กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 792

การจากลาที่ไกลที่สุดในใจของเด็กๆ ในอดีต ก็คือการที่ท่านปู่ท่านพ่อต้องไปเผาเครื่องกระเบื้องที่เตาเผามังกรนอกเมืองเล็ก หรือไม่ก็ต้องไปตัดไม้เผาฟืนในภูเขา ไม่ได้พบหน้ากันบ่อยๆ ใกล้หน่อยก็คือท่านแม่ไปเป็นแม่ครัว เป็นคนเย็บผ้าที่ตระกูลใหญ่บนถนนฝูลวี่ ในตรอกเถาเย่ ใกล้เข้ามาอีกนิดก็คือทุกวันหลังจากเลิกเรียน ตัวเองกับเพื่อนร่วมชั้นต่างแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน เป็นควันไฟจากการหุงหาอาหารที่จากลากับตอนกลางวัน ตอนกลางคืนพอตะเกียงน้ำมันในบ้านมอดดับลงก็คือการบอกลากับวันนั้น

เกิดแก่เจ็บตายล้วนอยู่ที่บ้านเกิด เคยเข้าร่วมงานมงคลครั้งแล้วครั้งเล่า เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวหัวเราะ รอกระทั่งเข้าร่วมงานเสร็จแล้ว ชีวิตของคนคนหนึ่งก็ถือว่าได้เวลาพักผ่อนแล้ว

กระทั่งถ้ำสวรรค์หล่นลงพื้น หยั่งรากลงสู่พื้นดิน กลายเป็นพื้นที่มงคลแห่งหนึ่ง ประตูใหญ่เปิดอ้า นับแต่นั้นมาการจากลาก็เริ่มมีมากขึ้น

คนเฒ่าคนแก่ในเมืองเล็กยังนับว่าดี อย่างมากสุดก็ทนการยุยงจากเด็กรุ่นเยาว์ในบ้านตัวเองไม่ไหว ขายบ้านบรรพบุรุษไป ได้เงินมาก้อนใหญ่ก็ย้ายไปลงหลักปักฐานอยู่ในเขตการปกครอง บุรุษหนุ่มที่มีเงินทุน เจอกับช่วงเวลาดีๆ ที่หลุมศพบรรพบุรุษมีควันเขียวผุดขึ้นมา หากไม่เริ่มทำการค้า ออกจากบ้านเดินทางไกลไปอยู่บนโต๊ะเหล้า ไม่อย่างนั้นก็เรียกสหายเรียกพรรคพวกมาดื่มสุราเคล้านารี จับกลุ่มกันอยู่บนโต๊ะพนัน เดิมก็ไม่รู้อยู่แล้วว่าจะหาเงินมาได้อย่างไร ถึงอย่างไรภูเขาเงินภูเขาทองก็ล้วนหล่นลงมาจากฟ้า แต่เรื่องของการใช้เงิน ไหนเลยจะต้องรอให้คนอื่นสอน ทุกคนล้วนมีความสามารถกันอยู่แล้ว

ประมาณยี่สิบปี คนรุ่นหนึ่ง เงินที่เดิมทีคิดว่าคนหลายรุ่นใช้ก็ไม่มีวันหมด ดูเหมือนว่าจะถูกย่ำยีเสียจนไม่เหลือดีภายในค่ำคืนเดียว ความสามารถด้านการเผาเครื่องกระเบื้องที่เดิมทีสืบทอดต่อกันมารุ่นต่อรุ่นก็เว้นว่างมานาน ฝีมือตกต่ำ ดูเหมือนว่ามีเท่าไรก็คืนให้กับอาจารย์ผู้เฒ่าของเตาเผามังกรในปีนั้นไปหมดแล้ว เมื่อก่อนทุกคนล้วนยากจน ใช้ชีวิตที่ยากลำบากกันมาจนชินแล้ว ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่าทุกข์ใจอะไร เพราะถึงอย่างไรในบรรดาเพื่อนบ้านใกล้เคียงก็จะต้องมีคนที่จนกว่าอยู่เสมอ ทำไร่ทำนาเจอกับช่วงเวลาที่ผลเก็บเกี่ยวไม่ดี กระเบื้องที่เผาออกมาจากเตามังกรเกิดข้อผิดพลาด หรือไม่ผลงานที่เตาเผาที่ไม่ได้มาตรฐานมีมากหน่อย ก็ต้องมีคนที่ยากจนจนไม่มีข้าวสารกรอกหม้อ ต้องไปขอยืมข้าวมาจากญาติหรือเพื่อนบ้านเพื่อประทังชีวิต แต่รอกระทั่งได้เสวยสุขแล้ว ได้สัมผัสกับความดีงามของชีวิตที่หรูหราสุขสบายมาก่อนแล้ว กลับทำให้คนรู้สึกทุกข์ทนมากเป็นพิเศษ

