกเอ๋ย คนมีเงินหาภรรยา รู้หรือไม่ว่าต้องดูที่เรื่องอะไร?”

หลิวโยวโจวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล็กน้อย จึงตอบอย่างขอไปทีว่า “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร”

สตรีพูดพึมพำกับตัวเอง “สตรีที่หน้าตางดงามเกินไป หากไม่ใช่สาวงามเป็นต้นเหตุของเภทภัย ก็คือสาวงามที่อายุสั้น เจ้าอย่ามองหาสตรีแบบนี้เด็ดขาดเชียว”

“อันดับแรกคือนางต้องชอบเจ้าจริงๆ รองลงมาคือมีใจกตัญญู สามารถเห็นพ่อแม่สามีเป็นเหมือนพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเอง สุดท้าย ในดวงตาของนางต้องมีเงิน แต่ไม่ถึงขั้นตาตกไปอยู่ในกองเงิน ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นสตรีที่ล้างผลาญ แน่นอนว่าต่อให้ลูกสะใภ้จะใช้เงินมือเติบแค่ไหน ตระกูลของเราก็ไม่มีทางถูกล้างผลาญได้หมด แต่ปัญหาคือมันน่ารำคาญใจไงล่ะ สตรีลิ้นยาวบนภูเขามีมากมายขนาดนั้น พวกนางชอบซุบซิบนินทาลับหลังเป็นที่สุด คำพูดไม่น่าฟังอะไรบ้างที่พวกนางพูดไม่ได้? ข้าพูดถึงคนอื่นได้ คนอื่นพูดถึงข้ากลับไม่ได้เด็ดขาด”

“หาคนผิด หนึ่งหายนะกดทับร้อยความมั่งมี กิจการของตระกูลส่วนใหญ่ล้วนเก็บรักษาไว้ไม่อยู่ แต่ขอแค่หาคนถูก ก็คือหนึ่งความโชคดีสยบร้อยพิบัติภัย”

หลิวโยวโจวไม่ฟังได้ แต่นายท่านเทพเจ้าสกุลหลิวแห่งธวัลทวีปได้แต่อดทนฟังสตรีออกเรือนแล้วพร่ำบ่น เขาไม่มีสิทธิ์จะพูดด้วยซ้ำ ประเด็นสำคัญคือจะฟังเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาก็ไม่ได้

เพราะจะต้องมีการทดสอบเขาอย่างต่อเนื่อง เมื่อครู่นี้ประโยคที่สามพูดว่าอะไร? หากไม่ระวัง สตรีออกเรือนแล้วก็จะน้ำตาคลอเจียนจะหยด ตำหนิว่าเขาหลายใจ ออกจากบ้านมาก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในใจไม่มีสตรีแก่หน้าเหลืองอย่างนางอีก ดอกไม้ในบ้านไม่หอมเท่าดอกไม้นอกบ้าน

สุดท้ายสตรีออกเรือนแล้วเก็บอารมณ์สีหน้าทั้งหมดมา พูดเสียงเบาว่า “โยวโจวอ่า แต่งภรรยาจะต้องแต่งสตรีที่จิตใจดีงามนะ นั่นต่างหากถึงจะเป็นความสุขอย่างแท้จริง คือการกวักเงินกวักทองเข้าบ้านที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก”

หลิวโยวโจวพยักหน้า “แม้ว่าท่านแม่จะไม่เคยเรียนหนังสือ แต่กลับพูดจาเป็นความจริงที่มีประโยชน์อย่างมาก”

สตรีออกเรือนแล้วตบหลังมือของบุตรชาย “โยวโจวของพวกเราพูดเก่งขนาดนี้ ทำไมถึงหาภรรยาไม่ได้เสียทีนะ ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย”

หลิวจวี้เป่าพยักหน้าเห็นด้วย

สตรีนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ก็พูดกำชับว่า “ไปทำอะไรที่ใบถงทวีป ไม่ต้องไปหรอก สถานที่ที่มีแต่มลพิษสกปรก ไม่มีความหมายใดๆ เลย”

หลิวโยวโจวเอ่ยอย่างจนใจ “ท่านแม่ ท่านอย่าเอาแต่บ่นแบบนี้ได้หรือไม่”

สตรีหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งออกมาซับหัวตา หลิวโยวโจวจึงได้แต่เอ่ยปลอบโยน พูดจาหวานหูน่าฟังถึงทำให้ท่านแม่ไม่ต้องลำบากบีบน้ำตาต่อ

อยู่ดีๆ หลิวโยวโจวก็นึกถึงแม่นางคนหนึ่งที่ได้พบเจอโดยบังเอิญที่ศาลเหลยกงขึ้นมา

เรือข้ามฟากลำหนึ่งลอดทะลุทะเลเมฆมุ่งหน้าไปยังท่าเรือทางทิศตะวันออกของศาลบุ๋น ระยะทางขุนเขาสายน้ำยังอยู่ห่างไกลอีกหลายพันลี้

เมื่อเทียบกับเรือของสกุลหลิวธวัลทวีปแล้ว เรือข้ามฟากลำนี้ดูยากจนข้นแค้นกว่าอย่างเห็นได้ชัด

แต่เรือข้ามฟากที่เดินทางออกจากฝูเหยาทวีปลำนี้ สถานที่ที่เดินทางผ่าน ระหว่างทางไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนที่ทะยานลมหรือเรือข้ามฟากของตระกูลอื่น อย่าว่าแต่เอ่ยทักทาย เพียงแค่มองเห็นไกลๆ ก็เป็นฝ่ายอ้อมไปยังทางอื่น กลัวเพียงว่าจะหลบไม่พ้นแล้ว

เหตุผลนั้นเรียบง่ายยิ่ง