กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 792

อันที่จริงจนถึงท้ายที่สุดเฉินผิงอันก็ยังค่อนข้างจะสนใจคุณชายทัดดอกไม้ผู้นั้นอยู่

ไม่ใช่เพราะโจวอันดับหนึ่งบ้านตนมีบุตรชายนอกสมรสคนหนึ่งอยู่ในพื้นที่มงคลรากบัว ซึ่งมีฉายาว่าหนุ่มปักบุปผา

แต่เป็นเพราะสายตาที่เจ้าหมอนี่มองหลี่เป่าผิง ไม่ถูกต้อง ยกตัวอย่างเช่นพวกลูกหลานตระกูลชั้นสูงทั้งหลาย ก่อนหน้านี้ตอนที่มองเห็นหลี่เป่าผิงก็มีคนที่ตกตะลึงในความงาม แต่ไม่มีทางปกปิดอำพราง ลับๆ ล่อๆ คล้ายเริ่มดีดลูกคิดวางแผนอยู่ในใจ และพร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่ออย่างคนผู้นี้แน่นอน

ในใจเฉินผิงอันจดบัญชีเอาไว้เงียบๆ

จิตใจที่รักความสวยงามล้วนมีกันทุกคน นี่เป็นความรู้สึกปกติทั่วไปของมนุษย์ เจอกับสตรีที่งดงาม มองหลายทีหน่อยก็ไม่ได้แปลกตรงไหน ที่ร้านเหล้าของกำแพงเมืองปราณกระบี่ ภาพเหตุการณ์ที่บุรุษมองสตรีที่เดินผ่านร้านอย่างเปิดเผยก็มีให้เห็นเยอะแยะไป อย่าว่าแต่สายตาเลย พวกคนโสดน้อยใหญ่ทั้งหลายยังมักจะส่งเสียงผิวปากดังขึ้นๆ ลงๆ อยู่เป็นประจำ ทว่าสายตาเช่นนั้นไม่ใช่ว่าผู้ฝึกกระบี่มีความคิดชั่วร้ายอยู่จริง กลับกันยังเหมือนบุปผาที่ล่องลอยอยู่ในถ้วยสุรา กระดกดื่มไปเงียบๆ ก็ไม่มีอยู่แล้ว แต่สายตาบางอย่างกลับเหมือนตัวทากในสวนสิงโตแคว้นชิงหลวนที่เป็นเมือกลื่นแหยะน่าแขยง อีกทั้งคนที่มีสายตาเช่นนี้ ยามที่อยู่ในถิ่นของตัวเองก็มักจะชอบล่าเหยื่อ หาโอกาสในการลงมืออยู่เสมอ

เฉินผิงอันรับสัมผัสกับริ้วคลื่นลมปราณของบุรุษทัดดอกไม้คนนั้นอย่างเงียบเชียบต่อไป

หลี่เป่าผิงเงียบไปนาน ก่อนจะเอ่ยว่า “อาจารย์อาน้อย การจุดธูปที่ศาลบรรพจารย์บนภูเขาลั่วพั่วสองครั้ง ข้าล้วนไม่ได้อยู่ด้วย ขอโทษด้วยนะ”

