กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 791

จากนั้นศาลบุ๋นก็มอบรายชื่อผู้ฝึกตนที่เฝ้าพิทักษ์สถานที่ต่างๆ รับผิดชอบคอยดูแลความปลอดภัยช่วงต้นของห้าสถานที่หยัดยืนในไพศาลมาให้ รอกระทั่งแนวเส้นการรบแผ่ขยายออกไปจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่เป็น ‘องค์รักษ์’ อีกแล้ว

บุคคลบนใบรายชื่อถือว่าจำเป็นต้องไปอยู่ในพื้นที่ นอกจากนี้การเพิ่มบุคคลที่เป็นตัวเลือกอย่างต่อเนื่อง ศาลบุ๋นยังจะต้องพิจารณาไปตามสถานการณ์ พลังการต่อสู้สูงสุดของใต้หล้าไพศาล สุดท้ายต้องไม่ตกหล่นไปแม้แต่คนเดียว ไม่มีใครที่สามารถวางตัวอยู่นอกเหนือสถานการณ์ได้

ตำแหน่งกุยซวีเทียนมู่

เจ้าลัทธิรองสองท่านของศาลบุ๋น ผู้อำนวยการสถานศึกษาใหญ่สามท่าน

เสินเซียง

อวี๋เสวียน จ้าวเทียนไล่ ฮว่อหลงเจินเหริน ป๋ายฉาง

ฉิงจี

เจิ้งจวีจง เผยเปย ไหวอิน กวอโอ่วทิง หลิวทุ่ย ชงเชี่ยน

รื่อจุ้ย

ซูจื่อ หลิ่วชี ซ่งจ่างจิ้ง จางเถียวเสีย เหวยอิ๋ง อู๋ซู

กำแพงเมืองปราณกระบี่

ฉีถิงจี้ ลู่จือ อาเหลียง จั่วโย่ว

อาจารย์ผู้เฒ่าต่งเอ่ยว่า “ตอนนี้ยังเป็นแค่การวางแผนการรบบนหน้ากระดาษเท่านั้น มาทำการอนุมานสนามรบบนกระบะทรายกันเถอะ”

จวินจีหลางศาลบุ๋นที่มีหยวนพางเป็นสมาชิกคนหนึ่งในนั้นเลือกเป็นฝ่ายของเปลี่ยวร้าง จากนั้นก็เริ่มเปิดฉากเข่นฆ่ากับไพศาลบนสนามรบห้าแห่ง

เจิ้งจวีจงชำเลืองตามองการอนุมานของกองกำลังแต่ละฝ่ายบนกระบะทรายไม่กี่ที แล้วก็ไม่ได้เอ่ยอะไรมาก

ศาสตร์แห่งการคำนวณซึ่งอยู่ชั้นล่างสุด เป็นรากฐานสุดต่างหากถึงจะเป็นความสำคัญในสำคัญอีกที

เจ้านครจักรพรรดิขาวไม่ได้เอ่ยอะไร แต่ทางฝั่งของศาลบุ๋นนี้ไม่คิดจะปล่อยนักเล่นหมากล้อมที่ถ่อมตนแด่บรรพชนหมากล้อมทั่วหล้าผู้นี้ไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งบรรพจารย์สามท่านของสำนักคำนวณ เห็นได้ชัดว่าคาดหวังให้เจิ้งจวีจงเปิดปากอย่างยิ่ง

การอนุมานบนสนามรบ อันที่จริงเหมือนการก่อสร้างสิ่งปลูกสร้าง ตัวอย่างภาพรวมถึงจะเป็นกุญแจสำคัญ

ขอแค่พื้นฐานสิ่งปลูกสร้างมั่นคงถึงจะมีคุณสมบัติมาพูดถึงการเพิ่มลดชั้นบนได้ตามความเหมาะสม รูปแบบของรูบากและเดือย ขั้นตอนการหมุน ระดับความโค้งของเส้นมาจากไหน มาตรฐานความลาดเอียงของการเอียงข้าง การยกสูง กฎการจัดการกับไม้ลำใหญ่…

