กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 794

ร่างจริงของอวิ๋นเหมี่ยวที่อยู่ริมน้ำของเกาะยวนยาง หลังจากถูกคนชุดเขียวหักคอแล้วก็ถึงกับร่างสลายไปทันที กลายมาเป็นยันต์สีม่วงแก่อมแดงแผ่นหนึ่งที่มีตัวอักษรสีขาวทองซึ่งล่องลอยไปตามลมช้าๆ

เฉินผิงอันคีบยันต์ล้ำค่าที่เป็นตัวตายตัวแทนปกป้องคุ้มครองชีวิตแผ่นนั้นมาไว้ที่ปลายนิ้ว สีขาวและสีม่วงส่องประกายแวววาว เฉินผิงอันไม่ได้เก็บมันใส่ไว้ในชายแขนเสื้อ แต่สะบัดข้อมือเบาๆ ใช้พายุลมกรดของผู้ฝึกยุทธกระเทือนให้มันแหลกสลาย

ทอดสายตามองไปรอบด้าน ยังมองไม่เห็นร่องรอยของอวิ๋นเหมี่ยวชั่วคราว

ดูท่าเซียนเหรินแผ่นดินกลางท่านนี้คงความสามารถในการต่อยตีไม่มาก แต่ความสามารถในการเอาชีวิตรอดกลับไม่น้อย

วิธีการโจมตีอ่อนด้อยกว่าหันอวี้ซู่เซียนเหรินของสำนักว่านเหยาอยู่บ้าง

บนสนามรบพื้นผิวลำคลองที่อยู่ห่างไปไกล เฉินผิงอันใช้เวทคาถา ‘บุปผาผลิบาน’ ที่เรียนรู้จากอู๋ซวงเจี้ยงแล้วเอามาปรับใช้ทันที โดยภาพรวมแล้วเหมือนทางภาพลักษณ์มากกว่า ในทางจิตวิญญาณกลับเหมือนแค่สามสี่ส่วนเท่านั้น แต่ยันต์ย่อพื้นที่ ‘กลีบดอกไม้’ คนชุดเขียวคล้ายดอกบัวผลิบานที่เฉินผิงอันร่ายใช้ อันที่จริงล้วนเป็นยันต์ย่อพื้นที่แผ่นหนึ่ง เทียบเท่ากับท่าเรือชั่วคราวแห่งแล้วแห่งเล่าที่มีไว้ให้เฉินผิงอันพลิกภูเขาคว่ำน้ำ สับเปลี่ยนตำแหน่งได้ตามใจชอบ

ดังนั้นบนผิวน้ำของแม่น้ำใหญ่เกาะยวนยาง มีคนชุดเขียวเจ็ดสิบแปดสิบคนยืนอยู่บนผิวน้ำ มองดูแล้วจึงโอ่อ่าตระการตาอย่างมาก

เซียนกระบี่หนุ่มแต่ละคนล้วนหน้าตาเบิกบานสดใส สวมชุดกว้าตัวยาวสีเขียว สวมรองเท้าผ้า ชายแขนเสื้อกว้างใหญ่โบกสะบัด สง่างามองอาจ

ส่วนอวิ๋นเหมี่ยวเซียนเหรินที่ต้องเสียเปรียบครั้งใหญ่ ตอนที่เรียกยันต์แทนตัวออกมาก็ได้เก็บกายธรรมนั้นลงไปแล้ว ไม่รู้ว่าไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

แต่ต้องไม่มีทางไปได้ไกลแน่นอน

ยันต์กระดาษเหลืองที่เฉินผิงอันสะบัดออกมาจากชายแขนเสื้อข้างหนึ่งก่อนหน้านี้ ล้วนถูกคลื่นยักษ์ที่ตีกระทบฝั่งตีให้แหลกสลายไปแล้ว ยันต์แต่ละแผ่นล้วนปริแตก แสงศักดิ์สิทธิ์ตรงแก่นยันต์ไหลเอ่อท่วมท้นไปรอบทิศ ปราณวิญญาณเป็นกลุ่มๆ เส้นๆ คล้ายถักทอออกมาเป็นตาข่ายจับปลา ปลาที่ต้องการจับก็คือเซียนเหรินคนนั้น

วิธีการที่ใช้ยันต์จำนวนมากต่างแหที่โยนออกไปในวงกว้างเพื่อตรวจสอบจุดที่เล็กละเอียดของสนามรบ ตอนที่อยู่กำแพงเมืองปราณกระบี่ เฉินผิงอันเคยใช้หลายครั้ง จึงคล่องแคล่วคุ้นมืออย่างยิ่ง