เฉินผิงอันโบกมือ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่เป็นไร นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย บนภูเขาลั่วพั่วและเนินจ้าวตู๋ อาจารย์อาน้อยล้วนเก็บสถานที่สำหรับอ่านหนังสือไว้ให้เจ้าแล้ว อวี๋ลู่และเซี่ยเซี่ยก็เลือกเรือนสองแห่งที่เนินจ้าวตู๋ไว้ก่อนแล้ว ไม่ได้เกรงใจข้าเลยแม้แต่น้อย แต่อาจารย์อาน้อยจะแอบบอกเจ้าเรื่องหนึ่ง อันที่จริงยอดเขาเว่ยเสียและยอดเขาหย่วนมู่มีสถานที่อยู่สองแห่ง นั่นต่างหากถึงจะเรียกว่าทัศนียภาพงามเลิศอย่างแท้จริง แล้วยังเงียบสงบด้วย เรื่องนี้อาจารย์อาน้อยจงใจไม่บอกกับคนนอก แล้วก็ไม่มีคนรีบร้อนไปสร้างจวนที่นั่น เพราะล้วนถูกอาจารย์อาน้อยแอบล้อมเอาไว้เป็นพิเศษ วันหน้าจะพาเจ้าไปดูก่อน หากเลือกได้แล้วอาจารย์อาน้อยค่อยให้คนสร้างเรือนและหอเก็บหนังสือ มองดูพระอาทิตย์ขึ้นและพระอาทิตย์ตกที่ยอดเขาเว่ยเสียค่อนข้างดีหน่อย แต่ทะเลเมฆของยอดเขาหย่วนมู่ก็เหนือกว่าภูเขาลั่วพั่วเล็กน้อย ตอนที่อากาศปลอดโปร่งจะมองเห็นทะเลสาบของภูเขาหวงหูที่อยู่ใกล้เคียงได้ ก้อนเมฆม้วนเข้าก้อนเมฆคลายออก เป็นทิวทัศน์ที่งดงามยิ่ง ดังนั้นอาจารย์อาน้อยจึงแนะนำให้เจ้าเลือกยอดเขาหย่วนมู่ อาจารย์อาน้อยยังคิดว่าจะปูหินเขียวเป็นทางยาวๆ ไว้บนเส้นทางภูเขาทุกเส้นของยอดเขาหย่วนมู่ สองข้างทางล้อมเป็นรั้วไม้ไผ่ ระหว่างทางจะมีหน้าผาที่สูงมาก มีต้นสนโบราณที่อย่างน้อยอายุมากพันปีต้นหนึ่ง ระหว่างกิ่งสนมีเถาวัลย์ร้อยเชื่อมโยงกัน คดเคี้ยวเหมือนต้าหยวนตัวใหญ่ (ซาลาแมนเดอร์) ถึงเวลานั้นข้าค่อยเชิญยอดฝีมือมาแกะสลักตัวอักษรลงบนหน้าผา หากสามารถขอให้ซูจื่อหรือหลิ่วชีไปเขียนตัวอักษรให้ได้ย่อมดีที่สุด แต่ก็ยากอยู่มากเหมือนกัน เพราะถึงอย่างไรก็ไม่ได้ง่ายเหมือนการขอเทียบตัวอักษร ต้องให้ผู้อาวุโสทั้งสองท่านไปเป็นแขกที่ภูเขาลั่วพั่วถึงจะได้ หากไม่ได้จริงๆ อาจารย์อาน้อยก็ได้แต่ต้องขอให้อาจารย์ลุงสองคนของเจ้าลงมือแล้ว สรุปก็คือยอดเขาหย่วนมู่คือสถานที่ที่ดีที่เหมาะกับการสร้างห้องหนังสือศึกษาหาความรู้ที่สุด ลมโชยอากาศสดชื่น กระดิ่งที่ผูกไว้หน้าหอหนังสือส่งเสียงดังกรุ้งกริ้ง ฟังดูแล้วไม่เลวเลยไช่ไหม? ถึงเวลานั้นหากเจ้าอ่านหนังสือจนเหนื่อยก็สามารถเดินออกมาจากห้องหนังสือ ไปมองทัศนียภาพอยู่ไกลๆ หลายปีที่ผ่านมานี้ระหว่างที่อาจารย์อาน้อยออกเดินทางไกลก็ช่วยซื้อหนังสือมาให้เจ้าไม่น้อย พูดถึงแค่ที่ท่าเรือชวีซานทางทิศใต้สุดของใบถงทวีปก็ซื้อมาตั้งถุงใหญ่ หนักร้อยกว่าจิน ล้วนเป็นหนังสือล้ำค่าหายากที่หลุดมาจากตระกูลมีชื่อเสียงในท้องถิ่น”

อาจารย์อาน้อยพูดรวดเดียวมากมายขนาดนี้ หลี่เป่าผิงก็ยังรับฟังอย่างตั้งใจ ดวงตาทั้งสองข้างหยีลงเป็นพระจันทร์เสี้ยว