ยกตัวอย่างที่เรียบง่ายที่สุด ผู้ฝึกตนขอบเขตเซียนดินสองคนที่มีเส้นทางการฝึกตนแตกต่างกัน อยู่บนสนามรบจะตัดสินพลังการต่อสู้ที่แม่นยำของพวกเขาอย่างไร? ย่อมไม่ใช่จำนวนตัวเลขที่ตายตัวสองเลข แต่มันมีการขึ้นลง ไม่อย่างนั้นการอนุมานครั้งนี้ก็จะเป็นแค่เรื่องของเด็กเล่น และการขึ้นลงนี้ ต่อให้จะถูกคำนวณเอาไว้แล้ว ทว่าขอแค่ไม่สมบูรณ์แบบมากพอ ความคลาดเคลื่อนทับซ้อนอย่างต่อเนื่อง ผลลัพธ์ที่ได้จากการอนุมานบนกระบะทราย การวางแผนการรบบนกระดาษที่ศาลบุ๋นเยาะเย้ยตัวเองก็ยังจะเป็นเพียงแค่กระดาษขยะกองหนึ่งเท่านั้น

ลู่จือถาม “ดูเหมือนว่าทางฝั่งของคฤหาสน์หลบร้อนจะเคยลองทำมาก่อน แต่ว่าไม่สำเร็จ”

จั่วโย่วพยักหน้า “ความยากสูงเกินไป ผู้ฝึกกระบี่ที่เชี่ยวชาญวิชาคำนวณในเวลานั้นน้อยเกินไป อีกทั้งไม่ว่าใครก็ล้วนไม่กล้าลองทำเรื่องนี้อย่างประมาท”

อาเหลียงเอ่ยอย่างสะท้อนใจ “หากข้าอยู่ที่คฤหาสน์หลบร้อนด้วยก็ดีน่ะสิ จะต้องช่วยเฉินผิงอันสักหน่อย”

ฉีถิงจี้นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ก็ถามอย่างใคร่รู้ว่า “คนพิฆาตมังกรนั่นเป็นมาอย่างไร?”

อาเหลียงผงกปลายคางชี้ไปยังพี่ใหญ่ไหวเซียนที่สวมชุดขาว มาดความสง่างามสูสีกับตัวเอง “เจ้าไปถามเขาสิ”

คนพิฆาตมังกรของเมื่อสามพันปีก่อนผู้นั้นประหลาดอยู่บ้างจริงๆ ไม่เพียงแต่ทำอะไรไร้เหตุผล อีกทั้งการผสานมรรคาและขอบเขตถดถอยของเจ้าหมอนี่ก็ยิ่งแปลกประหลาดเกินคาดเดามากยิ่งกว่า

สังหารเจียวหลง แม้แต่อาเหลียงยังจำต้องพูดประโยคหนึ่งว่าเหมือนหั่นผักหั่นแตง เห็นตัวหนึ่งก็ฆ่าตัวหนึ่ง เจอกองหนึ่งก็ฆ่ากองหนึ่ง

เกี่ยวกับเรื่องนี้ อาเหลียงถึงขั้นที่ว่าพอไปถึงกำแพงเมืองปราณกระบี่ก็ยังต้องถามเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่ ไม่มีเหตุผลให้ต้องห้าวหาญขนาดนี้นี่นา

เวทกระบี่จะสูงแค่ไหนก็คงไม่สูงเกินกว่าเฉินชิงตู เส้นทางแห่งกระบี่จะกว้างขวางแค่ไหน อาเหลียงก็ไม่รู้สึกจริงๆ ว่าคนพิฆาตมังกรผู้นั้นจะเก่งกาจกว่าตน

แต่หากเปลี่ยนมาเป็นอาเหลียงที่เผชิญหน้ากับเจียวหลงซึ่งรวมกลุ่มกัน ก็ไม่กล้าพูดเด็ดขาดว่าแค่กวักมือเรียกก็ได้มา สังหารเจียวหลงเหมือนฝนตกอย่างเจ้าคนชุดเขียวผู้นั้น