หลายๆ ครั้ง เครื่องกระเบื้องที่เผาออกมาจากเตาหนึ่งเตาจะดีหรือร้าย ขอแค่เครื่องปั้นที่ขึ้นรูปเข้าไปอยู่ในเตาเผา ก็ต้องฟังบัญชาจากสวรรค์เท่านั้นจริงๆ ช่างที่ต่อให้มีประสบการณ์เก่าแก่แค่ไหน คอยจับจ้องไฟที่เตาเผาอย่างระมัดระวังมากเท่าไร ก็ยังไม่กล้ารับรองถึงความสวยงามหรือความย่ำแย่ของเครื่องกระเบื้องที่เผาสำเร็จและปริมาณที่จะออกมาเป็นภาชนะในท้ายที่สุดเช่นกัน ดังนั้นถึงได้มีคำพูดโบราณประโยคที่ว่า ‘ฟ้าสนดินสนคนไม่สน’

ดูเหมือนว่าภูเขาเครื่องกระเบื้องของบ้านเกิดก็คือชีวิตของคนหลายๆ คน

เฉินผิงอันหมายจะหยิบกาเหล้าออกมาตามจิตใต้สำนึก ถึงได้ค้นพบว่าตรงเอวไม่ได้ห้อยน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่เอาไว้

หลี่เป่าผิงถามอย่างใคร่รู้ “ทำไมตอนนี้อาจารย์อาน้อยถึงไม่ได้สะพายกระบี่แล้วล่ะ ก่อนหน้านี้เงยหน้าเห็นอาจารย์อาน้อยไปที่สวนกงเต๋อ ดูเหมือนว่าจะสะพายกระบี่เล่มหนึ่ง แม้ว่าจะมีเวทอำพรางตาทำให้มองเห็นได้ไม่ชัดเจน แต่ข้าก็จำได้ทันทีว่าเป็นอาจารย์อาน้อย ไปเที่ยวที่กำแพงเมืองปราณกระบี่มา อาจารย์เหมาเล่าให้ฟังเป็นการส่วนตัวว่า ไท่ป๋ายกระบี่เซียนของผู้ที่เป็นความภาคภูมิใจที่สุดในอดีตคนนั้น ตอนอยู่ฝูเหยาทวีปกระบี่ได้แบ่งออกเป็นสี่ส่วน ท่อนหนึ่งได้ไปที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ อาจารย์เหมาไม่กล้ายืนยัน หลี่ไหวบอกว่าเขาใช้ก้นคิดก็ยังรู้ว่ามันต้องไปหาอาจารย์อาน้อยแน่นอน”

เฉินผิงอันอืมรับหนึ่งที ก่อนเอ่ยว่า “อาจารย์อาน้อยได้ปลายกระบี่ไท่ป๋ายท่อนนั้นไปจริง จากนั้นก็เอามาหลอมเป็นกระบี่ยาวเล่มหนึ่ง ก็คือเล่มที่สะพายไว้ก่อนหน้านี้นั่นแหละ เพียงแต่ว่าตอนนี้อันที่จริงร่างจริงของอาจารย์อาน้อยไม่ได้อยู่ที่นี่ ยังคงเข้าร่วมการประชุมที่ค่อนข้างสำคัญครั้งหนึ่ง จึงไม่ได้สะพายกระบี่ไว้บนร่าง ส่วนอาจารย์อาน้อยในเวลานี้เป็นอย่างไรกันแน่ ข้าก็ยังสับสนอยู่เลย”