หลี่เป่าผิงถาม “ช่วงเวลาที่อาจารย์อาน้อยอยู่กำแพงเมืองปราณกระบี่เคยได้ฉลองวันเกิดบ้างหรือไม่”

เฉินผิงอันอึ้งตะลึง ก่อนจะส่ายหน้ายิ้มกล่าว “หากไม่ลืมก็ไม่มีเวลามาสนใจ ไม่เคยฉลองเลยจริงๆ”

เมื่อครั้งยังเป็นเด็กหนุ่มอยู่ที่บ้านเกิด เฉินผิงอันก็ไม่มีความเคยชินที่จะต้องฉลองวันเกิด

หลิวเสี้ยนหยางก็เหมือนกัน เขารังเกียจว่าไร้สาระ มีเพียงเจ้าขี้มูกยืดน้อยเท่านั้นที่พอถึงวันเกิดก็จะได้กินเนื้อปลามื้อหนึ่ง วันสองวันก่อนวันเกิดของกู้ช่าน เฉินผิงอันจะลากเอาหลิวเสี้ยนหยางขึ้นเขาลงน้ำไปด้วยกันรอบหนึ่ง

เฉินผิงอันเปลี่ยนหัวข้อพูดคุย “เคยได้ยินชุยตงซานพูดถึงเด็กหนุ่มเจียงไท่กงที่ชื่อว่าสวี่ป๋ายคนนั้น ก่อนหน้านี้เข้าร่วมการประชุม อาจารย์อาน้อยก็ได้พบเขาแล้ว”

อันที่จริงเรื่องที่เกี่ยวกับหลี่เป่าผิง สองครั้งหลังจากเฉินผิงอันกลับคืนบ้านเกิดล้วนสอบถามมาหลายครั้ง ดังนั้นเขาจึงรู้หลายเรื่อง หลายปีมานี้ศึกษาความรู้ที่สำนักศึกษาอย่างไรบ้าง เคยไปเที่ยวเล่นที่แคว้นหู ตอนอยู่ตระกูลสกุลอวี้ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางยังเคยได้เจอกับเผยเฉียน ต่อให้ไปถึงสวนกงเต๋อแล้ว เฉินผิงอันก็ยังไม่ลืมถามเรื่องเป่าผิงน้อยจากอาจารย์ ยกตัวอย่างเช่นรายละเอียดการโต้วาทีระหว่างนางกับหยวนพาง ด้วยเรื่องนี้สองวันที่อยู่ในสวนกงเต๋อ เฉินผิงอันยังไปเปิดอ่านตำราของศาลบุ๋นอีกหลายเล่ม ผลคือการโต้วาทีระหว่างคนทั้งสอง เฉินผิงอันที่เป็นอาจารย์อาน้อยของหลี่เป่าผิงกลับไม่อาจช่วยอะไรได้

หลี่เป่าผิงถอนหายใจ “เป็นคนน่ารำคาญ เคยถูกพี่ใหญ่ของข้าเรียกไปสั่งสอนครั้งหนึ่งถึงจะยอมหยุดลงได้บ้าง”

เฉินผิงอันกลั้นยิ้ม พยักหน้าเอ่ย “เพิ่งจะเป็นแค่หนึ่งในสิบตัวสำรองคนรุ่นเยาว์ ไม่คู่ควรกับเป่าผิงน้อยของพวกเราจริงๆ ยังห่างชั้นอยู่ไกลนัก”

หลี่เป่าผิงกลอกตามองบน เอนหลังพิงเก้าอี้ไม้ไผ่ ไม่ยินดีจะพูดถึงสวี่ป๋ายมากนัก

ในบรรดากลุ่มเด็กที่เดินทางไกลไปศึกษาต่อในปีนั้น นางคือคนคนเดียวที่เป็นผู้ฝึกลมปราณลัทธิขงจื๊อซึ่งฝึกตนไปตามลำดับขั้นตอน

ส่วนการที่ขอความรู้คาถาเซียนจากหลินโส่วอี เซี่ยเซี่ย ขอความรู้วิชาหมัดมวยจากอวี๋ลู่ ดูเหมือนว่าหลี่เป่าผิงก็แค่สนใจเท่านั้น

เฉินผิงอันถาม “ระหว่างที่เดินทางไกลตลอดหลายปีมานี้ เคยถูกใครรังแกหรือไม่?”

