กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 786

ตอนนั้นหากฉีถิงจี้ผิดคำสัญญาที่มีต่อเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโส ไปยังใต้หล้าแห่งที่ห้า ก็จะกลายเป็นบุคคลอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าอย่างสมชื่อ รวบรวมโชคชะตาไว้กับตัวย่อมเกิดเรื่องไม่คาดฝันติดต่อกัน เซียนกระบี่ผู้อาวุโสที่เต็มไปด้วยทะเยอทะยานผู้นี้จะเปลี่ยนนครบินทะยานให้กลายมาเป็นหินรองฝ่าเท้า กลายมาเป็นเส้นทางในการเดินขึ้นฟ้าของขอบเขตสิบสี่ และด้วยนิสัยเหี้ยมอำมหิตของฉีถิงจี้ บวกกับรากฐานบนวิถีกระบี่ของเขา การเดินขึ้นสู่ที่สูงย่อมราบรื่นอย่างแน่นอน โชคดีที่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม สุดท้ายแล้วฉีถิงจี้ก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น

ส่วนใจเห็นแก่ตัวส่วนนั้นของอิ่นกวานหนุ่ม ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกกระบี่ในท้องถิ่นหรือเซียนกระบี่ต่างถิ่นต่างก็รู้ชัดเจนกันดี

เพราะถึงอย่างไรมันก็คือผลลัพธ์จากการที่เฉินผิงอันเอาชีวิตของตัวเองไปแลกมา หนิงเหยาเองก็ไม่ได้ทำให้เขาและนครบินทะยานผิดหวัง นางที่อยู่ในใต้หล้าแห่งที่ห้าฝ่าทะลุขอบเขตติดต่อกัน หยกดิบ เซียนเหริน บินทะยาน บุกรุดหน้าไปราวกับผ่าลำไม้ไผ่

ผู้ฝึกกระบี่คนหนึ่งที่เดิมทีก็เป็นขอบเขตบินทะยาน ละเมิดกฎของศาลบุ๋นบุกเข้ามาโดยพลการ หากลงมือกระทำการใดๆ โดยอาศัยขอบเขตของตัวเองในใต้หล้าใหม่เอี่ยม จะชักนำความเป็นศัตรูตามธรรมชาติมาจากกองกำลังทั้งหมดที่เหลือ

และใต้หล้ามืดสลัวกับดินแดนพุทธะสุขาวดีจะต้องมีคำวิพากษ์วิจารณ์ต่อเรื่องนี้อย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นใต้หล้าแห่งนี้จะเละเป็นโจ๊กหม้อหนึ่ง การช่วงชิงอำนาจใหญ่ของนครบินทะยานก็ยากที่จะมีเหตุผลชอบธรรมได้อีก

พูดถึงแค่ฝ่ายในของนครบินทะยาน เฉินซีกับฉีถิงจี้ หนิงเหยาและตลอดทั้งสายของอิ่นกวานกับฉีถิงจี้ จะเกิดความขัดแย้งกันเองอย่างใหญ่หลวง

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ฉีถิงจี้ยินดีฝืนนิสัยตัวเองเลือกก่อสำนักตั้งพรรคอยู่ในใต้หล้าไพศาล นี่ต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมาก

เฉินผิงอันพลันเอ่ยว่า “กลุ่มของเซียนกระบี่ที่ออกเดินทางไกลที่ทุกวันนี้อยู่ในใต้หล้าเปลี่ยวร้าง ภูเขาลั่วพั่วจะไม่แย่งคนกับสำนักกระบี่หลงเซี่ยงอีก อีกทั้งนี่คือความเคารพนับถือที่ผู้อาวุโสสมควรได้รับ ผู้เยาว์ไม่อาจแย่งชิงมาได้”

เซียนกระบี่เดินทางไกลที่เป็นฝ่ายยอมสละสถานะอำพรางตัวตนเหล่านั้น แม้ว่าจะได้รับคำสั่งลับจากเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสจึงไม่เคยลงสนามรบ และจนถึงทุกวันนี้ก็ไม่แน่เสมอไปที่ทุกคนจะยินดีมาเยือนใต้หล้าไพศาลที่ตัวเองขัดหูขัดตา ไม่แน่ว่าสงครามใหญ่ปิดฉากลง เซียนกระบี่หลายคนก็อาจจะกลับคืนใต้หล้าเปลี่ยวร้างไปแล้ว ทว่าก็จะต้องมีเซียนกระบี่กลุ่มเล็กกลุ่มหนึ่งที่ไม่ถือสาหากจะมาเป็นเค่อชิงที่ได้รับการบันทึกชื่ออยู่ในสำนักกระบี่หลงเซี่ยงหรือภูเขาลั่วพั่ว เฉินผิงอันเดาเอาว่าฉีถิงจี้ได้แอบติดต่อพวกเขาอย่างลับๆ แล้ว เพียงแค่รอให้ถึงโอกาสเหมาะสมเท่านั้น เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นดั่งหินที่ผุดออกมาหลังน้ำลด

