กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 793

ฉินจ่าวเซียนเหรินแห่งธวัลทวีป ศิษย์พี่หญิงชงเชี่ยนของเขาเข้าร่วมการประชุมอยู่ตลอด ยังไม่ได้กลับมา ดังนั้นฉินจ่าวจึงมาเดินเล่นรอเวลา

ฉินจ่าวเอ่ยอย่างสงสัย “เซียนกระบี่โผล่มาจากไหน ตาเฒ่าเหยียน เจ้ารู้จักคนผู้นี้หรือไม่?”

ข้างกายฉินจ่าวคือเหยียนเก๋อผู้ฝึกตนใหญ่แห่งราชวงศ์เส้าหยวน คนผู้นี้ชื่อเสียงโด่งดังมาก ไม่เพียงแต่เพราะเขาเป็นเซียนเหรินคนหนึ่งเท่านั้น ยังเป็นเพราะการผลักดันอย่างลับๆ ของรายงานขุนเขาสายน้ำบางส่วน ทำให้คนสะอิดสะเอียนโดยไม่ต้องชดใช้ด้วยชีวิต อะไรที่บอกว่า ‘สุนัขรับใช้เหยียนที่มาทันทีหากมีเหล้า’ และยังมีประโยคที่ว่า ‘วิชาอภินิหารในการขอเหล้าดื่มคือขอบเขตบินทะยาน ความสามารถในการต่อสู้คือเซียนดินตัวน้อย’

เหยียนเก๋อส่ายหน้า “ไม่รู้จัก”

ผู้ฝึกตนที่สนิทสนมกันคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างถามขึ้นอย่างอดไม่ไหว “เรือนกายของเซียนกระบี่คนหนึ่งต้องแข็งแกร่งขนาดนี้เชียวหรือ?”

เหยียนเก๋อขมวดคิ้ว “คงไม่ถึงขั้นที่ว่านอกจากจะเป็นเซียนกระบี่แล้วยังเป็นขอบเขตเดินทางไกล หรือไม่ก็ผู้ฝึกยุทธขอบเขตยอดเขาอีกกระมัง?”

ฉินจ่าวเบ้ปาก “หรือไม่ก็น่าจะเป็นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตเซียนเหรินที่เร้นตัวไปอยู่อย่างสันโดษ ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้ก็อธิบายไม่ได้แล้ว”

เทพีบุปผาเจ้าชะตาคนหนึ่งของพื้นที่มงคลร้อยบุปผาทำสีหน้ากลัดกลุ้ม ในใจนางนึกตำหนิผู้ฝึกตนหนุ่มจากหอเซียนจิ่วเจินผู้นั้นอยู่บ้าง บุญคุณความแค้นบนภูเขาประเภทนี้แค่อาศัยความสามารถของตัวเองก็พอ จะลากนางไปเกี่ยวข้องด้วยทำไม

อีกทั้งไม่รู้ว่าเหตุใด เหนียงเนียงเทพีบุปผาท่านนี้ถึงมักจะรู้สึกว่าคนชุดเขียวผู้นั้นมีความใกล้ชิดบนมหามรรคากับนางหลายส่วน นี่ก็ยิ่งไม่มีเหตุผลแล้ว การชักนำที่ลี้ลับมหัศจรรย์ซึ่งมองไม่เห็นประเภทนี้ ในสถานการณ์ทั่วไปจะปรากฏแค่ระหว่างนางกับบนร่างของเค่อชิงเทพบุปผาเท่านั้น หรือว่าในใจของเซียนกระบี่หนุ่มคนนั้นมีบทกลอนบทดอกเหมยที่มากพอจะทิ้งชื่อเสียงไว้ในประวัติศาสตร์ได้?

ฉินจ่าวเอ่ย “ทำไมข้าถึงรู้สึกแปลกพิกล”

เหยียนเก๋อพยักหน้า “เซียนกระบี่ผู้นั้นคล้ายกำลัง…”

ผู้ฝึกตนที่อยู่ด้านข้างรับคำ “ล่อปลา?”

อวี๋เยว่ไม่เป็นกังวลกับความปลอดภัยของอิ่นกวานหนุ่มเลยแม้แต่น้อย

ล้อเล่นหรือไร?

กำแพงเมืองปราณกระบี่คือสถานที่แบบใด?

จำเป็นต้องให้ผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตหยกดิบอย่างเขาเป็นห่วงอิ่นกวานของกำแพงเมืองปราณกระบี่ด้วยหรือ?