เฉินผิงอันหรี่ตาลง

หาเจอแล้ว

จิตขยับเล็กน้อย แสงกระบี่เส้นหนึ่งก็สาดยิงออกไปอย่างว่องไว

จากริมชายฝั่งของเกาะยวนยางพุ่งผ่านระยะทางน้ำไปสิบกว่าลี้

จุดที่แสงกระบี่ชี้ไปก็คือจุดที่ร่างจริงของเซียนเหรินอวิ๋นเหมี่ยวซ่อนตัวอยู่ หลังจากที่เซียนเหรินหนีออกมาจากเกาะยวนยางแล้วก็ได้ร่ายเวทอำพรางตา เพียงแต่ว่าร่องรอยการ ‘อ้อมเส้นทาง’ ของปราณวิญญาณบนยันต์บางส่วนได้เปิดเผยร่องรอยของอวิ๋นเหมี่ยว

เซียนเหรินชุดขาวผู้หนึ่งปรากฏตัวบนพื้นผิวของลำคลอง มือหนึ่งถือประคองหลิงจือหยกขาว สำแดงมาดของตระกูลเซียนออกมาอย่างเต็มเปี่ยม มือหนึ่งถือกระจกทองแดงขาวหิมะ ผิวหน้ากระจกพลันสว่างไสวราวแสงแดดยามทิวา สาดประกายส่องแสงไปทั่วสี่ทิศ เบื้องหน้ากระจกวิเศษคือตัวอักษรโบราณที่สลักไว้เป็นวงๆ ถูกเวทลับเฉพาะของหอเซียนจิ่วเจินสำแดงออกมาเป็นตราผนึกขุนเขาสายน้ำหลายชั้น ตัวอักษรสีม่วงที่อยู่ชั้นในสุดมีคำกล่าวว่า ‘ถือคันฉ่องจื่อชิง’ เป็นบทนำ มีประโยคว่า ‘พิฆาตร้อยเทพ’ เป็นประโยคปิดท้าย หัวและท้ายเชื่อมโยงต่อกันราวกับเจียวหลงขดตัว ตรงกลางคือยันต์สีแดงสด มังกรเพลิงสามตัวเลื้อยวนอย่างว่องไว แต่ละตัวล้วนคาบไข่มุกไว้หนึ่งเม็ด อักขระของกระจกโบราณที่อยู่วงนอกสุดคือคาถาขอฝนที่หอเซียนจิ่วเจินแกะสลักไว้บนประตูภูเขา รัศมีทรงกลดของแสงศักดิ์สิทธิ์ใหญ่ราวปากกับบ่อ

แสงกระบี่ที่มาจากเกาะยวนยางพุ่งมาเป็นเส้นตรง เพียงชั่วพริบตาก็มาถึง เซียนเหรินอวิ๋นเหมี่ยวยกแขนขึ้นสูง ในใจท่องคาถา ในมือถือกระจกวิเศษรอรับศัตรู

ตราผนึกค่ายกลตัวอักษรบทแรกของกระจกวิเศษพลันระเบิดกระจัดกระจาย อวิ๋นเหมี่ยวขมวดคิ้วน้อยๆ เพ่งสายตามองไป เป็นกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตเล่มหนึ่งจริงๆ กระบี่ทั้งเล่มเป็นสีขาวหิมะ

มังกรเพลิงสามตัวที่อยู่วงที่สองยังคงหมุนวนเป็นวงกลมอย่างว่องไว ไข่มุกวิเศษเม็ดหนึ่งที่มังกรเพลิงตัวหนึ่งในนั้นคาบเอาไว้ปริแตกจนเกิดเป็นรอยร้าวเสี้ยวหนึ่ง

ทว่ากระบี่บินที่พุ่งทะยานมาข้างหน้าราวกับผ่าลำไม้ไผ่เล่มนั้น หลังจากที่ฝ่าพันธนาการขุนเขาสายน้ำชั้นแรกมาได้แล้ว ในที่สุดก็หยุดชะงักไปเสี้ยวหนึ่ง ในใจอวิ๋นเหมี่ยวเริ่มมั่นคงแล้ว

หลังจากที่อวิ๋นเหมี่ยวซ่อนตัวอยู่ในแสงของกระจกวิเศษก็เป่าลมออกมาเบาๆ ควันสีม่วงลอยกรุ่น รวมตัวกันกลายเป็นเชือกห้าสีเส้นหนึ่ง ภาพเหตุการณ์ประหลาดจากวัตถุวิเศษเกิดขึ้นวูบเดียวแล้วก็หายไป