ดังนั้นคำพูดประโยคนี้ของเฉินผิงอันจึงเป็นทั้งคำพูดที่ฟังไพเราะสวยงาม แล้วก็เป็นคำพูดจากใจจริงด้วย

เพราะสำนักกระบี่หลงเซี่ยงที่อยู่ในทักษินาตยทวีปก็เหมือนว่ากำแพงเมืองปราณกระบี่ในปีนั้นได้เลือกที่ตั้งสำนักเบื้องล่างแห่งแรกอยู่ที่ไพศาล

ฉีถิงจี้ยิ้มอย่างรู้ทัน “หากมีคนยินดีไปพักอาศัยที่ภูเขาลั่วพั่ว รับหน้าที่เป็นผู้ถวายงานก็ดี เค่อชิงก็ช่าง ข้าล้วนยินดีที่จะให้เป็นเช่นนั้น ถึงอย่างไรน้ำดีก็ไม่ควรปล่อยให้ไหลเข้านาคนอื่น ล้วนถือเป็นคนครอบครัวเดียวกันครึ่งตัว”

นี่เรียกว่ามีมารยาทมาก็มีมารยาทกลับ

เป็นอย่างที่เฉินผิงอันคาดเดาไว้จริงๆ ฉีถิงจี้แอบติดต่อกับเซียนกระบี่กลุ่มนั้นอย่างลับๆ มานานแล้ว สามคนในนั้นยินดีรับหน้าที่เป็นเค่อชิงของสำนักกระบี่จริงๆ และยังมีอีกสองคนที่สนใจในภูเขาลั่วพั่วมากกว่า เพียงแต่ไม่เคยได้ยินข่าวที่แน่ชัดว่าอิ่นกวานหนุ่มกลับบ้านเกิดไปแล้ว ดังนั้นจึงยังไม่ได้เริ่มออกเดินทาง

วันนี้หลังจากเปิดใจกับอิ่นกวานหนุ่มแล้ว เมื่อฉีถิงจี้กลับไปถึงทักษินาตยทวีปก็จะส่งกระบี่บินลับแจ้งข่าวไปยังเซียนกระบี่สองท่านนั้น

ส่วนเหตุใดถึงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเฉินผิงอันทันที เพราะนั่นจะเป็นการเผยไต๋ออกมามากเกินไปหน่อย

บุญคุณความแค้นส่วนบุญคุณความแค้น แผนการส่วนแผนการ

ทว่าฉีถิงจี้และเฉินผิงอันต่างก็เป็นผู้ฝึกกระบี่ ล้วนเป็นผู้ฝึกกระบี่ของกำแพงเมืองปราณกระบี่

ก็เหมือนอย่างที่ฉีถิงจี้เอ่ยกับลู่จือกับปากตัวเอง ตนไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น เขารับปากไปแล้วว่าจะไม่ทำให้อาจารย์ลู่ต้องลำบากใจ

อันที่จริงการที่เฉินผิงอันโน้มน้าวให้เส้าอวิ๋นเหยียนแห่งเรือนชุนฟานมารับหน้าที่เป็นเค่อชิงของสำนักกระบี่หลงเซี่ยงก็ถือว่าเป็นการแสดงออกถึงแนวโน้มในการเป็นพันธมิตรที่ดีต่อกันแล้ว

เส้าอวิ๋นเหยียนทำหน้าที่เป็นเค่อชิงบ้านตนมีความหมายลึกล้ำยาวไกลยิ่ง ไม่ใช่เพราะสำนักกระบี่หลงเซี่ยงรีบร้อนต้องการเค่อชิงผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตหยกดิบคนหนึ่ง แต่เป็นเพราะเส้าอวิ๋นเหยียนที่อยู่ในเรือนชุนฟานของภูเขาห้อยหัวได้ทำกิจการมานานหลายปี ต้อนรับขับสู้ผู้คน บวกกับการค้าขายน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่หลายลูกจากเถาน้ำเต้าเส้นนั้น ความสัมพันธ์ควันธูปที่ผูกไว้กับสำนักยอดเขาของไพศาลจึงถือว่าไม่ธรรมดา อันที่จริงตอนนั้นที่เส้าอวิ๋นเหยียนไปเยือนภูเขาลั่วพั่ว ฉีถิงจี้ก็เตรียมใจไว้แล้วว่าเซียนกระบี่ท่านนี้จะไปแล้วไม่กลับมา มีเพียงถัวเหยียนฮูหยินเท่านั้นที่กลับมายังสำนัก คิดไม่ถึงว่าเฉินผิงอันจะมอบความยินดีที่ไม่คาดฝันซึ่งเป็นเรื่องไม่เล็กให้เขา เส้าอวิ๋นเหยียนถึงขั้นรับปากเขาเป็นการส่วนตัวว่าจะทำหน้าที่เป็นเทพเจ้าแห่งโชคลาภของสำนักชั่วคราวร้อยปี รอกระทั่งฉีถิงจี้หาคนที่เหมาะสมได้แล้ว เส้าอวิ๋นเหยียนค่อยลาออกจากตำแหน่งนี้