ผู้ฝึกกระบี่เฒ่าจากหลิวเสียทวีปท่านนี้เป็นสหายรักเก่าแก่กับผูเหอ อีกทั้งความสัมพันธ์ยังดีเยี่ยมถึงขั้นที่เป็นเพื่อนรักเพื่อนตายกันอีกด้วย

ไม่อย่างนั้นอวี๋เยว่ที่จะดีจะชั่วก็เป็นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตหยกดิบคนหนึ่ง ก็คงไม่มีทางที่จะเลี้ยงเหล้าคนอื่นด้วยความหวังดี แล้วยังต้องฝืนใจปล่อยให้ตัวเองโดนด่าโดยที่ไม่โต้กลับเด็ดขาด

เมื่อหลายปีก่อน นานจนคล้ายกับเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อชาติที่แล้ว ตอนที่อวี๋เยว่ไปฝึกประสบการณ์ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ เขายังเป็นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตโอสถทองคนหนึ่ง ไปอยู่ที่นั่นมาสามปี เคยเข้าร่วมสงครามใหญ่มาครั้งหนึ่ง

เซียนกระบี่ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ ไม่ว่าจะบนถนนหนทางหรือบนสนามรบล้วนพบเจอได้ไม่น้อย แต่บนโต๊ะเหล้ากลับไม่เคยได้ชนแก้วกับใครสักคน เพราะไม่มีโอกาสได้ดื่มสุราร่วมโต๊ะกับเซียนกระบี่

เพราะถึงอย่างไรกำแพงเมืองปราณกระบี่ในอดีตก็มีกฎที่ไม่เป็นลายลักษณ์อักษรอยู่ไม่น้อย ขอบเขตไม่สูง คุณความชอบในการสู้รบมีไม่มากพอ ต่อให้จะดื่มเหล้าในสถานที่เดียวกันกับเซียนกระบี่ ตนก็ไม่มีหน้าขยับไปใกล้โต๊ะเหล้า ผู้เยาว์ดื่มสุราคารวะผู้ฝึกกระบี่อาวุโส? กำแพงเมืองปราณกระบี่ไม่เคยมีขนบธรรมเนียมเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ฝึกกระบี่ต่างถิ่นที่เพิ่งฝึกประสบการณ์ได้ไม่นานที่ยากจะทำตัวให้กลมกลืนกับกำแพงเมืองปราณกระบี่ได้อย่างแท้จริง การฝึกประสบการณ์ของอวี๋เยว่ครั้งนั้น ตอนที่ไปยังเป็นเด็กหนุ่มอารมณ์ร้อน เปี่ยมไปด้วยความฮึกเหิม ตอนที่กลับจิตใจเยือกเย็น เกียจคร้านผ่อนคลาย หวนกลับมายังหลิวเสียทวีปก็ถึงขั้นที่ว่าไม่ชอบเล่าว่าตัวเองเคยไปกำแพงเมืองปราณกระบี่ด้วยซ้ำ

ถึงอย่างไรไปแล้วก็เท่ากับว่าไม่ได้ไป จะพูดถึงทำไม?

ทว่าผูเหอสหายรักของอวี๋เยว่กลับไม่เหมือนกัน เขาไปเยือนกำแพงเมืองปราณกระบี่ด้วยขอบเขตหยกดิบ

ผูเหอเคยเป็นเซียนกระบี่ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือที่สุดของหลิวเสียทวีป เพราะนิสัยสุดโต่ง ออกกระบี่ฆ่าคนล้วนขึ้นอยู่กับความชอบความโกรธเคือง เย่อหยิ่งจองหอง เดินทางไกลไปเยือนกำแพงเมืองปราณกระบี่ก็เพราะ ‘ต้องการสอนให้กำแพงเมืองปราณกระบี่ได้รู้ว่าเวทกระบี่ของไพศาลไม่ต่ำ’

ผลคือเพียงไม่นานอวี๋เยว่ก็ได้ข่าวที่ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้มาข่าวหนึ่งจากจวนหยวนโหรวของภูเขาห้อยหัว บอกว่าผูเหอไปหาเรื่องหมี่ฮู่เซียนกระบี่ใหญ่ของที่นั่น พ่ายแพ้ในการถามกระบี่ ถึงจำต้องทำตามสัญญาในการเดิมพัน อยู่ต่อที่นั่นเพื่อฝึกกระบี่นานร้อยปี ไม่อาจหวนคืนกลับมายังบ้านเกิดเป็นระยะเวลายาวนาน นี่ทำให้ผู้ฝึกตนบนภูเขาจำนวนไม่น้อยของหลิวเสียทวีปพรั่งพรูลมหายใจยาวเหยียด อวี๋เยว่ส่งจดหมายไปหาหลายฉบับ ปลอบใจสหายรักด้วยความหวังดี ผลคือผูเหอไม่ตอบจดหมายกลับแม้แต่ฉบับเดียว