หลี่เป่าผิงส่ายหน้า “ไม่มีนะ”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ทุกวันนี้เวทกระบี่ของอาจารย์อาน้อยยังคงธรรมดา แต่ขึ้นเขาลงห้วยล้วนเป็นงานที่ต้องใช้แรง ดังนั้นฝีมือหมัดเท้าจึงนับว่าพอใช้ได้อยู่บ้าง ขอบเขตบินทะยานสู้ไม่ได้ แต่หากจะต่อสู้กับขอบเขตเซียนเหรินกลับยังพอทำได้”

“นึกออกแล้ว มีอยู่คนหนึ่งจริงๆ!”

หลี่เป่าผิงพลันตบเก้าอี้ หันหน้าไปยิ้มเอ่ยกับอาจารย์อาน้อย “เป็นตอนที่อยู่ชายแดนแคว้นหูของนครลมเย็น เคยเจออยู่จริงๆ ตอนนั้นกู้ช่านก็อยู่ด้วย เขามีคุณธรรมอย่างมาก ค่อนข้างน่าแปลกใจ”

เฉินผิงอันถามอย่างสงสัย “หมายความว่าอย่างไร?”

หลี่เป่าผิงกำลังจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง กลับต้องกะพริบตาปริบๆ ใช้เสียงในใจเอ่ยว่า “พี่ชายข้ามาแล้ว”

เฉินผิงอันหันหน้าไปมอง ที่แท้หลี่ซีเซิ่งก็มาแล้ว

อีกทั้งตอนที่หลี่ซีเซิ่งใช้เสียงในใจพูดกับหลี่เป่าผิง เฉินผิงอันกลับสัมผัสไม่ได้ถึงร่องรอยแม้แต่น้อย

นี่คือเรื่องดี

คนทั้งสองลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ไม้ไผ่พร้อมกัน หลี่เป่าผิงยิ้มกล่าว “อาจารย์อาน้อย มีคนรู้จักด้วยนะ”

เฉินผิงอันยิ้มบางๆ ไม่เอ่ยอะไร

คนกลุ่มนั้นเดินมาทางนี้ช้าๆ นอกจากหลี่ซีเซิ่งพี่ใหญ่ของหลี่เป่าผิงแล้ว ยังมีโจวหลี่จากสำนักโองการเทพที่มาเยือนสำนักเบื้องบนแผ่นดินกลางด้วย

กุ้ยฮูหยิน ข้างหลังมีคนพายเรือเฒ่าติดตามมา บอกว่าคนพายเรือเฒ่า แต่หากจะพูดถึงอายุของเขา อันที่จริงมองดูแล้วก็เป็นแค่ชายฉกรรจ์สีหน้าเฉยเมยคนหนึ่งเท่านั้น

เฮ้อเสี่ยวเหลียงเจ้าสำนักชิงเหลียง เกาเจี้ยนฝูผู้ฝึกตนก่อกำเนิดของสำนักโองการเทพ อดีตคู่กุมารทองกุมารีหยกของสำนักโองการเทพ ปีนั้นคนทั้งสองปรากฏตัวที่ถ้ำสวรรค์หลีจูพร้อมกัน

นอกจากโจวหลี่แล้ว เฉินผิงอันล้วนรู้จักทุกคน ไม่ใช่คนแปลกหน้ากันจริงๆ

หลังจากที่พวกเขาขยับเข้ามาใกล้ เฉินผิงอันก็ประสานมือคารวะหลี่ซีเซิ่ง จากนั้นจึงยิ้มเอ่ยเรียกท่านน้ากุ้ย