เฉินผิงอันถาม “ภูเขาลั่วพั่วเลือกที่ตั้งสำนักเบื้องล่างที่ใบถงทวีป ผู้อาวุโสคิดจะเลือกทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง หรือธวัลทวีป?”

ฉีถิงจี้กล่าว “ค่อนข้างยากทั้งสองทาง หนึ่งเพราะจำนวนคนในสำนักยังน้อยเกินไป นอกจากนี้การเปิดสำนักและสำนักเบื้องล่างติดต่อกันเร็วเกินไป ง่ายที่จะชักนำความอิจฉาเคียดแค้นมา สองทวีปนี้สถานการณ์ไม่ค่อยเหมือนกับใบถงทวีปที่เจ้าเลือก”

การพูดคุยและวางแผนที่ทั้งสองฝ่ายพูดคุยกันตอนนี้ อันที่จริงล้วนเกี่ยวพันไปถึงกิจการร้อยปีพันปีในอนาคต

เฉินผิงอันลังเลเล็กน้อย

ฉีถิงจี้ยิ้มเอ่ย “อิ่นกวานมีอะไรก็พูดมาตามตรงเถอะ”

เฉินผิงอันจึงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “เลือกที่ตั้งสำนักเบื้องล่างเป็นธวัลทวีปจะราบรื่นอย่างมาก แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ยากมากแล้วที่สำนักกระบี่หลงเซี่ยงจะได้กลายเป็นสำนักใหญ่แห่งวิถีกระบี่อันดับหนึ่งในไพศาล”

ลู่จือที่เงียบงันมาโดยตลอดพลันลืมตาเปิดปากพูด “อันที่จริงสำนักเบื้องล่างเลือกเป็นที่ฝูเหยาทวีป”

ฉีถิงจี้รู้สึกจนใจเล็กน้อย

อาจารย์ลู่ เจ้าที่เป็นผู้ถวายงานอันดับหนึ่งหันข้อศอกออกหาคนนอกมากไปหน่อยกระมัง (เปรียบเปรยว่าลำเอียงเข้าข้างคนนอกมากกว่าคนกันเอง เห็นคนนอกดีกว่าคนกันเอง)

ลู่จือถามอย่างสงสัย “เรื่องนี้พูดไม่ได้หรือ?”

เฉินผิงอันยิ้มบางๆ “หากท่านถามแบบนี้ อะไรที่พูดไม่ได้ก็พูดได้แล้ว”

ฉีถิงจี้พยักหน้ายิ้มบางๆ “จริง”

ลู่จือกล่าว “ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็คุยกันต่อไปเถอะ ข้าจะไม่พูดอะไรแล้ว”

เรื่องที่ปรึกษากันในลำดับถัดมา จะว่าใหญ่ก็ใหญ่ จะว่าเล็กก็เล็ก

ควรจะปฏิบัติต่อเผ่าปีศาจในท้องถิ่นที่อยู่ในใต้หล้าไพศาลอย่างไร รวมถึงควรจะค้นหาตัวเผ่าปีศาจที่ไม่ทันถอยกลับเข้าไปยังใต้หล้าเปลี่ยวร้าง แต่ไปหลบเลี่ยงอยู่ตามมหาสมุทรกว้างใหญ่และบนบกของหลายทวีปอย่างไร

พริบตานั้น

ผู้ฝึกกระบี่ห้าคนของกำแพงเมืองปราณกระบี่ก็กลายมาเป็นจุดรวมสายตาอีกครั้ง รวมไปถึงกวอโอ่วทิงของภูเขาต้นไม้เหล็กที่ก็มีคนหลายคนหันมามองด้วยสายตามีเลศนัย