ไม่ใช่ผู้ฝึกตนขอบเขตบินทะยานก็อย่าได้หวังว่าจะมาแอบฟังเสียงในใจของเฉินผิงอัน

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “หากเปลี่ยนข้าไปเป็นศิษย์พี่เหมาของข้า จะต้องเอาปัญหาข้อยากๆ บนตำราหลายข้อมาทดสอบหลี่ไหว รอให้เจ้าหมอนี่ตอบไม่ได้ค่อยเอ่ยประโยคว่า ใช้สมองคิดก็ยังสู้ใช้ก้นคิดไม่ได้หรือนี่?”

หลี่เป่าผิงพยักหน้ารับอย่างแรง “อาจารย์เหมาทำแบบนี้จริงๆ แต่หลี่ไหวหน้าหนามาตั้งแต่เด็กแล้ว เขาจึงไม่ได้คิดอะไรมาก”

จากนั้นหลี่เป่าผิงก็เอ่ยว่า “อาจารย์อาน้อยไม่ได้สะพายกระบี่ก็ดี ไม่อย่างนั้นนั่งแล้วคงเกะกะ ต้องปลดลงมาวางพาดไว้บนหัวเข่า แต่หากทำอย่างนี้ ตอนตกปลาก็จะยุ่งยากแล้ว จะให้ถือไว้ในมือตลอดเวลาก็คงไม่ได้กระมัง แต่หากวางกระบี่ไว้ข้างเท้าก็ยิ่งไม่สมควร”

เฉินผิงอันหัวเราะ ยังคงเป็นเป่าผิงน้อยที่คุ้นเคยคนนั้น

นางมักจะมีความคิดประหลาดมากมาย มีคำถามแปลกๆ มาคอยถามอยู่เสมอ

หลายๆ เรื่องที่คนอื่นให้ความสำคัญอย่างมาก นางมักจะแค่ร้อง ‘อ้อ’ คำเดียว แต่เรื่องที่หลายๆ คนไม่สนใจแม้แต่น้อย นางกลับพูดว่า ‘หา?’ อยู่บ่อยๆ

ปีนั้นระหว่างที่เดินทางไกล เป่าผิงน้อยเคยถามเขาว่า บนฟ้ามีดวงจันทร์ที่แท้จริงเพียงดวงเดียว ถ้าอย่างนั้นบนโลกมนุษย์มีดวงจันทร์ปลอมกี่มากน้อย ในลำคลอง ในบ่อ ในอ่างน้ำล้วนต้องนับทั้งหมด

เฉินผิงอันได้แต่เอ่ยว่าไม่รู้สิ เป่าผิงน้อยจึงซักถามต่ออีกว่าแล้วอาจารย์อาน้อยจะรู้คำตอบเมื่อไหร่ล่ะ คำตอบของเขาแน่นอนว่ายังคงเป็นไม่รู้สิ

มีครั้งหนึ่งเฉินผิงอันนั่งเฝ้ายามอยู่ข้างกองไฟ เป่าผิงน้อยชี้ไปยังน้ำในลำคลองที่ห่างไปไม่ไกล บอกว่าในน้ำของลำคลองที่ยาวมากๆ สายหนึ่ง ช่วงตอนบน ตอนกลางและตอนล่างของลำคลองล้วนมีคนยืนอยู่ พวกเขาสามารถจะมองเห็นดวงจันทร์ในน้ำกี่ดวง อาจารย์อาน้อยน่าจะรู้กระมัง