แต่อันที่จริงแม้แต่ผู้ฝึกกระบี่ในท้องถิ่นหลายคนของกำแพงเมืองปราณกระบี่ก็ยังไม่รู้เรื่องวงในของเหตุการณ์ครั้งนี้ คนที่ผูเหอถามกระบี่ด้วยไม่ใช่เซียนกระบี่ใหญ่หมี่ฮู่ แต่เป็นหมี่อวี้ที่ขึ้นชื่อว่า… ‘หมัดฉูดฉาดเท้าลวดลายกระบี่บินผุๆ’

ไม่อย่างนั้นผูเหอที่เป็นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตหยกดิบคนหนึ่ง ถามกระบี่แพ้หมี่ฮู่ แพ้ให้กับตัวสำรองผู้ฝึกกระบี่บนยอดเขาที่เป็นขอบเขตเซียนเหรินผู้ยิ่งใหญ่ มีอะไรน่าอายเล่า มีหรือที่ผูเหอจะปล่อยวางไม่ลงจนต้องอยู่ฝึกกระบี่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่นานร้อยกว่าปี? ด้วยนิสัยของหมี่ฮู่ เดิมทีก็ขอบเขตสูงกว่าหนึ่งระดับอยู่แล้ว ไม่มีทางที่จะตอบตกลงเรื่องการถามกระบี่ที่แพ้ชนะไม่ต้องลุ้นแน่นอน และยิ่งไม่มีทางทำให้หยกดิบเล็กๆ คนหนึ่งลำบากใจ ต้องมาอยู่กำแพงเมืองปราณกระบี่นานอะไรตั้งร้อยปี

ในทางส่วนตัวผูเหอก็ไม่พอใจอย่างมาก ไอ้บ้าชาติสุนัข หลอกข้าผู้อาวุโสได้ลงคอว่าที่กำแพงเมืองปราณกระบี่นี้เป็นหมี่อวี้ขอบเขตหยกดิบที่เป็นเศษสวะมากที่สุด บอกว่านับตั้งแต่ที่เขาปิดด่านก่อกำเนิดฝ่าทะลุขอบเขตเลื่อนเป็นหยกดิบก็ต้องเจอกับอุปสรรคมากมาย ลุ่มๆ ดอนๆ สิ้นเปลืองเวลาไปหลายปีจนนับไม่ถ้วน กลายมาเป็นเรื่องตลกขำขันใหญ่เทียมฟ้าของกำแพงเมืองปราณกระบี่ ดังนั้นเจ้าไปถามกระบี่ต่อหมี่อวี้ รับรองว่ามีสิบได้เก้าไปเหนาะๆ

รอกระทั่งการถามกระบี่ปิดฉากลง ผูเหอถูกหมี่อวี้ฟันจนร่อแร่เกือบตาย ถูกแบกไปที่จวนของซุนจวี้เฉวียน นอนรักษาบาดแผลอยู่บนเตียงที่นั่น เจ้าชาติสุนัขผู้นั้นยังมีหน้าหิ้วเหล้ามาเยี่ยมเยียน ถอนหายใจเฮือกๆ ทำท่าเสียใจอย่างสุดซึ้ง ตอนนั้นผูเหอถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น ไหนบอกว่ามีสิบได้เก้าไปเหนาะๆ อย่างไรเล่า?!

ผลคืออาเหลียงทำสีหน้าไร้เดียงสา แทนที่จะยอมรับผิดกลับย้อนเขาบอกว่า มีสิบได้เก้าไปเหนาะๆ ที่ข้าพูดถึง หมายถึงเจ้าแพ้ต่างหากเล่า ไม่ได้บอกว่าเจ้าจะชนะเก้าในสิบส่วนเสียหน่อย พี่ผู เจ้าเข้าใจผิดแล้วนะ หยกดิบเศษสวะของกำแพงเมืองปราณกระบี่ เอาไปวางไว้ที่เกราะทองทวีปบ้านเกิดของเจ้า ก็ถูกกำหนดมาแล้วว่าต้องเป็นผู้ฝึกกระบี่ที่คนขอบเขตเดียวกันไม่อาจสู้ได้แน่นอน