สุดท้ายทางฝั่งของกำแพงเมืองปราณกระบี่นี้ก็เป็นฉีถิงจี้ที่เป็นผู้เปิดปาก ไม่ได้เอ่ยถ้อยคำห้าวเหิมอะไร บอกแค่ว่าตำแหน่งที่ตั้งของสำนักกระบี่หลงเซี่ยงอยู่ติดกับมหาสมุทร ดังนั้นเมื่อนับรวมเขาฉีถิงจี้เข้าไปแล้ว นับตั้งแต่อาจารย์ลู่ผู้ถวายงานอันดับหนึ่ง ไปจนถึงเค่อชิงเซียนกระบี่เส้าอวิ๋นเหยียน จนไปถึงผู้ฝึกกระบี่ผู้สืบทอดสิบแปดคนของสำนักกระบี่ที่เพิ่งรับตัวมาได้แค่ไม่กี่ปี ล้วนยินดีออกทะเลไปเข่นฆ่าเผ่าปีศาจที่ซ่อนเร้นอำพรางตัวอยู่ทั้งสิ้น

คำพูดประโยคเดียวนี้ ฉีถิงจี้กล่าวอย่างเฉยเมยไม่ร้อนไม่เย็น แต่กระนั้นกลับยังทำให้คนรู้สึกได้ถึงปราณกระบี่ที่เฉียบคม จิตสังหารที่พุ่งพล่านได้อยู่ดี

เวทกระบี่ของฉีถิงจี้เลิศล้ำ สังหารผู้ฝึกตนขอบเขตหยกดิบของแผ่นดินกลางคนหนึ่งไม่ได้ แต่หากจะพูดถึงเรื่องออกกระบี่สังหารปีศาจล่ะก็ เซียนกระบี่ผู้อาวุโสที่มีรูปโฉมอ่อนเยาว์หล่อเหลาผู้นี้กลับไม่ออมมือเลยแม้แต่น้อย

อิ่นกวานหนุ่มยังคงไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว

เจ้าประมุขคนใหม่ของสกุลเฉินผู้รอบรู้อย่างเฉินฉุนฮว่าก็เอ่ยคล้อยตามฉีถิงจี้ด้วย

ในบรรดาปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ จางเถียวเสีย หวังฟู่ซู่ อู๋ซู ล้วนยินดีปฏิบัติตามคำสั่งของศาลบุ๋น ออกทะเลสังหารปีศาจ

หลิวทุ่ยรับปากกับศาลบุ๋นว่าภายในเวลาสิบปีเขาจะชะลอการฝึกตนไว้ชั่วคราว รับประกันว่าจะต้องเข่นฆ่าจนฝูเหยาทวีปไม่มีเผ่าปีศาจเซียนดินที่มาจากต่างถิ่นแม้แต่ตนเดียว

เจิ้งจวีจงแห่งนครจักรพรรดิขาวได้ยินแล้วก็เงียบงัน เพียงแค่คลี่ยิ้มอบอุ่น

เพราะคำพูดประโยคนี้ของหลิวทุ่ยคือสำลีซ่อนเข็ม มีไอสังหารซุ่มซ่อนอยู่ทั่วทุกแห่ง เหตุผลก็เรียบง่ายยิ่ง ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจห้าขอบเขตบนในฝูเหยาทวีป กากเดนแทบทั้งหมดที่เหลืออยู่ ทุกวันนี้ก็ล้วนกลายมาเป็น ‘ขุนพลที่รัก’ ใต้บัญชาการณ์ของเจ้านครจักรพรรดิขาวทั้งหมดแล้ว เผ่าปีศาจสังหารปีศาจ

และสำนักกุยหยก เหวยอิ๋งผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตหยกดิบก็รับปากว่าครึ่งหนึ่งของใบถงทวีปโดยนับจากทิศใต้ของราชวงศ์ต้าเฉวียนลงไป จะกลายมาเป็นสถานที่ที่ผู้ฝึกตนสำนักของตนทยอยกันลงภูเขาไปหาประสบการณ์ สิบปีถึงสามสิบปี จะพยายามกวาดล้างผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจที่หลงเหลืออยู่ให้สิ้นซากในรวดเดียว

นอกจากนี้ก็คือกฎเกณฑ์ของศาลบุ๋นนั้น ถึงท้ายที่สุดแล้วก็เป็นหลี่เซิ่งที่กำหนดขึ้นมาด้วยตัวเอง

ดังนั้นถึงได้ทำให้คนอื่นไม่กล้าวาดงูเติมขา

กวอโอ่วทิงแห่งภูเขาต้นไม้เหล็กที่เงียบงันมาโดยตลอดพลันเอ่ยประโยคหนึ่งที่ทำให้คนต้องหันมามองเขาเสียใหม่ น้ำเสียงแข็งกระด้างอย่างยิ่ง “ขอถามอาจารย์ต่ง อะไรคือ ‘ไม่พอ’?”