ตอนนั้นเฉินผิงอันอึ้งคิดอยู่นานก็ยังให้คำตอบนางไม่ได้ แม่นางน้อยชุดแดงนั่งอยู่ด้านข้าง เอนหลังพิงหีบไม้ไผ่ใบเล็ก สองแขนกอดอก ส่ายหน้าทอดถอนใจ อาจารย์อาน้อยแม้จะโง่ไปสักหน่อย แต่เขาก็คืออาจารย์อาน้อยที่นางเลือกสรรแล้วเลือกสรรอีก จะทำอย่างไรได้เล่า

อันที่จริงเฉินผิงอันคอยจับตามองความเคลื่อนไหวของทางสองฝั่งตลอดเวลา

วัตถุรวมกันเป็นประเภท คนแบ่งแยกกันเป็นกลุ่ม

คนตกปลากลุ่มหนึ่งคือลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์ล่างภูเขา อีกกลุ่มหนึ่งคือเซียนซือทำเนียบวงศ์ตระกูลที่ฝึกตนอยู่บนภูเขา

คนสองกลุ่ม ระหว่างสหายที่พูดคุยกัน ไม่มีอะไรให้ต้องกริ่งเกรง เรื่องที่พูดคุยก็ไม่ใช่ความลับ ดังนั้นจึงไม่ได้ใช้เสียงในใจพูดคุยกันอย่างเฉินผิงอันและหลี่เป่าผิง

สามารถถูกผู้อาวุโสในตระกูลหรือบรรพจารย์บนภูเขาพามายังที่แห่งนี้ได้ สถานะต้องไม่ธรรมดา ล้วนเป็นลูกหลานที่ความสามารถโดดเด่นของตระกูลร่ำรวยสูงศักดิ์ หรือไม่ก็เป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดของศาลบรรพจารย์สำนักใหญ่

ทุกวันนี้อยู่ที่นี่ หากเจอกับผู้ฝึกตนห้าขอบเขตล่างระหว่างทาง เมื่อเทียบกับเจอเทพเซียนห้าขอบเขตบนแล้วนับว่าหาได้ยากกว่ามาก

ก่อนหน้านี้ตอนที่หลี่เป่าผิงยังไม่ได้ปรากฎตัว เห็นได้ชัดว่าทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่ได้สนใจอะไรในตัวของเฉินผิงอัน เกินครึ่งก็คงเข้าใจผิดคิดว่าคนตกปลาที่ไม่มีคุณสมบัติจะเข้าร่วมการประชุมผู้นี้คือลูกหลานจากตระกูลที่ไม่ถือว่าอยู่ลำดับต้นๆ มากนัก หรือไม่ก็คือลูกศิษย์ของสำนักหนึ่งที่ไม่มีอาจารย์อยู่ข้างกาย

อาศัยการพูดคุยที่ไม่ต้องกลัวว่าคนนอกจะแอบฟังของพวกเขา เฉินผิงอันจึงพอจะมั่นใจสถานะของทั้งสองฝ่ายได้คร่าวๆ

ทางฝั่งซ้ายมือคือสกุลเซี่ยมี่อวิ๋นแห่งธวัลทวีป สกุลชิวอวี๋โจวแห่งหลิวเสียทวีป สกุลจูเซียนเสียแห่งราชวงศ์เส้าหยวน สามตระกูลหลักๆ ที่มาที่นี่ล้วนเป็นตระกูลชนชั้นสูงร่ำรวยที่สืบทอดบรรดาศักดิ์กันมานานพันปี

ยกตัวอย่างเช่นสกุลเซี่ย นอกจากจะสืบทอดบรรดาศักดิ์มาทุกยุคทุกสมัยแล้ว อันที่จริงก็มีเงินอย่างมาก แต่เพียงแค่เพราะมีสกุลหลิวที่ความร่ำรวยเป็นหนึ่งในใต้หล้าถึงได้ทำให้ไม่โดดเด่นสะดุดตาถึงเพียงนั้น

จำได้ว่าผู้อาวุโสซ่งอวี่เซาเคยบอกว่า หนึ่งในความเสียดายของชีวิตนี้ของเขาก็คือไม่เคยไปเยือนอวี๋โจวของหลิวเสียทวีป เพราะได้ยินมาว่าหม้อไฟของที่นั่นรสชาติเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้า