กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 792

ทั้งสองฝ่ายได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้งท่ามกลางภูเขาเขียวน้ำใส ไม่ใช่เด็กหนุ่มกับแม่นางน้อยอีกต่อไปแล้ว

ได้ยินคำทักทายเสียงดังของหลี่เป่าผิง เฉินผิงอันก็พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม เอ่ยสัพยอกว่า “รู้จักดื่มเหล้าแล้วหรือ? ไม่ต้องหลบซ่อนหรอก อาจารย์อาน้อยเองก็เป็นผีขี้เหล้าเหมือนกัน”

หลี่เป่าผิงคลี่ยิ้มกว้างเจิดจ้า “ก็เป็นแม่นางแก่แล้วนี่นะ!”

เฉินผิงอันหลุดหัวเราะพรืด

ตามคำกล่าวทั่วไป หลี่เป่าผิงควรจะเอ่ยประโยคว่า เป็นผู้ใหญ่แล้ว ดื่มเหล้าได้แล้ว

กระทั่งบัดนี้เฉินผิงอันถึงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าพวกหลี่เป่าผิง หลี่ไหวต่างก็อายุไม่น้อยกันแล้ว

แต่ช่วยไม่ได้ ในใจมักจะชอบเห็นพวกเขาเป็นเด็กอยู่เสมอ อันที่จริงหากอิงตามประเพณีของทางบ้านเกิด ทุกคนที่ปีนั้นออกเดินทางไกลไปด้วยกัน ควรจะแต่งงานกันได้แล้ว ไม่แน่ว่าหากต่างคนต่างมีลูก ลูกๆ ของพวกเขาก็น่าจะมีอายุเท่ากับคนที่ไปเป็นลูกศิษย์เตาเผาได้แล้ว

หลี่เป่าผิงในตอนนี้เพียงแต่เลิกเปลือกตาขึ้นน้อยๆ ก็มองเห็นอาจารย์อาน้อยได้แล้ว นางกะพริบตาปริบๆ เอ่ยว่า “ยังดี อาจารย์อาน้อยยังคงเหมือนอย่างที่ข้าจินตนาการเอาไว้ ดังนั้นเมื่อครู่นี้ต่อให้อาจารย์อาน้อยไม่ทักทาย ข้าก็ยังจำอาจารย์อาน้อยได้ทันทีที่เห็น!”

เฉินผิงอันยื่นมือไปตบศีรษะของหลี่เป่าผิง ยิ้มเอ่ยว่า “ในสายตาของอาจารย์อาน้อย นอกจากตัวสูงกว่าเดิมเล็กน้อยก็ดูเหมือนว่าเจ้าไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเดิม”

ราวกับว่ายังคงเป็นแม่นางน้อยชุดแดงที่บนบ่าแบกกิ่งไม้ของต้นไหววิ่งตะบึงไปมาอยู่บนตรอกซอกซอยในบ้านเกิดอย่างร่าเริงมีชีวิตชีวา

พอคิดอย่างนี้เฉินผิงอันก็ไม่รู้สึกเสียใจอีกแล้ว ดังนั้นจึงละทิ้งความคิดที่จะหยิบน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ออกมาดื่มเหล้าไป

ในปีที่ตนอายุสิบสี่ ตอนนั้นมีเพียงเป่าผิงน้อยที่อยู่ข้างกายเดินทางไกลไปด้วยกัน บางครั้งเฉินผิงอันก็จะรู้สึกสงสัย แม่นางน้อยเดินทางไกลขนาดนั้น ไม่เหนื่อยจริงๆ หรือ? จะดีจะชั่วก็ควรจะบ่นสักสองสามคำสิ แต่นางกลับไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง

เฉินผิงอันคลี่ยิ้มเต็มใบหน้าอย่างอดไม่ไหว ไม่ว่าอย่างไรก็หุบยิ้มไม่ได้ หยิบเอาเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวเล็กตัวหนึ่งออกมาจากวัตถุจื่อชื่อ ยื่นส่งให้หลี่เป่าผิงแล้วคนทั้งสองก็นั่งลงริมน้ำด้วยกัน เฉินผิงอันยกคันเบ็ดขึ้นอีกครั้ง หลังจากเกี่ยวเหยื่อแล้วก็ขว้างสายคันเบ็ดออกไปอย่างคล่องแคล่ว หันหน้ามาถามว่า “ยังมีเบ็ดตกปลาอยู่ไหม?”