อาจารย์ผู้เฒ่าต่งกลับย้อนถามด้วยน้ำเสียงทุ้มหนัก “ขอถามเจ้าขุนเขากวอ เจ้ารู้สึกว่าอะไรคือ ‘ไม่พอ’?”

ทุกคนต่างก็ตระหนักได้ถึงความผิดปกติ

ไม่ปกติ

ไม่ปกติอย่างมาก!

ตามหลักแล้ว อิงตามลักษณะการกระทำของศาลบุ๋นในอดีต ในฐานะปีศาจใหญ่ขอบเขตบินทะยาน เมื่อกวอโอ่วทิงพูดประโยคนี้ ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีเหตุผล ล้วนถือว่าเป็นเรื่องที่ให้อภัยกันได้ แล้วนับประสาอะไรกับที่ภูเขาต้นไม้เหล็กมีแต่สร้างความชอบไม่เคยทำความผิดพลาดในสนามรบ แม้ว่าคุณความชอบจะไม่สอดคล้องกับกองกำลังสำนักของภูเขาต้นไม้เหล็กสักเท่าไร แต่อริยะปราชญ์ของศาลบุ๋นที่เคารพกฎเกณฑ์ที่หลี่เซิ่งตั้งไว้ ภายใต้สถานการณ์ทั่วไปย่อมไม่มีทางทำท่าทางบีบคั้นผู้อื่นอย่างนี้แน่นอน

เป็นเหตุให้ลู่จือจำต้องใช้เสียงในใจสอบถามคนสองคนข้างกาย “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เฉินผิงอันไม่ได้เอ่ยอะไร

ฉีถิงจี้อธิบายว่า “บรรยากาศของการประชุมครั้งนี้อบอุ่นเกินไปแล้ว มีคำพูดจริงใจแค่ไม่กี่คำเท่านั้น ทางฝั่งศาลบุ๋นจึงไม่ค่อยพอใจ”

หยวนพางเบี่ยงตัวคารวะไปทางหลี่เซิ่ง แล้วถึงได้เปิดปากเอ่ยว่า “ศาลบุ๋นไม่ได้ควบคุมเผ่าปีศาจในพื้นที่อย่างหละหลวมเกินไป แต่เป็นสำนักของแต่ละสถานที่ที่ควบคุมผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจอย่างโหดร้ายเกินไป”

เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที

เฉินผิงอันเก็บสมุดเล่มนั้นมาเรียบร้อยแล้ว ใส่ไว้ในชายแขนเสื้อ เงยหน้ามองไปยังลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อหนุ่มคนนั้น ว่าที่เจ้าขุนเขาสำนักศึกษาเหิงฉวีช่างใจกล้าเสียจริง

อันที่จริงก่อนหน้านี้ก็เคยเจอหน้ากันแล้ว ตอนที่อยู่ในนครเถียวมู่บนเรือข้ามฟาก เพียงแต่ว่าตอนนั้นต่างคนต่างไม่รู้จักอีกฝ่าย

ประโยคที่สองของหยวนพางยิ่งน่าตะลึงพรึงเพริดมากกว่าเดิม “ข้าขอแนะนำว่านอกจากทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางแล้ว แปดทวีปของไพศาลล้วนควรสร้างสำนักอักษรจงที่เหมือนกับภูเขาต้นไม้เหล็กขึ้นมา ให้ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจในท้องถิ่นของแต่ละทวีปต่างก็มีพื้นที่ให้หยัดยืน”

กวอโอ่วทิงประหลาดใจอย่างมาก

เทพีบุปผาของพื้นที่มงคลร้อยบุปผาท่านนั้นก็ยิ่งมองไปทางเจ้าขุนเขาหนุ่มด้วยสีหน้าสดชื่นมีชีวิตชีวา

ฮูหยินภูเขาชิงเสินเองก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างไม่เป็นที่สังเกต

หย่าเซิ่งยิ้มบางๆ

สิ่งที่หยวนพางพูด อันที่จริงไม่ได้บอกกล่าวกับทางศาลบุ๋นมาก่อน

ซิ่วไฉเฒ่าหันหน้าไปยิ้มเอ่ยกับหย่าเซิ่ง “เป็นอย่างไร ข้าพูดไม่ผิดใช่ไหม เป็นเด็กที่ดีจริงๆ”

หย่าเซิ่งไม่ตอบรับ

——