คือหนึ่งในรากฐานการหยัดยืนบนภูเขาของหอเซียนจิ่วเจิน คือวิชาอภินิหาร ‘เชือกสวรรค์พันธนาการผีและเทพ’ บทหนึ่งที่ถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษ และยิ่งมีคำเรียกขานที่ไพเราะว่า ‘เวทจับกระบี่’ อาจารย์ผู้ถ่ายทอดวิชาให้กับอวิ๋นเหมี่ยว การที่บรรพจารย์ขอบเขตก่อกำเนิดท่านนั้นสามารถสร้างชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วแผ่นดินกลาง คุณความชอบของวิชานี้มีไม่น้อย เคยทำให้เซียนกระบี่ที่พยศยากกำราบหลายคนต้องเจอกับความยากลำบากมาก่อน

เมื่อกระบี่บินเล่มนั้นหยุดลอยนิ่งอย่างสิ้นเชิง หรือบางทีในขณะที่อีกฝ่ายเห็นท่าไม่ดีจึงเตรียมจะถอยกลับไป อวิ๋นเหมี่ยวก็จะทำให้ผู้ฝึกกระบี่ที่ขวัญกล้าเทียมฟ้าผู้นี้ได้ลิ้มรสชาติของการที่กระบี่บินถูกเชือกรัดพัน จากนั้นถูกหลอมจิตวิญญาณจนจิตแห่งกระบี่แหลกสลาย

อวิ๋นเหมี่ยวมักจะรู้สึกว่าคนชุดเขียวหลายสิบคนที่อยู่ด้านหลังนั่นต้องเป็นปัญหาแน่ๆ จึงปล่อยจิตหยินที่สวมเสื้อเกราะจินอูของสำนักการทหารคนหนึ่งให้ออกจากช่องโพรงเดินทางไกล เอาหลิงจือหยกขาวไปด้วย หมุนตัวกลับไป ในมือของจิตหยินถือหลิงจือชี้ไปที่ผิวน้ำลำคลองเบาๆ น้ำลำคลองใต้ฝ่าเท้าพลันโถมตัวเชี่ยวกราก ปรากฏเป็นภาพมังกรสูบน้ำอันงดงาม ต่อมาหลิงจือหยกขาวก็ปรากฏเป็นรอยสีเขียวเส้นหนึ่ง จิตหยินของอวิ๋นเหมี่ยวที่สวมเสื้อเกราะสีทองใช้หลิงจือชี้ไปที่คนชุดเขียวอีกครั้ง ทันใดนั้นฟ้าดินพลันมืดมิด เมฆทะมึนมารวมตัวกัน ในรัศมีหลายสิบลี้ของเกาะยวนยางที่มีจิตหยินของอวิ๋นเหมี่ยวเป็นใจกลาง เพียงชั่วพริบตาก็เปลี่ยนกลางวันเป็นเหมือนกลางคืน

บนผิวน้ำของแม่น้ำคล้ายกับมีกองทัพหยินผ่านดินแดน ปรากฎเป็นกองทัพม้าที่มีวิญญาณวีรบุรุษและภูตผีมารวมตัวกันกองหนึ่ง ล้วนเกิดจากโชคชะตาน้ำที่มารวมตัวกัน สวมเสื้อเกราะสีเขียว เดินลุยน้ำจากช่วงน้ำตอนกลาง กลิ่นอายความดุร้ายเดือดพล่าน พลังอำนาจดุจอสนีบาต

แม้ว่าเป็นกองทัพคนตายกองใหญ่มีที่โชคชะตาน้ำเข้มข้น แต่กลับไม่มีความสกปรกชั่วช้าแม้แต่น้อย เพราะถึงอย่างไรหอเซียนจิ่วเจินก็เป็นสำนักตระกูลเซียนที่มีชื่อเสียงมานาน ไม่ใช่พวกพรรคมารนอกรีตที่ไร้ความยำเกรงใดๆ

ไข่มุกที่มังกรเพลิงทั้งสามตัวคาบเอาไว้ล้วนปริแตกหมดแล้ว กระจกวิเศษหลงเหลือแค่ค่ายกลภูเขาสายน้ำชั้นสุดท้าย แต่อวิ๋นเหมี่ยวกลับไม่ได้ถือกระจกด้วยมือข้างเดียวอีกต่อไป แต่เอาสองมือไพล่หลัง ท่วงท่าผ่อนคลายสบายอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด คล้ายมั่นใจแล้วว่ากระบี่บินเล่มนั้นคือม้าตีนปลาย ไม่อาจฝ่าพันธนาการกองทัพเซียนซึ่งเป็นสมบัติพิทักษ์ภูเขาของหอเซียนจิ่วเจินมาไว้ได้