สุดท้ายอาเหลียงตบศีรษะตัวเอง ทำท่านึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้อย่างคนรู้สึกตัวช้า แล้วก็ถือโอกาสบอกเตือนผูเหอด้วยการเอ่ยว่าเจ้าหมี่อวี้ผู้นั้น ในอดีตตอนที่อยู่สองขอบเขตเซียนดินอย่างโอสถทองและก่อกำเนิด ออกกระบี่อำมหิตอย่างมาก อาศัยความสามารถช่วงชิงเอาฉายาว่า ‘หมี่ผ่าเอว’ มา เพราะอะไร? ก็เพราะว่าชอบใช้กระบี่ฟันเอวเผ่าปีศาจจนร่างขาดครึ่งท่อนน่ะสิ

อาศัยการเป็นเจ้ามือที่มีเพียงห้าขอบเขตบนเท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัติได้ลงเดิมพัน อาเหลียงชนะเงินค่าเหล้าไปไม่น้อย เพราะอาเหลียงช่วยผูเหอกระจายชื่อเสียง บอกว่าไอ้หมอนี่เวทกระบี่ร้ายกาจยิ่งนัก คือคนมีความสามารถบนวิถีกระบี่ที่ไม่เปิดเผยตัวของเกราะทองทวีป คุณสมบัติดีเยี่ยมเกินไป ต่อสู้จนคนทั้งทวีปไม่มีใครที่เป็นศัตรูของเขาได้ คือว่าที่เซียนกระบี่ใหญ่จริงแท้แน่นอน ต่อสู้กับหมี่ฮู่แล้วก็ยังมีพลังมากพอในการสู้รบ ถามกระบี่ต่อหมี่อวี้? นั่นก็เท่ากับเอาคนมีความสามารถมาใช้กับงานเล็กน้อยแล้ว

หนึ่งร้อยปีเลยนะ เวลาหนึ่งร้อยปีเต็มๆ ผูเหอต้องทำตามสัญญาเดิมพันที่มีกับหมี่อวี้ เพื่อเป็นการมอบคำอธิบายให้แก่กำแพงเมืองปราณกระบี่

ผูเหอมีดีอยู่อย่างหนึ่ง เป็นคนที่ยินดีเดิมพันแล้วกล้ายอมรับความพ่ายแพ้โดยที่ไม่เคยคิดโทษคนอื่น เขาแค่ไม่พอใจที่เวทกระบี่ของตัวเองห่วยเกินไปเท่านั้น

แรกเริ่มอันที่จริงก็ทำให้คนผิดหวังอยู่บ้าง เมื่อเทียบกับหลิวเสียทวีปแล้ว กำแพงเมืองปราณกระบี่ไม่ได้ดีไปกว่าสถานที่ที่นกไม่มาขี้สักเท่าไร เพียงแต่ว่าภายหลังออกกระบี่บ่อยเข้าก็เคยชินกับบรรยากาศของกำแพงเมืองปราณกระบี่ไปแล้ว

นานวันเข้าคนแก่หลายคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเดินจากไปก่อนก้าวหนึ่ง บนโต๊ะเหล้าหลายตัวไม่ได้มีใบหน้าของคนรุ่นเยาว์ที่คุ้นเคยอีกแล้ว ทุกคนต่างก็รีบร้อนจากไป ราวกับว่ากำแพงเมืองปราณกระบี่ได้กลายมาเป็นบ้านเกิดที่คุ้นเคยที่สุด มาตุภูมิอย่างไพศาลที่อยู่ห่างไกลก็เริ่มค่อยๆ เปลี่ยนมาเป็นห่างเหินแปลกหน้า

ส่วนภายหลังตอนที่หมี่อวี้อยู่บนหัวกำแพงแล้วถูกชุยตงซานหลอกเข้ารกเข้าพง จนต้องเผชิญหน้ากับการ ‘ถามกระบี่’ ประชิดตัวจากจั่วโย่ว ไม่เหลือเรี่ยวแรงให้เอาคืนแม้แต่น้อย แม้แต่ความคิดที่จะออกกระบี่เอาคืน หมี่อวี้ก็ยังไม่มี

ไม่ใช่ว่าหมี่อวี้อ่อนแอ แต่เป็นเพราะจั่วโย่วแข็งแกร่งเกินไป

เพราะถึงอย่างไรแม้แต่เยว่ชิงเซียนกระบี่ใหญ่ที่เป็นตัวสำรองอันดับหนึ่ง อันที่จริงก็ไม่อยากต่อสู้กับจั่วโย่วนัก แต่กระนั้นก็ยังถูกจั่วโย่วใช้หนึ่งกระบี่ฟันหัวกำแพง บังคับให้ต้องถามกระบี่กันอยู่ดีไม่ใช่หรือ?