หลี่เป่าผิงที่นั่งอยู่ด้านข้างส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็ยกสองเท้าขึ้นใช้รองเท้าเตะกัน “ดูอาจารย์อาน้อยตกปลาก็พอแล้ว กินเปล่าอยู่เปล่า คนขี้เกียจย่อมมีโชคของคนขี้เกียจ”

ตรงขาเก้าอี้ไผ่เขียวของเฉินผิงอันมีข้องปลาจุ่มน้ำที่ผูกติดกับขาเก้าอี้เอาไว้ และยังใช้ก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งกดทับเชือก หลี่เป่าผิงลุกขึ้นไปนั่งยองริมน้ำ ดึงเอาข้องปลาไม้ไผ่สานออกมาพ้นผิวน้ำ พบว่าด้านในมีปลาอยู่ไม่น้อย ล้วนเป็นปลาหลีสีทองที่มีเฉพาะของเกาะยวนยาง เพียงแต่ว่าปลาหลีสีทองพวกนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเซียนน้ำเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่มองดูแล้วน่ากิน ใส่หอมซอย ขิงหรือกระเทียมเข้าไป ไม่ว่าจะตุ๋นน้ำแดงหรือนึ่งน้ำใส ต้องอร่อยมากแน่นอน ฝีมือทำอาหารของอาจารย์อาน้อยยอดเยี่ยม

หลี่เป่าผิงแกว่งข้องปลาที่อยู่ในมือแล้วแอบกลืนน้ำลาย ถามเสียงเบา “อาจารย์อาน้อย วัตถุดิบในการตุ๋นปลาคงเอามาด้วยกระมัง?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับยิ้มเอ่ย “แน่นอน หม้อ ถ้วย กระบวย อ่าง เหล้าทำอาหาร น้ำพริก น้ำมัน เกลือ น้ำส้มสายชู น้ำตาลทรายขาว เปลือกกุ้ยผี ขิง ต้นหอม กระเทียม ไม่ขาดสักอย่าง หากพูดถึงฝีมือในการทำกับข้าว ชีวิตนี้อาจารย์อาน้อยเคยแพ้แค่ครั้งเดียว จะต้องทวงศักดิ์ศรีกลับคืนมาให้ได้”

หลี่เป่าผิงยิ้มกว้าง เข้าใจแล้ว เป็นปีนั้นตอนอยู่ที่แคว้นหวงถิง พวกนางถูกท่านผู้เฒ่าซื่อหลางคนหนึ่งที่หลบเร้นกายไปอยู่ในภูเขาเชื้อเชิญให้ไปกินอาหารที่จวน บนโต๊ะอาหารแต่ละคนสวาปามอย่างหิวโหย โดยเฉพาะหลี่ไหวที่ใจดำที่สุด รังเกียจว่ากับข้าวที่อาจารย์อาน้อยทำจืดชืดเกินไป แล้วยังบ่นอีกว่าอาจารย์อาน้อยตกปลาตัวไม่ใหญ่พอ ใหญ่แค่ฝ่ามือเท่านั้น นั่นก็เรียกว่าปลาด้วยหรือ ลองดูหัวปลาบนโต๊ะนี่สิ ใหญ่กว่าปลาทั้งตัวของเจ้าอีก แล้วลองดูถาดใบใหญ่นี่สิ น้ำแกงนี่…

ครั้งนั้นอาจารย์อาน้อยแอบเคืองอย่างที่หาได้ยาก

นึกถึงเรื่องเก่าแก่ในอดีตพวกนี้ หลี่เป่าผิงก็พลันรู้สึกว่าเจ้าหลี่ไหวตอนเด็กช่างน่าโดนซ้อมยิ่งนัก ครั้งนี้ก็ถือโอกาสคิดบัญชีย้อนหลังกับเขาไปเลยดีไหม?

หลี่เป่าผิงเอาข้องปลาวางกลับใส่ลงไปในน้ำดังเดิม ถามเสียงเบาว่า “ตอนนี้พี่ชายข้าก็มาท่องเที่ยวที่นี่ อาจารย์อาน้อยได้พบเขาแล้วหรือยัง?”