เซียนเหรินชุดขาวสวมกวานสูง เส้นผมตรงจอนผมปลิวไสว สีหน้าสดชื่นแปลกตา

พูดถึงแค่ภาพลักษณ์ภายนอกก็น่ามองมากจริงๆ

มิน่าเล่าผู้ฝึกลมปราณของหอเซียนจิ่วเจินถึงได้ถูกรายงานขุนเขาสายน้ำหลายฉบับขนานนามให้เป็นผู้เก็บตัวสันโดษกลางภูเขา เนื่องจากหอเซียนจิ่วเจินได้ปลูกต้นเหมยโบราณเอาไว้มากมาย กลางภูเขาก็มีดอกกล้วยไม้เยอะ ดังนั้นผู้ฝึกลมปราณชายก็มักจะถูกเรียกขานเป็นประจำว่าเหมยเซียน สตรีถูกเรียกขานว่าหลันซือ (หลันแปลว่ากล้วยไม้)

เฉินผิงอันชำเลืองตามองการบุกสังหารของกองทัพหยินบนผิวลำคลอง

จิตหยินออกเดินทางไกล รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

เฉินผิงอันท่องในใจหนึ่งคำว่า “ดอกไม้บานอีกครั้ง”

คนชุดเขียวแปดสิบเอ็ดคน แต่ละคนแบ่งออกอีกเป็นสาม

ใช้ลำคลองสายใหญ่เป็นสนามรบ กองทัพสองกองคุมเชิงกัน เพียงแต่ว่ากองกำลังของทั้งสองฝ่ายค่อนข้างจะต่างกัน

ตรงริมตลิ่งของเกาะยวนยาง จุดที่ห่างจากเซียนกระบี่ชุดเขียวไม่ไกล ผู้ฝึกตนใหญ่บนภูเขาสามคนซึ่งมีเซียนเหรินฉินจ่าวแห่งธวัลทวีปเป็นหนึ่งในนั้นยืนเคียงบ่ากัน

บอกตามตรง อีกฝ่ายมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ คนทั้งสามต่างก็ตกตะลึงอย่างยิ่ง ฉินจ่าวขยับเท้าก่อน เลือกจะอยู่ห่างจากคนผู้นั้นมาอีกหลายสิบจั้ง

เวลานี้ฉินจ่าวมองไปยังเซียนกระบี่ชุดเขียวที่ผลุบโผล่อย่างลับๆ ล่อๆ แล้วใช้เสียงในใจยิ้มเอ่ยกับสหายสองคนที่อยู่ข้างกาย “การต่อสู้ครั้งนี้จะทำให้อวิ๋นเหมี่ยวเจ็บปวดเสียดายอย่างสุดแสนเลยล่ะ”

เหยียนเก๋อพยักหน้ารับ “ยันต์นี้ล้ำค่า ย่อมต้องเสียดาย การเข่นฆ่าทั่วไป ต่อให้เจอกับเซียนเหรินขอบเขตเดียวกัน อวิ๋นเหมี่ยวก็ยังไม่ถึงขั้นต้องเรียกยันต์นี้ออกมา”

นั่นคือยันต์ใหญ่บนภูเขาแผ่นหนึ่งที่ตั้งวางบูชาอยู่ในศาลบรรพจารย์ของหอเซียนจิ่วเจินมานานหลายปี มีชื่อว่ายันต์จือม่วงหลวนขาวหลบหนี

ว่ากันว่าบรรพจารย์ท่านนั้นของหอเซียนจิ่วเจินเลื่อนขั้นเป็นขอบเขตบินทะยาน ตอนที่ออกจากด่าน บรรพจารย์ลัทธิเต๋าท่านหนึ่งของสายฝูลู่อวี๋เสวียน ในอดีตเคยได้ขึ้นเขามามอบของขวัญร่วมแสดงความยินดี หลังจากที่บรรพจารย์บินทะยานกายดับมรรคาสลาย ยันต์นี้ก็ถูกสืบทอดต่อกันมา

ฉินจ่าวถาม “สหายเทียนหนี มองรากฐานการฝึกตนของเซียนกระบี่ท่านนี้ออกหรือไม่?”

ผู้ฝึกตนเฒ่าที่ถูกเรียกว่าเทียนหนีส่ายหน้า “มองไม่ออก เพียงแต่ว่าร่างกายแข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ รับมือได้ยากจริงๆ”