ผลคือตอนนั้นเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสตอบกลับมาประโยคหนึ่ง ต่อให้เก่งแค่ไหนก็เก่งสู้ข้าไม่ได้ ข้าจะเปลืองสมองไปทำไม เจ้าก็ลองไปใคร่ครวญเอาเองสิ

ทำเอาอาเหลียงโมโหจนเกือบจะพาเด็กสองคนที่สวมกางเกงเปิดก้นแอบไปรดน้ำที่กระท่อมหลังนั้นตอนกลางดึก

ตอนนี้ก็ยิ่งประหลาดมากกว่าเดิมแล้ว

คนพิฆาตมังกรผู้นั้น มีความเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าปีนั้นจะขอบเขตถดถอย ดังนั้นถึงได้อำพรางร่องรอยอยู่นานสามพันปี จากนั้นทุกวันนี้ก็ได้ผสานมรรคาฝ่าทะลุขอบเขต กลับคืนไปยังขอบเขตสิบสี่อีกครั้ง

ดังนั้นอาเหลียงจึงทำหน้าหนาใช้เสียงในใจถามเจิ้งจวีจง “พี่ไหวเซียน? น้องชายเริ่มสับสนแล้ว ยังคงหวังให้พี่ใหญ่ช่วยไขข้อข้องใจให้”

เจิ้งจวีจงยิ้มเอ่ย “ช่วยไม่ได้หรอก”

เจิ้งจวีจงกับคนพิฆาตมังกร สองอาจารย์และศิษย์ อันที่จริงตอนอยู่แจกันสมบัติทวีปเคยได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้งหลังจากลากันไปนาน ตอนนั้นอันที่จริงเจิ้งจวีจงลูกศิษย์คนนี้สามารถเอาชนะผู้ถ่ายทอดมรรคาของตัวเองได้อย่างมั่นคงแล้ว

ตอนนั้น ‘เจี่ยเฉิง’ นักพรตเฒ่าตาบอดก็เคยยอมรับเรื่องนี้อย่างตรงไปตรงมา คิดว่าตบะและขอบเขตของตนล้วนสู้เจิ้งจวีจงไม่ได้แล้ว

ส่วนตอนนี้ บอกได้ยาก

ปีนั้นเผยเปยออกจากภูเขาห้อยหัวกลับไปยังทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง เทพีแห่งการต่อสู้หญิงจากราชวงศ์ต้าตวนผู้นี้เคยไปถามหมัดต่อนครจักรพรรดิขาว

ทั้งสองคน ต่างก็เป็นหนึ่งในสิบคนของแผ่นดินกลาง

แต่การถามหมัดครั้งนั้นของเผยเปย โลกภายนอกแค่ได้ยินมาว่าคนทั้งสองไม่ได้แบ่งแพ้ชนะอย่างแท้จริง

ทว่าในความเป็นจริงแล้ว ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ตีกันเลย

เจิ้งจวีจงเอ่ยประโยคหนึ่งกับเผยเปย รอให้สองขาของเจ้าล้วนข้ามผ่านธรณีประตูนั้นไปได้แล้วค่อยมาถามหมัดอย่างเต็มกำลังอีกที ไม่อย่างนั้นจะไม่น่าเสียดายแย่หรอกหรือ

เผยเปยไม่รู้สึกว่าเจิ้งจวีจงพูดจาอย่างไร้ความละอาย ข่มขู่ให้ผู้อื่นเกรงกลัว ดังนั้นจึงตอบตกลง

จากนั้นทางฝั่งของนครจักรพรรดิขาวก็มีข่าวแพร่ออกไปว่าทั้งสองเสมอกัน

อันที่จริงชายหญิงที่อยู่บนยอดเขาสองคนนี้เพียงแค่ดื่มเหล้าด้วยกันท่ามกลางเมฆหลากสีเท่านั้น