เฉินผิงอันใช้เสียงในใจถาม “ยังเลย ข้าเพิ่งมาถึงที่นี่ได้แค่ไม่กี่วันเอง แล้วก็อยู่ที่สวนกงเต๋อมาโดยตลอด อยู่กับอาจารย์และศิษย์พี่ จากนั้นก็ไปที่ท่าเรือเวิ่นจินของอำเภอพ่านสุ่ย ได้เจออาเหลียงกับหลี่ไหวพอดี จากนั้นไม่ทันระวังก็ถูกหิ้วตัวไปร่วมการประชุม ระหว่างที่ประชุมเคยแอบถามศิษย์พี่เหมา ได้ยินว่าเจ้าอยู่ที่ภูเขาอ๋าวโถว ข้าเพิ่งมาตกปลาที่นี่ได้ไม่นาน เดิมทีคิดว่าจะตกปลาอีกสักครึ่งชั่วยามแล้วก็จะไปหาเจ้า”

โดยไม่ทันรู้ตัว เฉินผิงอันก็เล่าให้ฟังอย่างละเอียด

บางทีอาจเป็นเพราะอยู่กับหลี่เป่าผิง เขาที่เป็นอาจารย์อาน้อยเคยชินที่จะทำอย่างนี้เสียแล้ว

อันที่จริงเฉินผิงอันคิดจะอาศัยโอกาสที่หาได้ยากจากการประชุมครั้งนี้ทำเรื่องหลายเรื่อง ยกตัวอย่างเช่นไปเยี่ยมหาฮว่อหลงเจินเหรินแห่งยอดเขาพาตี้ ขอบคุณของขวัญที่คราวก่อนหยวนหลิงเตี้ยนแห่งยอดเขาจื่อเสวียนนำมามอบให้

ขณะเดียวกันยังต้องไปเป็นแขกถึงบ้าน ไปหาเจ้าประมุขสกุลอวี้ผู้นั้นด้วยตัวเอง แล้วก็ต้องเอ่ยขอบคุณเช่นกัน อวี้พ่านสุ่ยเคยมอบมีดตัดกระดาษไผ่เหลืองเล่มหนึ่งให้กับเผยเฉียน เป็นวัตถุจื่อชื่อที่มีมูลค่าควรเมืองชิ้นหนึ่ง นอกจากนี้ไท่ซ่างหวงของราชวงศ์จื่อเสวียนอย่างอวี้พ่านสุ่ยผู้นี้ ตอนที่อยู่แจกันสมบัติทวีปและใบถงทวีปก็เคยมีร่องรอยของการทุ่มทรัพย์สินที่บ้างตื้นบ้างลึก ได้ยินชุยตงซานเล่าให้ฟังว่าอวี้คนงามและอ่างเก็บสมบัติใบนั้นของหลิวเสียทวีปต่างก็เป็นสหายเก่าแก่ที่ยึดมั่นในสัจจะเหนือทรัพย์สินเงินทองใดๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หลายๆ เรื่องก็ล้วนสามารถพูดคุยกันได้ คุยอย่างตรงไปตรงมา ขีดเส้นแบ่งให้ชัดเจน เมื่อเทียบกับกอดขาพระเมื่อจวนตัวก็สามารถลดทอนปัญหายุ่งยากไปได้มาก

ผู้เฒ่าเหยาเคยบอกว่ามีเรื่องแล้วค่อยจุดธูปไหว้พระ ไม่สู้วันที่หนึ่งและวันที่สิบห้าของเดือนวิ่งไปกลับหลายๆ รอบหน่อย เวลาปกติหากต้องเดินทางไกลก็ง่ายที่จะผ่านด่านปีไปได้

ได้ยินว่าตอนนี้กุ้ยฮูหยินก็อยู่ที่นี่ด้วย เฉินผิงอันอยากจะถามเรื่องของเซอเยว่สักหน่อย ช่วยให้หลิวเสี้ยนหยางมั่นใจในเรื่องหนึ่ง ไม่แน่ว่าอีกไม่นานอาจจะได้ดื่มสุรามงคลก็เป็นได้ เรื่องอย่างการช่วยจัดงานแต่งงาน ไม่ว่าใครก็อย่าคิดมาแย่งเขาเฉินผิงอันเด็ดขาด ขนบธรรมเนียมประจำบ้านเกิดอย่างการแอบฟังตรงมุมกำแพงก็ห้ามขาด ต้องมีด้วย